در حالی‌که توپچی‌ها به‌دلیل عقب‌نشینی در کورس قهرمانی لیگ برتر طی هفته‌های اخیر مورد انتقاد قرار گرفته‌اند، هواداران معتقدند که میکل آرتتا باید بابت نگه داشتن تیم در رتبه دوم جدول و حضور در لیگ قهرمانان اروپا مورد تحسین قرار بگیرد.
اما واقعیت چیست؟
ما به وضعیت آرسنال در دهه گذشته نگاهی انداخته‌ایم تا پاسخی برای این پرسش پیدا کنیم.
________________________________________________________________________________________
جایگاه در جدول
بیایید تاریخ را دوباره ننویسیم؛ در بیشتر دهه گذشته، آرسنال حاضر بود با کمال میل جایگاه دومی را با ۹ بازی مانده تا پایان فصل بپذیرد.
پیش از اوج‌گیری دوباره‌ی آن‌ها در فصل ۲۳-۲۰۲۲، پنج فصل متوالی را در میانه‌های جدول و صرفاً در رقابت برای لیگ اروپا سپری کردند، بدون کوچک‌ترین بویی از قهرمانی.
بنابراین بدون شک، اینکه آن‌ها نزدیک‌ترین تعقیب‌کننده صدر جدول هستند، شایسته احترام است.
اما در مقایسه با دو فصل اخیر، آرسنال عملاً هیچ‌کجای جدول نیست.
دو سال پیش در همین مقطع از فصل، صدرنشین بودند و ۱۹ امتیاز بیشتر از حالا داشتند. فصل گذشته هم تنها دو امتیاز با صدر فاصله داشتند.
این افت نسبی است که باعث نگرانی و ناراحتی شده.
________________________________________________________________________________________
گل‌ها و مصدومیت‌ها
مدافعان آرتتا به موضوع مصدومیت‌ها به عنوان عامل تخفیف‌دهنده اشاره می‌کنند. غیبت‌های طولانی‌مدت بازیکنانی مانند مارتین اودگارد، بوکایو ساکا، کای هاورتس و گابریل ژسوس در مقاطع مختلف، به تیم آسیب زده است.
با اینکه تقریباً هرگز نتوانسته‌اند تمام مهاجمان اصلی را همزمان در اختیار داشته باشند، آرسنال تا اینجا ۵۳ گل زده؛ چهارمین تیم گلزن لیگ (تنها دو گل کمتر از تیم دوم) و پنجمین تیم از نظر درصد تبدیل موقعیت به گل. این آمار شاید خارق‌العاده نباشند، اما نشان می‌دهند که شاید فراتر از حد انتظار ظاهر شده‌اند.
با این حال، هنوز این انتقاد باقی‌ست: در تابستان و حتی ژانویه، برای مواجهه با چنین مصدومیت‌هایی، عملاً تقویت مناسبی نکردند. شکست‌های اخیر مقابل ناتینگهام فارست و وستهم احتمالاً شانس قهرمانی را از آن‌ها گرفت.
انتظار قهرمانی داشتن با میکل مرینو در نوک خط حمله، غیرواقع‌بینانه است.
________________________________________________________________________________________
امتیازات
۵۸ امتیاز برای اینکه چهار امتیاز بیشتر از تیم سوم کسب کرده باشند و در رده دوم باشند، در این فصل کافی بوده.
اما این عدد بیش از هر چیز نشان‌دهنده‌ی فقر کیفیت در صدر جدول لیگ برتر است؛ چراکه در دهه اخیر، هیچ تیم دومی‌ای در این مقطع (۲۹ بازی) امتیاز کمتری نداشته است.
به فصل‌های ۱۷-۲۰۱۶ و ۱۹-۲۰۱۸ نگاه کنید؛ تیم‌های آرسنال در آن فصل‌ها سه امتیاز بیشتر از تیم فعلی داشتند اما در رده پنجم جا خوش کرده بودند.
با افت غیرمنتظره‌ی منچسترسیتی، فصل‌های ناامیدکننده برای منچستریونایتد و تاتنهام، و دوران گذار ادامه‌دار برای چلسی، رقابت‌های همیشگی برای آرسنال در کار نبوده.
و دقیقاً همین فرصت از دست‌رفته برای بهره‌برداری از این شرایط است که باعث خشم بسیاری شده است.
________________________________________________________________________________________
توجیه با عملکرد در لیگ قهرمانان
در اروپا، آرسنال عملکرد فوق‌العاده‌ای داشته و با اقتدار به مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان رسیده است.
البته فراموش نکنیم که لیگ قهرمانان این فصل گسترش یافته، به این معنی که بازی‌های بیشتری برگزار می‌شود، سفرهای بیشتری انجام می‌گیرد و فشار بدنی بالاتری به بازیکنان وارد شده (هرچند روند صعود آن‌قدر روان بود که آرتتا توانست در بازی آخر مرحله گروهی به چند بازیکن استراحت بدهد).
توپچی‌ها بابت عملکردشان در این رقابت‌ها شایسته تحسین‌اند. فراموش نکنیم که نه‌چندان دور، در مراحل پایانی لیگ اروپا با ناکامی حذف می‌شدند، یا مثل فصل ۲۳-۲۰۲۲ اصلاً در رقابت‌های اروپایی حضور نداشتند.
در این فصل، آن‌ها بیشتر از لیورپول و منچسترسیتی دوام آورده‌اند و حالا واقعاً یکی از مدعیان قهرمانی به‌شمار می‌روند.
اما نگرانی اصلی، حریفی است که در ماه آوریل انتظارشان را می‌کشد – و رئال مادرید با ۱۵ قهرمانی، مانعی عظیم در مسیرشان است.
با این حال، اگر از سد آن‌ها عبور کنند، این فصل می‌تواند یکی از خاص‌ترین فصل‌های تاریخ باشگاه لقب بگیرد.
نظر شما چیست؟
فصلی شایسته تحسین یا فرصت بزرگی که از دست رفت؟
