در دو سدهٔ گذشته، به دلایل فراوانی شیوه و ساختار خط لاتین برای زبان فارسی پیشنهاد شده است. اولین بیان‌کنندهٔ این ایده میرزا فتحعلی آخوندزاده بود که در صدر مشروطیت رساله‌ای نیز در این راستا نوشت، اما مورد استقبال قرار نگرفت.
مشکلات خط فارسی، به بیان زبان‌شناس و نشانه‌شناس ایرانی، آقای فرزان سجودی:
نبود نشانه برای واکه‌های کوتاه که سبب می‌شود یک کلمه را بتوان به شکل‌های مختلف خواند.
به‌دلیل نبود حروف مستقل برای واکه‌های کوتاه، حرف «و» در موارد زیادی به جای واکه «ـُ» استفاده می‌شود که با واکهٔ بلند «و» مانند واژه‌های «بو» و «نور»، ابهام ایجاد می‌کنند.
وجود حروف متفاوت برای یک واج به دلیل آمیخته شدن با زبان عربی:
واج /س/ با حروف «س»، «ص» و «ث»
واج /ز/ با حروف «ز»، «ض»، «ذ» و «ظ»
واج /ت/ با حروف «ت» و «ط»
واج /ق/ با حروف «ق» و «غ»
واج /ه/ با حروف «ه» و «ح»
وجود شکل‌های متفاوت برای بعضی از حروف؛ مثلاً «ه» در ابتدا، انتها و وسط یک کلمه، به شکل‌های متفاوت نوشته می‌شود.
سرهم‌نویسی و جدانویسی چندان شکل و قاعده مُدَونی ندارد؛ مثلاً این‌که آیا باید «می‌روم» را سر هم بنویسیم یا «می» را جدا بنویسیم؛ چرا «می‌روم» را معمولاً جدا از هم، اما «دانشگاه» را سرهم می‌نویسیم.
وجود حروفی که خوانده نمی‌شوند؛ مثل «و» در واژه‌های «خواهر» و «خواب» (این مسئله جنبهٔ تاریخی دارد و به آن املای تاریخی گفته می‌شود، چون زمانی تلفظ این کلمات به همین شکل بوده و به مرور «و» در گفتار حذف شده)
چندآوایی بودن نویسه «ی» (این نویسه برای واکه بلند /ای/ به کار گرفته می‌شود اما در برخی واژگان مانند «حتی» یا برخی نام‌ها مانند «کبری» و «صغری»، به صورت /آ/ تلفظ می‌شود که سبب ابهام در تلفظ و خوانش واژه می‌گردد)
به‌کارگیری تنوین نصب /اً/ برای پسوند آوایی «اَن» در واژگانی مانند لطفاً، قطعاً، خواهشاً، ظاهراً، عملاً، قبلاً، معمولاً، واقعاً، ابتدائاً، احیاناً، استثنائاً
برگرداندن کلمه‌های فارسی و مشکلات آن
برای برگرداندن کلمه‌های فارسی و اسامی ایرانی به الفبای لاتین قاعدهٔ رسمی و یگانه و پذیرفته‌شده‌ای وجود ندارد. اغلب رسانه‌ها شیوهای ساده‌ای را معمول کرده‌اند که ظرافت‌های زبان در آن گم می‌شود؛ مثلاً «باد» baad و «بد» bad و حتی گاهی «بعْد» baed و «بَعْید» baeid، به‌دلیل سهل‌انگاری، به‌صورت bad نوشته می‌شود که مشکلات تلفظی ایجاد می‌کند.
برای نمونه، هنگام گرفتن گذرنامه، به‌عنوان سندی رسمی و حقوقی، در نوشتن اسامی به الفبای لاتین، با توجه به استفادهٔ سلیقه‌ای از حروف لاتین، سردرگمی ایجاد می‌شود؛ مثلاً سه برادر یا خواهر ممکن است نام خانوادگی خود یا نام پدر خود را با املاهایی متفاوت نوشته باشند که می‌تواند پیامدهای حقوقی و مالی داشته باشد.
