پیشرو
کلافم با حرارت بدنم به تو میدم علامت
همه کارامو گذاشتم برا بعد ، بد عادت شدم
نیا عیادت من ، من ترسم برادر مرگ
رفتم فراتر أ درد ، هستم در حالت جنگ
اما خستم ، درا بسته‌س
فرشاد
بهم یاد ندادن، سوزن بودن رو
که فرو کردن توم اجازه فریاد ندادن
دور دهنم موند جای پنچه هاشون
ترس می وزید از لای نعره هاشون
من میون کاکتوس ها قد کشیدم
خارها بالا تا پایینم رو خط کشیدن
یه مرز فرضی که هیچوقت ازش رد نمیشم
بهم یاد ندادن، ممکن چیه امکان ندارم
شرم بروزم، چطور میتونم پنهان نباشم
قد بلندتر از سقف عبورم
صدای شکستن شان حضورم
توی مجلس حضار مُسن
چقدر خورشید مرد تو نوشته هام
آواره قعر غروبم
چقدر کشتم احساس قبل ابراز
فقط یاد گرفتم بنویسم
جا نوازش های سرنوشت ساز
حتی نوشته هام رو پاک کرد دست انکار
کلی تابلو کهنه به دیوار
نگاه بهشون یعنی شر اجبار
چاره ترس از آزادی چیه
اگه دلتنگ حبس شی بعد زندان
پیشرو
کلافم با حرارت بدنم به تو میدم علامت
همه کارامو گذاشتم برا بعد ، بد عادت شدم
نیا عیادت من ، من ترسم برادر مرگ
رفتم فراتر أ درد ، هستم در حالت جنگ
اما خستم ، درا بسته ـَس
کلافم با حرارت بدنم به تو میدم علامت
همه کارامو گذاشتم برا بعد ، بد عادت شدم
نیا عیادت من ، من ترسم برادر مرگ
رفتم فراتر أ درد ، هستم در حالت جنگ
اما خستم ، درا بسته‌س
دهه‌یِ هشتاد رفت ، روزای خوبمو نشمردم
درد خوردم و زخم شستم ، سر خوردم و افسرده ـَم
همه‌ی روزای اوج من تو وطنم حسرت بود
من این روزا نمیتونم خودمو گول بزنم با چند خط پودر
عصبی بودن و حس میکنی وقتی میخوایم با هم عکس بندازیم
جلو من شروع میکنی فحش دادن و بد گفتن از زدبازی
دوس داری منو دست بندازی
میخندی وقتی من امضا میدم به دوستت
چون که شک بهم داری ، برا من یه خط کش داری
هی منو آنالیز کن ، بعد بگو میره بالا پیشرو
سر تکون بده با ما میکرو ، بدو برو پیش مامانیت و
بهتره فحش ندی چون من مستقیم ببینمت
مشتری مشت زنی میشی تو یه مبتدی
گ*ه زدی تو رپ مث پشت سریت ، کودنی بابا لقممی
میدم صبح اوج علی تو رو بخوره با سس سریع
با ما دشمنی چون ما خوف تریم ، مث مایکل جردن گل زنیم
منو دور زدین اما هول نشین
ترامادول نزن و خودزنی نکن غربتی
منتهی میشی به من دزدکی ، اینه آخرش
تو کُک زدی رضا بازتره مخش
بازتره تو رو کاشتت همون ده سال پیش
سه دفعه سر تو داد زده ، مث واکسنِ اون عرق آسترش
که هار نشه ، وگرنه میبینی همه یِ آدمای بدو مث تو دار زده
کلافم با حرارت بدنم به تو میدم علامت
همه کارامو گذاشتم برا بعد ، بد عادت شدم
نیا عیادت من ، من ترسم برادر مرگ
رفتم فراتر أ درد ، هستم در حالت جنگ
اما خستم ، درا بسته‌س
فرشاد
رو تصویرهای تار زندگی گذشته من که از پارازیت پره
همیشه یه پیرمرد ظاهر میشه و رویا رو میندازه بالا میجوئه
شومی از لبخندش میریزه و بعد جسد رویا رو تف میکنه درست مرکز تصویر
تاریخچه ای که آینده رو گذاشته مقصد تحقیر
چطوری برم مرحله بعدی، با چه مقیاسی کنم رده بندی
وقتی زنده موندن اوج هنر بود
چطوری میتونم بگم دستمه تصمیم
معتادم به مصرف تقدیر
پس میدم فسی به تختم ببندید
زبونه های آتیش گناهم، شعله‌ور تو جهنم تقصیر
جوونی گم، هم صحبتی رو که بی خیالم، هم زبونی گم
تا که مژه های دلبر میخورد به هم
طوفان احساس من رو میبرد
توی خطه ای که عشق یه لکه ننگه
باید دلت بره خودت نخوری جُم
دلم واسه خودم میسوزه ولی بهش حق نمیدم
با این که کُشتم قبولیمو
خورد بهم قرعه، باد من رو برد با یه سرفه از میراث حقه
رو پوست سرطانی شهرم، از آسمون میباره غده
چرک کهولت، پخشه رو پوسته
رو به روی آبرو میبازه غرش
پیشرو
کلافم با حرارت بدنم به تو میدم علامت
همه کارامو گذاشتم برا بعد ، بد عادت شدم
نیا عیادت من ، من ترسم برادر مرگ
رفتم فراتر أ درد ، هستم در حالت جنگ
اما خستم ، درا بسته‌س
من آدم بدی نیستم ، میدونی معروفم به قوی زیستن
اما تا کی باید این شرایط بدو با نیشخند طبیعیش کرد
بیشتر أ دو ساله که درست به مادر خودم سر نزدم
مدام رفیقام بیرون خونه مراقبمن که گند نزنم
من درعجبم که در لجنم ، خدا مگه به کی بدی کردم
چرا وقتی من خوب تر میشم اوضاع میشه از این بدتر
فشار پایین و ترس ، یه جای تاریک و تنگ
ستاره مدال خالیشو کَند
اونو پرت کرد تو تاریخ و رفت مثِ آبی تو برف
چقده شبیه هم شدیم تو غربت کشور خودمون
یه علیل غریب الکلی ، اگه طبیب و ضریب صد کنی
میشه غول دکتر با آمپول ک* کن
که با آمپول ک*خلت میکنه ، میگه آروم شو
برو چه آسون خوب شدم من ، آروم شدم آره
الان تو فضام دکتر
من دو ساعت دیگه باز خون شُر شُر میکنه تو مغزم
قل قل میکنه معده اثنی عشرم
کلافم با حرارت بدنم به تو میدم علامت
همه کارامو گذاشتم برا بعد ، بد عادت شدم
نیا عیادت من ، من ترسم برادر مرگ
رفتم فرات رأ درد ، هستم در حالت جنگ
اما خستم ، درا بسته‌س
