درود به همه عزیزان ، امروز سعی کردم تحلیلی با فهم خودم درمورد اهنگ 2000 خدمت شما قرار بدم امیدوارم براتون جالب باشه.
لینک اهنگ
(جا داره از ایشون بخاطر قرار دادن این اهنگ در سایت سپاسگزاری کنم)
اول از همه مفهوم کلی این اهنگ چیه؟
آهنگ درباره ماشینی شدن جامعه و دور شدن از ارزش‌های انسانی مثل عشق و عاطفه‌ست داریوش یه آینده سرد و تاریک رو تصویر می‌کنه که آدم‌ها بی‌روح و بی‌ارتباط شدن و ارزش‌های واقعی فراموش شده.
حالا میریم سراغ تحلیل متون این اهنگ شاهکار :
**"سال سقوط سال فرار سال گریز و انتظار فصل شکفتن فلز سال سیاه دوهزار"**
داریوش اینجا به دورانی اشاره می‌کنه که آدم‌ها توش از شرایط حال فرار می‌کنن و منتظر آینده‌ای نامعلوم هستن. "شکفتن فلز" نشونه‌ای از رشد تکنولوژی و صنعت، اما به قیمت از دست رفتن انسانیت. "سال سیاه دو هزار" نماد جهانی تاریک و بی‌روح تو آینده‌ست.
**"سال سقوط عاطفه تا بینهایت زیر صفر نهایت معراج ذهن اندیشه تفسیر صفر"**
جامعه‌ای رو توصیف می‌کنه که عاطفه توش کاملاً سقوط کرده و از بین رفته، و ذهن آدم‌ها دیگه دنبال معنا نیست. این سقوط عاطفی با رشد ذهنی و تکنولوژیکی همراه شده که نتیجه‌اش فقط خالی بودن ارزش‌هاست.
**"تو ذهن ماشین‌های سرد معنای عشق و احتیاج روی نوار حافظه یعنی یه درد بی‌علاج"**
آدم‌ها شبیه ماشین شدن. ذهن‌ها سرد و بی‌احساس، عشق و نیازهای انسانی فقط مثل داده‌هایی روی حافظه ضبط می‌شن و دیگه معنای واقعی ندارن.
**"سال به بن‌بست رسیدن پنجه به دیوار کشیدن از معنویت گم شدن تن به غریزه بخشیدن"**
به بن‌بست رسیدن آدم‌ها رو نشون می‌ده. آدم‌هایی که از معنویت فاصله گرفتن و به غرایز جسمی و مادی بسنده کردن. اینجا داریوش عمق سقوط اخلاقی و معنوی جامعه رو نشون می‌ده.
**"قبیله یعنی یه نفر همخونی معنا نداره همبستگی خوابیه که تعبیر فردا نداره"**
قبیله‌ای که یه زمانی نماد خانواده و اتحاد بود حالا به یه فرد تقلیل پیدا کرده. همبستگی و اتحاد دیگه وجود نداره و فقط یه خواب بی‌تعبیره.
**"سال سقوط سال فرار سال گریز و انتظار پاییز تلخ و بی‌بهار سال سیاه دوهزار"**
تکرار این بخش تلخی و سردی زندگی تو آینده رو دوباره یادآوری می‌کنه. پاییزی که هیچ‌وقت به بهار نمی‌رسه یعنی زندگی‌ای که هیچ امیدی توش نیست.
**"سالی که خون تو رگ‌ها نیست قلب فلزی تو سینه است وقتی که تصویر زمان شکستگی آیینه است"**
اینجا آدم‌ها رو به موجوداتی بی‌روح و فلزی تشبیه می‌کنه. خون که نماد زندگیه از بین رفته و قلب‌ها فلزی شدن. تصویر زمان مثل آیینه‌ای شکسته‌ست که آدم‌ها نمی‌تونن آینده رو واضح ببینن.
**"تو اون روزهایی که میاد کسی به فکر کسی نیست هرکی به فکر خودشه به فکر فریادرسی نیست"**
داریوش یه تصویر از جامعه‌ای می‌ده که آدم‌ها توش انقدر خودخواه شدن که دیگه به هیچ‌کس اهمیت نمی‌دن حتی توی شرایط سخت.
**"همه به هم بی‌اعتنا حتی به مرگ همدیگه کسی اگه کمک بخواد کی می‌دونه اون چی میگه"**
این قسمت بی‌اعتنایی مطلق آدم‌ها به همدیگه رو نشون می‌ده. حتی اگه کسی بمیره یا کمک بخواد، هیچ‌کس اهمیتی نمی‌ده چون آدم‌ها از همدیگه کاملاً جدا شدن.
**"توی کتاب‌های لغت سفیده برگ‌ها همیشه نه دشمنی نه دوستی هیچی نوشته نمی‌شه"**
یه انتقاد از جهانیه که توش همه‌چیز خنثی و بی‌معنا شده. نه دشمنی هست نه دوستی و کتاب زندگی خالیه.
**"این ناگزیره واسه ما سیر صعودی تا سقوط همیشه قصه صدا تمومه با حرف سکوت"**
داریوش سقوط اخلاقی جامعه رو اجتناب‌ناپذیر می‌دونه. پیشرفت‌های مادی (سیر صعودی) نهایتاً به سقوط انسانیت منجر شده و صدای زندگی با سکوت به پایان می‌رسه.
**"وقتی که آیینه عشق سیاه بشه زیر غبار وقت طلوع فاجعه است می‌رسه سال دوهزار"**
آخر آهنگ به لحظه‌ای اشاره می‌کنه که عشق که بزرگ‌ترین ارزش انسانی بود، زیر غبار گم شده. اینجاست که فاجعه واقعی شروع میشه و به دوران تلخ دوهزار می‌رسیم.
این آهنگ یه هشدار جدیه درباره ماشینی شدن جامعه، فاصله گرفتن آدم‌ها از ارزش‌های انسانی و سقوط عاطفی که داره اتفاق می‌افته. داریوش به ما میگه اگه همین‌طور ادامه بدیم، آینده‌ای تاریک و بی‌روح در انتظارمونه.
و در اخر میشه گفت دقیقا زندگیمون شده همونطوری که داریوش تو این اهنگ گفته بود .....
