طرفداری | پس از شکست منچسترسیتی برابر لیورپول، پپ گواردیولای درگیر آشفتگی و ناآرامی، به ناچار به شیوههای فردی متوسل شده که کاملاً در تضاد با شخصیت همیشگی قرار داشت.
سلام شش انگشتی او در پاسخ به هواداران لیورپول، که به شش قهرمانی در هفت سال اشاره داشت تا تمسخر آنها مبنی بر اخراج قریبالوقوعش را خنثی کند، مستقیماً از دفترچه بازیهای ژوزه مورینیو برگرفته شده بود. به سختی میتوان تصویر واضحتری از آشفتگی در ذهن گواردیولا یافت.
با از بین رفتن روحیه او به دلیل عملکرد ضعیف تیمش، به نظر میرسید که او راه حلی برای توقف این روند نزولی نمییابد. بنابراین، او به سبک مورینیو، رقیبی که قبلاً او را با تمسخر «رئیس لعنتی، استاد لعنتی» خطاب میکرد، روی آورد. البته، شش انگشت با لبخند بلند شد نه با غرور مورینیووارانه. اما پیام نهفته آن مشابه بود: اولاً، او نشان داد که شعارخوانی هواداران اعصابش را خرد کرده است، ثانیاً، از هواداران خود خواست تا به کارنامه او اعتماد کنند.
این پیامی کاملاً غیرمنتظره بود. گواردیولا، با وجود اینکه یکی از پرافتخارترین مربیان تاریخ مدرن فوتبال محسوب میشود و ۳۴ جام قهرمانی را در کارنامه خود دارد، هرگز به صورت آشکار به این موفقیتها اشاره نمیکرد. او معمولاً در پاسخ به سوالاتی درباره دستاوردهای شخصیاش، تواضع نشان میداد و موفقیتهایش را بیشتر به کیفیت بازیکنانش نسبت میداد تا به نبوغ خودش.
اما در شرایط فعلی، او واکنشی متفاوت از خود نشان میدهد. در این شرایط بیسابقه که در ۱۶ سال حضور در بالاترین سطح مربیگری تجربه نکرده است، او به نوعی رویکرد دفاعی روی آورده که معمولاً آخرین پناهگاه افراد ناامید است. حالا که هیچ نشانه روشنی از موفقیت آینده وجود ندارد، او برای اولین بار، از هواداران میخواهد که به موفقیتهای گذشته افتخار کنند.
مورینیو، همانطور که به یاد داریم، این کار را به یک عادت تبدیل کرده بود. چه کسی میتواند سه انگشتی را که او به عنوان سرمربی منچستریونایتد در فصل 2017/18 در برابر تحریک هواداران چلسی به نمایش گذاشت، فراموش کند؟ یا آن داد و فریاد خشمگینانهای را که او پس از شکست خانگی ۳-۰ مقابل تاتنهام علیه خبرنگاران به راه انداخت؟ او با عصبانیت گفت:
من به تنهایی بیشتر از ۱۹ مربی دیگر، قهرمانی لیگ برتر کسب کردهام.
سپس درحالی که با عصبانیت از اتاق خارج میشد گفت:
سه تا برای من و دو تا برای آنها، دو تا برای آنها. احترام بگذارید، احترام.
واکنش جالب مورینیو در نشست خبری
مشکل این بود که این رفتار فقط به تقویت غرور او کمک میکرد، نه امنیت شغلیاش چون چند هفته بعد، او اخراج شد. غیرقابل باور است که سیتی با گواردیولا چنین کاری کند. بله، او اکنون رکورد طولانیترین دوره بدون برد آرسن ونگر در ۲۲ سال حضور در آرسنال را با هفت بازی بدون برد شکسته است. اما او هنوز هم همان هیولا است که در آینده با یک مجسمه طلایی در نزدیکی ورزشگاه اتحاد گرامی داشته میشود.
تمدید اخیر قرارداد او تا سال ۲۰۲۷ نشاندهنده تعهد باشگاه به اوست، اما نگرانی این است که همه چیز چقدر سریع در حال فروپاشی است. گواردیولا با لبخندی عصبی در نشست خبری پس از بازی گفت:
خدای من، میخواهند من را اخراج کنند!
این لبخند آنقدر عجیب بود که نمیشد فهمید آیا باید با او بخندیم یا نه. او ادامه داد:
شاید حق با آنها باشد، شاید باید به خاطر نتایج ضعیفم اخراج شوم. اما انتظار نداشتم این اتفاق در آنفیلد بیفتد. آنها باید خیلی وقت پیش این کار را میکردند. حالا دارند از این موقعیت سوءاستفاده میکنند. خب، این بخشی از بازی است و من این را میفهمم. ما رقابتهای شدیدی با هم داشتیم و من به آنها احترام میگذارم.
آیا او واقعاً جدی میگفت؟ آیا باور داشت هواداران لیورپول که به خاطر باخت نزدیکشان در کسب لیگ به سیتی هنوز عصبانی هستند، از این فرصت برای انتقامگیری استفاده نخواهند کرد؟ با توجه به وضعیت بحرانی سیتی و گواردیولا، دیگر هیچ چیز بعید به نظر نمیرسد.
یکی از چیزهایی که قطعی است، این است که گواردیولا دیگر فشارهای وارده را تحمل نمیکند. عصبانیت او در بازی مقابل فاینورد که باعث شد به سر و صورت خودش آسیب برساند، بسیار نگرانکننده بود. همچنین تعامل او با هواداران لیورپول بسیار غیرعادی بود. معمولاً او سعی میکند از این جور حواشی دوری کند. اما حالا به جای اینکه به آینده فکر کند، به گذشته نگاه میکند و انگار از منتقدانش میپرسد:
آیا به افتخاراتی که کسب کردهام نگاه کردهاید؟
این نوع رفتار غرورآمیز معمولاً برای مربیان پایان خوبی ندارد. آخرین مورد آن را در اریک تن هاخ دیدیم که پس از هر شکست به افتخارات خود در آژاکس و کسب دو جام با منچستریونایتد اشاره میکرد و در نهایت اخراج شد. همچنین معروفترین گزینه مورینیو است که در دوران مربیگریاش در چلسی چنین رفتاری داشت و در نهایت اخراج شد. گواردیولا با وجود موفقیتهایش در سیتی، حمایت بیشتری میشود. اما اینکه او حتی برای لحظهای به سطح مورینیو تنزل پیدا کند، نشان میدهد که در بزرگترین چالش حرفهای خود قرار دارد.
به قلم اولیور براون برای تلگراف