قطعه فاطمه بنت نبی از آلبوم دوستت دارم - ۱۳۷۹
تاریخ فوت مرحوم
بعد از حدود یک ماه در کما بودن، سرانجام خبر فوت مرحوم ناصر عبداللهی در ۲۹ آذر ۱۳۸۵ منتشر شد. از همان اوایل طبق معمول،بازار شایعات داغ بود که در اثر مصرف مواد مخدر یا مسمومیت الکلی و… این اتفاق تلخ رخ داده است.
اولین واکنشها:
دو سال بعد و در سالروز فوت او، احسان علیخانی در برج میلاد چنین صحبت‌هایی بر زبان آورد :
«نزدیک یک سال است که فهمیده‌ایم او (ناصر عبداللهی) به قتل رسیده است، در صورتی که این موضوع مطرح نشده بود. همیشه دوست داشتیم این موضوع را بگوییم. صحبت کردن از علی (ع) ساده است، اما ناصر عبداللهی در جایی از امیرالمومنین صحبت کرد که سخت بود.»
مدارک پزشکی:
وقتی مرحوم در کما بود، دکتر امیدوار رضایی(برادر محسن رضایی) رئیس وقت کمیسیون بهداشت و درمان مجلس پس از معاینه او این صحبتها را بیان کرده بود که :
اینی که گفتند ایشان مسموم شده، ایشان مواد مخدر مصرف کرده، مطلقا در پرونده ایشون وجود نداره. ایشون ضربه خورده. این صدمه که مغز ایشون پیدا کرده به دلیل اصابت ضربه‌ای است. این آثار کبودی که در صورت وی در عکس‌ها مشخص است، به همین دلیل است.
توضیحات باشگاه خبرنگاران جوان:
باشگاه خبرنگاران جوان در ۵ مهرماه ۱۳۹۳،مدعی شده بود «برخلاف باور عمومی، ناصر عبداللهی به مرگ طبیعی از دنیا نرفته است و به دلیل اجرای قطعه موسیقی «یا فاطمه» در مدح حضرت صدیقه طاهره سلام‌الله علیها توسط عده‌ای از متعصبان به قتل رسیده است.»
استناد خبرگزاری منتسب به صدا و سیما، به گزارشی است که مهدی براتی در فیسبوک خود منتشر کرد. مهدی براتی در گزارش خود نخست به بحث و جدل بین عبداللهی و همسرش اشاره دارد که به قهر و ترک منزل و رفتنش به منزل پدری انجامید، و سپس اشاره می‌کند که ناصر عبداللهی برای بازگرداندن همسرش به کوی پدر همسرش می‌رود و آنجا مشاجره‌‌ای درمی‌گیرد و آن‌ها به شدت به او حمله می‌کنند و با ضرباتی او را زخمی می‌کنند. پس از آن ماجرا، پیکر خون‌آلود او را به منزلش می‌رسانند و روی تخت رهایش می‌کنند. فرزند او وقتی حال پدر را می‌بیند، جویای ماجرا می‌شود و عبداللهی به او می‌گوید جای نگرانی نیست، اما لحظاتی کوتاه از هوش می‌رود و او را به بیمارستان منتقل می‌کنند و از آن تاریخ (سوم آذر) تا ۲۹ آذر در کما می‌ماند، تا زمانی که پزشکان مرگ او را تایید می‌کنند.
و اما روایت استاد محمد علی بهمنی
در فروردین سال ۱۴۰۳، استاد محمد علی بهمنی در مصاحبه با بهمن بابازاده خبرنگار حوزه موسیقی روایتی تازه از این ماجرا داشت
