طرفداری | تایرل مالاسیا با لبخندی می‌گوید: «صبوری». این بیش از هر چیز دیگری، چیزی است که او طی ۵۳۵ روز گذشته آموخته است.
به گزارش اتلتیک، مدافع چپ ۲۵ ساله منچستریونایتد ادامه می‌دهد:
من همیشه صبور بودم، اما در این مسیر فهمیدم که در این برهه، صبر من از همه افراد دیگر در دنیا بیشتر است.
این بازیکن هلندی، آخرین‌بار در هفته آخر فصل ۲۳-۲۰۲۲ لیگ برتر و در دیدار مقابل فولام، برای تیم بزرگسالان منچستریونایتد به میدان رفته است. او که یک فصل قبل‌تر، به عنوان نخستین خرید اریک تن هاخ در اولدترافورد، به شیاطین سرخ پیوسته بود، در انتهای فصل اول حضورش در این باشگاه، مشکلی را در زانوی چپش احساس کرد. مشکلی که در ابتدا تصور می‌شد با کمی استراحت کردن، برطرف شود اما این‌طور نشد. حتی جراحی اول هم، مشکل او را حل نکرد تا معالجات بعدی، باز هم روند بازگشت او را به تأخیر بیاندازد.
خوشبختانه، مالاسیا انتظار ندارد که دوران دوری تقریباً ۱۸ ماهه از میادین، تأثیری بلندمدت چه از نظر جسمی و چه از نظر روانی، بر حرفه‌اش بگذارد. او می‌گوید:
البته، لحظاتی بود که با خودم گفتم: «دیگر از این وضعیت خسته شده‌ام.» اما هیچوقت نمی‌توانستم تسلیم شوم. این در مرام من نیست؛ در خانواده ما هم جایی ندارد.
در این مدت، شایعات عجیبی هم مطرح شد که هر چهره شناخته شده‌ای، درصدد تکذیب آن‌ها بر می‌آمد؛ اما مالاسیا سیاست دیگری را در پیش گرفت.
نه، هیچ کدام حقیقت نداشت. من فقط مشغول توان‌بخشی خودم بودم. مخصوصاً زمانی که در هلند بودم، روتین من این بود: تمرین، خانواده، خواب؛ فقط همین کارها را انجام می‌دادم. فقط همین. من واقعاً آدمی نیستم که زیاد در شبکه‌های اجتماعی باشم. اگر پسرخاله یا مادرم این چیزها را برایم نمی‌فرستادند، حتی از آن با خبر نمی‌شدم. بیشتر وقت‌ها، یک هفته بعد می‌فهمیدم که این یا آن را در مورد من گفته‌اند. تا زمانی که من و خانواده‌ام می‌دانیم که حالم خوب است، همین کافی است. مهم‌ترین چیز این است که خودم بدانم که حالم خوب است.
در همین روزها، بیماری پدر مالاسیا و البته فوت مادربزرگش، کسی که وابستگی زیادی به او داشت، کمکی به این اوضاع نکرد. اما هم‌تیمی‌های مالاسیا هر زمان که لازم بود، از او حمایت کردند. او رابطه نزدیکی با مارکوس رشفورد دارد و روزانه با او صحبت می‌کند. برونو فرناندز، کاپیتان تیم، در دوران دوری مالاسیا از کرینگتون، هر از گاهی جویای حالش می‌شد. همچنین میسون مانت که از زمان پیوستن به منچستریونایتد در تابستان ۲۰۲۳ خود با مصدومیت‌های جدی دست‌وپنجه نرم کرده است نیز، از جمله کسانی بود که به وضعیت او توجه داشت.
پس از قهرمانی منچستریونایتد در جام حذفی در ماه می، مالاسیا تمایلی نداشت که همراه با هم‌تیمی‌هایش از پله‌های معروف ومبلی بالا برود، اما کاسمیرو اصرار کرد. مالاسیا می‌گوید:
به او گفتم: «من همین پایین می‌مانم؛ شما بروید لذت ببرید. بعداً شما را در رختکن می‌بینم.» اما او گفت: «نه، تو هم باید بالا بیایی.» و وقتی کسی با چنین تجربه‌ای به تو چیزی می‌گوید، تو گوش می‌دهی.
علیرغم تردیدهای خودش، بقیه تیم هم می‌خواستند که مالاسیا حضور داشته باشد. او اضافه می‌کند:
آن‌ها گفتند: «در نهایت، تو همچنان بخشی از تیم هستی.» من تمام فصل در رختکن بوده‌ام و همه چیز را دیده‌ام. آن‌ها می‌دانند که چقدر سخت تلاش کرده‌ام تا به تیم برگردم، بنابراین گفتند: «تو به اندازه ما، شایسته این موفقیت هستی».
کاسمیرو حتی مدال قهرمانی جام حذفی خودش را به مالاسیا داد؛ روایتی که در برخی محافل رد شد، اما خود مالاسیا تأیید می‌کند که درست است، با اینکه او مودبانه به کاسمیرو گفت که خودش باید مدال را نگه دارد. البته او در نهایت باز به این نتیجه رسید که وقتی کاسمیرو حرفی می‌زند، باید به آن گوش داد!
حالا مالاسیا می‌خواهد برای هواداران منچستریونایتد جبران کند.
مخصوصاً زمانی که گاهی باشگاه را ترک می‌کردم، افرادی که بیرون منتظر بودند همیشه مثبت بودند؛ به‌ویژه بچه‌ها. آن‌ها به من انرژی زیادی می‌دادند و همیشه می‌گفتند که منتظر بازگشتت هستیم. این حرف‌ها واقعاً مرا خوشحال می‌کند و هر بار به من انگیزه می‌دهد. من نمی‌خواهم ناامیدشان کنم.
مالاسیا به تازگی در دیدار تیم زیر ۲۱ سال منچستریونایتد مقابل هادرزفیلد، به مستطیل سبز برگشت و حالا امیدوار خواهد بود که هر چه سریع‌تر بتواند نظر مثبت روبن آموریم، سرمربی جدید باشگاه را جلب کند.
