طرفداری | از اعلام کناره‌گیری گرت ساوتگیت از شغلش در تیم ملی انگلیس، سه ماه می‌گذرد و هنوز مشخص نیست چه کسی جانشین دائمی او خواهد شد.
به سرعت گمانه‌زنی‌هایی مبنی بر تبدیل قرارداد موقت لی کارسلی به همکاری دائم شکل گرفت. پس از پیروزی‌های راحت مقابل تیم‌های ضعیف رده‌بندی فیفا، به نظر می‌رسید کارسلی شانس خوبی برای تصدی این پست دارد. اما پس از شکست خانگی ۲-۱ سه‌شیرها مقابل یونان، انتظار می‌رود که کارسلی شانس خود را از دست داده باشد. این امیدواری وجود دارد که سران اتحادیه تصمیم عجولانه‌ای نگرفته باشند. آن‌ها تا امروز با هیچ مربی‌ای مصاحبه نکرده‌اند، بنابراین همین موضوع برای قضاوت عملکرد آن‌ها کافیست. اگر آن‌ها فکر می‌کردند خارج از کشور سرمربی مناسبی برای انگلیس وجود ندارد، آن موقع فرصت شغل تمام وقت برای لی کارسلی منطقی می‌‌شد. این استراتژی، تقدیم نیمکت تیم ملی به کسی که با ساختار و پایه‌های آن آشنا است، با گرت ساوتگیت جواب داده بود. ساوتگیت پس از جانشینی کوتاه‌مدت سم الردایس، به عنوان سرمربی دائمی معرفی شد. او بهترین سرمربی انگلیس در تقریبا 60 سال گذشته بود و با کمک استعدادهای جوان و رو به رشد، تیم را به موفقیت‌هایی رساند که یک دهه پیش غیرممکن به نظر می‌رسید.
دو فینال یورو و بدون جام؛ 60 سال انتظار ادامه دارد
در نهایت، گرت ساوتگیت به هدفی که خودش و هواداران تعیین کرده بود، نرسید. یعنی پایان انتظار تیم ملی انگلیس برای دست‌یابی به یک عنوان قهرمانی. دلیل این شکست، ضعف‌های تاکتیکی بود. جود بلینگام، هری کین و دکلان رایس به سرعت پیشرفت کردند و پس از انتقال به تیم‌های بزرگ‌تر، از ساوتگیت در تیم ملی انگلیس جایگاه بهتری داشتند. سرمربی وقت انگلیس نتوانست دانش لازم برای ترکیب آن‌ها با بازیکنانی مانند فیل فودن، جک گریلیش یا کول پالمر در یک خط حمله هماهنگ را نشان دهد. ساوتگیت در بسیاری از جنبه‌های دیگر موفق بود، اما در زمینه پیدا کردن یک سبک بازی مناسب برای ستاره‌های خود، ناکام ماند. او نتوانست بهترین عملکرد را از فودن یا ترنت الکساندر آرنولد بگیرد و در رویکرد تاکتیکی و تعویض‌های خود بیش از حد محتاط بود.
برای یافتن جانشینی که بتواند ادامه کار ساوتگیت را بر عهده بگیرد و تیم را به سطحی برساند که بتواند با تیم‌هایی مانند اسپانیا، فرانسه و ایتالیا رقابت کند، انگلیس به فردی با هوش فوتبالی بالا نیاز دارد. ترجیحا کسی که سابقه قهرمانی داشته باشد و بتواند احترام فوری بازیکنان را جلب کند. اگر کسی که در مورد او صحبت می‌کنیم، با فوتبال انگلیس آشنا باشد، تابستان آینده قراردادش به پایان برسد و یکی از بهترین‌های تاریخ محسوب می‌شود، چه بهتر!
پپ گواردیولا زمانی به عنوان سرمربی بایرن مونیخ معرفی شد که آن‌ها پیش از او سابقه دوم و سوم شدن در بوندسلیگا را داشتند. منچسترسیتی هم پیش از سرمربی اسپانیایی‌اش در جایگاه دوم و چهارم لیگ برتر قرار داشت. بنابراین گواردیولا سرمربی‌ای است که ایده همکاری با یک تیم خوب اما ناکام در مسیر عناوین قهرمانی را دوست دارد. انگلیس در چهار تورنمنت گذشته حداقل به مرحله یک چهارم نهایی و در سه تورنمنت، دو بار به فینال رسیده است، بنابراین نیازی به انقلاب نیست. گواردیولا ممکن است احساس کند که با یک سال کار با این بازیکنان، با توجه به توانایی‌هایش، در مسیر کسب جام جهانی، درخشان‌ترین جام هر مربی، قرار دارد.
شاید آخرین ماههای گواردیولا بر روی نیمکت منچسترسیتی
آیا سران فوتبال انگلیس دستمزد او را پرداخت می‌کنند؟ گفته می‌شود پپ گواردیولا در هر فصل 20 میلیون پوند دریافت می‌کند. این رقم برای گرت ساوتگیت پنج میلیون پوند بود. بعید به نظر می‌رسد دستمزد گواردیولا در انگلیس نصف شود. سوال دوم این است که آیا آن‌ها به جذب یک سرمربی غیرانگلیسی رضایت می‌دهند؟ اسون گوران اریکسون و فابیو کاپلو تاریخچه گواردیولا را نداشتند و مجبور بودند خودشان را با رسانه‌های انگلیسی وفق دهند. این موضوع مشکلی برای سرمربی منچسترسیتی نیست. گفتنی است مسیر هدایت یک کشور توسط سرمربی غیربومی برای عناوین قهرمانی اصلا هموار نیست. سرمربیان فاتح جام جهانی از کشوری آمده‌اند که خودش قهرمان جام بوده است. در جام ملت‌های اروپا / یورو هم 17 جام توسط مربیان بومی کسب شده است. تنها اوتو رهاگلِ آلمانی با یونان 2004 توانست جام را فتح کند. در آمریکای جنوبی، طی 19 تورنمنت اخیر کوپا، 17 قهرمانی توسط مربیان بومی رقم خورده است. تنها دو استثنا وجود دارد: شیلی 2015 و 2016 با هدایت خورخه سمپائولی آرژانتینی و خوان آنتونیو پیزی، مربی اسپانیایی متولد آرژانتین. در قاره آفریقا کمی استثنا وجود دارد. تنها 17 مربی بومی در 34 تورنمنت گذاشته قهرمان جام شده‌اند.
دفعاتی که یک تورنمنت ملی توسط مربیان بومی فتح شده‌اند:
| تورنمنت |
تعداد دوره‌ها |
موفقیت سرمربیان بومی |
| جام جهانی |
22 |
22 |
| جام ملت‌های اروپا |
17 |
16 |
| کوپا آمریکا (از 1975) |
19 |
17 |
| جام ملت‌های آفریقا |
34 |
17 |
همانطور که جک گریلیش و دکلان رایس ملیت خودشان را از ایرلند به انگلیس تغییر دادند و ویلفرد زاها ترجیح داد برای ساحل عاج بازی کند، آیا موضوع انگلیسی نبودن گواردیولا اصلا معنایی دارد؟ تیم کریکت انگلیس در سال 2005 و 2019 با دو سرمربی اهل زیمباوه و استرالیا قهرمان شد. بعید به نظر می‌رسد هواداران صرفا به دلیل ملیت مربی‌شان، در جشن قهرمانی خوشحالی کمتری نشان داده باشند. اگر اتحادیه به جای انتخاب یک انگلیسی،فقط بهترین سرمربی در دسترس را می‌خواهد، بنابراین احمقانه خواهد بود که گزینه‌هایش را گسترش ندهد. دنبال کردن الگوی اسپانیا با لوئیس دلافوئنته و آرژانتین با لیونل اسکالونی خوب است اما زمانی که سرمربیان شایسته‌ای داشته باشد. انگلیس به عنوان یک ملت هرگز سابقه معرفی سرمربیان درخشان که در فوتبال انقلاب کنند را نداشته است.
از فصل 93-1992، تنها 6% از عناوین قهرمانی لیگ برتر، اف‌ای کاپ و لیگ کاپ توسط مربیان انگلیسی به دست آمده است. در همان دوره، 12% از عناوین قهرمانی برای پپ گواردیولای اسپانیایی بوده‌اند. بله، او پول زیادی خرج کرده، اما توانایی مدیریتی و مربیگری گواردیولا غیرقابل انکار است. از نظر برخی‌ها، گواردیولا بهترین سرمربیِ فوتبال انگلیس محسوب می‌شود. آیا دنیایی وجود دارد که این موضوع برای تیم ملی انگلیس هم صدق کند؟ شاید نه، اما محض رضای خدا، در مورد امکان همکاری با گواردیولا صحبت کنید. اتحادیه در سال 2005 برای ژوزه مورینیو و در سال 2017 برای آرسن ونگر تلاش کرد. اگر آن‌ها تابستان آینده به سراغ پپ گواردیولا نروند، همین رویکرد مشکل فوتبال انگلیس است.
به قلم تیم اسپیرس برای اتلتیک
