آرژانتین در بازی‌های مقدماتی جام جهانی با نتیجه ۲-۱ مقابل کلمبیا در بارانکیلا شکست خورد. ما بازی مورد انتظار همیشگی را نداشتیم و رویکرد و همچنین تغییرات، جای بحث زیادی داشت. اما چرا تیم ملی آرژانتین مقابل کلمبیا شکست خورد؟
آرژانتین آن طور که خیلی‌ها می‌گویند بازی مطلوبی را پشت سر نذاشت، در مورد نتیجه البته به چند دلیل می‌توان گفت که لایق آن نبودیم. نیمه‌ی دوم همراه با وقت اضافه، در مجموع ۱۹ دقیقه در جریان بود و کلمبیایی سعی داشتند بازی آرژانتین را خراب کنند. دمای هوا نیز منجر به ضعف بدنی بازیکنان شده بود.
اما اشتباهات تیمی را نمی‌توان نادیده گرفت. اشتباهاتی که مربوط به قدرت و دقت پاس بود که لائوتارو و خولیان سعی می‌کردند با بستن گزینه‌های پاس بازیکنان کلمبیا، فرصت کمی به حریف برای فکر و عمل کردن بدهند اما ناکارآمدی این شیوه‌ی بازی، برای ما مشکل‌ساز شد.
مشکل بزرگ برای آرژانتین این بود که خامس رودریگز را به خوبی ببندد چرا که او همیشه فضای خالی برای دریافت توپ و تصمیم‌گیری را در اختیار داشت و با تنها یک اشتباه مؤثر در جریان بازی – گل تساوی آرژانتین توسط نیکو گونزالس – نقش اصلی پیروزی کلمبیا را ایفا کرد.
خط اول (کوتی، اوتا، لیچا و مونتیل) با خط هافبک تیم فاصله داشت که همین تیم را در معرض تهدید حریف قرار می‌داد و آنها را مجبور به پرس عجولانه و کم‌اثر روی خامس که از هر طرف در حال حرکت بود، می‌کرد. دی‌پاول و پاردس و هر کسی که توپ را در میانه میدان در اختیار می‌گرفت سعی می‌کرد شکاف‌های ایجادشده را بپوشاند، اما خط دفاعی بسیار عقب‌تر بود که باعث می‌شد ریچارد ریوس به راحتی به فضای خالی حرکت کند.
کوتی البته در دفاع بسیار هوشیار از بقیه بود و توانست او را مهار کند اما به طور کلی فاصله خطوط ما فضاهایی را در وسط زمین ایجاد کرده بود که بازیکنان کلمبیا از آن استفاده کردند.
با وجود ناملایماتی که در بازی به وجود آمد، کوتی به خوبی بازی‌خوانی می‌کرد، اگرچه برخی از اشتباهات مثل عدم هماهنگی برای بازیسازی و پاس دادن به لئاندرو پاردس رخ داد، بازیکنی که به دلیل مارک شدن توسط حریف نتوانست بازی خوبی به نمایش بگذارد اما او سایر هم‌تیمی‌هایش را داشت که در برابر هر اشتباهی پوشش‌اش می‌دادند.
کلمبیا خوب بود، اما کاملاً مستحق این پیروزی نبود. در این بازی، خامس با پاس‌های رو به جلو و ورتیکال تیمش را به بازی هجومی واداشت. پاس‌های او خنجری برای دفاع ما بود. خامس مثل قلب و روحی بود که به کلمبیا زندگی می‌بخشید.
خامس با توجه به توانایی‌های عالی‌اش، نگاه و تمرکز، توجه رقبای خود را جلب می‌کرد و باعث می‌شد ما سردرگم و هم‌تیمی‌های خودش به راحتی در فضایی برای دریافت پاس قرار بگیرند. از یک طرف خامس سعی می‌کرد خلاقیت خود را در بازی نشان دهد، اما از طرف دیگر کوتی رومرو هم به او اجازه این کار را نمی‌داد و در تعقیب او کم نمی‌آورد.
آرژانتین عقب‌نشینی کرد و مالکیت توپ را واگذار کرد. نیکو گونزالس به عنوان یک مدافع کناری به بازی ادامه داد، در حالی که کوتی به هافبک‌ها در میانه میدان کمک می‌کرد که توسط حرکات و پاس‌های غیرقابل پیش‌بینی خامس سردرگم شده بودند و همین هم مانع بزرگی برای تصمیم‌گیری خط هافبک ما می‌شد.
زمانی که تیم ما توپ را در اختیار داشتند، تحرک کمی برای مقابله با لو بلاک کلمبیا وجود داشت. بازیکنان بدون داشتن گزینه‌ی پاس دوم، پاس‌های کوتاه را انتخاب کردند که برای ما موفقیت‌آمیز نبود.
ایده داشتن دو مهاجم مانند خولیان و لائوتارو به اینگونه بود که باید مسئولیت را به صورت چرخشی هر کدام به نوبت به عهده بگیرند تا نقش ارتباطی بین هافبک‌ها و مهاجمان را ایفا کنند. در یک نقطه خاص، به دلیل "نقص" ضعف حضور همزمان این دو مشهود بود. تیم بسیار به آنچه که یک بازیکن می‌تواند در زمین برای هدایت و راهنمایی سایرین نشان دهد، نیاز دارد. عجیب بود که به دیبالا فرصت کمی رسید در حالی که به نظر می‌رسید در این فیفادی و با توجه به غیبت اسطوره لیونل مسی، او بهترین بازیکن برای ایفای این نقش است و تنها کسی است که این ویژگی‌ها را دارد. این مورد در بازی با شیلی قابل توجه بود، به خصوص زمانی که لاجویا و لو سلسو وارد زمین شدند و باعث شد تیم با غریزه پیروزی خود به برد دست پیدا کند.
پس از گل خامس، کلمبیا ابتکار عمل دفاعی و محافظه‌کاری‌تری را در پیش گرفت تا از اشتباهات جلوگیری کند، اما در عوض به آرژانتین فرصت حمله داد. اگرچه آنها با بستن فضاهای مرکزی و تلف کردن وقت بازی، بازی آرژانتین را هم تخریب کردند.
تیم ما هم در بازی خود خلاقیت زیادی نشان نمی‌داد. ما سفت و سخت مجبور به دادن تعداد فراوان پاس‌های کوتاه و با حرکات قابل پیش‌بینی بی‌هدف بودیم همراه با بازی یکنواخت، دفاع باز و فاقد پویایی و روان بودن. این نمایش در پایان باید برای ما شامل درس و تجربیات زیادی باشد.
این تغییرات زمان زیادی به طول انجامید و حالا نزدیک به ۳ سال پس از قهرمانی در جام جهانی فرصت آن رسیده تا در دعوت از یکسری بازیکنان تجدید نظر شود و رفته‌رفته جایگزینان آنها برای جام جهانی بعدی وارد ترکیب شوند. لیونل اسکالونی و کادرفنی‌اش بدون شک از همین حالا به این مسئله‌ی مهم اندیشیده‌اند و باید فقط اندکی برای دیدن آن تغییرات صبر کنیم... واموس آرژانتین
