طرفداری- داریوش میخالچفسکی (Dariusz Michalczewski)، بوکسوری آلمانی-لهستانی است که از سال 1991 تا 2005 مشغول به ورزش حرفه‌ای بوکس بود. او در دو کلاس وزنی مبارزه می‌کرد؛ کلاس‌های وزنی نیمه سنگین وزن یا Light-heavyweight و کروزر یا Cruiserweight. داریوش در ماه مِی سال 1965 در شهر گدانسک لهستان به دنیا آمد. پدرش بوگوسلاو میخالچفسکی، تکنسین رادیویی شاغل در راه‌آهن دولتی لهستان و مادرش ماریا، حسابدار بود. او در جوانی و قبل از پیوستنش به ورزش بوکس، مشغول به تمرین فوتبال و کشتی بود.
او از طریق برخی خدمات دولتی در ورزش همگانی، به بوکس معرفی شد. او ابتدا در بوکس آماتور شرکت کرد. داریوش توانست به مدال برنز مسابقات قهرمانی نوجوانان جهان در کپنهاگ با پرچم لهستان برسد. در دوران جنگ سرد و خارج از پرده آهنی (اصطلاحی در این دوران که کشورهای متبوعه شوروی را از غرب‌گراها جدا می‌کرد)، میخالچفسکی که برای مسابقات ورزشی به آلمان غربی سفر کرده بود و تصمیم گرفت در این کشور بماند. سپس انجمن بوکس لهستان به دلیل گریزش به کشور آلمان، او را به صورت مادام العمر از فعالیت ورزشی در لهستان محروم کرد. فعالیت‌های ابتدایی ورزشی او در آلمان با مربیگری فریتز اسدونک و در باشگاه بایر لورکوزن رقم خورد. برای گذران زندگی در کشور جدیدش، روی به مشاغلی مثل سقف‌سازی، کار در کارخانه‌های تولید مواد عکاسی و مکانیک خودرو آورد. از 150 مسابقه آماتور در کشور آلمان، میخالچفسکی به 135 برد رسید. او در سال 1991 رسما شهروند آلمان شد و روی به بوکس حرفه‌ای آورد. در شروع دوران حرفه‌ای، به دلیل سبک تهاجمی‌اش، لقب ببر را از رسانه‌های آلمانی دریافت کرد. فردریک پورتر اولین رقیب حرفه‌ای او بود که از او شکست خورد.
او در سال 1997 به عنوان برترین بوکسور و در سال 1998 به عنوان برترین ورزشکار جهان رسید. داریوش مجموعا در 50 مسابقه بوکس حضور داشت و در 48 مسابقه متوالی پیروز شده بود و فقط دو بازی آخر خود را باخت. 18 اکتبر 2003، روزیست که این بوکسور توانست به رکورد راکی مارسیانو، با 48 برد متوالی برسد. از بردهای او، 38 مورد به وسیله ناک‌اوت، هفت مورد با تصمیم داور و سه مورد نیز بر اثر دیسکالیفه شدن رقیبش صورت گرفت. خولیو سزار گونزالز از مکزیک، اولین بوکسوری بود که توانست میخالچفسکی را شکست دهد. آخرین مبارزه او نیز در برابر فابریس تیوزو از فرانسه رقم خورد که با شکست داریوش همراه بود. بعد از این شکست و در ماه مِی 2005، او بازنشستگی خود را اعلام کرد.
در سال 2003 داریوش بنیادی را در لهستان به نام Równe Szanse تاسیس کرد. این بنیاد فرصت‌هایی را برای پیوستن جوانان مختلف از اقشار ضعیف و آلوده به بزه، به ورزش بوکس فراهم می‌کند. به افتخار این بوکسور یک نوشیدنی انرژی‌زا، وارد بازار شده است که در قوطی‌های آن عکس و توصیه داریوش میخالچفسکی دیده می‌شود. همچنین در سال 1995، بین مارک والبرگ، موزیسین آمریکایی و میخالچفسکی، رفاقتی شکل گرفت و در نتیجه آن والبرگ آهنگی با نام No Mercy درباره دوست بوکسورش منتشر کرد. این قطعه شامل گزیده‌هایی به زبان لهستانی از زبان داریوش میخالچفسکی است. کپی رایت این ترانه، متعلق به دو شرکت اولترافونیک و وارنرموزیک است. این آهنگ در سال 1995 به رتبه 44 در چارت آهنگ‌های آلمان و 37 در چارت کشور سوئیس رسیده بود. مستندی نیز از این ورزشکار با نام ببر به کارگردانی پاول کوچامباسی تهیه شد و در جشنواره بیبراشر به عنوان بهترین مستند انتخاب شد.
پربیننده‌ترین فایت این ورزشکار، فایت آخرش در برابر فابریس تیوزو بود که 7 میلیون و 870 هزار بیننده در کشور آلمان داشت. فایت او با خولیو سزار گونزالز با 7,620,000 بیننده در رتبه دوم و درک هارمون از آمریکا با 6,870,000 در رده‌های بعدی قرار دارند. همسر اول داریوش، دورتا چاوازینسکا بود که دو بار با او ازدواج کرد و دو بار نیز طلاق گرفت. دو پسر حاصل ازدواج اول او بودند. همسر دومش پاتریشیا اوسوسکا بود که دو سال با او زندگی کرد. از سال 2009 با باربارا ایموس ازدواج کرد و در حال حاضر از او یک پسر و یک دختر دارد.
