طرفداری | در آغازش، پایانش هم نهفته بود و حالا نوبت پایان شده است. دو سال پیش، پس از باخت 2-1 به برایتون و پیش از بازی هفته سوم مقابل لیورپول، منچستریونایتد از کاسمیرو میان جمعیت پرشور اولدترافورد، رونمایی کرد. در یکشنبه گذشته نیز منچستریونایتد بعد از باخت 2-1 به برایتون، در هفته سوم مقابل لیورپول قرار گرفت که کاسمیرو در حضور جمعیت ناامیدِ اولدترافورد، کنار گذاشته شد. دو سال پیش، یونایتد توانست 2-1 برنده شود و چند روز پیش با نتیجه 3-0 شکست خورد؛ نتیجه‌ای که می‌توانست بدتر از این‌ها هم باشد.
بازیکنی که در بازی‌ها نقش فرمانده را داشت، چهار بار فاتح لیگ قهرمانان اروپا شد و عضو جدانشدنی یکی از موفق‌ترین تیم‌های فوتبال تاریخ بود، به بازیکنی خالی از اعتمادبه‌نفس تنزل پیدا کرده که ساده‌ترین کارها برایش چالش‌برانگیز به‌نظر می‌رسیدند. حقیقتا تماشایش دردناک بود.
این‌ها در حالی است که نشانه‌های اولیه در ابتدای فصل، امیدوارکننده بود. این احساس وجود داشت که کاسمیرو مثل گذشته فرز و چابک شده و نگرانی‌ها درباره سطح آمادگی او که باعث افتش در فصل گذشته شده بود، از بین رفته است. اما در بازی یکشنبه شب منچستریونایتد و لیورپول، دقت پاس‌های این هافبک برزیلی فقط 73% بود؛ عددی که از استانداردهای یک هافبک دفاعی بسیار پایین‌تر است و اشتباهاتش به قیمت دو گل اول لیورپول تمام شدند.
البته که همه این‌ها یک پیش‌زمینه دارد. 11 دقیقه بعد از شروع نیمه دوم، توپی که کوبی ماینو لو داد باعث شد لیورپول گل سوم را بزند. مانوئل اوگارته، هافبک 50 میلیون یورویی منچستریونایتد که پیش از شروع بازی با لیورپول به هواداران معرفی شد، باید از وضعیتی که در آن قرار گرفته، تعجب کرده باشد. در واقع پست هافبک دفاعی منچستریونایتد طوری شده که بالاخره یک منجیِ شایسته از راه خواهد رسید اما تا پیش از ظهور این منجی، همه کسانی که به این جایگاه می‌رسند، محکوم به شکست هستند.
اگرچه چنین مشکلی فقط مختص فرد نیست. به‌نظر می‌رسد منچستریونایتد در موقعیتی مشابه به آرسنال پیش از میکل آرتتا قرار گرفته است. ساختار، شکست خورده و به فرد امید بسته می‌شود. اوگارته شاید نسبت به کاسمیرو یک پیشرفت و ارتقا باشد اما حقیقت امر این است که هیچ بازیکنی نمی‌تواند به تنهایی پاسخی برای مشکلات به‌شمار رود.
اوگارته به محیط و سیستم بهتری پیرامون خود نیاز دارد. این‌جاست که فوکوس تغییر کرده و دوربین روی اریک تن هاخ متوقف می‌شود. حتی با پذیرش این توجیه که منچستریونایتد با شرایط بدی به این‌جا رسیده، چطور ممکن است آرنه اشلوت فقط پس از سه بازی، خط هافبکی منسجم‌تر از تیم تن هاخ که حالا سومین سال حضورش در اولدترافورد را می‌گذراند، ساخته باشد؟ چگونه ممکن است که در میان آن همه از بازیکنان پیشین آژاکس در اولدترافورد، رایان خرافنبرخ بهترین آن‌ها باشد؟
گل اول را دوباره تصور کنید. وقتی کاسمیرو در عقب زمین صاحب توپ شد تا ساخت بازی را شروع کند، هردو فولبک شروع به پیشروی کردند. انتخاب کاسمیرو، ارسال پاسی تک‌ضرب و جسورانه برای دیوگو دالو بود اما خرافنبرخ توپ را قطع کرد و لیورپول در ضدحمله در موقعیتی پنج در برابر سه قرار گرفت. انتخاب گزینه پاس مشخصا افتضاح بود اما سوال این‌جاست؛ چرا گزینه‌های مقابل کاسمیرو این‌قدر محدود بودند؟
در گل دوم، پاس بد نصیر مزراوی باعث شد کاسمیرو تحت فشار قرار گیرد. دو بازیکن نزدیک به او یعنی کوبی ماینو و برونو فرناندش، یارگیری شده بودند و جاشوا زیرکزی آزاد اما ایستا بود. پاس دادن به زیرکزی در آن زاویه دشوار بود و کاسمیرو تصمیم گرفت با توپ جلو برود تا مسیر پاسش هموار شود. در نقطه‌ای که کاسمیرو با هل لوئیس دیاز تعادلش به‌هم خورد، شش بازیکن نزدیک به او پیراهن سفیدِ لیورپول را داشتند و در چنین موقعیتی، برای تیم مهمان همه چیز آسان بود.
در گل سوم وقتی ماینو توپ را از دست داد، چهار لیورپولی او را محاصره کرده بودند. یک پاس، موقعیت چهار در برابر دو ایجاد می‌کند. این مسائل، سیستمی هستند. شاید حفره مرکز زمین منچستریونایتد مثل سال گذشته همچون سوراخ بزرگ وسط دونات، برجسته نباشد اما مشکلات در آن منطقه هنوز پابرجا هستند. بازیکن در تله حریف می‌افتد و بعد از لو رفتن توپ، هیچ پوششی وجود ندارد.
شکست هفته پیش مقابل برایتون، نتیجه ضعف و نبود تمرکز دفاعی بود که این خودش از برخی جهات بدتر است اما چنین ضعفی در صورتی که بازیکن حرفه‌ای بتواند در سطح حرفه‌ای بازی کند، رفع شدنی است. مشکل ساختار خط هافبک مربوط به سرمربی تیم است. هنوز برای قضاوت خیلی زود است اما وضعیت کنونی شبیه به آینده‌ای است که منچستریونایتد وقتی تن هاخ را با اکراه ابقا کرد، از آن ترس داشت. همان ضعف‌ها و مشکلات فصل گذشته حالا با جیم رتکلیف و دیو بریلزفورد روی سکوها و چند هلندی بیشتر داخل زمین وجود دارد.
بردن منچسترسیتی در فینال FA Cup، خاطره‌ای عالی برای منچستریونایتد و شاید بهترین روز دوران پسا فرگوسن در بیش از 10 سال گذشته باشد اما هشدار داده شده بود که شاید این مورد استثنا باشد و با حفظ تن هاخ به عنوان سرمربی، مرحله بعدی رشد و توسعه تیم به تعویق بیفتد.
به قلم جاناتان ویلسون برای وب‌سایت گاردین
تحلیل گری نویل از عملکرد بد هافبک منچستریونایتد مقابل لیورپول
