محمدرضا رمضانیرونالدو نازاریو یک پدیده اجتماعی عجیب و غریبی بود ، از سال ۹۹ تا ۲۰۰۲ اکثر بازی های فصل از دست داد و مصدومیت خیلی اذیتش کرد.
هر کسی جای نازاریو بود دیگه بیخیال فوتبال میشد.
ولی هر جوری بود خودش به جام جهانی ۲۰۰۲ رسوند و با اینکه حتی نصف دوران اوجش هم نبود ولی آقای گل جام جهانی شد.
برزیل در جام جهانی ۲۰۱۸ و ۲۰۲۲ اگه همون رونالدوی چاق و تپل داشت ، میتونست کرواسی و بلژیک حذف کنه ، برزیل خیلی در اون ۲ بازی فرصت سوزی کرد و جای خالی یک مهاجم نوک شش دانگ همیشه تو این سال‌های اخیر حس کرده.
درباره توانایی های فنی رونالدو هم بگم ، فقط تو محوطه جریمه خطرناک نبود.
مریخی میتونست گوشه و کناره ها و یا حتی در میانه زمین هم با حرکت های انفجاری برای تیمش ایجاد موقعیت و برای حریفش خطرناک باشه.
بارها و بارها با استارت های انفجاری و دریبل چندین نفر دروازه حریف باز کرده.
نازاریو سه بار هم بهترین بازیکن جهان شده و سبک بازیش الهام بخش مهاجمان بعد از خودش بوده.
آدم بازی های نازاریو تماشا می‌کنه ، حیرت زده میشه از این سرعت ، تکنیک ، دریبل ، قدرت پا به توپ و چهارچوب شناسی.
آمارش تو تنها فصل حضورش در بارسا ۴۹ بازی و تاثیر مستیم روی ۵۹ گل!
نازاریو تو اینتر هم خارق‌العاده بود.
تو ایتالیا رقیبان گردن کلفتی مثل باتیستوتا ، شوچنکو ، کرسپو ، دلپیرو ، اینزاگی ، ترزگه ، ویری و ... داشته برای آقای گلی.
.
فقط حیف و افسوس که نازاریو مصدوم شد و نتونست اون پتانسیل واقعیش به همه نشون بده.
ولی من همیشه میگم دوره حضورش تو بارسا و اینتر توانایی مریخی به همه نشون میده.و اما حرف آخر اینکه نازاریو جای مناسبی هم نبود.هیچوقت تیم‌هایی که داخلش بود ، در حد قهرمانی اروپا نبودند.
هم بارسا و هم اینتر آن زمان.
