اولدترافورد سنسیروبعنوان کسی که از روزی که دخیا رو گذاشتن توی ماشین و صورتش رو با پارچه پوشوندن که لو نره برای آزمایش های پزشکی
تا روزی که رفت
و خیلی دوستش دارم
و یه دوره برام بهترین دروازه‌بان جهان بود
حتی بالاتر از نویر و دیگران
مبخوام بگم از جام جهانی ۲۰۱۸ افتش شروع شد
و هر سال بدتر هم شد
دخیا کسیه که پادشاه ۶ و ۱۸ و تک به تکه
پادشاه واکنشهای هزارم ثانیه‌ای
ولی واسه کرنر و خروج هاش داغونه
واسه بازیسازی که الان از نون شب واجبتره داغونتر
بعد اشتباهاتش که دقیقا تیم رو نابود میکرد اونم توی بدترین بازیها و بدترین زمانها، هرگز ذهنیت بخشیدن خودش و برگشتن به جریان بازی و جبرانش رو نداره
راحت بگم دروازه‌بان الان یه بازیکنه که مهارت استفاده از دستاش میتونه پنجاه پنجاه باشه
ولی باید بازی با پاش صد از صد باشه
چون توی دوره‌ای که فوتبال خیلی فیزیکی و فشرده هستش و هر فضایی زمین بیشتر از یک همیشه مهمه و سه تا فوروارد حریف درست از پشت ۱۸ منتظر سوتیش هستن
مث یه راه نجات می‌مونه
چه برای شکستن پرس
چه برای ضد حمله
چه برای بازیسازی و بازی انتقالی
چه برای پرس کردن
یا پس گرفتن توپ توی کمترین زمان
و توی این نوع فوتبال امثال دخیا مثل ویندوز ۹۸ هستن توی دوره هوش مصنوعی.
اینم دیگه چرخش روزگار و تکامل و تغییر فوتباله
مثل بقیه پدیده‌های اجتماعی و انسانی
