رضا چلسی‌زاده#پیش گویی فردوسی بزرگ از قومی متوهم در آینده ایران
سنگ اعراب به سینه زدن و عزاداری برای اعراب تا بدگویی به ایران و ایرانی و نوشتار فارسی و زبانی ... و اسامی عربی
چـو بـا تـخت، مـنبـر بـرابــر شود،ـــــــــــ همه نــــام، بـوبکر و عـمَر شـود
تــبــه گـــردد آن رنــج‌هــای درازـــــــــــ شـود نــاســزا شـاه گـردن فـراز
چـو روز انـدر آیـــد بـــه روز دراز،ــــــــــــ نـشیــب دراز اسـت پــیش فـراز
از ایـــرانی و تــرک و از تــازیــان ــــــــــــــ نژادی پـــدیـــد آیـد انــدر میان
نــه ایــران؛ نـه ترک و نـه تازی بودـــــــــــــ سخن¬ها بـه کــردار، بــازی بـــود
بـرنـجـد یـکـی دیــگـری بـرخـوردــــــــــــــ بـه داد و بـه بـخشش کسی ننگرد
ز پـیـمـان بــگــردنــد و از راسـتــی ـــــــــــــــ گرامـی شـود کـژی و کـاستی
کشــاورز و جــنـگی شـود بـی‌هـنـر ـــــــــــــــ نـژاد و گـهـر کـم‌تـر آید به بـر
ربــایـد هــمـی این از آن آن از این ــــــــــــــ ز نفـریــن نـدانـنــد بــاز آفرین
نــهــان بـــدتــر از آشـکـارا شـــود ـــــــــــــــ دل شـاه‌شان سنـگ خـارا شــود
بــد انـدیـش گـردد پـسر بــر پـــدر ـــــــــــــــ پدر همـچنین بـر پـسر چــاره‌گـر
شــود بــنــده‌ی بــی‌هـنـر شـهریــار ـــــــــــــــ نــژاد و بـزرگــی نیـایـد بـه کـار
بـــه گــیتـی کـسی را نـمـانــد وفــا ـــــــــــــ روان و زبـان‌هـا شـود پــر جــفـا
چـنـان فـاش گـردد غم و رنج و شور ـــــــــــــ که شادی بـه هـنگام بهـرام گـور
نــیـایــد بـــهــار از زمــستـان پـدیـد ـــــــــــــــ نـــیارنـــد هــنگــام رامـش نـبـیـد
نه جشن و نه رامش نه کوشش نه کام ـــــــــــــــ هـمـه تـنبل و چــــــاره و ســاز دام
پــدر بـــا پــسـر کـیـن سـیــم آورد ــــــــــــــــ خورش کشک و پوشش گلیم آورد
زیـــان کـسـان از پی سـود خـویـش، ــــــــــــــــ بــجــویــنـد و دیـن اندر آرند پیش
بـــریــزنــد خــون از پــی خـواسـتـه ـــــــــــــــ شــود روزگــار مـهــان کــاســتــه
چــــو بـسـیار از ایـن داسـتان بگذرد، ــــــــــــــ کـسـی سـوی آزادگی نــنــگـــرد
