طرفداری | فرهنگ هواداری در فوتبال ایران «اگر» وجود داشته باشد، نیاز به مرمت دارد.
کی بود کی بود؟ من نبودم!
همه چیز می‌توانست زیباتر باشد. فوتبال ما نه درون زمین زیبایی دارد و نه بیرون آن خبری از احترام است و این موضوع در مرور زمان بیش از پیش اثبات می‌شود.
نمی‌شود واکنش نشان نداد، به هر حال همه ما در این سرزمین زندگی می‌کنیم و حتی اگر فوتبالی هم نباشیم، با دیدن برخی صحنه‌ها قلبمان به درد می‌آید. در بازی پرسپولیس و سپاهان شاهد روز زشت فوتبال ایران بودیم. در پایان، هر طرف، هواداران تیم مقابل را مقصر می‌داند و چشم بسته از خودی‌ها حمایت می‌کند.
زنان پرسپولیسی شروع کردند یا هواداران سپاهان؟ مگر فرقی هم می‌کند که برای اثبات شروع کننده این وضعیت زشت به هر روشی متوسل می‌شوید؟ هر دو طرف با زشت‌ترین الفاظ ممکن یکدیگر را خطاب کردند و در اصل ماجرا هیچ تفاوتی ایجاد نمی‌کند. برخی آنقدر نسبت به ساده‌ترین اصول اخلاقی بی‌تفاوت شده‌اند که به خود اجازه می‌دهند با هر ادبیاتی طرف مقابل را خطاب کنند البته هنوز هم جای سوال است که چرا چنین جایگاهی برای هواداران دو تیم در نظر گرفته شد و کسی پیش‌بینی چنین حواشی را نمی‌کرد؟
آن پیرمرد پرحاشیه؛ بی‌ادبی از کنده بلند می‌شود! تصور کنید افراد نزدیک به آن آدم او را الگوی خود قرار بدهند و صدتا بدتر از آن پیرمرد تحویل جامعه داده شوند. کار زشت، زشت است و هواداران پرسپولیس هم با شعارهای دسته جمعی، انواع و اقسام توهین‌ها را به خانواده امید نورافکن و رامین رضاییان نسبت دادند، فرهنگ ما این است؟
اگر قرار به تقبیح یک رفتار است، همه باید نقد شوند. کافی است سری به صفحات هواداری دو تیم بزنید که هر کدام تلاش می‌کنند توهین هواداران تیم مقابل را پوشش دهند. باز هم برمی‌گردیم به همان موضوع، اینکه در اصل ماجرا چه تفاوتی ایجاد می‌شود؟
جای این الفاظ و چنین برخوردهایی در استادیوم فوتبال نیست، جایی که شاید شما بدون خانواده خود آمده باشید اما یک پدر تصمیم گرفته برای تفریح آخر هفته فرزندش را به استادیوم بیاورد و با چنین جوی روبرو می‌شود. دست‌هایش را روی گوش‌های فرزندش می‌گیرد تا شاید کمتر فحش یاد بگیرد.
بساط کج‌دهنی خود و سطح پایین شعورتان را جای دیگری پهن کنید، استادیوم جای امثال شما نیست. فوتبال ایران و فرهنگ هواداری آن درست می‌شود، دقیقا روز چهلم این ماه!
