اختصاصی طرفداری | در نقطه‌ای ایستاده‌ایم و نظاره‌گر دوئل سه شکارچی قهار هستیم که یکدیگر را نشانه گرفته‌اند. تداعی شاهکار وسترن ایتالیایی سرجیو لئونه، «خوب، بد و زشت» اجتناب‌ناپذیر است.
اما همیشه هنگام اولین دیدار، ازته‌دل می‌دانستیم، «خوب» با غلبه بر مشکلات عدیده از آن دوئل جهنمی جان سالم به در خواهد برد.
بااین‌حال، در دوئل سه‌طرفه لیگ برتر، «بد» و «زشتی» وجود ندارد. جملگی خوبند، سؤال این است؛ کی و کِی تیرخلاص را شلیک می‌کند؟ زمانی که شکارچی شکار می‌شود!
باتوجه‌به اینکه هر سه تیم هنوز با برخی از مسابقات دشوار روبرو هستند و چالش‌های غیرمنتظره‌ای در مسیر، انتظارشان را می‌کشد، دلایل زیادی برای خوش‌بینی و نگرانی‌های این سه تیم در مبارزه عنوان قهرمانی وجود دارد.
درست پس از جنگ جهانی دوم، زمانی که به‌خاطر عواقب جنگ، سهمیه‌بندی به اجرا گذاشته شد و استنلی متیوز بهترین فوتبالیست انگلیس بود، در هر دو فصل ٤٧-١٩٤٦ و ٥٠-١٩٤٩ سه تیم اول فقط یک امتیاز فاصله داشتند.
در اولی لیورپول با ٥٧ امتیاز پنجمین عنوان قهرمانی انگلستان را به دست آورد و منچستر و وولوز با ٥٦ امتیاز سوم و دوم شدند. و در دومی، پورتسموث و وولوز با ٥٣ امتیاز به مقام‌های اول و دوم رسیدند و ساندرلند با ٥٢ امتیاز سوم شد.
آخرین باری که سه تیم برتر بافاصله پنج امتیازی به پایان خط رسیدند، ١٠ سال پیش در فصل ١٤-٢٠١٣ بود. چلسی پس از ٢٦ بازی در آن فصل پیشتاز بود، اما در طی دو ماه از صفحه محو شد تا منچسترسیتی و لیورپول در موقعیت مناسب قرار بگیرند. به نظر می‌رسید جام قهرمانی به مرسی ساید خواهد رفت، قبل از اینکه از میان تمامی بازیکنان لیورپول، لغزش معروف استیون جرارد، کاپیتان و بهترین بازیگر لیورپول برای دورانی طولانی، در برابر چلسی به سیتی اجازه داد تا کنترل و در نهایت قهرمانی لیگ را از آن خود کند.
قبل از آن، فصل ٠٨-٢٠٠٧ تنها نبرد سه‌جانبه دیگر در قرن بیست و یکم بود: آرسنال در کریسمس در صدر قرار داشت قبل از اینکه چلسی و قهرمان نهایی منچستریونایتد همه جیز را تحت کنترل کامل خود قرار دهند.
یک مورد استثنایی هم وجود دارد. تنها نزاع چهارجانبه نیز که از آن مفصلاً چندی پیش صحبت کردم. به فصل ٧٢-١٩٧١ باز می‌گردد. در لیگ دسته اول ان دوران در نزاعی پایاپای دربی کانتی برایان کلاف با ٥٨ امتیاز، هر سه تبم لیدز یونایتد، لیورپول و منچسترسیتی را با ٥٧ امتیاز، در آخرین روز فصل پشت سر گذاشت.
در این سیاهه نگاهی مختصر به هر سه تیم آرسنال، لیورپول و سیتی خواهیم داشت. اگرچه عملاً پیش‌بینی موفقیت هریک از تیم‌ها و اینکه کدام‌یک در پایان با قهقهه و سرمستی و پیروزی یا اشک و درد و تأسف فصل را به پایان خواهد برد به‌شدت غیرممکن است.
بااین‌حال، بر اساس پیش‌بینی‌های اپتا، هنوز شانس واقعی برای قهرمانی در لیگ با سیتی: ٥١،١ درصد، لیورپول: ٣٥،٢ درصد و آرسنال: ١٣،٧ درصد است.
برای اولین بار در سال‌های اخیر به نظر می‌رسد، لیگ برتر به سمت یک مبارزه سه‌جانبه برای عنوان قهرمانی پیش می‌رود. نباید فراموش کنیم این مورد نادرتر از آن چیزی است که فکر می‌کنیم.
در تمام تاریخ ٣١ فصل کامل شده لیگ برتر، اگر سخاوتمندی به خرج دهیم، تیم‌هایی که در فاصله ٥ امتیازی از یکدیگر به خط پایان و عنوان قهرمانی دست یافتند؛ از سوی فوتبال دوستان "مبارزه برای عنوان" تلقی شده است. با این حساب فقط ١٠ مبارزه دوطرفه و سه نبرد سه‌جانبه وجود داشته است.
با گذشت ١٠ سال از آخرین مبارزه سه‌جانبه، رقابت لیگ کمابیش یک قطب داشته است، ازاین‌رو ممکن است تا نوبت بعدی با انتظار طولانی همراه باشد تا شاهد دوئل سه‌نفره دیگری باشیم. قدر بدانیم، زمانی که یک امتیاز میان این سه تیم وجود دارد و فقط ١٠ بازی در پیش رو است! پس تا می‌توانید از هفته‌های در پیش تا پایان فصل لذت ببرید.
امیرحسین صدر
مارس ٢٠٢٤
بازی‌های باقیمانده
نمی‌توان به کورس سه نفره لیگ برتر اشاره داشت و از آخرین دیدار لیورپول و سیتی، کلوپ و گواردیولا در لیگ برتر صحبتی به میان نیاورد.
فشرده ای در باب آخرین نبرد بزرگ کلوپ و گواردیولا در لیگ برتر انگلستان
در آخرین جدال دو تیم به رهبری یورگن کلوپ و پپ گواردیولا در لیگ برتر انگلستان، یکی دیگر از دیدارهای کلاسیک لیورپول و منچسترسیتی در کتاب‌های تاریخ فوتبال به ثبت رسید، و بار دیگر افتخار آن میان دو تیم و دو مربی تقسیم شد؛ ۱-۱
دیداری که پیروزی فوتبال بود. افتخاری برای فوتبال و فوتبال دوستان.
این نتیجه، عاقبت قهرمانی را پیچیده‌تر کرد. فقط می‌دانیم آرسنال از نتیجه آن کاملاً راضی است. رقابت قهرمانی اکنون باز و گشاده است؛ آرسنال با ۶۴ امتیاز با تفاضل گل بهتر از لیورپول در صدر نشسته است، درحالی‌که سیتی تنها یک امتیاز با هر دو تیم فاصله دارد. دیدار ۳۱ مارچ میان سیتی با آرسنال در اتحاد اهمیتی صدچندان برای هر دو تیم خواهد داشت.
اما در آخرین دیدار آنها در لیگ برتر، این شاهکار حماسی دیگری از یورگن کلوپ و پپ گواردیولا بود که می‌توانست با گل‌های بیشتری به پایان برسد.
زمانی که بعدها، همه ما در مورد رویارویی‌های یورگن کلوپ و پپ گواردیولا در لیگ فوتبال انگلیس صحبت کنیم، به طور حتم این دیدار در مکالمات جایگاه خاصی خواهد داشت. در مورد یک روز سرد در مرسی ساید خواهیم گفت، با باد سردی که از رودخانه مرسی می‌وزید. از گرما و حرارت و شور موجود در انفیلد خواهیم گفت؛ «این بازی در میان شاهکارهای آنها جا دارد»
یک کلاسیک درجه یک که گویا مانند صحنه‌های تعقیب فیلم‌های کمدی صامت با سرعت در برابر چشم‌هایمان گذر می‌کرد. از این سو به آن سو، از چپ به راست و راست به چپ، از جنوب به شمال، و از شمال به جنوب. نیمه اول سیتی گواردیولا تیم بهتری بود و نیمه دوم زمانی که لیورپول کلوپ، مردانه توپ و بازی را در اختیار گرفت، و برنده سه‌گانه فصل گذشته را مورد تاخت‌وتاز شدیدی قرار داد.
این دیدار میان «نظم» علیه «هرج‌ومرج» بود. بی‌امان. مهیج، نفس‌بُر. شانس پشت شانس. فرصت پشت فرصت و موقعیت‌های پیاپی و بی امانی که پایانی نداشت. بااقتدار ویرجیل فن دایک. زیبایی پاس‌های کوین دی بروین، و اندوی ژاپنی که او را بسیار آزار داد، سرکوب‌ناپذیری داروین نونز و لوییز دیاز، خونسردی رودری و…دو تیمی که ٣ امتیاز را می‌خواستند.
یک دوئل پر هرج و مرج
این نبرد حقیقتاً همه چیز داشت.
نظم و دقت به جزئیات گواردیولا در برابر هرج‌ومرج دیوانه‌کننده هوی‌متال کلوپ. هرج‌ومرج دلهره‌آور و مقاومت‌ناپذیر. این جلوه‌ای باشکوه از فلسفه دو سرمربی قهار بود و هر دو شانس آن را داشتند تا برنده و با ٣ امتیاز آنفیلد را ترک کنند. برای دوستداران معتدل و بی جناح فوتبال شاید مناسب‌ترین نتیجه بود تا فارغ از طرفداری، تا آخرین روز فصل دیدارهای هر ٣ تیم درگیر را با فراغ‌بال و لذت بی وصفی دنبال کنند.
این بهترین تساوی ١-١ بود که تا به امروز در این فصل شاهد آن بودیم.
شاید بعد از پایان دیدار، آرسنال با ۱۰ بازی باقیمانده به پایان لیگ برتر در صدر جدول قرار گرفت، اما با سوت پایان بازی، اینکه چه کسی در صدر جدول بود در آن لحظه به نظر اهمیتی نداشت. مربیان یکدیگر را در آغوش گرفتند و لبخند زدند، و ما نیز با آنها لبخند بر لبان داشتیم. شاید تنها افسوس باقیمانده این بود؛ از فصل بعد دیگر نبردهای باشکوه این دو مربی را نخواهیم دید.
اگرچه گواردیولا در پایان بازی گفت؛
او باز خواهد گشت، او بازخواهد گشت. از صمیم قلب آرزو می کنم هرچه زودتر بازگردد. فوتبال به حضور مربی و شخصیتی مثل او نیازمند است.
کلوپ در پایان فصل لیورپول را ترک خواهد کرد، اما پس از این بازی و با وجود غیبت چند بازیکن اصلی، طرفداران لیورپول امیدوارتر از همیشه خواهند بود تا در پایان فصل مربی محبوب المانی بدون جام قهرمانی انگلستان جزیره را ترک نکند.
سیتی در بیشتر نیمه دوم کاملاً متزلزل به نظر می‌رسید و احتمالاً خوش‌شانس بودند با تساوی لیورپول را ترک کنند؛ اما شدیداً ساده‌لوحانه به نظر می‌رسد، علیه گواردیولا و سیتی شرط بست. مطمئن هستیم، استاد استادان با سیتی، یک‌بار دیگر با شروع بهار تا تابستان بدون خون و خونریزی میدان را ترک نخواهد کرد.
کلوپ قبل از بازی گفته بود؛
نتیجه هر چه باشد، فکر نمی‌کنم کسی بطری‌های شامپاین را باز کند
نتیجه بازی حرف او را تأیید کرد.
بیایید شامپاین/شربت‌ها را برای خودمان نگاه داریم. ما به‌اندازه کافی خوش‌شانس بودیم تا نبرد آخرین آنها را در لیگ انگلستان ببینیم و آن را به‌عنوان خاطره‌ای گرامی در یاد نگاه داریم.
هنگامی که اسامی بازیکنان دو تیم یک ساعت قبل از شروع بازی منتشر شد، تیم سیتی باقدرت کامل در برابر چشمان همه برق می‌زد، و وظیفه سنگین پیش روی لیورپول محرز بود.
لیورپول در عین موفقیت هنوز در اینجاوآنجا کمبود احساس می‌کند. برخی از بازیکنان جوان‌تر آنها در هفته‌های اخیر مانند ابر بازیکنان عمل کرده‌اند، اما در مرسی ساید این نگرانی وجود داشت در مقابل تیم گواردیولا، طلسم شکسته خواهد شد. اما نشد. لیورپول بهترین نیمه دوم خود را برابر سیتی به نمایش گذارد. کلوپ با خنده رضایت‌بخش در این باره گفت؛
هرگز سیتی را این‌جوری در دردسر ندیده بودم.
هواداران لیورپول بار دیگر به بازی مردان جوانی مانند کانر بردلی، جارل کوانسا و هاروی الیوت دل بستند و این در حالی بود که همه می‌دانستیم گواردیولا هرگز لیورپول را در آنفیلد با حضور تماشاگران شکست نداده است. شاید در ماه‌های پیش رو، لیورپول، تحت هدایت کلوپ راهی برای به‌دست‌آوردن غنائم یا حداقل سهمی از چهارگانه را پیدا کرده است.
سیتی عالی شروع کرد و سرعت وحشیانه نبرد از ابتدا بر اهمیت مناسبت آن تأکید داشت و واکنش هواداران لیورپول و سروصدای کرکننده Kop گویای اهمیت این مبارزه داشت.
سرشناسان فوتبال همه‌جا حضور داشتند، در زمین، روی نیمکت، جایی که محمد صلاح و روبن دیاس به‌عنوان ذخیره شروع کردند، و در کنار همه از رابی فاولر تا مایکل اوون، گری نویل تا استیو مک منمن، فیل تامپسون تا سمیر نصری…همه بودند.
کسی نمی‌توانست نفس بکشد. دیوانه‌وار بود. مسحورکننده. این دیداری بود که همه چیز داشت به جز یک برنده، اگرچه آرسنال به‌ویژه از تساوی در این مبارزه سه‌جانبه جذاب برای عنوان قهرمانی لیگ برتر لذت برد. این کلیشه قدیمی که فوتبال برنده بود درست به نظر می‌رسید، دو دسته از بازیکنان که هدایای فراوان خود را تقدیممان می‌کردند، جشن واقعی فوتبال.
جان استونز خط دفاع و هافبک منچسترسیتی را زیبا کرده بود و الکسیس مک آلیستر به اطراف می‌چرخید، فرصت پس از فرصت ایجاد می‌کرد. هر دو بازیکن تنها گلزنان این بازی بودند.
هر دو کاپیتان تیم نیز با سر بالا از آغاز تا پایان ایستادند و مبارزه کردند. ویرجیل فان دایک از لیورپول و کایل واکر از سیتی. فان دایک، در طول بیش از ۹۰ رهبری قوی و هوشیار بود و واکر، در نیمه دوم زمانیکه امواج بی‌امان به سمت آنها می‌آمد، تیمش را جمع کرد. بااین‌حال امتیازات مشترک نتیجه درستی بود. سیتی نیمه اول را برد و لیورپول نیمه دوم.
این دیدار، وعده حماسی بودن را داده بود و چنین هم شد. استعداد و جنگجویی بازیکنان میدان حماسه را تضمین می‌کرد.
اگر یادتان باشد؛ قبل از اینکه سرگرمی مهیج شروع شود، دومینیک سوبوسلای در تونل ایستاده بود و کاملاً متمرکز به دیوار تکیه داده بود.
درحالی‌که مایکل اولیور داور بازی به تیم‌ها اشاره کرد به فضا و دنیای پر سروصدای انفیلد قدم بگذارند، سوبوسلای دست خود را دراز کرد و به گردن هالند زد. هالند به عقب برگشت و لبخند زد. دو همبازی قدیمی در سالزبورگ به این شکل تجدید حیات خاطره نمودند. احترام دوجانبه میان این دو تیم در هوا مستتر بود و درعین‌حال برای بازیکنان حرفه‌ای امروز، نیازی به یادآوری اهمیت این دیدار در یک بعدازظهر سرد و تاریک در مرسی ساید وجود نداشت.
سیتی با سرپیچی از عرف پذیرفته شده برای تیمهای مهماندار آنفیلد ، لیورپول را با پیروزی در شیر یا خط داور، وادار کرد در نیمه اول به‌سوی سکوهای Kop حمله کند. این از تمایل قهرمان برای سنگ انداختن جلوی قرمزها از هر راهی بود. البته کاری هم صورت نداد و مردان کلوپ انعطاف‌پذیری خوبی نشان دادند و در نیمه دوم بهترین بازی خود را برابر سیتی با حمله به‌سوی دیگر انفیلد به رخ کشیدند.
این دیدار با دوکو در قلب همه این هیاهو به پایان رسید، با توپی که به تیر دروازه لیورپول زد و خطای مسلم پنالتی که ناباورانه از طرف داور و VAR مردود اعلام شد!
این پرده آخر رویارویی لیورپول کلوپ و سیتی گواردیولا بود.
و چه حیف!
باید قبول کرد حتی تجربیات لذت‌بخش هم نمی‌توانند برای همیشه دوام بیاورند. دوران رقابت این دو طی سال‌ها آن‌قدر فوق‌العاده بود که فصول فراموش‌نشدنی را ساخت. دوران خاص خودش را که بارهاوبارها به بهانه‌های مختلف به آن ارجاع خواهد شد. اما مثل همیشه همه چیزهای خوب باید روزی به پایان برسد و رسید. این دوئل حماسی و فراموش‌نشدنی بود.
دوئل سه نفره
در این بخش مختصری به شرایط یکه‌تازان لیگ در کورسی سه‌جانبه نگاهی می‌اندازیم. به نگرانی‌ها و خوش‌بینی‌های هر سه تیم!
طبیعتاً پیش‌بینی محرز عملاً محال است، جایی که همه عناصر باید به‌درستی کنار هم قرار گیرند. از نمایش خیره‌کننده دروازه‌بانان تا تصمیمات داوران و VAR, و هر چیز دیگری که دراین‌بین، فاصله شکست و پیروزی، اشک و خنده، و مردن و زنده‌بودن را تعیین می‌کند.
در هیجان آن شکی نیست. ناخن‌های خود را بلند نگه دارید و وسایل شکستنی را از خود دور کنید. شمارش معکوس آغاز شده است.
آرسنال ؛ دلایل خوش بینی
همه بازیکنان آماده‌اند
بخش اولیه رقابت‌های آرسنال در لیگ برتر با مصدومیت در سراسر تیم همراه بود.
در خط دفاعی، بن وایت مجبور بود درحالی‌که کاملاً آماده نبود بازی کند، پست دفاع چپ به دلیل مصدومیت طولانی‌مدت زانو یورین تیمبر که در ماه آگوست متحمل شد، تبدیل به یک گره نگشودنی شد.
دراین‌بین یاکوب کیویور، الکساندر زینچنکو و تاکهیرو تومیاسو، همگی درجات مختلفی از موفقیت را کسب کرده‌اند، اما دو نفر آخری نیز مشکلات مصدومیت خود را داشتند در حالیکه کیویور رسماً یک مدافع میانی است.
در خط میانی، توماس پارتی از دست رفته است، و با جورجینیو کج دار و مریز رفتار می‌شود چون مرد ۹۰ دقیقه نیست و فقط گاهی اوقات به میدان می‌رود. و در جلو، گابریل ژسوس دچار مشکل مکرر زانو است.
بااین‌حال، اکنون، تیمبر، انتظار می‌رود در هفته‌های آینده به رقابت‌ها بازگردد، و آرتتا برای اولین‌بار در ماه‌های گذشته باقدرت کامل تمام بازیکنان خود را در اختیار دارد. چه زمان خوبی! بموقع و به‌وقت!
گل‌های فراوان و دیرهنگام و خط دفاع مستحکم
در حوالی کریسمس، قحطی گل عجیبی بود. این باعث شد توپچی‌ها ۳۰ شوت در مقابل وستهم بزنند و همچنان ۲-۰ شکست بخورند. در مقابل فولام داستانی مشابه بود و با شکست ۲-۱ خاتمه یافت. به نظر می‌رسید آرزوی قهرمانی آنها از بین رفته است و به حرف‌وحدیث‌هایی برای جذب یک مهاجم هم منجر شد. اما در هشت بازی اخیر لیگ، با ۸ پیروزی، توپچی‌ها ۳۳ گل (بیش از چهار گل در هر بازی) به ثمر رسانده‌اند. از دلایلی که با تفاضل گل بهتر از لیورپول در صدر نشسته‌اند.
آتش توپخانه فراهم است
ضمن آنکه نه به‌اندازه لیورپول که رکورد خوبی در این باب دارد، ولی عادت به گل‌زنی دیرهنگام دارند. پنج پیروزی از ۲۰ پیروزی آرسنال در لیگ به لطف گل‌هایی است که بعد از دقیقه ۸۵ به ثمر رسانده‌اند و این یک مزیت بزرگی است.
فقط خط حمله نیست که در موفقیت آنها سهیم بوده است. آرسنال با فاصله زیاد بهترین دفاع لیگ را در حال حاضر دارد.
آنها در هر بازی با کمترین شوت به سمت دروازه / ٢،٥ روبرو می‌شوند، بیشترین کلین شیت را با ١١ در اختیار دارند. با ٢٤ گل کمترین گل را دریافت کرده‌اند و xG دریافتی آنها ٨ گل کمتر از سایرین است. فصل گذشته، آنها تنها سه گل کمتر از برنتفورد دریافت کردند. در اختیار داشتن ویلیام سالیبا، آماده و بدون صدمه‌دیدگی در تمامی فصل، تعجب‌آور است دیدیه دشان مربی فرانسه بی‌جهت او را در تیم فرانسه کنار می‌گذارد، و دکلن رایس در مقابل او بسیار مهم و کلیدی بوده است
تعقیبی پایاپای
طبیعتاً صدرنشینی به‌تنهایی فشار و وزن روانی متفاوتی را نسبت به زمانی که به همراه گروه هستید در خود دارد.
بله، آرسنال در صدر جدول قرار دارد، مانند فصل گذشته در همین مراحل، اما با لیورپول امتیاز برابری دارد و تنها یک امتیاز از منچسترسیتی بالاتر است. فصل گذشته آنها در مقاطعی ۸ امتیاز نسبت به سیتی برتری داشتند و به نظر می‌رسید این فاصله برای جوانان غیرقابل‌تحمل بود و تأثیر و فشار منفی بر تیم گذاشته بود. موش و گربه بازی، نیش زدن و عقب نشستن ظاهراً موفقیت‌آمیزتر است. فتح قلعه آسان‌تر از دفاع از قلعه است.
آرسنال؛ دلایل نگرانی
ظرفیت تیم
اگرچه آرسنال در این فصل دچار مصدومیت‌های متعددی شد، اما بازیکنان کلیدی در پست‌های کلیدی خود آمادگی خود را حفظ کردند. دکلان رایس در همه بازی‌های لیگ در ترکیب اصلی بوده است، ویلیام سالیبا و گابریل، شرکای دفاعی، به جز چهار بازی همه بازی‌ها را شروع کرده‌اند.
بوکایو ساکا یک بازی و مارتین اودگارد تنها سه مسابقه را ازدست‌داده است. وحشت این است اگر یکی از این بازیکنان با مشکلی مواجه شود نتیجه چه خواهد بود. آرسنال بدون اودگارد؟ اصلاً صحبتش را نکنید.
مصدومیت+ لیگ قهرمانان
ترمز آرسنال
با ازدست‌دادن سالیبا در فصل گذشته عنوان قهرمانی آرسنال از کف رفت و جانشینش در اندازه‌های او نبود.
کیویور در هافبک میانی آزمایش نشده است، فابیو ویرا و امیل اسمیت روو به‌عنوان جانشین اودگارد بد و خوب بوده‌اند و خود را تثبیت نکرده‌اند. ریس نلسون، به طور حتم ساکا نیست و نمایش‌های همه‌جانبه رایس جایگزین ندارد.
بار سنگین لیگ قهرمانان
آرسنال از سال ۲۰۲۰ تاکنون موفق به کسب جامی نشده است. باتوجه‌به پیروزی برابر پورتو در ضربات پنالتی و راهیابی به مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا، عملاً نیمی از توجه آنها معطوف به اروپا خواهد بود.
توپچی‌ها در عین ناباوری، حتی در دوران ونگر با تیمی عالی با بداقبالی هرگز در این رقابت‌ها به جانی دست نیافته‌اند و اگر برنده شوند کودتای بسیار بسیار مهمی خواهد بود. در واقع، تصور پیروزی در دو جبهه غیرممکن به نظر می‌رسد، و این انتخاب هواداران را دو پاره خواهد کرد، انگلستان یا اروپا؟ اگر آنها به صعود و رقابت‌های سنگین لیگ قهرمانان در اروپا ادامه دهند، موفقیت در مسابقات لیگ مسلماً به خطر خواهد افتاد. یادتان باشد؛ اگر آرسنال در مرحله یک‌چهارم نهایی بایرن مونیخ را شکست دهد، در ١٤ روز باید با چلسی و سیتی در لیگ، دو دیدار با سیتی یا رئال مادرید در لیگ قهرمانان انجام دهد. ضمن آنکه هنوز باید به اولدترافورد و ورزشگاه تاتنهام هاتسپر هم برود.
آسان نیست. خیلی واضح و روشن است، نیست؟
شکستن سد قهرمانی
۲۰ سال از آخرین قهرمانی آرسنال در لیگ می‌گذرد. از سوی دیگر، سیتی، در این باره ذره‌ای مشکل نخواهد داشت و لیورپول تجربه اخیر در گرفتن قهرمانی و رقابت پایاپای با سیتی را بارها تجربه کرده است.
این انتظار طولانی و سنگین و دردآور است و تا زمانی که به وقوع بپیوندد، این سؤال باقی می‌ماند: چه زمانی، روی خواهد داد؟
چنین احساسات و سؤالاتی برای هواداران آرسنال تازگی ندارد، اما با نزدیک‌شدن به پایان، حرص و فشار بی‌حدوحصر عصبی تماشاگران در سکوها به‌خوبی نمایان است و انعکاس آن در زمین و در دیدارهای پایانی به طور حتم احساس خواهد شد. شکستن سد قهرمانی با جوانان افتخارآمیز خواهد بود!
لبخند لطفا...
سرمربی: میکل آرتتا
رکورد میکل آرتتا در برابر رقبای عنوان قهرمانی نشانگر میزان پیشرفت اوست. او در ١٠ بازی از ١٣ بازی اول خود مقابل لیورپول و سیتی شکست خورد، از جمله ٦ بازی اول خود در برابر پپ گواردیولا. در این فصل، آرسنال در برابر هیچ یک از باشگاه های بیگ سیکس Big Six شکست نخورده است.
حرف آخر
هر چند یک «اما« ی بزرگ وجود دارد. در شرایطی که رقابت فشرده است، جایی برای لغزش وجود ندارد. و بازی های باقیمانده آرسنال سخت‌ترین است، به خصوص خارج از خانه. آنها هنوز باید به مصاف سیتی، تاتنهام و منچستریونایتد بروند. در واقع تمام بازی‌های خارج از خانه آنها مقابل تیم‌هایی است که در میان ١٠ تیم بالای جدول قرار دارند.
لیورپول؛ دلایل خوش بینی
یک؛ کاپیتان ویرجیل فن دایک
داشتن بهترین مدافع اروپا به‌عنوان کاپیتانی که تیم شما را رهبری می‌کند، در هر تیمی که برای عنوان می‌جنگد مزیت بزرگی به شمار می‌رود.
در ماه‌های گذشته بارها شاهد آن بودیم، فان دایک در فینال جام کارابائو معرکه بود و در آخرین لحظات وقت اضافی گل پیروزی را هم زد و در برابر سیتی، بهترین شماره ۹ جهان، ارلینگ هالند را در جیب گذاشته بود.
کاپیتان هلندی در برابر آرسنال مرتکب خطا شد، در غیر این صورت به‌سختی در تمام فصل اشتباهی داشته است. بسیاری می‌گویند او به فرم قبل از مصدومیت خود بازگشته است. این اشتباه است، او بهترین فوتبال دوران حرفه‌ای خود را بازی می‌کند.
دو: قلعه آنفیلد
۵۰۰ روز از آخرین باخت لیورپول در آنفیلد می‌گذرد. آفرین به لیدز و مربی سابق امریکایی، جسی مارش. پپ گواردیولا این موضوع را روز یکشنبه به بهترین نحو توصیف کرد؛
«رفتن به آنفیلد مانند گرفتار شدن در یک سونامی است»
مربی کاتالانی در صحبت‌های خود ادامه داد؛ «چگونه سیل و طوفان مدافعان لیورپول به همراه موج پس از موج خط میانی و حمله با دویدن‌های هوشمندانه و ضد پرس‌های سریع و برق‌آسا، برتری‌های زیادی را از نظر تعداد نفرات در سراسر زمین به دست می‌آورند»
گواردیولا می‌داند چه می‌گوید؛ طبق آمار Opta نوزده شوت لیورپول بیشترین شانس آنها در یک بازی لیگ برتر مقابل منچسترسیتی از فوریه ۲۰۱۳ بود که با ۲۲ ضربه همراه شد. ۱۲ تا از این ضربات در نیمه دوم انجام شد، بیشترین چیزی بود که سیتی در نیمه دوم در یک بازی لیگ از می ۲۰۲۱ با ۱۲ موقعیت مقابل برایتون با آن مواجه شده است. پپ کاملاً حق دارد؛ طوفان سهمگینی بود!
یک دژ مستحکم
تیمهای زیادی در این فصل با اعتمادبه‌نفس به مرسی ساید رفتند، اما هیچ‌چیزی به دست نیاوردند و دست خالی آنفیلد را ترک کردند. فولام شاید بهترین مثال باشد؛ مردان مارکو سیلوا تا دقیقه ۸۷، با نتیجه ۳-۲ از لیورپول پیش بودند؛ اما باز هم شکست خوردند.
سه؛ مبارزه برای کلوپ
حتی عالمان هم نمی‌توانند برای این توضیحی داشته باشند، اما از زمانی که کلوپ اعلام کرد لیورپول را در پایان فصل ترک خواهد کرد، لیورپول احیا شد، همه چیز تغییر کرد و همه آماده مبارزه و جان‌فشانی شدند. بسیاری در باشگاه و سریال نت فلیکسی که در حال تهیه از آخرین فصل کلوپ در لیورپول است، آن را «آخرین رقص» نام‌گذاری کرده‌اند، به نظر می‌رسد لیورپول دقیقاً همین کار را انجام می‌دهد، رقصان و چرخان و جنبان برای کسب عنوان قهرمانی!
لیورپول؛ دلایل نگرانی
یک؛ جراحات و صدمات
لیورپول در تمام فصل درگیر مصدومیت‌های مختلف بوده است و این احساس وجود دارد با صدمه‌دیدگی دوباره یکی دو بازیکن کلیدی، امید قهرمانی نقش‌برآب می‌شود.
آنها خوب می‌دانند، در رقابتی که تنها یک یا دو امتیاز برنده را از بازنده جدا می‌کند، غیبت بازیکنان کلیدی می‌تواند برای لیورپول قیمت گزافی داشته باشد.
بیایید تصور کنیم که در اواخر بازی نتیجه ۱-۱ است و لیورپول به گل نیاز دارد و تمامی تیم به‌سوی جلو یورش می‌برد. مطمئناً کلوپ و طرفداران لیورپول در این شرایط ترجیح می‌دهند محمد صلاح و نه خاکپو در تیم باشد.
دو؛ رقبای قدیمی اماده شکارند
دو بازی تعیین‌کننده لیورپول، سفر به همان نزدیکی‌ها است؛ منچستریونایتد و اورتون. دومی احتمالاً آخرین دربی مرسی ساید در گودیسون پارک پر جنب‌وجوش خواهد بود، درحالی‌که تافی‌ها در بحبوحه مبارزه سقوط قرار دارند خود را به آب و آتش خواهند زد.
همانطور که می‌دانیم، با توجه به سابقه نفرت دیرینه یونایتد می‌تواند لیورپول را با خطرات زیادی مواجه کند. با وجود اینکه یونایتد دیگر آن قدرت همیشگی را ندارند، اما مردان اریک تن هاخ و یونایتد به هر شکلی شده نمی‌خواهند لیورپول به بیستمین مقام قهرمانی دست یابد و از این حیث با ان ها برابری کند.
به این راحتی نمیگذارم برای تو باشد!
سفر دشواری به بیرمنگام و ویلا پارک که برای مقام چهارمی جدول می جنگد نیز در مسیر ان ها قرار دارد.
سه؛ استاکلی پارک
مرکز VAR لیگ برتر - حاوی کمک‌داور ویدئویی - در یک ملک تجاری در غرب لندن واقع شده است.
تصور کنید اگر لیورپول با یک امتیاز قهرمانی را از دست بدهد، تا چه حد متأسف و خشمگین خواهد شد. قرمزها انگشت خود را به سمت مسابقه‌ای در سپتامبر نشانه خواهند رفت، زمانی که گل کاملاً خوب لوئیس دیاز به‌اشتباه مردود اعلام شد. کمیته داوران بعداً اعتراف کرد؛ اشتباه بزرگ VAR بود. اگر به‌خاطر ندارید، داور داخل زمین گل را اعلام کرده است، و VAR بر این صمیم صحه گذاشت و اعلام کرد هیچ مشکلی در این تصمیم وجود ندارد. اما تاتنهام با یک ضربه ایستگاهی بازی را دوباره شروع کرد، و داوران متوجه اشتباه خود شده بودند؛ اما اجازه دادند بازی ادامه پیدا کند؟!!
لیورپول در آن بازی شکست خورد، یکی از تنها دوشکست لیگ در این فصل. کارت قرمز به کرتیس جونز و چندین مورد بحث‌برانگیز دیگر که به قیمت از دست دادن امتیازات قرمزها در این فصل شده است، مورد آخرین ضربه کاراته جرمی دوکو بازیگر سیتی در داخل هجده‌قدم روی مک الیستر بود، باورش سخت بود.
کلوپ در پایان بازی گفت:
برای تمام فوتبالی‌های تمامی کره زمین پنالتی بود
سرمربی؛ یورگن کلوپ
به نظر می‌رسد کلوپ با برخی از تاکتیک‌های موفقیت بار در میدان حتی خودش را هم شگفت‌زده کرده است. محور دونفره واتارو اندو و الکسیس مک آلیستر مانع و سد محکمی بود که اجازه بازی در مناطق خطرناک را برای سیتی منع کرده بود، درحالی‌که کلوپ پس از بازی گفت؛ هرگز پاس‌های تیمش را هم در برابر سیتی فراموش نخواهد کرد.
مهم‌تر از همه، به نظر می‌رسد او مانند زمانی که به لیورپول وارد شد، باور و گرسنگی و جنگندگی فزاینده‌ای را به تیم القا کرده است، ویژگی ای که در تمام فصل مشهود بود، اما از زمان اعلام خروجش ده برابر شده است.
عدم‌پذیرش تسلیم و شکست، کسب پیروزی در لحظات آخر، حفظ خونسردی و کاوش و جستجو و انتخاب‌های درست در دوران بحران و آسیب‌دیدگی‌های بسیار، استفاده از نوجوانان و جوانان تیم، و بیش از هر چیز، روحیه تیمی منحصربه‌فرد، تماماً لیورپول را به‌سوی جلو سوق داده است.
کلوپ نه‌تنها با اعلام جدایی خود روح نیرومندی به Kop و لیورپول دمید، بلکه با تغییرات تاکتیکی خود نیز از ویژگی‌های جادویی برخوردار است: هیچ تیمی در این فصل توسط بازیکنان ذخیره یا پاس‌های آنها با ۲۲ گل بیشتر از لیورپول به گل دست نیافته است.
به خاطر یورگن
حرف اخر
برای برخی، این یک افسانه و داستان پریان است که در ستاره‌ها نوشته شده است و برخی دیگر از نیروی سرنوشت و قدرت آن می‌گویند که نمی‌توان بر آن غلبه کرد. قهرمانی انگلستان در آخرین فصل کلوپ در مقابل هواداران.
برای کسانی که کمتر رمانتیک هستند، لیورپول دو تا از قوی‌ترین مهاجمان لیگ، بهترین مدافع میانی جهان و راحت‌ترین بازی‌ها را در مقایسه با دو حریف خود دارد.
منچستر سیتی؛ دلایل خوش بینی
یک؛ تجربه بی اندازه
خوش‌بینی؟ نام آنها به‌تنهایی کافی است.
سیتی قبلاً بارهاوبارها اینجا بوده و در تک‌تک نبردهای سخت تحت هدایت گواردیولا، به پیروزی دست یافته است. وقتی در اواخر فصل، درخشش ظروف نقره‌ای به چشم می‌خورد، سیتی به‌طورکلی از خود بیخود می‌شود، دیوانه دیوانه. تنها یک سال از زمانی که آنها ١٢ پیروزی را به دست آوردند می‌گذرد تا عنوان قهرمانی را از دست آرسنال قاپ بزنند. خاطره سال گذشته و درگیری‌ها پیاپی طی سال‌های پیش از آن با لیورپول که با قهرمانی‌های آنها به پایان رسید، پیام‌های روی دیوار اتاق رختکن در مقابل بازیکنان تا پایان کارزار فقط یك چیز خواهد بود؛
بجه ها یادتون. باشه؛ قهرمانی بار دیگر از ان ما خواهد بود، ركورد چهارمین قهرمانی پیاپی…
دو؛ بیشتر در راه است
با توجه به اینکه سیتی از هفته اول دسامبر در یک شب بد در استون ویلا شکست نخورده است، اما احساسی وجود دارد که کمی عجیب به نظر می‌رسد؛ آنها هنوز چند دنده دیگر برای تاختن و شتاب در اختیار دارند. ارلینگ هالند ١٨ گل در لیگ برتر به ثمر رسانده است؛ اما سیتی بعد از بازگشت او از صدمه‌دیدگی، منتظر انفجار کامل اوست و بازی‌هایی در راه است که بازیکنان بزرگ تیم، مانند کوین دی بروین، و رودری به طور حتم قصد دارند امضای رسمی خود را روی ورقه قهرمانی ترسیم کنند.
آمادهی فتیله پیچ رقبا
سه؛ مقابله با صدمات
مثل دفعات قبل در این فصل با صدمه دیگی‌های مختلف بازیکنان مواجه شده‌اند، بدون اینکه کسی واقعاً متوجه شود. این نشان روشنی از یک تیم قدرتمند با ٢٢ بازیکن قابل حساب و درجه یک است.
ادرسون احتمالاً هفته‌ها دور خواهد بود، اما به‌جای او، استفان اورتگا همیشه به‌گونه‌ای عمل می‌کند که هر نگرانی را با آرامش بر طرف می‌کند، درست همانطور که در آنفیلد برابر لیورپول نشان داد.
اگرچه دیگران خلأ گریلیش را پر کرده‌اند، بازگشت او، احتمالاً پس از تعطیلات بین‌المللی، یک تقویت و داروی محرکه مناسب خواهد بود. سیتی با گریلیش هماهنگ‌تر عمل کرده است.
منچستر سیتی: دلایل نگرانی
یک؛ نتایج در برابر شش تیم برتر (Top 6)
فرم سیتی و نتایج، مقابل سایر اعضای شش تیم برتر برای گواردیولا خواندنی و خوشایند نیست. سیتی فقط یک تیم در میان شش تیم تاپ برتر لیگ را شکست داده است و آن در هر دو دیدار در مقابل منچستریونایتد بوده است.
شکست در آرسنال و ویلا مضر و زیان‌آور بود، و هر دو تیم یک هفته بعد از تعطیلات بین‌المللی در اتحاد خواهند بود. سپس مبارزه معمولاً ناموفق در تاتنهام در راه است که به شکل عجیبی سیتی در برابر آن دست‌وپا می‌زند، تقلا می‌کند و کشمش‌های ناموفقی داشته است. هر چند سیتی در نهایت دو ماه پیش در جام حذفی اسپرز را در لندن حذف کرد.
تاتنهام در کمین شماست
دو؛ خط دفاعی
سیتی در این فصل در خط دفاعی عدم اطمینان غریبی بروز داده است. بخشی از آن به غیبت طولانی جان استونز مربوط می‌شود که با ترکیب‌های مربعی، نقش ترکیبی و مخلوط او تا حد زیادی با دیگران پر می‌شد، اما اشتباهات فردی (به ناتان آکه و ادرسون در برابر لیورپول فکر کنید) زیادی دیده شده است و به طرز شگفت‌انگیزی، گل‌های بیشتری دریافت کرده‌اند و کمتر از لیورپول و آرسنال گل زده‌اند. باتوجه‌به اینکه رقابت این فصل احتمالاً به روز آخر خواهد رفت، گواردیولا نیاز به اصلاح اساسی دارد.
سه؛ خستگی روحی
آیا سیتی دوباره قادر خواهد بود انرژی لازم را برای پیشبرد در این مرحله از فصل به دست آورد، تفاوت بین برد و باخت و چهارمین قهرمانی پیاپی است. رکورد بی‌نظیری خواهد بود. البته تعجب‌آور بود که آنها بعد از کسب سه‌گانه چنین واکنشی نشان دادند.
تیمهای موفق عمدتاً بعد از موفقیت‌های بسیار تا حدی افت می‌کنند. شکی در نزول کلی آنها نیست، اما نه در حدی که برخی پیش‌بینی می‌کردند. سیتی باید در عین خستگی ذهنی با دو رقیب باورنکردنی مبارزه کند. حقیقت این است که همه چیز به خودشان و باورهای ذهنی‌شان مربوط می‌شود!
دیدار با رئال مادرید در لیگ قهرمانان نیز در راه است. ظاهراً بزرگان ناخواسته و زود به مصاف هم می‌روند. اما خیلی‌ها از برخورد این دو تیم خرسندند، تا حداقل از شر یکی از آنها خلاص شوند!
سیتی، سیتی است، قدرتمند و مبارز. میدان را به‌سادگی و راحتی خالی نمی‌کنند. رقبا، مربیان، هواداران و…همه‌وهمه فوتبال‌دوستان می‌دانند؛ «سیتی را کنار بزن و جام را در آغوش بگیر!»
این فقط برای لیورپول و آرسنال در لیگ برتر نیست، بلکه مادرید آنچلوتی هم تصور مشابهی دارد.
سرمربیی ؛ پپ گواردیولا
باور نکردنی است چگونه این کار را انجام می‌دهد. گواردیولا سال به سال تمایل بی‌وقفه‌ای برای پیروزی دوباره و دوباره دارد. وقتی دوران بحران و سختی و رقابت پایاپای فرا می رسد، این ذهنیت اهمیت بسیار زیادی پیدا می کند.
فعلا هفت تیر در دست اوست
حرف آخر
با وجود تمام نگرانی‌ها در مورد ترک‌ها و ضعف‌های موجود، سیتی تنها یک امتیاز از دو رقیب خود عقب‌مانده است.
تنها سفر خارج از خانه در میان شش تیم بزرگ به لندن و برخورد با اسپرز است. چند بازی آخر خانگی آنها تماماً مقابل تیم‌هایی است که روی کاغذ به‌راحتی قادرند آنها را شکست دهند. فوت‌وفن و تجربه لازم را دارند. به همین دلیل است که هنوز هم تیم اول بنگاه‌های شرط‌بندی هستند.
دیدار شنبه با آرسنال بسیار بزرگ و به‌شدت حائز اهمیت است.
انتظار طولانی در سکانس پایانی "خوب بد زشت" برای شلیک گلوله نهایی در دوئل ٣ نفره، با موسیقی محشر و یگانه انیو موریکونه، رقیبی در ژانر خود ندارد. خوشبخت خواهیم بود اگر دوئل سیتی، آرسنال و لیورپول با همان نوا، شکوه، دلهره و تعلیق پایان‌ناپذیر فیلم سرجیو لئونه پایان یابد.
چه کسی گلوله نهایی را شلیک خواهد کرد و همه غنائم را با خود خواهد برد؟ کدام شکارچی شکار خواهد شد؟
