10. گائتانو شیره آ
گائتانو شیره آ یکی از بهترین لیبروهای تمام دوران است. "لیبرو" بازیکنی است که درست پشت بقیه خط دفاعی بازی می کند. وظیفه او مداخله در هنگام شکسته شدن خط عقب است. شیره آ در اوایل دهه 1980 بهترین بود.
او ممتاز به دست آوردن هر جام باشگاهی قاره ای است که توسط فیفا و یوفا به رسمیت شناخته شده است. Scirea نقش مهمی در قهرمانی ایتالیا در جام جهانی فوتبال 1982 ایفا کرد. این بازیکن ایتالیایی بین سال های 1974 تا 1988 14 سال را در یوونتوس سپری کرد.
در طول آن دوره، او هفت عنوان قهرمانی سری آ، دو کوپا ایتالیا، یک جام اروپا، یک جام برندگان جام یوفا، یک سوپرکاپ یوفا و یک جام بین قاره‌ای را به دست آورد.
او در سن 36 سالگی درگذشت اما به عنوان یکی از بزها در تاریخ ثبت خواهد شد و همیشه به خاطر دفاع جنگ طلبانه و اخلاق ورزشی اش در یادها خواهد ماند.
9. الساندرو نستا
الساندرو نستا بهترین مدافع جهان در اوایل دهه 2000 بود. او بخشی از خط دفاعی آث میلان بود که یافتن راهی برای عبور از آن بسیار دشوار بود. نستا نه تنها یک حضور قوی و ورزشی در دفاع بود، بلکه از نظر فنی نیز بازیکن ماهری بود.
او کنترل بسیار خوبی روی توپ داشت، می‌توانست پاس‌های منظمی بازی کند و بنابراین برای تیم‌هایش که از عقب بازی می‌کردند بسیار مهم بود. نستا همچنین از آگاهی موقعیتی و هوش تاکتیکی بالایی برخوردار بود و این به او در سالهای آخر زندگی پس از اینکه یک یارد از سرعت خود را از دست داده بود بسیار کمک کرد.
برخی از مشکلات شدید مصدومیت نستا را از به حداکثر رساندن پتانسیل خود باز داشت. اما او همچنان به بیش از آرزوی اکثر فوتبالیست ها دست یافت. نستا چهار سال متوالی از سال 2000 تا 2003 به عنوان بهترین مدافع سال سری آ انتخاب شد.
او سه قهرمانی در سری آ، دو قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، یک قهرمانی جام باشگاه های جهان و سه کوپا ایتالیا را در کارنامه خود دارد.
8. فیلیپ لام
فیلیپ لام یکی از آن بازیکنان نادر «تک باشگاهی» دوران مدرن است. این ملی پوش آلمانی تمام دوران فوتبال باشگاهی خود را در بایرن مونیخ سپری کرد، البته به جز یک دوره قرضی در Vfb اشتوتگارت. لام می توانست در هر دو جناح بازی کند و حتی در پایان دوران حرفه ای خود به عنوان هافبک تدافعی به کار گرفته شد.
او کاپیتان بایرن مونیخ بود و در سال 2013 سه گانه قاره ای را به دست آورد. او بخشی از تیم آلمانی بود که به نیمه نهایی جام جهانی 2006 و 2010 رسید و در نهایت در سال 2014 قهرمان شد.
لام با باواریایی ها هشت قهرمانی بوندسلیگا، شش قهرمانی DFB Pokal، یک لیگ قهرمانان و یک جام باشگاه های جهان را به دست آورد. او یکی از ماهرترین مدافعان تمام دوران از نظر فنی است و به عنوان یکی از بهترین مدافعان کناری در تاریخ این بازی زیبا شناخته می شود.
7. سرخیو راموس
سرخیو راموس بدون شک بهترین مدافع میانی قرن بیست و یکم است. این ملی پوش اسپانیایی دوران درخشانی داشته و پرافتخارترین مدافع تاریخ این بازی است.
راموس علاوه بر اینکه یک غول بزرگ در خط دفاعی است، در سمت مخالف زمین نیز سهم زیادی دارد. او یک ضربه سر بسیار دقیق توپ است و در دوئل های هوایی عالی است. راموس در 721 بازی باشگاهی در دوران حرفه ای خود 105 گل به ثمر رسانده است و این اعداد برای یک مدافع میانی فوق العاده است.
راموس بخشی از تیم بسیار مسلط اسپانیایی بود که در سال های 2008 و 2010 قهرمان اروپای متوالی شد. او همچنین یکی از اعضای مهم تیم قهرمان جام جهانی فوتبال در سال 2010 نیز بود.
راموس در دوران حرفه ای باشگاهی خود پنج قهرمانی لالیگا، چهار قهرمانی لیگ قهرمانان، چهار جام باشگاه های جهان، دو کوپا دل ری و سه سوپرکاپ یوفا را کسب کرده است.
6. جاچینتو فاکتی
جاچینتو فاکتی یکی از بهترین مدافعان گلزن تمام دوران است. فاچتی بخشی از تیم "گرند اینتر" بود که در دهه 1960 بر لیگ برتر ایتالیا تسلط داشت. او به عنوان یکی از بهترین مدافعان کناری هجومی تمام دوران شناخته می شود.
فاکتی که به عنوان یک مهاجم شروع کرد، از تمام آموخته های اولیه خود برای تبدیل شدن به یک حضور تهدیدآمیز در کناره ها استفاده کرد. سرعت، هوش، حرکت، بدنی و استقامت او را قادر ساخت تا هم برای باشگاه و هم برای کشور بدرخشد.
فاچتی کاپیتان ایتالیا بود تا در مسابقات قهرمانی اروپا 1968 موفق شود. او همچنین بخشی از تیم ایتالیایی بود که در جام جهانی فوتبال 1970 نایب قهرمان شد.
فاکتی در دوران حرفه ای باشگاهی خود چهار عنوان قهرمانی سری آ، دو جام اروپا، دو جام بین قاره ای و یک کوپا ایتالیا را به دست آورد. او همچنین به عنوان نایب قهرمان مسابقه توپ طلا در سال 1965 به پایان رسید
5. دانیل پاسارلا
مانند فاچتی و راموس، دنیل پاسارلا نیز مدافعی بود که چشم به گل بود. پاسارلا در 556 بازی، 182 گل به ثمر رساند و تا زمانی که رونالد کومان به میدان آمد، گلزن ترین مدافع بود.
این بازیکن آرژانتینی یک رهبر مردان بود. او چهار بار قهرمان لیگ برتر آرژانتین شد. اما بزرگترین دستاورد این مدافع میانی قهرمانی در لا آلبی سلسته در جام جهانی 1978 بود.
تایمز او را در فهرست سخت‌ترین فوتبالیست‌های تاریخ در رتبه ۳۶ قرار داد. او با دیگو مارادونا و مربی کارلوس بیلاردو درگیری عمومی داشت و آنها را متهم به کنار گذاشتن او در جام جهانی 1986 کرد. اما پاسارلا تنها بازیکنی است که در هر دو قهرمانی آرژانتین در جام جهانی حضور داشته است.
4. بابی مور
بابی مور یک قهرمان انگلیسی است. او کاپیتان تیم انگلیس بود که در سال 1966 قهرمان جام جهانی فوتبال شد. مور به طور گسترده به عنوان بهترین بازیکن وستهم یونایتد در تمام دوران شناخته می شود. پله افسانه ای یک بار گفت که مور بزرگترین مدافعی است که او در مقابلش قرار گرفته است.
مور چنان چهره ای نمادین در فوتبال انگلیس است که مجسمه برنزی از او در بیرون ومبلی نصب کردند. او یک مدافع میانی فوق العاده با استعداد بود که هوش بازی باورنکردنی و خواندن عالی از بازی داشت.
بازی مور بیشتر در مورد بریدن خطوط عبوری و رهگیری بود. در آن زمان، این امر کاملاً یک انحراف از ماهیت سختگیرانه و جنگ طلبانه بود که معمولاً با دفاع همراه بود. مور در رقابت برای توپ طلای 1970 نایب قهرمان شد.
3. فرانکو بارزی
دوره ای در تاریخ وجود داشت که مدافعان ایتالیا به سادگی غیرقابل توقف بودند. فرانکو بارزی اسطوره میلان است. او به مدت 15 سال کاپیتان باشگاه بود و به طور گسترده به عنوان یکی از بهترین مدافعان میانی تمام دوران شناخته می شود.
او در 20 سال دوران حرفه ای باشگاهی خود فقط برای آث میلان بازی کرد. در این مدت او شش قهرمانی در سری آ، سه قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا، چهار قهرمانی سوپرجام ایتالیا، دو سوپرکاپ اروپا و دو جام بین قاره‌ای را به دست آورد.
بارزی همچنین با تیم ملی ایتالیا قهرمان جام جهانی فوتبال 1982 شد. او کاپیتان ایتالیا در راهیابی آنها به فینال جام جهانی فوتبال 1994 بود که آنها مقابل ایتالیا شکست خوردند. بارسی متاسفانه در ضربات پنالتی شب تاریخی خود را از دست داد.
بارزی در سال 1999 به عنوان بهترین بازیکن قرن میلان انتخاب شد. او یکی از خوب ترین مدافعان تمام دوران بود. او حضور قدرتمندی در خط دفاعی داشت و از نظر فنی نیز عالی بود. خواندن بازی و انتظار بارسی هر دو مثال زدنی بود.
علاوه بر همه اینها، دامنه پاس و دید او از او یک توزیع کننده عالی توپ ساخته بود. این امر ارتباط زیادی با ارتقاء بارزی به جایگاه یکی از بزرگترین سوئیپرهایی که بازی تا به حال دیده است، داشت.
2. فرانتس بکن باوئر
فرانتس بکن باوئر به سادگی مسلط ترین مدافع دهه 1970 بود. او یک چهره برجسته در دفاع برای باشگاه و کشور بود و این ملی پوش آلمانی دو بار در دوران حرفه ای خود موفق به کسب توپ طلا شد.
تسلط، سبک نوازندگی ظریف و ویژگی‌های رهبری او باعث شد تا او را Der Kaiser به معنای "امپراتور" نامگذاری کنند. بکن باوئر قبل از انتقال به دفاع میانی به عنوان یک هافبک شروع کرد. او در موقعیت جدید خود به عظمت دست یافت و به خاطر اختراع نقش "لیبرو" یا رفتگر اعتبار دارد.
او کاپیتان آلمان غربی بود، زیرا آنها قهرمان اروپا در سال 1972 شدند. بکن باوئر سپس دو سال بعد تیم ملی خود را به مقام قهرمانی جام جهانی رساند. او همچنین بین سالهای 1974 تا 1976 سه قهرمانی متوالی در جام ملت‌های اروپا را با بایرن مونیخ به دست آورد.
بکن باوئر یکی از سه مردی است که به عنوان بازیکن و مربی جام جهانی را برده است. او سرمربی آلمان غربی بود که آنها در جام جهانی 1990 قهرمان شدند. بکن باوئر چهار بار به عنوان بهترین بازیکن سال آلمان انتخاب شد.
افتخارات فرانتس بکن باوئر
1966 🥈نائب قهرمان
1970 🥉 مقام سوم
1974 🥇 قهرمان جهان
به عنوان مدیر:
1986 🥈 نایب قهرمان
1990 🥇 قهرمان جهان
به علاوه او یورو 72 را برد و در سال 76 نایب قهرمان شد و در هر تورنمنت نیز عالی عمل کرد.
1. پائولو مالدینی
پائولو مالدینی از دوران حرفه ای 25 ساله ای برخوردار بود که تمام این دوران را در میلان سپری کرد. او در مجموع 902 بازی برای میلان انجام داد. او همچنین 126 بازی برای ایتالیا انجام داد و به دلیل ثبات کاملی که در طول دو و نیم دهه به نمایش گذاشت، در صدر فهرست قرار دارد.
"ایل کاپیتانو" چیزی جز یک پدیده در زمین نبود و نسلی از فوتبالیست ها را الهام بخش کرد تا مدافع شوند. او بازیکنی با استعداد فنی بود که می‌توانست از هر دو پا به یک اثر استفاده کند. مالدینی به عنوان یک دفاع راست شروع کرد اما به جناح دیگر منتقل شد تا مائورو تاسوتی را در آث میلان جای دهد.
در واقع، مالدینی می توانست در هر نقطه دفاعی بازی کند. هوشیاری، هوش تاکتیکی، انتظار و تکل بسیار دقیق او را تبدیل به یک کابوس برای مقابله کرد. او در سمت حمله نیز به همان اندازه تهدیدکننده بود.
مالدینی می توانست در سانترهای عالی شلاق بزند و همچنین گلزنی کند. او در مراحل آخر دوران حرفه ای خود به دفاع میانی تبدیل شد و در قلب دفاع نمونه بود. مالدینی علاوه بر اینکه یک دیوار آجری در دفاع بود، در ارسال توپ از پشت نیز عالی بود.
او هفت عنوان قهرمانی سری آ، پنج قهرمانی در جام ملت های اروپا/لیگ قهرمانان اروپا، یک کوپا ایتالیا، چهار سوپرکاپ یوفا و یک جام باشگاه های جهان را به دست آورد. مالدینی بخشی از تیم ایتالیایی بود که در جام جهانی فوتبال 1994 و یورو 2000 نایب قهرمان شد.
