ریشه و اصالت دقیق مرغ‌های لگهورن ناشناخته است. در منطقه توسکانی ایتالیا چندین نژاد کوچک مرغ وجود داشته که لگهورن از آنها متولد شده است.
درواقع نام لگهورن معادل انگلیسی کلمه Livorno است. لیورنو شهری بندری در ایتالیاست که برای اولین بار در سال 1828 طیور لگهورن از آنجا به امریکا صادر شدند. اینکه چه اتفاقی برای پرندگان اولیه افتاده است مشخص نیست.
پس از ورود مرغ‌های لگهورن به امریکا و پالایش این نژاد (که شامل پرورش گونه‌ی رز کامب rose comb بود) در ایالت متحده، لگهورن سفید در نمایشگاه سال 1868 نیویورک برنده اعلام شده و در حدود سال 1870 به انگلستان صادر شد.
انگلیسی‌ها که پرندگانی دومنظوره را ترجیح می‌دادند، جثه کوچک لگهورن را دوست نداشتند بنابراین آن‌را با نژاد مینورکا (Minorca) که جثه تنومندتری داشت، پیوند دادند. با این‌حال نژاد لگهورن یک پرنده لاغر باقی مانده و اصلاً برای سفره غذا مناسب نبود.
این اصلاح نژادها ادامه یافته و درنهایت به امریکا بازگشت، جایی که نژادهای بزرگتر و قابل‌قبول‌تری را در سال 1910 برای صنعت نوظهور طیور پرورش داد.
پس از آن طرفداران لگهورن به دو دسته تقسیم شدند، آنهایی که پرنده را به همان شکل طبیعی خود ارزشمند دانسته و آنهایی که تولید را برتر از هرچیز دیگری می‌دیدند.
این اختلاف همچنان باقی است و هنوز هم اندک پرورش‌دهنده‌هایی هستند که به روش‌های سنتی و طبیعی لگهورن را پرورش می‌دهند.
اما اغلب طیور نژاد لگهورن امروزی برای مرغداری‌های صنعتی پرورش می‌یابند.
خصوصیات ظاهری استاندارد مرغ لگهورن
اغلب افراد با شنیدن نام مرغ لگهورن، رنگ سفید آن به ذهنشان خطور می‌کند، بنابراین برایشان جای تعجب است که بدانند این ماکی در رنگ‌های متنوعی وجود دارد.
واقعیت شگفت‌انگیز دیگر اینست که پرنده لگهورن با دوشکل متفاوت تاج موجود است؛ تاج تکی (single comb) تاج رزی (rose comb).
تاج رزی‌ها یا رز کامب، گونه‌ای است که در امریکا برای مقابله با زمستان‌های سخت، پرورش داده شده است. و گونه‌ای که تاج تکی و بزرگی دارند؛ آنهایی هستند که مقاومتی در برابر زمستان‌های سرد نواحی شمالی ندارند.
اغلب این نژاد را با تاج بزرگ و خمیده می‌شناسند.
لگهورن‌ها پرندگانی باهوش و زیرک هستند و درصورت آزاد بودن می‌توانند مقدار زیادی خوراک برای خود فراهم کنند.
آنها پرندگانی شلوغ، باهوش و فعال هستند که دوست دارند برای خوراک جستجو کنند. می‌توانند به‌خوبی بپرند و اگر محدود نباشند به‌روی درختی پریده و بر شاخه‌ای می‌نشینند.
می‌توانند کمی پر سروصدا بوده و مطمئناً برای حیاط های شهری مناسب نیستند.
بااینکه تحمل اسارت را دارند اما باید فضاهایی زیاد و چیزهای متنوعی را برای آنها فراهم کرد، چراکه بخاطر بالا بودن انرژی‌شان، در محدودیت زیاد، خیلی زود خسته می‌شوند.
آنها به داشتن کمی سروصدا و عصبانیت زیاد مشهورند اما این خصوصیت در گونه‌های مختلف متفاوت است.
اگر مرتباً با جوجه‌ها در تماس باشید، بیشتر با انسان‌ها انس خواهند گرفت اما انتظار نداشته باشید که بتوانید از آنها یک پرنده دستی خانگی بسازید.
تخمگذاری مرغ لگهورن
مرغ‌های لگهورن جزو نژادهای پرطرفدار در صنعت طیور هستند. آنها هر سال 280 – 320 تخم می‌گذارند که برابر با +4 تخم در هفته است. او یک دستگاه تولید تخم‌مرغ است!
مشهور است که آنها در سال سوم یا چهارم زندگی خود بهترین تخمگذاری را دارند.
مرغ‌های لگهورن تخم‌هایی سفیدی می‌گذارند که حدود 55 گرم وزن دارند. با افزایش سن مرغ، تخم‌ها بزرگتر می‌شوند و ممکن است در پایان چرخه تخمگذاری بیش‌ازحد بزرگ شوند.
این نژاد به‌گونه‌ای پرورش داده شده است تا فقط تخمگذاری کند نه جوجه‌آوری، بنابراین خیلی نادر است که مرغی روی تخم‌هایش بخوابد، بنابراین اگر جوجه لگهورن می‌خواهید باید انکوباتور (دستگاه جوجه‌کشی) را راه بیاندازید.
جوجه‌های هچ شده خیلی سریع پر درمی‌آورند و زود بالغ می‌شوند.
در زمستان تاج آن ها مستعد یخ زدگی میباشد و باید برای جلوگیری با وازلین تاج آنها چرب شود.
متاسفانه قدرت تخمگذاری بالای این پرنده باعث شده که در صنعت طیور تخمگذار با بی‌رحمی‌های زیادی روبرو شود.
افرادی که از این طیور برای نگهداری در حیاط خانه‌شان استفاده می‌کنند آنها را موجوداتی دوست‌داشتنی دانسته که خوراک کمی مصرف کرده و تخم‌های زیادی می‌دهند.
