خب برای پاسخ به این سوال دلایل متفاوتی هست اما ما به سراغ قانع کننده ترین راه میرویم یعنی بررسی نتایج.
در سالگرد 75 سالگی nba داک از نظر صاحب نظران جزو 15 مربی برتر تاریخ nba نامیده شد.خب در ظاهر منطقی به نظر میرسد کسی که 4 بار مربی بازی آل استار شده،در سال 2000 بهترین مربی لیگ شده اما نکته ی قابل تامل این است که مربی با این نام و آوازه فقط توانسته دو بار فینال را تجربه کند و فقط یک بار قهرمان شود!در حالی مثلا استیو کرر توانسته 6 بار فینال را تجربه کند و 4 بار قهرمان شود و یا فیل جکسون ۱۱ قهرمانی دارد.
اگر نگاهی به کارنامه ی مربیگری داک ریورز بیاندازیم.او در گام اول از سال1999 تا 2003 مربی اورلاندو مجیک بوده.اولین ستاری بزرگی که داک با او همکاری کرده است تریسی مک گریدی است.تی مک بهترین روزگار بازی اش نزد داک در اورلاندو بود که توانست دو بار در تیم اول فصل قرار بگیرد و اسکور چمپ لیگ شود.اما نتیجه ی کار چه شد؟خب خیلی راحت انها 2 فصل در راند اول پلی اف مقابل شارلوت و دیترویت باختند و خیلی زود رویاهایشان تبدیل به توهمی پوچ و بیهوده شد.
/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_asset/file/9917747/650847.jpg.jpg)
البته که خب اورلاندو توانست در فصل 2000 گرنت هیل را جذب کند تا تی مک و گرنتی یکی از مخوف ترین زوج های لیگ شوند اما گرنت هیل و تی مک در مجموع 40 بازی در طول 3 فصل کنار هم انجام دادند و مصودمیت های گرنت هیل نذاشت که اورلاندو قدرت کامل را داشته باشد.ایستگاه بعد از دیزنی لند ایالت ماساچوست و شهر بوستون بود.بوستون قبل از آمدن داک روزگار جالبی نداشت و خیلی وقت بود رنگ فینال را ندیده بود اما با آمدن داک یک اسطوره در تی دی گاردن پدید آمد و آن هم کسی نبود جز پال پیرس.بعد از پال پیرس کوین گارنت و ری آلن هم جذب شدند تا بوستون در فصل چهارم حضور داک ریورز بتواند بعد از چندین سال فینال را تجربه کند. البته این تجربه راحت به دست نیامد ولی به هر زحمتی بود آنها در فینال از پس لیکرز برآمدند و سلتیکس آخرین قهرمانی فرانچایز خود را تا به امروز کسب کرد.
حالا شاید بگویید داک که در سلتیکس عملکرد بی نظیری داشت اما اگر به پنج شش فصل بعد نگاه کنیم فقط برای سلتیکس ناکامی بود و اشک های جاری شده از روی گونه ی بازیکنان. آنها در پلی اف تیم های معمولی را به زحمت میبردند و در مسابقات حساس هیچ تظمینی به پیروزیشان نبود انگار که برای تایین نتیجه باید گردونه ی شانسی را میچرخاندی.بعد از 11 سال سلتیکس تصمیم گرفت که با داک قطع همکاری کند و مقصد بعدی شهر فرشته ها بود ولی در نیمه ی آبی شهر یعنی کلیپرز.کلیپرز در زمان داک تیم بی نظیری داشت.بلیک گیریفن، کرس پال و دی آندره جردن در چند سال اول و کوای لنارد و پال جرج در یکی دو سال اخر اما باز هم فقط و فقط ناکامی. آنها در فصل عادی عالی بودند اما در پلی اف تبدیل به تیمی میشدند که انگار در لیگ تایوان یا پورتوریکو بازی می کند.بهترین دستاورد داک در کلیپرز نیمه نهایی کنفرانس بود و در نهایت در فصل 2020 داک بعد از حباب اورلاندو از کلیپرز رفت و مقصد بعدی فیلادلفیا بود!
/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_image/image/66627770/1202990140.jpg.0.jpg)
او در فیلا مربی فوق ستارگانی از جمله جوئل امبید و جیمز هاردن بود.شاید بتوان گفت تنها فایده ی حضور او در فیلا کمک به جوئل امبید برای تبدیل شدن به یک فوق ستاره بود.او 3 فصل در نیمه نهایی کنفرانس در بازی هفتم بازنده شد و فیلا مثل کلیپرز در زمان داک در خماری فینال کنفرانس ماند.اما حالا ایستگاه جدید داک ریورز میلواکی هست!
او تا به اینجا در میلواکی عملکرد ثابتی نداشته است و خب خیلی زود است تا داک را در میلواکی قضاوت کنیم.در کل این مطلب فکر کنم حرف دل بسیاری از سلتیکس فن ها و فیلا فن ها را زد.داک همواره تیم های خوبی داشته ولی درصد موفقیتش تقریبا زیر 10 درصد بوده است.
نتیجه:اگر تیم خوبی در nba دارید هدایت آن را به داک ریورز ندهید مگر اینکه مازوخیسم دارید و از عذاب کشیدن لذت میبرید!
امیدواردم لذت برده باشید.دوست دارم نظراتتونو راجب داک ریورز بدونم!
این مطلب هم به شکل مفصل درباره ی حضور داک در بوستون هست:https://www.tarafdari.com/node/2317523
