طرفداری | زمانی که آرسنال مانند دیدار با نیوکاسل، فوتبالی با کیفیت و غیر قابل توقف به نمایش می‌گذارد، آن‌ها سبک و شخصیت خودشان را به حریف تحمیل کرده و به «قهرمان‌ها» شباهت دارند. اعتراف به اشتباه در قضاوت عجولانه در مورد میکل آرتتا و آرسنال برای هیچ‌کس آسان نیست. بازیکنان آرسنال برای کسب قهرمانی لیگ برتر کافی هستند. توپچی‌ها برای قهرمانی به یک مهاجم جدید نیاز ندارند و فوران احساسات آرتتا نیز نمی‌تواند آن‌ها را از مسیر قهرمانی خارج کند.
ما هنوز در ماه فوریه هستیم و پیشتازان کورس قهرمانی از پیچ و خم مسیر عبور نکرده‌اند اما آرسنال همچنان در رقابت حاضر است. تیم آرتتا برای گذر از منچسترسیتی و لیورپول به اندازه لازم قدرتمند است. آن‌ها با قهرمانی آشنا نیستند اما فوتبال بهتری نسبت به دو مدعی خود به نمایش گذاشته و رقبای خود را له میکنند. عبارت «کارآمدی بی‌رحمانه» خلاف آرسنال‌های گذشته برای تیم فعلی صدق می‌کند. نیوکاسل روز شنبه از اولین دقیقه تا آخرین لحظه نابود شد. تیم‌های زیادی مقابل ادی هاو حتی در این فصل آشفته چنین عملکردی نداشته‌اند. دو دهه از آخرین قهرمانی آرسنال می‌گذرد؛ معمولا قبل از فروپاشی به دلیل بالا رفتن فشار و انتظارت، اوضاع این تیم خوب به نظر می‌رسد. موفقیت در جام‌های داخلی کمی حس کم‌کاری را کاهش داده اما ناامیدی به منافذ باشگاه نفوذ کرده و اکنون زمان رهایی از آن فرا رسیده است.
فوتبال انگلیس به یک مدعی قهرمانی از لندن نیاز دارد. به یک مدعی غول‌پیکر مثل آرسنال که برای قهرمانی با منچسترسیتی و لیورپول رقابت کند. این موضوع قطعا چیزی است که همه می‌خواهند در ماه مِی به آن برسند. قهرمانی آرسنال ثابت می‌کند می‌توانید با مربی و بازیکنان مناسب، ابرقدرت‌های مالی مثل منچسترسیتی، منچستریونایتد، چلسی و لیورپول را در زمین مسابقه شکست دهید. توپچی‌ها با رویای قهرمانی بیگانه نیستند. داستان آن‌ها به لسترسیتی شباهت ندارد و موفقیت این تیم چیزی نیست که در هر نسل یک بار رخ دهد اما باز هم روحیه‌بخش خواهد بود. قهرمانی آرسنال نشان می‌دهد اگر ارتباط مناسبی در داخل و خارج زمین با یک‌دیگر داشته باشد، در این کشور (انگلیس) می‌توانید بهترین باشید.
بیشتر بخوانید: رقابت سه مدعی در لیگ برتر انگلیس؛ در پنج بار قبلی چه اتفاقی افتاد؟
موضوع مطرح شده تنها مختص آرسنال نیست بلکه در مورد تاتنهام (آخرین قهرمانی در سال 1961)، استون ویلا (1981) و نیوکاسل (1927) هم صدق می‌کند. باشگاه‌هایی جاه‌طلب با مدیرانی خوب که هواداران آن‌ها احساس میکنند دیگر قهرمان نخواهند شد. هیچ یک از طرفداران تاتنهام با این مقاله موافق نخواهند بود اما موفقیت آرسنال راهی برای دجاه‌طلبی‌های آن‌ها نیز ایجاد می‌کند.
تسلط منچسترسیتی بیش از حد قابل پیش‌بینی بوده است
این حقیقت که چهارمین قهرمانی متوالی منچسترسیتی برای لیگ برتر مضر خواهد بود، قابل پنهان نیست. تسلط تیم گواردیولا بیش از حد بی‌رحم و قابل پیش‌بینی بوده است. باشگاهی که به 115 تخلف مالی متهم شده، بسیار قدرتمند اداره می‌شود. بی‌طرف‌ها مطمئنا نمی‌خواهند این تیم قهرمان شود. موفقیت سیتیزن‌ها به برند فوتبال انگلیس به عنوان لیگی هیجان‌انگیز و غیرقابل پیش‌بینی لطمه می‌زند و آن را به بوندسلیگایی تبدیل می‌کند که بایرن مونیخ - که فصل جاری با مشکل مواجه شده است - طی 11 فصل متوالی رتبه اول را به ارمغان آورده است. هیچ باشگاهی در فوتبال انگلیس چهار قهرمانی متوالی کسب نکرده است. حتی لیورپول در دهه 70 و 80 در کنار منچستریونایتد دهه 90 و 00 نیز نتوانسته‌اند به راحتی منچسترسیتی، سبد قهرمانی خود را پر کنند.
واضح است که قهرمانی دوم لیورپول در دوران یورگن کلوپ داستان بهتری برای فصل 24-2023 خواهد بود. پایین آمدن پرده سلطنت کلوپ با عنوان قهرمانی تحسین‌برانگیز خواهد بود و جایگاه او را در بین نام‌های بزرگ تاریخ لیورپول تضمین می‌کند. یک قهرمانی لیگ برتر و لیگ قهرمانان اروپا طی 9 سال نمی‌تواند چنین کاری را انجام دهد. قهرمانی لیورپول نسبت به چهارمین قهرمانی متوالی منچسترسیتی ایده بهتری است اما موفقیت آرسنال بهترین نتیجه برای کل فوتبال انگلیس محسوب می‌شود. قهرمانی آن‌ها الهام‌بخش‌تر، غافلگیرکننده و سرگرم‌کننده‌تر خواهد بود.
به قلم لوک ادواردز از تلگراف
