گاهی در سخت ترین شرایطِ زندگی ، بدونِ تکیه گاه ، میانِ بلاتکلیفی ها رها می شوی و تازه می فهمی چقدر تنهایی ...
می فهمی که هرگز نباید رویِ هیچ کس حساب می کردی ،
که آدم ها سرشان به زندگیِ خودشان گرم است ،
که قرض گرفتنِ پایِ دیگران برایِ رفتن ، فقط زمینت می زند !
یاد می گیری که قوی باشی و رویِ پایِ خودت بایستی ،
که همیشه برایِ بدترین اتفاقات و رویدادها ، آماده باشی ...
و فراموش نکنی ؛
آدم ها گناهی نکرده اند اگر درگیرِ مشغله هایِ خودشان اند ،
اگر زمانِ اضافه ای برای دغدغه هایِ تو ندارند .
که شاید دیگران هم میانِ سختی و مشکلاتشان ، فقط خودشان را دارند ،
که خودشان را برایِ دردهایِ خودشان کنار گذاشته اند
