اختصاصی طرفداری | اگر طی این چند روز شاهد دیداری چون لیورپول و آرسنال در آنفیلد باشیم، کم‌وکسری نخواهیم داشت. نفس‌گیر، بی‌امان، هیجان‌انگیز، پرتحرک …. هدیه کریسمس لیگ برتر به همه دوستداران فوتبال بود.
این تساوی در واقع یک برد برای سیتی بود با این حال برای آرتتا این یک نقطه عطف دیگر است. او فصل پیش هم در کریسمس شماره یک بود، اما این بار با خرید دکلان رایس و تجربه سال گذشته ممکن است در پایان چیزی برای نمایش در دست داشته باشد.
منچستریونایتد - استون ویلا؛ من هنوز نفس می‌کشم
سپس یک روز بعد بازگشت دراماتیک یونایتد را در برابر یکی از مدعیان قهرمانی، استون ویلا شاهد بودیم. ۲-۰ ویلا بعد از ۲۶ دقیقه!
در تمامی دورانی که تن هاخ را در نیمکت مربیگری در هلند دیدم هرگز شاهد چنین شادی‌ای از سوی او نبودم. تیم تن هاخ کاملاً نمرده است، هنوز نه! آنها از داخل قبر برخاستند. عکس‌العمل گل‌زنان و بازیکنان و هواداران یونایتد با خشم و ترکیدن بغضی همراه بود.
سرانجام فریاد در اولدترافورد
چنین شب‌هایی در این فصل در اولدترافورد و بیرون از آن بسیار نادر و کمیاب بوده و هنوز هم جای تعجب خواهد بود اگر سرمربی هلندی یونایتد از تغییر اوضاع و ورود رسمی سر جیم رتکلیف با خرید ۲۵٪ از سهام باشگاه در اولدترافورد جان سالم به در ببرد.
با این حال، تیم او سرانجام از خواب بیدار شد تا راهی برای بازگشت از آستانه تحقیر دیگری پیدا کند، بازی یونایتد در نیمه دوم و در نهایت پیروزی این تیم در دیداری سرسام‌آور، بیشتر یادآور چیزی بود که هواداران یونایتد به طور منظم و همیشگی شاهد آن بوده‌اند.
در آن سو، امری ضربه گیج‌کننده سنگینی خورد. واکنش ویلا در مسابقات بعدی، سرنوشت فصل آنها را تعیین خواهد کرد. بعد از گل تساوی بخش ٢-٢ تنها تلاش امری در کنار زمین، آرام کردن بازیکنان تیم بود، اما توفان یونایتد، ویلا را با خود برد.
برنلی - لیورپول؛ خب، بله، صدرنشین سال نو!
پیش از این یورگن کلوپ، سرمربی لیورپول، به این نکته اشاره کرده بود که هیچ کس دوست ندارد باکسینگ دی را در برنلی بگذراند. اما پیروزی ٢-٠ لیورپول حداقل برای ٤٨ ساعت لیورپول را در صدر قرار داد.
گل دیرهنگام دیوگو ژوتا پس از گل زودهنگام داروین نونیز، لیورپول را پس از تساوی‌های متوالی در لیگ به مسیر پیروزی بازگرداند و برای بسیاری از کوپتیز Kopties، طرفداران جان سخت لیورپول، جای بهتری از برنلی وجود نداشت. دور از خانه و فامیل، در باکسینگ دی با آن پایان خوب و سه امتیاز، و بازگشت به مکان اول جدول لیگ برتر.
این بی‌شباهت به سفر آنها به شفیلد یونایتد در اوایل ماه نبود. با کنترل برتری کلی قرمزها در مسابقه و هدر دادن موقعیت‌های پرشمار مقابل دروازه. پس از نواختن 34 شوت به سمت دروازه منچستریونایتد با پاداش ناچیز و 13 شوت در مقابل آرسنال تنها با یک گل انفرادی، این بار نیز داستان مشابهی رقم زد. 19 شوت امشب فقط 2 گل برای مردان کلوپ به همراه داشت - این بار هدر دادن موقعیت‌ها هزینه‌ای برای آنها نداشت؛ اما و در چنین فصل نزدیکی و با حضور رقیبی چون سیتی که قبل‌تر بر سر چند میلی‌متر لیورپول را شکست داده، دانستن قدر فرصت‌ها شرط اول رقابت است.
در سوی دیگر میدان اما وضعیت به شکل عالی در حال پیشرفت است. بازگشت ویرجیل فن‌دایک به فرم مطلوب، خط دفاعی لیورپول را به قلعه‌ای مستحکم مبدل ساخته. بهترین خط دفاع لیگ با 16 گل خورده. رقابت غیرمنتظره‌ای در بالای جدول در جریان است، رقابت قهرمانی هیجان‌انگیز با پنج تیم داریم که حدس و پیش‌بینی را خیلی سخت‌تر از همیشه کرده است.
اتفاقات پنجشنبه، آخرین روز از هفته‌ی پرهیاهوی باکسینگ دی، گواه این مطلب است. جایی که دو تیم شمال لندنی، به دنبال کلاه سرخ و سفید رنگ پاپا نوئل برای طرفداران خود بودند.
برایتون - تاتنهام؛ نه، لباس قشنگی نبود!
آنژ پوستکوعلو با آن هیکل فربه، اگر لباس قرمز می‌پوشید و ریش بلند می‌گذاشت، با توجه به نمایش‌های خوب اسپرز در این فصل می‌توانست حکم یک پاپانوئل واقعی را برای هواداران اسپرز داشته باشد. اگرچه او با وجود حضور در سرزمین‌های شمالی و تجربه‌ی فوتبال در کریسمس اسکاتلند، برای اولین بار با چالش بازیهای فشرده در لیگ برتر مواجه شد.
در میانه‌ی راه فصلی دشوار، مشکل تاتنهام نه از دست دادن هری کین که مصدومیت‌های پیاپی و خستگی بازیکنانی است که آنژ تیم خود را روی آنها بنا نهاده. چیزی که در بازی برابر برایتون به‌وضوح در ساق‌ها و در ذهنیت تیم به چشم می‌خورد. ازهم‌گسیختگی تیمی از یک طرف و ساق پای کبود اسکیپ و کارت زرد پنجم برای کولوسفسکی از سوی دیگر اتفاقات ناگوار بازی برابر برایتون بودند.
قهوهای؟ خاکی یا خاکستری؟
برایتون تیمی است که انگار پس از چند هفته بار دیگر شور و انرژی را مربی خود، روبرتو دزربی دریافت کرده. حرارت و دوندگی حیرت‌انگیز در ساق‌های جیمز میلنر در آستانه‌ی 38 سالگی نماد خوبی از عزم جزم برایتون برای شکار تاتنهام بود و این اتفاق، خیلی زود و با دو گل نیمه‌ی اول رنگ واقعیت گرفت.
در نیمه‌ی دوم، زیباترین گل هفته، با یک شلیک مرگبار طومار اسپرز را در هم پیچید. کرنر کوتاه میلنر و رقص پای استوپینیان، دفاع کنار اکوادوری و سپس یک آپرکات معرکه به پیکر نیمه‌جان تاتنهام، جشن کریسمس مرغان دریایی را تکمیل کرد. حتی با وجود بیدار شدن دیرهنگام مردان پوستکوعلو و کم‌رنگ کردن باخت 4-0 با دو گل دقایق پایانی نیز همه می‌دانیم این تیم راه دشواری برای قرار گرفتن در جمع بزرگان دارد. علاوه‌براین با از راه رسیدن دو تورنمنت جام ملت‌های آسیا و آفریقا که نتیجه‌اش غیبت بیسوما و سون هیونگ مین است، نیمه‌ی سفید رنگ شمال لندن در هاله‌ای از بیم قرار خواهد گرفت؛ چیزی به تاری رنگ آن لباس‌ها سوم بدرنگ بر تن ستارگان اسپرز در استادیوم آمکس.
آرسنال - وستهم؛ کاپیتان رایس کجاست؟
در نیمه‌ی دیگر شمال لندن اما امیدها، پیش از بازی پنجشنبه پررنگ از ترس‌ها و بیم‌ها بود. دومین کریسمس پیاپی با عنوان صدرنشینی اعتمادبه‌نفس توپچی‌ها را افزایش داده بود و مهم‌تر از آن، بازی برابر رقیبی که بزرگ‌ترین سلاحش اکنون در زرادخانه توپچی‌ها فعال است؛ دکلان رایس، با لباس آرسنال برابر تیم سابق خود وستهم.
دکلان رایس در میان دوستان قدیمی!
در شب بارانی لندن، آرسنالی‌ها هر جای زمین به دنبال ساکا می‌گشتند. به نظر می‌رسید پلن ای، بی و سی آرتتا رساندن توپ به وینگر ملی‌پوش و نواختن شوتی از سمت راست به دروازه‌ی حریف برای گلزنی بود.
در حقیقت از ژانویه‌ی قبل و از زمانی که آرسنال در قامت یک مدعی حقیقی لیگ ظاهر شده، تروسارد و هاورتس برای تقویت خط حمله به ترکیب اضافه شده‌اند. در حالی که ژسوس پس از مصدومیت‌های فراوان کفش‌های گلزنی خود را گم کرده و اگر ساکا، مثل بازی پنجشنبه اسیر یک مربی کاردان شود، آرسنال در گلزنی به مشکل می‌خورد. این دیوید مویس بود که سرسختی اسکاتلندی خود را با ترکیب آهنین سعید بن رحمه و امرسون پالمیری مقابل ساکا به رخ کشید و پس از کیش و مات کردن من یونایتد، آرسنال را نیز بدون گل خورده شکست داد.
خطای پنالتی رایس در محوطه‌ی جریمه‌ی خودی برابر تیم سابق، و سر و صدای طرفداران در استادیوم دشمن قدیمی به یاد غوغای هد هانترهای وستهم در جایگاه نورث بانک هایبری در دهه‌ی 80، پایانِ شیرینِ سالی بود که چکش‌ها در آن موفق به فتح یک جام اروپایی پس از سالیان دراز شدند و البته نهیبی به آرتتا برای جدی گرفتن خرید ایوان تونی در صورتی که حقیقتاً خواستار جنگی برابر با من سیتی ست...
منچسترسیتی-اورتون؛ روز از نو!
بالای جدول در نیمه‌راه لیگ برتر کاملاً باز به نظر می‌رسد و اختلاف انگشت شماری پنج باشگاه جدول را از هم جدا می‌کند. طبق معمول، لیگ برتر همه پیش‌بینی‌های ما را باطل کرد. تصورات ما مبنی بر اینکه لیورپول فصل گذشته منچستریونایتد را ٧-٠ شکست داده و این بار نیز حکایتی مشابه خواهیم داشت، یا کریستال پالاس در نیمه پایین جدول شانسی در برابر سیتی نخواهد داشت درحالی‌که امتیاز را درحالی‌که در حلقوم سیتی قرار داشت از دهان تیم گواردیولا درآوردند. سپس سیتی به‌عنوان قهرمان جهان به مصاف اورتون رفت.
در بحبوحه‌ی همه جنجال‌ها و قیل‌وقال‌ها، منچسترسیتی دوباره چالش قهرمانی را شعله‌ور کرد؛ این در حالی رقم خورد که سیتی به‌طور غیرمنتظره‌ای با عملکردی ضعیف از قله جدول دور شده بود.
پس از شکست دادن اوراوا ردز و فلومیننزه در جده برای قهرمانی جام باشگاه‌های جهان در هفته گذشته و افزودن پنجمین جام به یک سال فوق‌العاده، شاگردان پپ گواردیولا با پیروزی سخت و شجاعانه مقابل اورتون، پیام ویژه خود را ارسال کردند. آنها آماده از سرگیری تلاش خود برای تبدیل شدن به اولین تیمی در تاریخ انگلستان هستند که قصد دارد چهارمین عنوان متوالی لیگ را به دست آورد.
حالا نشان قهرمانی جهان هم روی لباس آنهاست
سیتی بازی را با هشت امتیاز کمتر از لیورپول صدرنشین، در رده پنجم آغاز کرده بود. بسیاری چشمان خود را می‌مالیدند، اما حقیقت داشت. سیتی از ۶ بازی قبلی خود در لیگ فقط یک برد کسب کرده بود، رکودی که خیلی از طرفداران سیتی و رقبای آنها را حیران کرده بود. با وجود ابهام در مورد فرم اخیر، برد ۳-۱ مقابل اورتون، سیتی را به رده چهارم رساند و با یک بازی کمتر، اینک تنها ۵ امتیاز با لیورپول صدرنشین فاصله دارد.
اورتون سخت جنگید؛ اما با ضربه فوق‌العاده فیل فودن، آن پنالتی بحث‌برانگیز و سپس با اشتباه جوردن پیکفورد دروازه‌بان انگلیس که گل زیبای برناردو سیلوا را به همراه داشت، تمامی تلاش‌های آنها را خنثی کرد. اگرچه اورتون همین‌گونه ادامه دهد، حتی با کسر ۱۰ امتیاز، مشکلی برای بقا در لیگ نخواهد داشت.
جالب است گواردیولا به خبرنگاران گفته بود:
به یاد دارم در هواپیمای بازگشت از عربستان، روی صندلی نشسته بودم و بی‌آنکه بدانند، به بازیکنانم گوش می‌دادم. آنها شروع به صحبت در مورد بازی اورتون کردند. واه، این تیم من است، پس از اولین قهرمانی جهان که پس از سال‌ها به دست آوردیم. آنها در مورد دیدار بعدی لیگ صحبت می‌کنند. ما در بسیاری از بازی‌ها واقعاً خوب بازی کرده‌ایم. همه می‌گویند ما مثل گذشته نیستیم؛ اما در ۱۲ یا ۱۳ بازی فقط یک بازی را باخته‌ایم. ما نمی‌توانیم (همیشه) برنده شویم، مثل زندگی است. ما هنوز میل به تمرکز داریم و نمی‌خواهیم در مورد اینکه چقدر خوب هستیم صحبت کنیم. هر چقدر هم که برنده شوید، رقبا و مخالفان بیشتر از همیشه مایلند که شکست بخورید.
برخی باور کرده بودند، ردای شکست‌ناپذیری از شانه‌های تنومند سیتی با طوفانی بر باد رفته است و پپ گواردیولا، به‌طور حتم امیدی را که در میان رقبای سیتی بارور شده بود را احساس کرده است اما آنها بار دیگر بازگشتند. و آنچه مسجل است هر آن کس داعیه قهرمانی دارد، باید «سیتی» را از راه خود بردارد؛ هرچند سخت، هرچند غیرممکن. راه دیگری برای ضربه کردن آنها وجود ندارد. و رودررو، چشم در چشم!
