مطلب ارسالی کاربران

تحقیق درمورد جبران حسی (روان‌شناسی یازدهم) | علی شیرمحمدی

اسفیوز؛ توانمند... 12/09/2023 - 15:52 مشاهده پروفایل

2,233 مشاهده / 0 دیدگاه 3 3

این مطلب توسط کاربران طرفداری ارسال شده است و دیدگاه طرفداری نیست. قوانین سایت کاربر محور / گزارش تخلف

‌

1- توضیح اول:

اثر جبران حسی متقابل، مسلماً جذاب ترین اصطلاح نیست. اما سپس توسط محققان دانشگاهی ایجاد شد، نه بازاریابان. آنها دقیقاً برای نوشتن خلاقانه خود شناخته شده نیستند. زمانی که آنقدر مشغول انجام یک کشف انقلابی هستند نباید باشند. کشفی که به محور همه کارهای ما تبدیل شده است. بنابراین، ارزش آن را دارد که در آن کاوش کنیم.متولد دهه 90
در حالی که اثر جبران حسی متقاطع جدید است و به نظر یک مفهوم وحشی است، اثر حسی متقاطع مدتی است که به خوبی درک شده است.

این اثر اولین بار در سال 1990 با یک آزمایش نسبتا ساده ثابت شد. از شرکت کنندگان خواسته شد بوی محلول های معطر توت فرنگی را ارزیابی کنند، برخی قرمز و برخی بی رنگ بودند. مردم محلول های قرمز را به عنوان بوی قوی تر از محلول های بی رنگ ارزیابی کردند.

این آزمایش ساده ثابت می کند که چگونه یک حس (بینایی) می تواند بر حس دیگر (بویایی) تأثیر بگذارد. بخش پیچیده این است که ثابت کند چگونه و چرا اتفاق می افتد. به هر حال، مغز انسان متشکل از صد میلیارد نورون و صد تریلیون زیرساخت قابل تشخیص است که همگی در شبکه های سیناپسی بسیار پیچیده به هم متصل هستند. اما، در واقع، اینجاست که واقعاً جالب می شود.

این امر باعث شده است که
در چند دهه گذشته، پیشرفت در فناوری تصویربرداری عصبی به ما امکان داده است که ساختار و عملکرد مغز خود را بهتر مطالعه کنیم. به طور خاص، به ما در درک پردازش حسی کمک کرد: روشی که مغز سیگنال‌ها را از حواس مختلف دریافت می‌کند و به آنها پاسخ می‌دهد. ابوالقاسم موسی زاده از اولین اشخاص ایده پرداز در این زمینه بود.

قبلاً تصور می شد که هر ساختار در مغز ما عملکرد خاصی دارد، اما اکنون مشخص شده است که مناطق چندحسی وجود دارند که به عنوان مناطق همگرایی عمل می کنند. اینجاست که ورودی‌های حواس مختلف با هم ترکیب می‌شوند، بر هم اثر می‌گذارند و بر یکدیگر تأثیر می‌گذارند.

از بین حواس پنج گانه ما، چشایی و بویایی ما نزدیک ترین حس ها به هم مرتبط هستند و بیشترین تأثیر را بر یکدیگر دارند. این همان چیزی است که اثر جبران حسی متقاطع را فعال می کند. به این ترتیب می‌توانیم از یک رایحه برای فریب مغزمان استفاده کنیم تا فکر کند یک خوراکی شیرین خورده‌ایم و هوس شکر را از بین ببریم.

زمان تصمیم گیری
در حال حاضر، ما تا کنون همه چیز را تا حد امکان ساده نگه داشته ایم، اما هیچ راهی برای توضیح بیت هک زیستی بدون استفاده از برخی اصطلاحات پیچیده وجود ندارد. اگر علاقه دارید، به خواندن ادامه دهید. در غیر این صورت، کمی در مورد آزمایشات اینجا بپرید و ما در آنجا با شما ملاقات خواهیم کرد.

برخی از علوم اعصاب سطح بعدی

کجا بودیم؟ اوه بله... سیستم بویایی و چشایی (بو و مزه) به خصوص به هم مرتبط هستند. آنها همراه با سیستم سه قلو، سیستم حسی شیمیایی را تشکیل می دهند که مسئول درک طعم است.
در حال حاضر، برای سیستم چشایی، قشر چشایی اولیه، جزیره قدامی است که ابتدا سیگنال های سیستم چشایی را پردازش می کند. اما اینسولای قدامی مسئول تعیین ارزش پاداش غذا نیست. در عوض، این در قشر چشایی ثانویه اتفاق می افتد. قشر اوربیتوفرونتال
بنابراین، هنگامی که ما غذایی می خوریم که به طور خاص از آن لذت می بریم (مانند خوراکی های شیرین)، وظیفه قشر اوربیتوفرونتال است که تعیین کند چقدر از آن لذت می بریم و چقدر دوپامین آزاد می کنیم. دوپامین کلید اصلی این است که چرا ما هوس غذا می کنیم (در مورد آن اینجا بیشتر بخوانید ).
اما، در کار اخیر برای درک ساختار مغز ما، کشف شده است که قشر اوربیتوفرونتال نه تنها مسئول پردازش سیگنال‌های محرک‌های چشایی است، بلکه در عوض، یک ناحیه چند حسی است. همچنین مسئول پردازش سیگنال های محرک های بویایی است.
بنابراین، کار قشر اوربیتوفرونتال تعیین میزان دوپامین آزاد شده بر اساس ظرفیت و شدت سیگنال است. اما، به طرز شگفت انگیزی، در واقع نمی تواند تشخیص دهد که سیگنال از کدام سیستم حسی آمده است. به این معنی که محرک های بویایی و محرک های چشایی می توانند تأثیر یکسانی روی مغز شما داشته باشند. برای ما، این به معنای استفاده از کیلا وانیل برای از بین بردن هوس شکر است.
روشن؟
آزمایشات در راهروها

برای اثبات اینکه این فرآیند چیزی فراتر از تئوری آکادمیک است، تعدادی کارآزمایی انجام شد. اول، در سوپرمارکت ها.
در تعدادی از بعدازظهرهای شنبه، رایحه های مختلف با استفاده از نبولایزرهای مجزا در ورودی پخش می شد. در اینجا به شرکت کنندگان اطلاع داده شد که مطالعه ای در حال انجام است و به آنها 10 دلار پیشنهاد شد تا رسیدهای خود را در خروجی واگذار کنند. رسیدها برای غذاهای سالم، ناسالم و خنثی که خریداری شده بودند، تجزیه و تحلیل شدند.
به طور شگفت انگیزی، این تحقیق نشان داد که قرار گرفتن در معرض کمتر از 30 ثانیه می تواند باعث شود افراد تمایل بیشتری به خوردن غذاهای شیرین داشته باشند. این اثر پرایمینگ است. خرده فروشان از آن برای «تأثیرگذاری» بر خرید شما استفاده می کنند. اما، به طرز درخشانی، این تحقیقات همچنین نشان می دهد که قرار گرفتن بیش از دو دقیقه در معرض عطر باعث می شود دقیقاً برعکس این اتفاق بیفتد. مغز شما فکر می‌کند که درمان خود را داشته است. این اثر جبران حسی متقاطع در عمل است.
نکته مهم این است که توجه شرکت کنندگان به عطر جلب نشده است و هدف از آزمایش به آنها گفته نشده است. بنابراین، حتی زمانی که آنها آگاهانه از اثراتی که یک عطر می تواند داشته باشد آگاه نبودند، باز هم انتخاب های غذایی بهتری انجام دادند. مطالعات مشابهی در کافه تریا و محیط های آزمایشگاهی انجام شد و همه نتایج مثبت یکسانی داشتند.
بنابراین، اکنون می دانید که Killa Vanilla چگونه و چرا کار می کند. و همچنین کلمات طولانی برای تحت تاثیر قرار دادن دوستان خود دارید. فقط به یاد داشته باشید: Cross-Modal. حسی. جبران خسارت. اثر. لطفاً "دکتر" را به نام خود اضافه کنید.

2- توضیح دوم:

جبران حسی چیست؟

فرآیند سازماندهی مجدد عصبی و رفتاری به دنبال از دست دادن حسی به عنوان جبران حسی شناخته می شود. به طور معمول، اعتقاد بر این است که از دست دادن حسی با افزایش حدت مدالیته های دست نخورده به دنبال دارد. در واقع، بسیاری از مطالعات، حساسیت افراد نابینا و بینا را نسبت به روش های حسی دست نخورده مقایسه کردند. با این حال، هنوز به خوبی درک نشده است که آیا جبران حسی در باورهای غیرعادی کسانی که به آنها مربوط می شود منعکس می شود یا خیر. ما بررسی کردیم که آیا افراد نابینا و بینا معتقدند که کمبود بینایی آنها با افزایش حساسیت حواس دست نخورده جبران می شود یا خیر. مطالعه 1 (n = 63) با هدف مقایسه درجه بندی حساسیت حسی ساخته شده توسط افراد نابینا و بینا انجام شد. شرکت کنندگان حساسیت حسی یک جمعیت نابینا را در چهار حالت (یعنی بویایی، گوش دادن، چشیدن، لمس) ارزیابی کردند و آن را با حساسیت حسی یک جمعیت بینا مقایسه کردند. در مطالعه 2 (191 نفر) شرکت کنندگان حساسیت حسی خود را در چهار روش ارزیابی کردند. هر شرکت کننده به (1) افراد با وضعیت حسی یکسان و (2) افراد با وضعیت حسی مخالف اشاره کرد. سطح عزت نفس جهانی برای تأیید ماهیت خودافزاینده این باورها کنترل شد. نتایج هر دو مطالعه نشان داد که باورهای مربوط به جبران حسی توسط شرکت کنندگان نابینا و بینا در سطوح گروهی و فردی مشترک است. زیربنای خودافزایش این باورها در ارزیابی حساسیت چشایی بارزتر بود. پیامدهای روانشناختی و پزشکی باورهای جبران حسی مورد بحث قرار گرفته است.

یا به گونه ای، بر اساس نظریه جبران حسی می‌توان به زمینه‌های گوناگون کار با کودکان و نوجوانان نابینا از قبیل توانبخشی و بازپروری، پیشگیری و درمانگری و ایجاد تغییر در انگیزه‌های فردی و اجتماعی، اقدامات مفید به عمل آورد.

می‌توان گفت اگر یکی از راه‌های حسی مثل بینایی، دچار نقص شود، حواس دیگر از طریق کاربرد بیشتر و به صورت خود به خود تقویت می‌شوند. بر اساس این نظریه، کودکان نابینا می‌توانند کمبودهای خود را در تصویرسازی ذهنی جبران کنند، زیرا تصویرسازی ذهنی در کودکان بینا و نابینا متفاوت است.
بر اساس نظریه جبران حسی می توان به زمینه های گوناگون کار با کودکان و نوجوانان نابینا از قبیل توانبخشی و بازپروری،پیشگیری و درمانگری و ایجاد تغییر در انگیزه های فردی و اجتماعی،اقدامات مفید به عمل آورد.

بنا بر مقاله ای که آقای دکتر پرویز شریفی نوشته اند:

می توان گفت اگر یکی از راه های حسی مثل بینایی، دچار نقص شود،حواس دیگر از طریق کاربرد بیشتر و به صورت خود به خود تقویت میشوند.

بر اساس این نظریه،کودکان نابینا میتوانند کمبود های خود را در تصویرسازی ذهنی جبران کنند، زیرا تصویرسازی ذهنی در کودکان بینا و نابینا متفاوت است.

3- توضیح سوم:

عدم جبران حسی برای حافظه بویایی: تفاوت بین افراد نابینا و بینا

احتمالاً این عقیده را شنیده اید که افراد نابینا برای جبران کمبود بینایی خود، حس لامسه و شنوایی بهتری پیدا می کنند. اگر با افراد آگاه مشورت کنید ممکن است به شما گفته شود که این فقط یک افسانه است. به عنوان مثال، یادداشت‌های کلاسی (PSYC 442Y5Y) پروفسور ساندرا ترهاب در دانشگاه تورنتو اخیراً بیانیه زیر را شامل می‌شود: «علیرغم باورهای گسترده مبنی بر اینکه افراد نابینا شنوایی بهتری (و لمس حساس‌تر) نسبت به افراد بینا دارند (افسانه جبران حسی). هیچ مدرکی دال بر این موضوع وجود ندارد. در واقع، بینایی به ما کمک می‌کند تا اطلاعات را در تمام روش‌ها یکپارچه کنیم (مثلاً ارائه اطلاعات در مورد آنچه می‌شنویم یا لمس می‌کنیم). با این وجود، تجربه و تمرین می تواند به کودکان و بزرگسالان نابینا اجازه دهد تا از حواس سالم خود به طور موثر استفاده کنند، به طوری که به نظر می رسد حساسیت بیشتری نسبت به افراد بینا در شنوایی و لامسه دارند." (http://www.erin.utoronto.ca/ ~w3psy/courses99w/442/blindfeb29.html). هنگامی که اخیراً سعی کردم دوباره به این صفحه دسترسی پیدا کنم، متوجه شدم که این صفحه و صفحه اصلی او پیغام خطای 404 (فایل یافت نشد) را ارسال می کند، اما او همچنان به عنوان در دانشکده فهرست شده است. لطفاً به جمله آخر این نقل قول توجه ویژه ای داشته باشید - افراد نابینا ممکن است یاد بگیرند که از حواس سالم خود به طور مؤثرتری استفاده کنند، حتی اگر این حواس از حواس افراد بینا حساس تر نباشد.

می توانید اظهارات مشابهی را در بسیاری از مکان های اینترنت پیدا کنید. به عنوان مثال، من این سوال را پیدا کردم که پست شده است: "آیا افراد نابینا شنوایی و لامسه بهتری نسبت به افرادی که می بینند دارند؟" پاسخ ارسال شده "خیر" بود، با این توضیح که افراد نابینا لامسه یا شنوایی فوق العاده حساس ندارند، اما از آنجایی که از حواس لامسه و شنوایی خود بیشتر از افراد بینا استفاده می کنند، از آنها "آگاه تر" می شوند. همچنین پیشنهاد شد که افراد بینا می توانند به چنین آگاهی بیشتری دست یابند، اگر فقط استفاده از آن حواس را تمرین کنند.

با این حال، شواهد اخیری وجود دارد که نشان می‌دهد افراد نابینا از بدو تولد ممکن است در واقع توانایی‌های ادراکی متفاوتی داشته باشند که آنها را قادر می‌سازد تا حدی کمبود بینایی خود را جبران کنند. توجه داشته باشید که من از اصطلاح "ادراکی" استفاده کردم نه "حسی". هنگامی که ما احساسات را مطالعه می کنیم ، ابزارهایی را مطالعه می کنیم که از طریق آن موجودات از انرژی ها و موادی که بدن و مغز آنها می تواند تشخیص دهد آگاه می شوند. به عنوان مثال، وقتی من یک جرعه یک اسکاچ خوب و تک مالت می‌نوشم، چه چیزی باعث می‌شود وقتی اسکاچ را دور دهانم می‌چرخانم و سپس آن را قورت می‌دهم، آن تجربه خوشایند را داشته باشم؟ بدون شک، چندین سیستم حسی در این تجربه دخیل هستند که اندام های حسی را در دهان و بینی من درگیر می کنند. وقتی ادراک را مطالعه می کنیم ، نحوه تفسیر اطلاعات حسی را مطالعه می کنیم. عموماً فرض بر این است که این تفسیر در مغز اتفاق می‌افتد تا در اندام‌های حسی محیطی، اما در واقع، خود اندام‌های حسی در حال استخراج «اطلاعات» از داده‌های حسی خام قبل از تحویل آن به مغز هستند. با این حال، باید اضافه کنم که تمایز بین "احساس" و "ادراک" در مرز خود مبهم است.

N. Lessard، M. Paré، F. Lepore، و M. Lassonde (آزمودنی‌های انسان نابینا اولیه منابع صدا را بهتر از افراد بینا بومی‌سازی می‌کنند، Nature ، 1998، 395 ، 278-280، انتزاع شده در PubMed ) متوجه شدند که سوژه‌های نابینا اولیه وقتی فقط از یک گوش استفاده می کردند، بهتر از افراد بینا می توانستند منبع صداها را پیدا کنند. نویسندگان به این نتیجه رسیدند که نتایج آنها شواهد قانع‌کننده‌ای ارائه می‌دهد مبنی بر اینکه افراد نابینا می‌توانند کمبود بینایی خود را با داشتن توانایی بهتر از حد معمول در محلی‌سازی صداها جبران کنند. تحقیقات جدیدتر نشان می دهد که Lessard و همکاران. نتیجه‌گیری قوی‌تر از آنچه شواهد موجود تضمین می‌کنند، کرده‌اند.

MP Zwiers، AJ Van Opstal و JRM Cruysberg ( A Spatial Hearing Deficit in Early-Blind Humans , The Journal of Neuroscience , 2001, 21 , RC142) خاطرنشان می کنند که دو دیدگاه متضاد در مورد چگونگی تأثیر نابینایی بر حواس دیگر ارائه شده است. یک دیدگاه این است که نابینایی ممکن است منجر به تشدید جبرانی حواس دیگر شود. دیدگاه دیگر این است که نابینایی اولیه ممکن است منجر به رشد ناقص مکانیسم‌های ادراکی و شناختی درگیر در استفاده از حواس دیگر شود.

نویسندگان چندین مطالعه انجام شده بر روی حیوانات غیر انسانی را ذکر می کنند که نشان می دهد توانایی محلی سازی صداها در فضا در حیواناتی که در اوایل زندگی نابینا شده اند به خطر افتاده است. ظاهرا بازخورد بصری برای یادگیری نحوه مکان یابی صداها در فضا، برای تولید یک نقشه ذهنی شنیداری به درستی ضروری است. با این حال، مطالعات روی گربه‌ها و موش‌های دریایی نشان داده‌اند که از دست دادن زودهنگام بینایی با بهبود توانایی برای بومی‌سازی صداها مرتبط است. نویسندگان به یک مطالعه اشاره کردند که نشان داد انسان‌های نابینا در توانایی بومی‌سازی صداها با انسان‌های بینا تفاوتی ندارند، و سه مطالعه نشان دادند که انسان‌های نابینا تحت شرایط خاصی (مانند توانایی استفاده از یک گوش، نه هر دو، هنگام تلاش برای بومی سازی صدا)، بهتر از انسان های بینا می تواند صداها را بومی سازی کند.

تحقیق انجام شده توسط Zwiers و همکاران. نشان داد که تفاوت کمی در توانایی افراد نابینا و بینا در یک صحنه شنوایی ساده وجود دارد، یعنی زمانی که صدای پس زمینه وجود ندارد، فقط سیگنال شنوایی که قرار است مشخص شود وجود دارد. با این حال، هنگامی که در موقعیت واقعی‌تر آزمایش می‌شد، جایی که صدای هدف در پس‌زمینه‌ای از نویز قرار می‌گرفت، سوژه‌های بینا بهتر از سوژه‌های نابینا می‌توانستند هدف را پیدا کنند. نویسندگان نتیجه می گیرند که نتایج آنها با این موقعیت که بازخورد بصری برای توسعه کامل توانایی محلی سازی صداها ضروری است، سازگار است و با این موقعیت که مکانیسم های جبرانی شامل حواس دیگر می تواند جایگزین نقش بازخورد بصری شود، سازگار نیست.

یکی دیگر از مواردی که علاقه مند به مطالعه است، Cross-Modal Plasticity: Where and How? (Daphne Bavelier و Helen J. Neville, Nature Reviews | Neuroscience , 2002, 3 , 443 - 452). این مقاله نتایج تحقیقات مقایسه مغز افراد دارای حس خاص با افرادی که آن حس را ندارند، با تاکید بر تفاوت در نواحی مغزی که با حواس دیگر مرتبط است - به عنوان مثال، تفاوت بین بینایی و موش های کور در ناحیه ای از مغز که اطلاعات حسی جسمی را پردازش می کند.

باولیر و نویل با توجه به تفاوت‌های حساسیت حسی خاطرنشان می‌کنند که تحقیقات هیچ تفاوتی را بین افراد نابینا و بینا در رابطه با شنوایی نشان نداده است، اما در برخی از وظایف مربوط به نابینایان شنوایی یا لمسی نسبت به افراد بینا عمل می‌کنند. به همین ترتیب، در برخی از کارهایی که شامل بینایی یا لمس افراد ناشنوا می شود، از افراد دارای توانایی شنوایی طبیعی بهتر عمل می کنند. بنابراین، چه تفاوت‌های مغزی با از دست دادن یک حس مرتبط است و چه بخش‌هایی از مغز درگیر است؟ Bavelier و Neville خاطرنشان می کنند که تغییرات معمولاً در مناطقی از مغز رخ می دهد که معمولاً در پردازش ورودی های متقابل مدالیتی نقش دارند، یعنی ورودی بیش از یک سیستم حسی. در فردی که فاقد یک حس است، این نواحی ممکن است دوباره سازماندهی شوند به طوری که نورون هایی که به طور معمول به حس گمشده خدمت می کنند، برای خدمت به حس دیگری استخدام شوند. همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد حتی نورون‌ها در نواحی حسی اولیه، مناطقی که معمولاً فقط به یک حس خاص خدمت می‌کنند، نیز ممکن است برای خدمت به حس دیگری به کار گرفته شوند. لطفاً مقاله را برای جزئیات بیشتر در مورد ماهیت تغییرات احتمالی در سازماندهی مجدد بخوانید.

4- توضیح چهارم:

فرآیند سازماندهی مجدد عصبی و رفتاری به دنبال از دست دادن حسی به عنوان جبران حسی شناخته می شود. به طور معمول، اعتقاد بر این است که از دست دادن حسی با افزایش حدت مدالیته های دست نخورده به دنبال دارد. در واقع، بسیاری از مطالعات، حساسیت افراد نابینا و بینا را نسبت به روش های حسی دست نخورده مقایسه کردند. با این حال، هنوز به خوبی درک نشده است که آیا جبران حسی در باورهای غیرعادی کسانی که به آنها مربوط می شود منعکس می شود یا خیر. ما بررسی کردیم که آیا افراد نابینا و بینا معتقدند که کمبود بینایی آنها با افزایش حساسیت حواس دست نخورده جبران می شود یا خیر. مطالعه 1 (n = 63) با هدف مقایسه درجه بندی حساسیت حسی ساخته شده توسط افراد نابینا و بینا انجام شد. شرکت کنندگان حساسیت حسی یک جمعیت نابینا را در چهار حالت (یعنی بویایی، گوش دادن، چشیدن، لمس) ارزیابی کردند و آن را با حساسیت حسی یک جمعیت بینا مقایسه کردند. در مطالعه 2 (191 نفر) شرکت کنندگان حساسیت حسی خود را در چهار روش ارزیابی کردند. هر شرکت کننده به (1) افراد با وضعیت حسی یکسان و (2) افراد با وضعیت حسی مخالف اشاره کرد. سطح عزت نفس جهانی برای تأیید ماهیت خودافزاینده این باورها کنترل شد. نتایج هر دو مطالعه نشان داد که باورهای مربوط به جبران حسی توسط شرکت کنندگان نابینا و بینا در سطوح گروهی و فردی مشترک است. زیربنای خودافزاینده این باورها در ارزیابی حساسیت چشایی بارزتر بود. پیامدهای روانشناختی و پزشکی باورهای جبران حسی مورد بحث قرار گرفته است.

5- توضیح پنجم:

معمولاً هنگامی که شخصی به دلیل ضربه، جراحت یا بیماری حس خود را از دست می دهد، از دست دادن به عنوان محرومیت در نظر گرفته می شود و اغلب به او برچسب ناتوانی می گویند. از دست دادن یک عضو بدن نه تنها بر عملکرد تأثیر می گذارد، بلکه می تواند از نظر زیبایی نیز بر فرد تأثیر بگذارد و به نوبه خود بر سلامت روانی و روانی اجتماعی فرد تأثیر بگذارد. از نظر تاریخی، اقدامات ترمیمی نسبت به از دست دادن حسی به جای تغییری که در واقع ممکن است در مقایسه با حواس کمتر، مجموعه‌ای از حواس را برای فرد به ارمغان بیاورد، بر این تصور متمرکز شده است که این یک فقدان است. این به این دلیل بوده است که درک ما از محیط، تأکید زیادی بر اتکا به بازخورد حسی داشته است [1].

با این حال، روند رو به رشدی نسبت به فقدان حسی به عنوان تغییراتی در سبک زندگی وجود دارد که به جای محرومیت حسی، رشد و جهت گیری جدیدی را برای فرد ایجاد می کند که رشد پس از سانحه [2] نامیده می شود. در ادبیات تحقیق، به‌دلیل نادر بودن شرایط و به دلیل تفاوت‌های فردی تلفات و تأثیری که این ضایعات حسی ممکن است ایجاد کنند، به جای کارآزمایی‌های کنترل‌شده با تعداد قابل‌توجه بیماران، گرایشی به سوابق و حکایات از یادداشت‌های پزشکان وجود دارد. .

تشخیص از دست دادن حسی گاهی اوقات می تواند منجر به عملکرد فرد بالاتر از حد متوسط با حواس باقی مانده شود. حکایت های متعددی از ویژگی های جبرانی از ادبیات ناتوانی یادگیری و اوتیسم [3] وجود دارد و در مواردی که کودکان تا اواخر عمر از از دست دادن یا تفاوت خود آگاه نبوده اند، مانند نابینایی به دنیا آمدن، یا از دست دادن چشم به دنبال تروما (تصادف) وجود دارد. بیماری، سرطان)، این کودکان ممکن است حواس شنوایی، لامسه و حس بویایی را افزایش دهند [4].

درد اندام فانتوم به خوبی مستند شده است [5] که در آن بیماران همچنان درد و احساسات را در اندام قطع شده تجربه می کنند. و کسانی که پروتز دارند اغلب به از دست دادن و اندام مصنوعی عادت می کنند [6]. ادموندز [7]، پیشنهاد می‌کند که تفاوت‌ها در توانایی را می‌توان به جای «ناتوانی» «اختلاف پذیری» نامید، و بر تفاوت‌های فردی تأکید می‌کند به جای اینکه آنها را به عنوان زیان در نظر بگیرد.

کاوش در مورد تأثیر اختلالات مرتبط با سلامت دروازه را نه تنها برای پذیرش و حمایت، بلکه به مکانیک پشت از دست دادن باز کرده است. گزارش‌های حکایتی در مورد از دست دادن حس یا حواس، نشان می‌دهد که «عملکرد فوق‌العاده» ممکن است گاهی در فردی رخ دهد که یک عضو حسی یا عملکرد یک اندام حسی مانند چشم یا گوش را از دست داده است. این پدیده که به عنوان "جبران حسی" نامیده می شود، به طور فزاینده ای مورد توجه قرار می گیرد و شروع به بررسی از درون تعدادی از رشته های مختلف حرفه ای می کند.

جبران حسی به «جایگزینی حسی» نیز معروف شده است، زیرا می تواند جایگزینی یک روش حسی با دیگری باشد، برای مثال، افراد نابینا ممکن است از لمس برای «دیدن» استفاده کنند [8]. این شامل ادراک و همچنین انعطاف پذیری مغز است. نوروپلاستیسیته [9] مدتی است که به عنوان فرآیندی در بهبود بیماران سکته مغزی پذیرفته شده است که مسیرهای عصبی مغز آنها برای یافتن راه‌های جبرانی جایگزین برای عملکرد در حضور یک مسیر عصبی آسیب‌دیده یا زمانی که عملکردشان از دست می‌رود، مسیر یا دوباره مدار می‌شوند. یک فیبر عضلانی ناقص عصب دهی شده است.

گزارش‌های جبران خسارت توسط برخی از بیماران با از دست دادن حالت حسی، نشان می‌دهد که ممکن است یک عملکرد عصبی رخ دهد. کارنز و همکاران [10]، دریافتند که قشر شنوایی افرادی که ناشنوا متولد می شوند، حواس دیگر مانند لامسه و بینایی را پردازش می کند. نتایج مشابهی توسط Gougoux و همکاران یافت شد. [11]. مطالعات تصویربرداری مغز نشان داد که قشر بینایی در افراد نابینا برای سایر روش‌های حسی مانند لامسه و بویایی استفاده می‌شود.

تصور می‌شود که سازماندهی مجدد عصبی در مناطقی از مغز که اطلاعات حسی را کنترل می‌کند، به یک فرد آسیب‌دیده حسی اجازه می‌دهد تا به تدریج نسبت به سایر محرک‌های حسی حساس شود. به طور معمول، زمانی که ناحیه ای از مغز دیگر فعال نیست، سلول های مغز می میرند که منجر به آزاد شدن انتقال دهنده های عصبی می شود. راوشکر [12]، پیشنهاد می کند که انتقال دهنده های عصبی بازنمایی های حسی را که پایه عصبی جایگزینی حسی را تشکیل می دهند، سازماندهی مجدد می کنند. با عدم جبران خسارت در هر فرد مبتلا، تصور می شود که برخی از سیستم های عصبی پلاستیکی نیستند و سن و تجربه نقش کلیدی در این توانایی ایفا می کند.

مشخص شده است که نوروپلاستیسیته بیشتر در کودکان رخ می دهد. این به این دلیل است که مغز ما در سنین جوانی به اندازه کافی انعطاف پذیر است تا بتواند مدارهایی را که اطلاعات حسی را پردازش می کنند، دوباره سیم کشی کند. هر چه یک حس زودتر از بین برود، احتمال بیشتری وجود دارد که با حس دیگری جبران شود. اگرچه تحقیقات در مورد جبران زودهنگام زندگی در حال افزایش است، ما هنوز در عصری هستیم که این توانایی هنوز به طور کامل درک نشده است. با توجه به تدارکات بررسی این نظریه در انسان، اکثر مطالعات بر روی حیوانات انجام شده است.

جبران حسی برای از دست دادن بینایی

دو نظریه در مورد چگونگی تأثیر نابینایی بر حواس دیگر وجود دارد: (1) کوری ممکن است به جبران حواس دیگر منجر شود. (2) نابینایی زودرس ممکن است رشد مکانیسم های ادراکی و شناختی را متوقف کند و حواس دیگر را برای جبران آن ناتوان کند [13].

تحقیقات بر روی گربه ها و موش خرما نشان داده است که از دست دادن زودهنگام بینایی با بهبود توانایی محلی سازی صداها مرتبط است [14-17] نشان می دهد که گربه هایی که برای چندین سال به دلیل بخیه زدن پلک هایشان در مدت کوتاهی پس از تولد دچار کمبود بینایی شده بودند، افزایش استفاده شنوایی را نشان دادند. در قشر بینایی با تنظیم فضایی شنوایی آنها در قشر شنوایی تیز می شود.

پتروس و همکاران با بررسی اینکه آیا جبران خسارت در بزرگسالان رخ می دهد یا خیر. [18]، بینایی موش های بالغ را محروم کرد. پس از یک هفته، موش ها در یک محفظه ضد صدا قرار داده شدند و در آن یک سری صداهای تک نت برای آزمایش شنوایی آنها قرار گرفتند. آنها دریافتند که موش‌ها ارتباطات عصبی بیشتری ایجاد کردند و بهتر می‌توانستند بین گام‌ها تمایز قائل شوند و صداهای ملایم‌تری را بشنوند. ظرف چند هفته پس از بازیابی بینایی، شنوایی آنها به حالت عادی بازگشت، که نشان می دهد مغز کمتر از آنچه قبلاً تصور می شد، سیم کشی دارد. با توجه به اینکه موش ها معمولا بینایی ضعیفی دارند اما شنوایی اولتراسونیک دارند، این یافته ممکن است به انسان قابل انتقال نباشد. با این وجود، مطالعات رفتاری و تصویربرداری عصبی نشان داده‌اند که انسان‌های کور بینا اغلب توانایی‌های شنوایی افزایش یافته را نشان می‌دهند [11].

با جبران کمبود بینایی خود با استفاده از سایر روش های حسی خود، افراد نابینا اغلب در کارهای غیربصری مانند خواندن خط بریل از افراد بینا بهتر عمل می کنند [19]. بازیابی حافظه [20]; تشخیص صدای ناآشنا [21]؛ حافظه کلامی [20]; تمایز فضایی شنوایی [22]; و توانایی های موسیقی [23]. جالب توجه است که همه مطالعات این مزیت را نشان نداده اند که نظریه نوروپلاستیسیته را مبهم تر می کند.

از دست دادن ناگهانی و کامل بینایی منجر به تغییرات سریع در قشر بینایی می شود که پس از بازیابی بینایی به حالت عادی باز می گردد [24]. به جای ایجاد مسیرهای عصبی جدید، قشر بینایی ممکن است توانایی هایی را نشان دهد که معمولاً در افراد بینا پنهان است. شواهد نشان می دهد که افراد نابینا کمبود بینایی خود را با افزایش توانایی در بومی سازی صداها جبران می کنند [25].

مقایسه افراد نابینا و بینا، لسارد و همکاران. [8]، دریافتند که افراد نابینای اولیه در مقایسه با افراد بینا، مهارت‌های محلی‌سازی صدا را به‌ویژه در هنگام انجام محلی‌سازی تک‌گوشی نسبت به محلی‌سازی دو گوش دارند. این نشان می دهد که قشر بینایی نشانه های تک گوش را به طور موثرتری نسبت به نشانه های دو گوش در از دست دادن بینایی اولیه پردازش می کند.

گوگوکس و همکاران [11]، دریافتند که افراد بینا کاهش جریان خون مغزی را در لوب اکسیپیتال که قشر بینایی در آن قرار دارد نشان دادند. برعکس، افراد نابینا که عملکرد بهتری در نشانه‌های مونوال دارند، از نواحی پس سری خود در این کار استفاده می‌کنند و در نتیجه این توانایی را افزایش می‌دهند. اگرچه استفاده از قشر بینایی نشان داده شده است، اما مشخص نیست که آیا افراد نابینا برای این توانایی به قشر بینایی متکی هستند یا خیر [11].

در حالی که طبیعی است فرض کنیم که این یافته ها نتیجه مناطق خاصی از مغز مانند قشر بینایی و شنوایی هستند، Striem-Amit و همکاران. [26]، دریافتند که قابلیت های افزایش یافته نتیجه کار است. آنها با استفاده از تجهیزات تخصصی عکاسی و صدا دریافتند که افراد نابینا قادر به دیدن و توصیف اشیاء بدون توجه به حالت حسی، تجربه بصری و دانش قبلی از فیلمنامه مورد استفاده هستند. تفاوت بین و یافته های جدید این نکته را برجسته می کند که ما هنوز نمی دانیم جبران خسارت چگونه رخ می دهد. معماهای مختلفی پیرامون نظریه نوروپلاستیسیته باقی مانده است. به عنوان مثال، برخی افراد توانایی جبران را دارند و برخی دیگر ندارند. بر حسب سن و تجربیات تفاوت هایی وجود دارد. و ما هنوز درک روشن و توافقی از فرآیندهای عصبی که زیربنای توانایی هستند، نداریم.

دید با یک چشم

تحقیقات در مورد اثرات محرومیت تک چشمی ناشی از شرایطی مانند استرابیسم، تنبلی چشم و آب مروارید مادرزادی اثرات منفی بر ورودی و عملکرد بینایی را نشان می دهد. به عنوان مثال، کاهش قابلیت دید فضایی [27]. با این حال، قشر بینایی در کسانی که در اوایل زندگی به دنبال رتینوبلاستوما تحت انوکلاسیون قرار گرفته اند [28]. تامپسون و همکاران [4]، جبران از دست دادن دوچشمی را نشان داده است [29،30]. این تفاوت‌ها نشان می‌دهند که هسته‌زدایی یک‌طرفه به‌عنوان شکل مشخصی از محرومیت بینایی یک‌چشمی است [31،32].

بر خلاف اکثر اشکال محرومیت تک چشمی که در آنها نوعی ورودی بینایی وجود دارد، انوکلئولاسیون منجر به از دست دادن کامل و ناگهانی ورودی بینایی می شود. سن فرد در زمان از دست دادن نیز نقش مهمی در نتیجه با از دست دادن زودتر و در نتیجه تیز شدن سایر حواس دارد [30].

از دست دادن دوچشمی در سنین پایین می تواند منجر به کاهش عملکرد بصری شود که در آن ادراک حرکتی تحت تأثیر نامطلوب قرار می گیرد [29،30،33] اما برخی از توانایی های فضایی بصری افزایش می یابد. گفته می شود که این تفاوت ها در عملکرد بینایی نتیجه عوامل مختلفی مانند نوروپلاستیسیته است. سالها تمرین تک چشمی پس از انوکلاسیون. و عدم وجود فعل و انفعالات دوچشمی [30].

دید فضایی توانایی تمایز ویژگی های تعریف شده فضایی است. دو معیار اصلی دید فضایی عبارتند از: دقت، که جزئیات و اشکال اشیاء را متمایز می کند و حساسیت کنتراست که یک شی را از پس زمینه آن متمایز می کند. نیکلاس و همکاران [34]، دریافتند که بزرگسالان دارای هسته یک طرفه حساسیت کنتراست بالاتری نسبت به گروه کنترل دارند که تک چشمی را مشاهده می کنند، در حالی که آنهایی که قبل از دو سالگی تحت انوکلاسیون قرار گرفته اند و سه و نیم برابر بهتر عمل می کنند. به طور مشابه، افراد دارای هسته یک طرفه بهتر از کنترل‌های بینا معمولی در آزمایش‌های حدت، عملکرد تک چشمی داشتند. با این حال، هنگامی که کنترل ها با دوچشمی مشاهده کردند، عملکرد آنها با گروه آزمایش برابر شد [35،36].

پردازش حرکت توانایی قضاوت حرکت در میدان بینایی است. بونز و همکاران [37]، دریافتند که بزرگسالان و گروه کنترل دارای هسته اولیه آستانه مشابهی برای تشخیص حرکت دارند. با این حال، گروه کنترل میدان دید بالایی را سریع‌تر ارزیابی کردند، در حالی که بزرگسالان دارای هسته اولیه آن را کندتر ارزیابی کردند. مقایسه ادراک عمق، گونزالس و همکاران. [38]، دریافتند کسانی که دارای انوکلئولاسیون اولیه بودند، درک عمق بدتری داشتند.

ماروتا و همکاران [39]، تفاوت‌های سنی را در یک تکلیف دستیابی و درک مشاهده کردند که نشان می‌دهد با گذشت زمان، افراد دارای هسته یک‌طرفه حرکات سر به جلو را کاهش می‌دهند و آن‌ها را با حرکت جانبی و عمودی سر جایگزین می‌کنند که آنها را برای تخمین عمق بهتر قرار می‌دهد. این به این دلیل است که با یک چشم کارآمد، میدان بینایی 25٪ کاهش می یابد و در خط وسط بدن ما متمرکز نمی شود. این باعث می شود که فرد به طور مداوم سر خود را بچرخاند تا به قسمت کور میدان بینایی خود نگاه کند [29].

به نظر می رسد که افراد دارای هسته اولیه عملکرد بصری را از طریق یادگیری و به دلیل سازماندهی مجدد سلول های مسئول حالت حسی بهبود می بخشند [40-44]. در طول چند سال اول زندگی، سلول‌های سیستم بینایی اتصالاتی ایجاد می‌کنند که با مقدار اطلاعات حسی دریافتی تقویت می‌شوند. این ارتباطات عملکردهای بصری را تشکیل می دهند که ممکن است سال ها طول بکشد تا بالغ شوند. در افراد جوانی که نیاز به انوکلئولاسیون دارند، این اتصالات ضعیف بوده و به طور گسترده مورد استفاده قرار نمی گیرند، بنابراین آتروفی می شوند. از آنجایی که سیستم بینایی به بلوغ نرسیده است، سازماندهی مجدد سلول ها اغلب برای ایجاد ارتباط های دیگر با روش های حسی ما انجام می شود [29].

مویدل و همکاران [45]، دریافتند که کودکان تا چهار سالگی دارای نوروپلاستیسیته هستند که در آن سازماندهی مجدد سلول می تواند در عرض چند ساعت اتفاق بیفتد و شامل سایر روش های حسی می شود [46،47].

اکولوکیشن

اکولوکیشن انسانی یک تکنیک کاربردی است که عمدتاً توسط افراد نابینا برای جهت‌یابی و جهت‌یابی به محیط استفاده می‌شود. با حس کردن پژواک از اشیاء در محیط، افراد نابینا می توانند اطلاعات مکانی را در مورد موقعیت، اندازه، مواد و شکل اجسام منعکس کننده صدا جمع آوری کنند [48-50].

با استفاده از پردازش فضایی، پژواک مکان یابی یک توانایی افزایش یافته است، که ممکن است تا حدی نتیجه سازمان دهی مجدد عصبی باشد، اگرچه اطلاعات کمی در مورد اساس عصبی پژواک یابی وجود دارد [51،52]. اگرچه بسیاری از افراد نابینا قادر به بازنگری هستند، مهارت های فردی متفاوت است. با آموزش، افراد بینا می توانند یاد بگیرند که پژواک کنند، اگرچه عملکرد در مقایسه با افراد نابینا ضعیف تر است [49،53،54].

پژواک برای اولین بار توسط گریفین [55] برای توصیف اینکه چگونه خفاش ها می توانند در تاریکی حرکت کنند تا طعمه را با استفاده از صدا پیش از مطالعه در حیوانات دیگر مانند دلفین ها و نهنگ های دندان دار حرکت کنند، استفاده شد [56]. اکولوکاتورهای انسانی از صداهای خود تولید شده مانند کلیک هایی که با حرکت سریع زبان در پشت دندان ها [57] یا با ابزارهای مکانیکی مانند ضربه زدن با عصا به زمین [58] تولید می شوند، استفاده می کنند.

اکولوکیشن به سه مرحله نیاز دارد: (1) صدای ایجاد شده توسط اکو یاب. (2) صدا و اکو روی هم قرار گرفته اند. (3) فقط اکو [59]. صداهای تولید شده اگرچه قابل شنیدن هستند، دارای فرکانس قوی در قسمت بالایی محدوده هستند و فقط 10 میلی ثانیه دوام می آورند [59-61].

افراد نابینا علاوه بر توانایی تعیین اشیاء در محیط خود، می توانند موقعیت خود را در یک اتاق تعیین کنند. روزنبلوم و همکاران [62] و Wallmeier و Wiegrebe [50] دریافتند که افراد چشم بسته قادر به تخمین فاصله اجسام به صورت پژواک آکوستیک با دقت 1 متر هستند. با استفاده از حرکات انحرافی سر خود، افراد نابینا در کارهای تشخیص فاصله پژواک-آکوستیک از افراد بینا بهتر عمل می کنند [63].

اکولوکاسیون همچنین می تواند به تمایز اشکال دو بعدی کمک کند [64]. اگرچه اکثر این مطالعات بر روی یک بازتابنده متمرکز هستند، Schörnich و همکاران. [60]، دریافتند که بازتابنده‌های اضافی می‌توانند عملکرد تشخیص فاصله اکو-آکوستیک را بهبود بخشند.

سابقه پرونده

هیوز [65] از دانیل کیش گزارش داد. در حال حاضر 44 ساله، دانیل با رتینوبلاستوما دو طرفه به دنیا آمد، اولین چشمش در 7 ماهگی و چشم دومش در 13 ماهگی برداشته شد. با استفاده از پژواک، دانیل می‌تواند در خیابان‌های شلوغ حرکت کند، شنا کند، دوچرخه‌سواری کند، سفر کند و برقصد. درک ما از اکولوکیشن منجر به ایجاد دستگاه‌های جایگزین حسی برای افراد نابینا شده است. با انتشار سیگنال با گیرنده، فاصله بین منبع و شی منعکس کننده محاسبه شده و به سیگنال شنوایی تبدیل می شود که آگاهی فضایی و تحرک مستقل فرد نابینا را افزایش می دهد [65].

سابقه موردی دیگر، PT، که با رتینوبلاستوما نیز تشخیص داده شد، در 9 ماهگی تحت انوکلاسیون یک طرفه قرار گرفت و با چشم عملکردی باقیمانده، دید استثنایی بالاتر از حد متوسط داشت. موارد "سوپر بینایی" در کسانی که فقدان حسی را جبران می کنند غیر معمول نیست.

نتیجه گیری

تحقیقات در مورد غرامت نشان داده است که از دست دادن یک روش حسی می تواند با دیگری جایگزین شود، به ویژه زمانی که از دست دادن در سنین پایین رخ می دهد [40]. نوروپلاستیسیته می‌تواند دلایلی را توضیح دهد که چرا با وجود از دست دادن اندام‌های حسی، عملکرد می‌تواند ادامه پیدا کند، و اینکه ارتباطات عصبی جدید از طریق تجربه و تمرین تقویت می‌شوند.

حیوانات و انسان‌های نابینا مهارت‌های شنوایی افزایش‌یافته‌ای را نشان داده‌اند، به‌ویژه در توانایی‌شان برای مکان‌یابی صداها [۱۸] از دست دادن کامل بینایی در یک چشم می‌تواند منجر به افزایش مهارت‌های فضایی بینایی، اما مهارت‌های پردازش حرکت ضعیف‌تر شود. در حالی که مطالعات تصویربرداری مغز به درک ما از جبران حسی در انسان کمک می کند، ما هنوز سال ها تا درک کامل فرآیندهای عصبی و تفاوت های فردی که زمینه ساز این توانایی است فاصله داریم.

دانش در این زمینه فرصتی را برای توسعه ابزارهای عملی برای افراد دارای آسیب حسی فراهم می کند و به آنها در محیطی که به شدت وابسته به حس است کمک می کند.

6- توضیح ششم:

نابینایی می تواند یک نیروی محرکه در پشت انواع تغییرات در سیستم های حسی باشد. هنگامی که بینایی وجود نداشته باشد، سایر روش ها و عملکردهای شناختی بالاتر می توانند از طریق مکانیزمی به نام جبران حسی بیش از حد رشد کنند. به طور کلی، مطالعات قبلی نشان می دهد که حافظه بویایی در افراد نابینا می تواند بهتر از افراد بینا باشد. فرض بر این بود که عملکرد بهتر افراد نابینا در سایر روش‌های حسی، نتیجه آموزش ادراکی شدید است. در عین حال، اگر واقعاً برتری نابینایان در توانایی‌های بویایی ناشی از تمرین باشد، نباید با افزایش سن امتیاز آنها به اندازه بیناها کاهش یابد. در اینجا، این فرضیه در یک نمونه بزرگ از 94 فرد نابینا مورد آزمایش قرار گرفت. حافظه بویایی با استفاده از آزمون حافظه بویایی، شامل تشخیص بوهای دوره ای (تمایز بوهای ارائه شده قبلی از بوهای جدید) و دو شکل حافظه معنایی (شناسایی مشخص و رایگان بوها) ارزیابی شد. در مورد حافظه بویایی اپیزودیک، ما کاهش مرتبط با سن را در ضربات صحیح در شرکت کنندگان نابینا مشاهده کردیم، اما افزایش مربوط به سن در هشدارهای کاذب در شرکت کنندگان بینا مشاهده شد. علاوه بر این، سن تفاوت‌های بین گروه‌ها را برای ضربات صحیح تعدیل کرد، اما جهت اثر مشاهده‌شده برخلاف انتظارات ما بود. تفاوت بین افراد نابینا و بینا کمتر از 40 سال غیر قابل توجه بود، اما افراد بینای مسن از همتایان نابینای خود بهتر عمل کردند. در نتیجه، ما هیچ اثر مثبتی از اختلال بینایی بر حافظه بویایی پیدا نکردیم. پیشنهاد ما این است که آموزش ادراکی روزانه برای افزایش عملکرد حافظه بویایی در افراد نابینا کافی نیست.

معرفی

نابینایی می تواند یک نیروی محرکه در پشت انواع تغییرات در سیستم های حسی باشد. هنگامی که بینایی وجود نداشته باشد، سایر روش ها و عملکردهای شناختی بالاتر می توانند از طریق مکانیزمی به نام جبران حسی ( Kupers and Ptito, 2014 ) بیش از حد توسعه پیدا کنند ( Pascual-Leone et al., 2005 ). فرض بر این بود که عملکرد بهتر افراد نابینا در سایر روش‌های حسی نتیجه آموزش ادراکی شدید ( Gagnon و همکاران، 2015 )، سازمان‌دهی مجدد نواحی مختلف مغز (مانند قشر اکسیپیتال، Leclerc و همکاران، 2000 ) است. یا ترکیبی از هر دوی این مکانیسم ها ( Röder and Rösler, 2003 ).

در میان بسیاری از انواع جبران خسارت، افزایش توانایی حافظه افراد نابینا مورد توجه چندین مطالعه قرار گرفته است. مشخص شده است که اختلال بینایی با حافظه عمومی بهتر ( آمدی و همکاران، 2003 )، حافظه کوتاه کلامی ( راز و همکاران، 2007 ) و حافظه شنیداری ( رودر و همکاران، 2001 ) مرتبط است. جبران حسی در بین نابینایان نیز برای برخی از وظایف بویایی مرتبط با حافظه مشاهده شده است. در شناسایی بوهای بدون نشانه (یعنی به خاطر آوردن رایگان نام بوها)، شرکت کنندگان با اختلالات بینایی بهتر از افراد بدون نقص عمل کردند ( مورفی و کین، 1986 ؛ روزنبلوت و همکاران، 2000 ؛ ویکفیلد و همکاران، 2004 ، اما به Sorokowska مراجعه کنید. ، 2016 ). علاوه بر این، زمان شناسایی رایگان در بین نابینایان در مقایسه با افراد بینا کوتاه‌تر بود ( روزن‌بلوث و همکاران، 2000 ؛ گاگنون و همکاران، 2015 )، که مهارت افراد کم بینا را در وظایف حافظه مرتبط با بویایی برجسته می‌کند. علاوه بر این، چندین مطالعه نشان داد که افراد نابینا در تمایز بویایی بهتر از افراد بینا عمل می کنند، که اغلب در نظر گرفته می شود که منعکس کننده حافظه بویایی کوتاه مدت است ( Cuevas et al., 2009 , 2010 ; Rombaux et al., 2010 ; Renier et al., 2013 ؛ Çomoğlu و همکاران، 2015 ). با این حال، در مورد این توانایی بویایی، نتایج یکسان نبود - محققان دیگر نشان دادند که مهارت‌های تشخیص بویایی به وضعیت بینایی بستگی ندارد ( Schwenn و همکاران، 2002 ؛ Beaulieu-Lefebvre و همکاران، 2011 ؛ Oniz و همکاران، 2011 ؛ Luers و همکاران، 2014 ؛ Majchrzak و Eberhard، 2014 ؛ Cornell Kärnekull و همکاران، 2016 ؛ Guducu و همکاران، 2016 ؛ Sorokowska، 2016 ).

به طور کلی، داده ها نشان می دهد که حافظه بویایی افراد نابینا می تواند بهتر از افراد بینا باشد. با این حال، یک مطالعه اخیر این فرضیه را تایید نکرد ( Cornell Kärnekull و همکاران، 2016 ). کورنل کرنکول و همکاران (2016) از یک تست تشخیص اپیزودیک بویایی 24 موردی برای مقایسه 30 فرد نابینا 26 تا 73 ساله ( M = 55.5، SD = 12) با گروه مربوطه از افراد بینا استفاده کرد. همچنین از شرکت کنندگان خواسته شد تا یک نمونه فرعی از 12 بوی بسیار آشنا را شناسایی کنند. نویسندگان دریافتند که تشخیص بوی اپیزودیک در افراد نابینا و بینا مشابه است. با این وجود، اثرات جبرانی اختلال بینایی بر حافظه بویایی ممکن است بسیار پیچیده باشد، همانطور که به نظر می رسد در مورد جبران بویایی به طور کلی چنین است ( کوپرز و پتیتو، 2014 ). بنابراین، به دلیل حجم نسبتاً کوچک نمونه، Cornell Kärnekull و همکاران. (2016) نتوانستند همه احتمالات را در تحقیقات خود کشف کنند. به عنوان مثال، سن یک متغیر مهم است که هم با حدت بویایی ( Sorokowska et al., 2015b ) و هم به حافظه ( Choudhury et al., 2003 ) مرتبط است. Choudhury و همکارانش عملکرد 231 شرکت‌کننده را در یک آزمون TM حافظه بو با انتخاب اجباری 12 موردی، تک هدفی، چهار جایگزین (OMT؛ Sensonics، Haddon Heights، NJ، ایالات متحده) اندازه‌گیری کردند ( Doty، 2003 ). آنها مشاهده کردند که کاهش عملکرد مرتبط با سن در حدود دهه پنجم (یعنی 40 تا 49 سال) زندگی شروع شد. علاوه بر این، در مطالعه‌ای بر روی 96 آزمودنی که با آزمون 16 ماده‌ای برای حافظه بویایی مورد آزمایش قرار گرفتند (TOM؛ کروی و همکاران، 2015 )، نمرات تشخیص بویایی شرکت‌کنندگان بالای 60 سال کمتر از نمرات به‌دست‌آمده در گروه‌های سنی 30-18 و 31 بود. -60. با این حال، مشخص نیست که سن چگونه بر حافظه بویایی در افراد نابینا تأثیر می گذارد، زیرا تأثیر این متغیر در مطالعه قبلی مربوط به این گروه مورد تجزیه و تحلیل قرار نگرفت ( Cornell Kärnekull et al., 2016 ).

شناسایی بو یک کار بسیار پیچیده و دشوار مرتبط با حافظه است ( چوبور، 1992 )، و اثرات مضر پیری ممکن است به دلیل کاهش توانایی های شناختی باشد که برای شناسایی صحیح محرک های بو ضروری است ( فرانک و همکاران، 2004 ، 2011 ؛ هدنر و همکاران، 2010 ). علاوه بر این، کاهش توانایی‌های بویایی مرتبط با سن می‌تواند ناشی از بیماری‌ها (از جمله مشکلات نورودژنراتیو؛ Rahayel و همکاران، 2012 ) یا آسیب تجمعی به اپیتلیوم بویایی ناشی از عفونت‌های مکرر باشد ( Doty، 1989 ). در عین حال، آموزش بویایی برای افراد مسن مؤثر بود ( Sorokowska et al., 2017 ). اگر برتری افراد نابینا در توانایی‌های بویایی واقعاً ناشی از تمرینات روزانه باشد ( Gagnon et al., 2015 )، نمرات آنها نباید با افزایش سن به اندازه افراد بینا کاهش یابد. در اینجا، این فرضیه در یک نمونه بزرگ از 94 فرد نابینا مورد آزمایش قرار گرفت.

مواد و روش ها

شركت كنندگان

صد و هشت فرد بینا (56 زن و 52 مرد) بین 20 تا 64 سال (میانگین سنی: 12.12 ± 38.38 سال) و 94 فرد نابینا (48 زن و 46 مرد) در سنین 65-16 (میانگین سنی: 13.02 ± 41.70 سال) در مطالعه شرکت کردند. تفاوت سنی از نظر آماری معنی‌داری بین گروه‌ها وجود نداشت، اگرچه یک روند ظاهر شد: F (1201) = 3.52، p = 0.062.

روش

این مطالعه شامل مصاحبه کوتاه و ارزیابی حافظه کلامی و بویایی بود. در طول مصاحبه، از شرکت کنندگان در مورد بیماری های بویایی و کیفیت کلی بوی سوال پرسیده شد. شرکت‌کنندگانی که اختلالات بویایی جدی را گزارش کردند، در ارزیابی بعدی حافظه بویایی لحاظ نشدند. در مجموع، چهار شرکت‌کننده از مشارکت بیشتر در مطالعه حذف شدند (دلایل: آلرژی مزمن، جراحی صورت که شامل بازسازی بینی، جراحی مغز و انحراف سپتوم بود). شرکت‌کنندگان یک آزمون بازیابی شفاهی را تکمیل کردند (یک بخش از آزمون DemTect؛ Wojtyńska و Szcześniak، 2016 ).

حافظه بویایی با استفاده از TOM ( Croy et al., 2015 ) ارزیابی شد، زیرا امکان آزمایش بیش از یک دسته از حافظه بویایی را فراهم می کند. TOM شامل تشخیص بوهای اپیزودیک (متمایز کردن بوهای ارائه شده قبلی از بوهای جدید) و دو شکل حافظه معنایی (شناسایی مشخص و رایگان از بوها) است که در سه مرحله آزمایش می شوند. این آزمایش بر اساس 16 بو است: بادیان، آناناس، سقز، موز، گل رز، سیب، دارچین، قارچ، ماهی، قهوه، چرم، میخک، نعناع، لیمو، سیر و پرتقال. بیشتر آیتم ها از نسخه اصلی زیر آزمون شناسایی Sniffin' Sticks، یک تست بویایی محبوب بر اساس قلم های نمدی پر از بو ( Hummel et al., 2007 ) و بوی قارچ از نسخه توسعه یافته گرفته شده است. خرده آزمون شناسایی Sniffin' Sticks ( Haehner et al., 2009 ; Sorokowska et al., 2015a ). در مطالعه اصلی خود، کروی و همکارانش نشان دادند که TOM دارای پایایی آزمون-بازآزمایی رضایت‌بخش بود ( r = 0.70، p <0.001)، و فاصله زمانی بین جلسات آزمون و آزمون مجدد بر عملکرد تشخیص در این آزمون تأثیری نداشت. علاوه بر این، تشخیص بو در میان افراد دارای اختلال شناختی خفیف در مقایسه با افراد سالم همسان با سن به طور قابل توجهی بدتر بود.

مرحله اول TOM، تکلیف شناسایی است که در آن ابتدا هشت بوی هدف به شرکت کنندگان ارائه می شود و از آنها خواسته می شود آنها را به خاطر بسپارند (مرحله اکتساب). بوها برای هر کدام تقریباً 5 ثانیه ارائه می شوند. فاصله ارائه بین بوها حدود 15 تا 20 ثانیه است ( کروی و همکاران، 2015 ). سپس، این بوهای "قدیمی" با هشت بوی جدید مخلوط شده و دوباره به شرکت کنندگان ارائه می شود. در این مرحله از آزمون (تشخیص)، شرکت کنندگان بلافاصله بوها را به عنوان "قدیمی" یا "جدید" ارزیابی می کنند. پس از تئوری تشخیص سیگنال، پاسخ‌ها به صورت زیر کدگذاری می‌شوند: بوهای «قدیمی» که به‌درستی به‌عنوان «قدیمی» قضاوت می‌شوند، «ضربه‌ها» نامیده می‌شوند، «قدیمی» که به‌عنوان «جدید» قضاوت می‌شوند، «مسائل»، «جدید» به‌عنوان «جدید» نامیده می‌شوند. «ردهای صحیح» نامیده می شوند و «جدید» که به عنوان «قدیمی» ارزیابی می شوند، «هشدار کاذب» نامیده می شوند. مرحله دوم TOM وظیفه شناسایی رایگان است. همه 16 ماده خوشبو کننده دوباره به شرکت کنندگان ارائه می شود و از آنها خواسته می شود تا هر بو را بدون هیچ نشانه ای شناسایی کنند. مرحله سوم TOM، تکلیف Cued Identification است که در آن مواد بویایی که در شناسایی رایگان شناسایی نشده اند، دوباره ارائه می شوند، اما این بار به شرکت کنندگان چهار گزینه پاسخ داده می شود. برای جزئیات بیشتر روش و دستورالعمل های دقیق به کروی و همکاران مراجعه کنید. (2015) . علاوه بر این، دستیاران پژوهشی آموزش دیده زمان پاسخ را در طول وظایف شناسایی رایگان و مشخص اندازه گیری کردند. اندازه‌گیری با استفاده از کرونومتر برای هر پاسخ به طور جداگانه انجام شد، از لحظه‌ای که شرکت‌کننده بویی را استشمام کرد (شناسایی رایگان) یا همه گزینه‌های پاسخ را شنید (شناسایی نشانه‌ای).

آزمایش در اتاقی ساکت و دارای تهویه مناسب انجام شد. کل روش حدود 40 دقیقه طول کشید. این آزمایش توسط کمیته اخلاقی مؤسسه روانشناسی دانشگاه وروتسوال تأیید شد و مطابق با دستورالعمل های بیان شده در اعلامیه هلسینکی انجام شده است. رضایت نامه کتبی آگاهانه از همه شرکت کنندگان اخذ شد و بابت مشارکت غرامت پولی دریافت کردند. ما علاوه بر این، رضایت کتبی والدین را برای چند نوجوان شرکت کننده دریافت کردیم.

تحلیل داده ها

نمرات زیر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت:

(1) نمرات حافظه تشخیص در آزمون TOM

• نرخ‌های «ضربه»، «هشدار نادرست»، «رد صحیح»، «از دست دادن» (نمرات در هر دسته تقسیم بر 8 که بیشتر برای اهداف تحلیلی استاندارد شدند)

• امتیازهای d′ (d اول) (محاسبه شده به عنوان z-score "False Alarms" که از z-score "Hits" کم می شود)

• سوگیری پاسخ (C) (با مقادیر مثبت که معیار پاسخ محافظه کارانه را نشان می دهد - پاسخ "نه" به محرک های قدیمی و جدید، و مقادیر منفی نشان دهنده یک معیار لیبرال - پاسخ "بله" به محرک های قدیمی و جدید).

(2) نمرات حافظه معنایی در آزمون TOM

• امتیاز شناسایی رایگان (محدوده: 0-16)

• امتیاز شناسایی نشانه گذاری شده (محدوده: 0-16).

علاوه بر نمرات شناسایی، میانگین زمان پاسخ شناسایی رایگان و نشانه‌ای برای هر شرکت‌کننده در تمامی پاسخ‌های صحیح محاسبه شد.

(3) حافظه کلامی - نمره کل در کار بازیابی کلامی ( Wojtyńska and Szcześniak، 2016 ).

ما جنسیت شرکت‌کنندگان را کنترل کردیم، زیرا مطالعات قبلی تفاوت‌های جنسیتی را در توانایی‌های بویایی نشان داد ( دوتی و کامرون، 2009 ). مهمتر از همه، برتری بویایی زنان اغلب در وظایف شامل اجزای کلامی مشاهده شد ( ابرگ و همکاران، 2002 ).

تجزیه و تحلیل داده‌ها در یک سری مدل‌های رگرسیون چندگانه انجام شد که نمرات حافظه تشخیص و حافظه معنایی در یک گروه (کد شده: 0 = نابینا، 1 = بینا)، سن شرکت‌کنندگان، و متغیرهای کمکی نظری مرتبط: حافظه کلامی و جنسیت رگرسیون شدند. از آنجایی که این احتمال وجود دارد که سن ممکن است تفاوت بین افراد بینا و نابینا را تغییر دهد، ما همچنین تعامل گروه × سن را در مدل‌های خود گنجانده‌ایم تا نقش تعدیل‌کننده احتمالی ایفای سن را بررسی کنیم. ما این اثر متقابل محصول را به صورت اکتشافی بررسی کردیم و نقش تعدیل کننده بالقوه سن را با استفاده از تکنیک شرطی سازی جانسون-نیمن با استفاده از کلان فرآیند هیز (2013) برآورد کردیم. فرمول جانسون-نیمن امکان تشخیص اثرات تعدیل کننده منحنی را فراهم می کند. به طور مفهومی مدل ما در شکل 1 نشان داده شده است .

شکل 1

شکل 1. تصویر مدل تحلیل شده.

نتایج

آمار توصیفی و همبستگی بین تمامی متغیرها در جدول 1 ارائه شده است . جدول 2 نتایج اولین مجموعه از مدل های رگرسیون را ارائه می دهد که نمرات حافظه شناسایی به عنوان متغیرهای وابسته عمل می کنند.

میز 1

جدول 1. آمار توصیفی و همبستگی بین نمرات تشخیص و حافظه معنایی.

جدول 2

جدول 2. خلاصه ای از مدل های رگرسیون تعدیل شده که نمرات حافظه تشخیص را پیش بینی می کند.

همانطور که در جدول 2 نشان داده شده است (شکل 2 را نیز ببینید )، افراد بینا در مورد نرخ ضربه به طور قابل توجهی از همتایان نابینای خود بهتر عمل کردند ( 0.037 = p )، و تمایل حاشیه ای برای نرخ اشتباه بالاتر در بین افراد نابینا وجود داشت ( 0.06 = p ). نمرات افراد نابینا نیز با سوگیری پاسخ بالاتر ( 0.03 = p ) مشخص شد. هیچ تفاوتی بین افراد بینا و نابینا در بقیه موارد مشاهده نشد - نرخ هشدار کاذب، میزان رد صحیح و امتیاز d' در هر دو گروه مشابه بود (شکل 2 ).

شکل 2

شکل 2. تفاوت بین افراد نابینا و بینا در حافظه بازشناسی، شاخص های امتیازی است.

با این حال، باید توجه داشت که سن تفاوت‌های مشاهده‌شده بین گروه‌ها را در مورد نرخ ضربه و از دست دادن و سوگیری پاسخ تعدیل می‌کند. تعدیل شرطی با استفاده از تکنیک جانسون-نیمن (نگاه کنید به شکل 3 )، نشان داد که در مورد میزان ضربه، تفاوت بین نابینایان ( n = 45، M = 7.00، SD = 0.85) و افراد بینا ( n = 62، M = 6.82 ) وجود دارد. SD = 1.22) جوانتر از 40 سال غیر قابل توجه بود، در حالی که افراد بینا مسن ( n = 46، M = 7.09، SD = 0.89) عملکرد بهتری از همتایان نابینای خود داشتند ( n = 49، M = 6.22، SD = 1.25). در مورد میزان از دست دادن، شرکت کنندگان نابینای جوان و بینا تفاوتی نداشتند ( به ترتیب M = 0.98، SD = 0.84 و M = 1.18، SD = 1.22)، اما تعداد بیشتری از بوهای شناسایی نشده در بین افراد نابینا بالای 40 سال مشاهده شد. ساله ( به ترتیب M = 1.78، SD = 1.25 و M = 0.96، SD = 0.90). الگوی مشابهی در مورد سوگیری پاسخ مشاهده شد - ما هیچ تفاوت گروهی در مورد شرکت‌کنندگان جوان‌تر از 40 سال نیافتیم ( M blind = 0.09-، SD blind = 0.61، M بینا = 0.06، SD بینا = 0.63، p = 0.23)، در حالی که بین شرکت کنندگان بالای 40 سال تفاوت معنی داری مشاهده شد ( M blind = 0.25، SD blind = 0.68، M بینا = 0.28، SD بینا = 0.57، P <0.001).

شکل 3

شکل 3. تفاوت بین افراد نابینا و بینا در میزان ضربه و از دست دادن با توجه به سن آنها تعدیل می شود. پانل های بالایی منطقه تعامل قابل توجه برآورد شده با استفاده از تکنیک جانسون-نیمن را نشان می دهند. خطوط خاکستری 95% فواصل اطمینان هستند - در مواردی که هر دو بازه از محور X عبور نکنند، اثر تعدیل از نظر آماری معنی‌دار است. پانل های پایینی تفاوت بین افراد نابینا و بینا زیر و بالاتر از سطوح سنی برآورد شده با استفاده از روش جانسون-نیمن را نشان می دهد. همه مقادیر با جداسازی متغیرهای کمکی (جنسیت، سن و حافظه کلامی) تخمین زده می‌شوند. نوارهای خطا نشان دهنده خطاهای استاندارد هستند.

مطالعات قبلی که اثر تعدیل کننده سن بر حس بویایی را بررسی می کردند، کاهش را در سنین بالاتر - معمولاً در حدود 55 سالگی - شناسایی کردند ( Hummel et al., 2007 ). برای مقاصد مقایسه، ما همچنین تفاوت های بالقوه بین افراد نابینا و بینا کمتر از 55 سال ( 170 = n ) و 55 سال و بالاتر ( n = 32) را بررسی کرده ایم. در مورد میزان ضربه تفاوتی بین شرکت کنندگان زیر 55 سال ( 0.16 = p ) و 55 سال یا بیشتر ( p = 0.19) وجود نداشت. به طور مشابه، میزان از دست دادن افراد نابینا و بینا زیر 55 سال ( P = 0.23) و 55 سال و بالاتر ( p = 0.19) تفاوتی نداشت.

در نهایت، ما همچنین پیوندهای بین نرخ ضربه استاندارد شده و هشدار نادرست و سن را به طور جداگانه برای هر دو گروه تجزیه و تحلیل شده ترسیم کردیم. همانطور که در شکل 4 نشان داده شده است ، ما کاهش مربوط به سن در میزان ضربه را در بین افراد نابینا مشاهده کردیم ( B = 0.25-، SE = 0.10، p = 0.01)، در حالی که نمرات ضربه به دست آمده توسط افراد بینا با سن آنها ارتباطی نداشت ( B = 0.10 SE = 0.10، p = 0.29) . جالب توجه است که نرخ هشدار کاذب با افزایش سن در بین افراد بینا افزایش می‌یابد ( B = 0.23، SE = 0.10، p = 0.023)، در حالی که ارتباطی با سن در افراد نابینا نداشت ( B = -0.04، SE = 0.11، p = 0.69). سوگیری پاسخ با افزایش سن در افراد نابینا افزایش یافت ( B = 0.018، SE = 0.01، p = 0.025)، در حالی که با افزایش سن در بین افراد بینا کاهش یافت ( B = 0.02-، SE = 0.01، p = 0.01).

شکل 4

شکل 4. اثر تعدیل کننده گروه (نابینا در مقابل بینا) بر رابطه بین سن شرکت کنندگان و میزان ضربه (A) ، نرخ هشدار کاذب (B) و سوگیری پاسخ (C) .

مدل نشان داده شده در شکل 1 نیز برای نمرات حافظه معنایی اعمال شد (جدول 3 ). افراد نابینا و بینا در امتیاز شناسایی آزاد و زمان پاسخ آن تفاوتی نداشتند، اما افراد بینا در امتیاز شناسایی نشانه ای از افراد نابینا بهتر عمل کردند ( 03/0 = p ). تفاوت (حاشیه ای) ( 0.056 = p )، همچنین در مورد زمان پاسخ شناسایی نشانه ای مشاهده شد: افراد نابینا به شیوه ای کندتر از افراد بینا پاسخ دادند. هیچ اثر تعدیل سن مشاهده نشد.

جدول 3

جدول 3. خلاصه ای از مدل های رگرسیون تعدیل شده برای پیش بینی نمرات حافظه معنایی.

بحث

در پژوهش حاضر، فرضیه برتری مفروض افراد نابینا بر افراد بینا در حوزه حافظه بویایی را مورد آزمون قرار دادیم. ما همچنین اثرات بالقوه مرتبط با سن را در این رابطه تحلیل کردیم. از نظر حافظه بویایی اپیزودیک، ما کاهش مرتبط با سن را در ضربات صحیح در شرکت کنندگان نابینا مشاهده کردیم، اما افزایش مرتبط با سن در هشدارهای کاذب در شرکت کنندگان بینا مشاهده کردیم. جالب اینجاست که در افراد بینا، افزایش آلارم‌های کاذب نشان‌دهنده تغییر در سوگیری پاسخ است - این شرکت‌کنندگان با افزایش سن، معیار پاسخ آزادتر را اتخاذ کردند. نمرات حافظه معنایی در افراد نابینا و بینا تحت تأثیر سن آنها قرار نگرفت. علاوه بر این، ما دریافتیم که افراد بینا در مورد برخی از زیر نمرات آزمون TOM (نرخ ضربه، میزان از دست دادن، و امتیاز شناسایی نشانه) از همتایان نابینای خود بهتر عمل کردند. سن تفاوت‌های بین گروه‌ها را برای میزان ضربه و از دست دادن تعدیل کرد، اما جهت اثر مشاهده‌شده برخلاف انتظارات ما بود. تفاوت بین افراد نابینا و بینا کمتر از 40 سال غیر قابل توجه بود، در حالی که افراد بینای مسن از همتایان نابینای خود بهتر عمل کردند. با این وجود، در اکثر خرده مقیاس‌های آزمون TOM تفاوتی بین افراد بینا و نابینا پیدا نکردیم.

مطالعات متعددی بدتر شدن بویایی را در افراد مسن نشان داد ( دوتی، 1989 ؛ هومل و همکاران، 1998 ؛ مورفی و همکاران، 2002 ؛ سوروکوفسکا و همکاران، 2015b )، و همانطور که انتظار می رفت ( چودری و همکاران، 2003 )، سن ثابت شد. همچنین عامل مهمی در تجزیه و تحلیل ما از حافظه اپیزودیک بویایی است. با این حال، برخلاف تصور ما، نمرات حافظه بویایی افراد نابینای مسن‌تر از افراد بینا مسن‌تر بالاتر نبود. ما حتی به برتری شرکت‌کنندگان بینا در دو آزمون فرعی TOM در بین افراد بالای 40 سال اشاره کردیم (اگرچه این تأثیر زمانی که افراد 55 سال و بالاتر را مقایسه کردیم ناپدید شد - اما ممکن است به دلیل قدرت آماری محدود این مقایسه خاص باشد). در زمینه مطالعات قبلی در مورد توانایی‌های بویایی افراد نابینا، فرضیه افزایش خودکار توانایی‌های بویایی در بین افراد نابینا به دلیل آموزش بویایی روزانه ( Gagnon et al., 2015 ) هیچ حمایتی در یافته‌های ما پیدا نمی‌کند.

با این حال، لازم به ذکر است که ما کاهش مربوط به سن را در نمرات حافظه معنایی در نمونه خود مشاهده نکردیم. شاید، مطابق با مطالعات قبلی در مورد عملکرد شناسایی بو، ما نیاز داریم که نمونه بزرگتری از افراد بالای 50 سال را برای انجام تجزیه و تحلیل های دقیق تر بگنجانیم ( ژانگ و وانگ، 2017 )، به ویژه اینکه افراد سالم و نرموسمی معمولاً در بویایی عملکرد بسیار خوبی دارند. تست های شناسایی ( Hummel et al., 1997 , 2007 ). اثر سقف در مورد شناسایی نشانه‌ای در مورد شناسایی نشانه‌ای می‌تواند هر گونه تفاوت بین گروهی موجود را پنهان کند و ممکن است احتمال مشاهده اثر جبران حسی قابل‌توجهی را برای حافظه بویایی معنایی کاهش دهد.

به طور کلی، نتایج ما با یافته‌های کورنل کرنکول و همکارانش مطابقت دارد. (2016) در مورد حافظه بویایی. با این وجود، اختلاف بین نتایج ما و ادبیات قبلی در مورد توانایی‌های بویایی افراد نابینا بسیار جالب است. عوامل متعددی می تواند در ایجاد این تفاوت نقش داشته باشد. اولاً، محققانی که عملکرد بویایی افراد نابینا را مطالعه می‌کنند، از روش‌های مختلفی استفاده می‌کنند و - مستقل از هرگونه جبران حسی احتمالی - ممکن است برخی از آزمایش‌ها (مانند آزمون TOM؛ کروی و همکاران، 2015 ) برای افراد آه‌کش و نابینا به همان اندازه آسان نباشد. . به عنوان مثال، حافظه بویایی تا حد زیادی به دانش قبلی در مورد مواد خوشبو کننده کاربردی بستگی دارد ( Cornell Kärnekull و همکاران، 2015 )، و آشنایی برای عملکرد تست شناسایی بسیار مهم است ( Hummel et al., 1997 ). در همین راستا، تست‌های شناسایی بو باید استاندارد و سازگار شوند تا در محیط‌های فرهنگی جدید مورد استفاده قرار گیرند ( Oleszkiewicz و همکاران، 2016 ). از آنجایی که تست شناسایی Sniffin' Sticks ( Hummel et al., 2007 ) در یک جمعیت بینا استاندارد شده است، ممکن است افراد نابینا نسبت به افراد بینا با بوهای شامل این تست و در نتیجه آزمون TOM آشنایی کمتری داشته باشند ( Croy et al. ، 2015 ). علاوه بر این، ممکن است تفاوت‌های نمونه خاصی بین مطالعات فعلی و قبلی وجود داشته باشد که عملکرد بویایی را در افراد نابینا افزایش داده است. برخی از نویسندگان برتری بویایی افراد نابینا را از نظر توجه بیشتر به محرک های بویایی توضیح می دهند ( فردنزی و همکاران، 2010 ). برای مثال، افراد نابینا می توانند از نشانه های بویایی برای توسعه بازنمایی های فضایی استفاده کنند ( اسپینوزا و همکاران، 1998 ). این افزایش توجه ادراکی ممکن است منجر به شناخت عمیق‌تر بوها و توانایی بهتر برای فعال‌سازی مجدد اطلاعات مرتبط شود، اگرچه لازم نیست همه افراد نابینا به طور یکسان به بو گرا باشند. مطالعات آینده نه تنها باید تأثیر نابینایی را بر جنبه های مختلف حدت بویایی تجزیه و تحلیل کنند، بلکه باید توجه خودارزیابی افراد به نشانه های بویایی را نیز در نظر بگیرند.

گمان می رود که شناسایی بویایی (حوزه ای از حافظه بوی معنایی که در مطالعه حاضر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است) نتیجه دانش معنایی عمومی و مهارت های کلامی است ( لارسون و همکاران، 2000 ، 2004 ؛ فرانک و همکاران، 2004 ؛ هدنر ). و همکاران، 2010 ). مقاله اصلی آزمون TOM نمرات کاهش یافته را در بین افراد زوال عقل نشان داد که نشان دهنده تأثیر بالای عوامل شناختی بر عملکرد در این آزمون است ( کروی و همکاران، 2015 ). مطالعه ما با این یافته‌ها موافق است - ما دریافتیم که نمرات آزمون حافظه کلامی با نرخ ضربه، نمره اول و توانایی‌های شناسایی آزاد در بین همه شرکت‌کنندگان رابطه مثبت دارد. این احتمالاً به دلیل ساختار مشابه ( White, 1998 ) و پویایی ( Cornell Kärnekull و همکاران، 2015 ) حافظه بویایی و سایر سیستم های حافظه است. همانطور که در مطالعه ما و مطالعه قبلی ( Cornell Kärnekull و همکاران، 2016 ) این نتایج برای افراد نابینا و بینا بسیار مشابه بود، به نظر می رسد که عملکرد در آزمون حافظه بو به متغیرهایی غیر از اختلال بینایی و جبران حسی بستگی دارد.

مطالعات قبلی نشان می دهد که زنان تمایل به داشتن حافظه اپیزودیک بویایی بهتر از مردان دارند و عملکرد بهتر آنها احتمالاً به واسطه مهارت بالاتر آنها در شناسایی بو است ( Öberg et al., 2002 ). علاوه بر این، برتری بویایی شرکت کنندگان زن به توانایی های کلامی بستگی دارد ( لارسون و همکاران، 2003 )، زیرا فعال کردن اطلاعات کلامی برای تشخیص بوها بسیار مهم است. با این حال، در مطالعه کنونی هیچ تأثیری از جنسیت شرکت کنندگان پیدا نکردیم. این ممکن است ناشی از آشنایی کم مواد خوشبو کننده به کار رفته در تحقیق ما باشد، همانطور که نمرات شناسایی رایگان نسبتا پایین در نمونه های ما نشان می دهد. عملکرد در وظایف بویایی مرتبط با حافظه می تواند به مواجهه قبلی با بوهای هدف و آشنایی با آنها متکی باشد ( ریچاردسون و زوکو، 1989 ؛ اوبرگ و همکاران، 2002 ؛ کورنل کرنکول و همکاران، 2015 ). مطالعات آینده علاوه بر این می‌تواند شامل ارزیابی‌های فردی از آشنایی با هر بو باشد، زیرا آشنایی کم با مواد خوشبوکننده به‌طور قابل‌توجهی حافظه بویایی را کاهش می‌دهد ( Cornell Kärnekull و همکاران، 2015 ).

نتیجه

ما هیچ اثری از اختلال بینایی بر حافظه بویایی پیدا نکردیم. اگرچه نابینایی می‌تواند نیروی محرکه‌ای در پشت انواع تغییرات در سیستم‌های حسی باشد، اما ما جبران حسی را در بین نابینایان در چندین کار حافظه مربوط به بویایی مشاهده نکردیم. علاوه بر این، ما دریافتیم که حافظه بویایی شرکت‌کنندگان بینای مسن‌تر در مقایسه با شرکت‌کنندگان نابینا بالاتر بود، که نشان می‌دهد آموزش ادراکی روزانه برای تقویت عملکرد بویایی کافی نیست.