نیمه دوم ایران و ازبکستان به شکلی پیش رفت که سوال های زیادی در ذهنمان ایجاد کرد، ساختار دفاعی تیم ملی هنوز جای کار دارد و آسیب پذیر است. تیم ملی امروز در انتخابی مقدماتی جام جهانی 2026 به مصاف ازبکستان رفت که بازی با نتیجه دو بر دو تساوی به پایان رسید.
به گزارش طرفداری، این نتیجه در شرایطی رقم خورد که ملی‌پوشان کشورمان با گلهای رامین رضاییان و مهدی طارمی دو بر صفر برنده میدان بودند اما در نیمه دوم با عملکرد ضعیف ملی‌پوشان بازی به تساوی کشیده شد.
این مسابقه ضعیف ترین عملکرد خط دفاعی تیم ملی از زمان حضور امیر قلعه نویی بود، ایران در زمان حضور او در هیچکدام از مسابقات بیش از یک گل دریافت نکرده بود.
همانطور که در مطلب "تاکتیک مخفی تیم ملی برای جام ملت‌ها؛ فلسفه دی زربی در ایران!" اشاره کرده بودیم، تیم ملی از روشی خاص برای دفاع و ضدحمله استفاده می‌کند، این سیستم مقابل تیم هایی که قدرت هجومی بالاتری دارند نیاز به تمرکز و توانایی فردی بالا دارد تا در شرایط دشوار از خلاقیت و نبوغ دفاعی خود استفاده کنند، اما در اولین چالش بزرگ، تیم ملی دچار مشکل شد تا این فکر در سرمان ایجاد شود که سیستم مورد نظر قلعه نویی هنوز به پختگی کامل نرسیده و جای کار بسیاری دارد!
پس از دیدار دوستانه ایران و روسیه که اولین حضور امیر قلعه نویی روی نیمکت تیم ملی بود، ازبکستان قدرتمندترین رقیبی بود که ایران مقابل آن قرار گرفت، عملکرد دفاعی ایران در این مسابقه ضعیف بود و در یک نیمه دو گل دریافت کردیم تا در آستانه جام ملت های آسیا با جدیت بیشتری روی فاز دفاعی تیم ملی کار شود.
مصدومیت مرتضی پورعلی گنجی و آماده نبودن مجید حسینی عمق اسکواد این پست را ضعیف تر کرده است تا حسین کنعانی، شجاع خلیل زاده، امین حزباوی و محمد دانشگر نفرات باقی مانده برای تشکیل خط دفاعی تیم ملی باشند.
دیدار ایران و ازبکستان در حالی برگزار شد که ایران تا جام ملت های آسیا رقیب بزرگ دیگری در پیش ندارد و اگر دیدار دوستانه با تیم های بزرگ برگزار نشود با چالش جدی رو به رو نخواهد شد و با این ساختار کار سختی مقابل دیگر تیم های مدعی جام ملت ها خواهیم داشت.
باید دید راهکار امیر قلعه نویی و کادرفنی تیم ملی نسبت به عملکرد دفاعی چه خواهد، تغییر سیستم، حضور مدافعان جدید در ترکیب اصلی یا عیب یابی و تمرین بیشتر برای بهبود کیفیت تاکتیک و بازیکنان فعلی در برنامه قرار خواهد گرفت، ایران برای قهرمانی در آسیا نیاز به ساختار دفاعی مطمئن دارد که در بازی های بزرگ روی خلاقیت مهاجمان حساب کند و برنده از میدان خارج شود.
