شاید بسیاری هواداران فوتبال چیزی در مورد این داستان نشنیده باشند اما جاک استاین، یکی از بهترین سرمربیان اسکاتلندی تاریخ، در زمین فوتبال و حین هدایت تیم ملی اسکاتلند جان خود را از دست داد.
هرچند که در زمان برگزاری بازی تعیین‌کننده اسکاتلند و ولز در انتخابی جام جهانی ۱۹۸۶ به میزبانی ورزشگاه نینیان پارک کاردیف، فوتبال بریتانیا دوران خوبی را پشت سر نمی‌گذاشت و باشگاه‌های انگلیسی به خاطر فاجعه هیسل از رقابت در اروپا محروم بودند، اسکاتلند اما در آستانه چهارمین صعود پیاپی خود به جام جهانی بود و تنها به کسب یک امتیاز در این بازی نیاز داشت.
با این حال، شرایط خوب پیش نرفت و اسکاتلند تا دقایق پایانی با نتیجه ۱-۰ از حریف خود عقب بود تا این که دیوی کوپر، بازیکنی که به شکل تعویضی در دقایق پایانی وارد زمین شده بود، به فاصله ۹ دقیقه تا پایان بازی یک پنالتی را برای اسکاتلند تبدیل به گل کرد تا آن‌ها مجوز حضور در جام جهانی را کسب کرده باشند.
وقتی در سوت پایان دمیده شد، باید انتظار فریادی مهیب از اسکات‌ها می‌داشتید. اما آنچه پدیدآمد وحشت و گیجی فزاینده بود. به جای بانگ شادی، گزارش‌هایی مبنی بر سکته قلبی استاین در کنار زمین پیش از پایان بازی به گوش رسید.
جاک استاین پیش از این در سال ۱۹۷۸ گفته بود: « هر مربی‌ای در طی هر بازی کمی می‌میرد؛ ترجیح می‌دهم کنار زمین بمیرم تا اینکه در جایگاه مدیران بپوسم.» این سرمربی که اولین و تا این لحظه آخرین قهرمانی یک تیم اسکاتلندی در لیگ قهرمانان اروپا را با سلتیک کسب کرده، پس از دیدار ولز و اسکاتلند به دلیل ایست قلبی، با وجود تلاش تیم پزشکی، جان خود را از دست داد.
پس از مرگ جاک استاین، دستیار او الکس فرگوسن تا پایان جام جهانی ۱۹۸۶ هدایت تیم ملی اسکاتلند را عهده‌دار شد و چهار ماه پس از کنار رفتن از سمت خود، سرمربی منچستریونایتد شد؛ داستانی که ادامه آن را همه ما خوب می‌دانیم.
