اختصاصی طرفداری | در یکی از جذاب‌ترین جدال‌های فصل 2023/24 لیگ برتر انگلیس، منچسترسیتی و چلسی با تساوی 4-4، امتیازات را تقسیم کردند و به یک امتیاز بسنده کردند. حالا سیتی 28 امتیازی، آرسنال و لیورپول را با 27 امتیاز پشت سر خود می‌بیند و یک لغزش دیگر می‌تواند صدر جدول را از شاگردان پپ گواردیولا بگیرد. فاصله میان تیم‌های اول تا چهارم حالا به سه امتیاز رسیده است. چلسی نیز برخلاف تقابل‌های خود با تیم‌های بزرگ، در جمع‌آوری برابر دیگر تیم‌ها جالب عمل نکرده است. نگاهی فنی به نکات جذاب این نبرد تن‌به‌تن خواهیم داشت:
پرسینگ‌های جذاب از سوی دو تیم و راه‌حل‌های جالب برای جلوگیری از آن!
نکات فنی بسیار جالبی از هر دو تیم دیده شد اما با قاطعیت می‌توان این دیدار را به عنوان یک تقابل پرسینگ در نظر گرفت. تنوع بسیار جالبی از سوی شاگردان مائوریسیو پوچتینو چه در پرسینگ و چه ضدپرس دیده می‌شد. کانر گالاگر در دیدار برابر تاتنهام یکی از نقاط ضعف چلسی در پرسینگ بود. شاگردان آنژ پوستکوعلو نیز از اشتباهات این هافبک انگلیسی استفاده می‌کردند و حملات خود را جلو می‌بردند اما در این دیدار نیکولا جکسون یک بازیکن پرس‌کننده بود و این کانر گالاگر بود که به صورت آزادانه حرکات خود را شکل می‌داد و در تمامی نقاط زمین برای تحت فشار گذاشتن حریف دیده می‌شد.
از طریق سیستم 1-4-1-4 سیتیزن‌ها، دو بازیکن شماره 10 منچسترسیتی یعنی خولیان آلوارز و برناردو سیلوا به ترتیب متمایل به سمت راست و چپ بازی می‌کردند. آبی‌آسمانی‌پوشان با استفاده از وینگرها و البته دو بازیکن شماره 10 در کناره‌ها تیم حریف را تحت پرس قرار می‌دادند و بازیکنانی همچون انزو فرناندز با قرارگیری در کنار فولبک‌های چلسی، سعی در خروج از پرس حریف داشتند.
نفوذ زوج انزو فرناندز یعنی مویسس کایسدو، یکی دیگر از راه‌حل‌های چلسی برای عبور از سیستم خطی و البته پرس سنگین شاگردان پپ گواردیولا بود. هافبک جوان و اکوادوری که حالا لقب گرانقیمت‌ترین بازیکن تاریخ لیگ برتر انگلیس را یدک می‌کشد، به هنگام حضور مانوئل آکانجی در خط هافبک و البته پرس از بالای فولبک‌های منچسترسیتی در نیمه دوم، فوراً به سمت دروازه یورش می‌برد و ریس جیمز نیز با پاس بلند سعی داشت که او را در منطقه‌ای آزاد و به دور از حریف صاحب توپ کند.
منچسترسیتی در لحظاتی برای بازپس‌گیری توپ از 4 بازیکن استفاده می‌کرد که سه بازیکن به عنوان بازیکنان ثابت در پرسینگ در این امر شرکت می‌کردند. برناردو سیلوا، رودری و خولیان آلوارز سه بازیکنی بودند که در این سبک از پرسینگ منچسترسیتی در کناره‌ها دیده می‌شدند و فیل فودن به همراه جرمی دوکو وابسته به جناحین صاحب توپ، به سمت حریف حرکت می‌کردند تا هم ارسال پاس به صورت مستقیم مسدود شود و هم بازیکنی همچون انزو فرناندز از جریان بازی خارج شود اما کانر گالاگر همچون درخشش خود در پرسینگ در این دیدار، در حالت ضدپرس نیز مهره ارزشمندی لحاظ می‌شد.
در نیمه دوم نیز همانطور که گفته شد، بازیکنانی چون کایل واکر و یوشکو گواردیول بیشتر در یک سوم تهاجمی حریف دیده می‌شدند و بخش عمده‌ای از حضور آنها به کمک جهت پرس از بالا برمی‌گشت. بنابراین دیگر بازیکنانی چون برناردو سیلوا، خولیان آلوارز و رودری تمام تمرکز خود را در راستای دروازه قرار می‌دادند. آنها قصد داشتند که تاثیر کانر گالاگر در گوشه‌های زمین را خنثی کنند و بنابراین آنها علاوه بر پرس از کناره‌ها، میانه زمین خود را نیز در بالاترین فرم خود حفظ می‌کرد.
پرسینگ به کنار؛ جنگ اصلی در مرکز زمین دیده می‌شد!
دو تیم تمرکز بی‌اندازه‌ای بر میانه زمین داشتند و پس از مدت‌ها مجدداً مانوئل آکانجی در یک سوم تهاجمی سیتیزن‌ها دیده می‌شد و همین مسئله باعث می‌شد تا شاگردان مائوریسیو پوچتینو نیز به طور کامل بر میانه زمین دقت کنند. این دقت باعث می‌شد تا خلاء ایجاد شده توسط بازیکنان چلسی به یک منطقه جذاب برای شاگردان پپ گواردیولا تبدیل شود این فضای خالی به نوعی با کم‌کاری رحیم استرلینگ در بازگشت به عقب به وجود آمد و خولیان آلوارز بدون هیچ مزاحمتی در یک منطقه ایده‌آل قرار داشت.
این تمام عملکرد دفاعی درخشان رحیم استرلینگ نبود! باز هم در دقایق پایانی که این بازیکن میل زیادی به حرکت در راستای مرکزی داشت، این بازیکن باید در منطقه 5 خودی یا 14 حریف حاضر می‌شد و جک گریلیش را از مدار بازی خارج می‌کرد اما شماره 10 سیتیزن‌ها آزادانه در منطقه‌ای خطرناک در حال حرکت است. این در حالی است که کول پالمر هم به عقب آمده است و در کنار بازیکنانی چون کانر گالاگر، مویسس کایسدو و میخایلو مودریک به تیم در امور دفاعی کمک می‌کنند.
هنگامی که چلسی قصد داشت از پاس‌های بلند و مستقیم استفاده کند، ریس جیمز را با حالت Inverted-FullBack (فولبک معکوس) به میانه زمین می‌آورد و انزو فرناندز در بخش سمت چپ خط دفاعی حاضر می‌شد. به نوعی بار دیگر این زوج مویسس کایسدو بود (انزو فرناندز یا ریس جیمز) که باید وظیفه بازیسازی را به عهده می‌گرفت. تیاگو سیلوا نیز به عنوان یک دفاع Sweeper، در خط دفاعی حاضر می‌شد. یعنی این مدافع برزیلی کمی جلوتر از دو مدافع کنار خود بازی می‌کرد و نقش مهمی را برای انتقال توپ برعهده داشت.
Extra-Men؛ ستارگانی برای خلق موقعیت منچسترسیتی
نقش اکسترامن، سال گذشته با ایجاد سیستم 1-4-2-3 معروف منچسترسیتی به وجود آمد. دو بازیکن حاضر در پست شماره 10، این لقب را کسب می‌کردند و در فضاسازی، بازیسازی و بازپس‌گیری توپ، نقشی بسیار موثر بازی می‌کردند. ایلکای گوندوعان، کاپیتان سابق سیتیزن‌ها به همراه کوین دی‌بروین که حالا کاپیتان اصلی منچسترسیتی لقب دارد، وظیفه یار اضافه را به دوش می‌کشیدند اما پس از انتقال هافبک آلمانی به بارسلونا و البته مصدومیت سنگین و بلندمدت دی‌بروین، خولیان آلوارز و برناردو سیلوا این نقش را بازی می‌کنند. در صحنه زیر نیز هنگامی که توپ پس از انتقال توپ سریع به فیل فودن در گوشه زمین می‌رسد، خولیان آلوارز نزدیک به او حرکت می‌کند تا فضایی را در اختیار این بازیکن قرار دهد یا در صورت از دست رفتن توپ، فوراً برای دریافت توپ تلاش کند.
در اینجا نیز ملاحظه می‌کنید که برخلاف دیگر تیم‌ها، این فولبک‌ها نیستند که با وینگر تیم نقش Overlap یا Underlap را بازی می‌کنند و مجدداً این سبک حرکات در تیم منچسترسیتی با بازیکنان ملقب به Extra Man شکل می‌گیرند. در حملات سریع، این سبک نفوذها منجر به نزدیک شدن به دروازه حریف می‌شوند و در نهایت نیز احتمال گلزنی را بسیار بالا می‌برند. در نهایت نیز وینگر دیگر تیم، به میانه زمین می‌آید تا جای خالی یکی از بازیکنان شماره 10 را پر کند.
فضاسازی به سبک چلسی؛ دفاع منچسترسیتی به راحتی از هم گسیخته می‌شد!
هنگامی که به گل تیاگو سیلوا را نگاه می‌کنیم، در ابتدا آن را یک کرنر ساده در نظر می‌گیریم اما نمای بالا که صحنه را به صورت آهسته نشان می‌دهد، برنامه‌ریزی دقیق تیم مائوریسیو پوچتینو را نشان می‌دهد. مدافع کهنه‌کار برزیلی به تیر یک می‌آید و ارلینگ هالند به همراه رودری سعی دارند که فوراْ به سمت این بازیکن بروند اما مارک کوکوریا به همراه کول پالمر با جنگی که در برابر دو بازیکن ذکرشده منچسترسیتی ایجاد می‌کنند، مانع از ایجاد مزاحمت برای این بازیکن سرزن می‌شوند و در نهایت نیز این با یک چرخش سر زیبا دروازه ادرسون مورائس، هموطن خود را باز می‌کند.
گل چهارم چلسی نیز از روی نقطه پنالتی به ثمر رسید اما ملاحظه می‌کنید که آرماندو برویا با ورود خود به زمین چگونه یک آزادی عمل را در اختیار نیکولاس جکسون قرار می‌دهد. پس از گل دریافتی از سوی رودری، پوچتینو تصمیم گرفت تا کایسدو را بیرون ببرد و برویا را وارد زمین کند. بدین شکل چلسی با سیستم 2-4-4 یا 2-1-2-1-4 بازی خود را شکل می‌داد. حضور یک زوج در کنار جکسون باعث می‌شود تا نگاه‌ها به سمت او برود و یک نفوذ فریبکارانه از سوی مهاجم سنگالی باعث می‌شود تا روبن دیاز پشت سر خود را رها کند و برویا با پاس زیبای استرلینگ در موقعیتی تک‌به‌تک قرار گرفت و دیاز با یک خطا، پنالتی را تقدیم چلسی می‌کند. در نهایت نیز کول پالمر در اولین تقابل برابر تیم سابق خود، موفق می‌شود دروازه تیمی که محل رشد او بود را باز کند.
نتیجه گیری
منچسترسیتی به شدت در کنترل امور دفاعی ضعف داشت و با ارائه این موارد، راه‌هایی را در اختیار تیم واکنش‌گرا و البته ریزبین و جذاب مائوریسیو پوچتینو قرار داد. سرمربی آرژانتینی همیشه به دنبال اشتباهات حریف است تا با وارد شدن از آن اشتباهات، به تیم رقیب ضربه بزند. آنها به همین دلیل در مقابل تیم‌های بزرگ عملکرد بسیار قابل قبولی داشتند و تیم‌های با قابلیت دفاعی، معضلی‌ست که او باید برای آنها چاره بیاندیشد. منچسترسیتی باری دیگر تلاش کرد تا از تمامی راه‌ها به دروازه چلسی برسد اما تصمیم‌گیری نادرست آنها در محوطه نشان می‌دهد که حضور پرتعداد آنها در محوطه حریف، با گلزنی و ضربات نسبتاً کمی همراه شده است. باید ببینیم که در ادامه این قتل‌گاه جذاب 2023/24 لیگ برتر انگلیس، دو تیم چگونه شرایط را برای خود و تیم‌های آبی‌پوش شهرهای لندن و منچستر رقم خواهند زد!
