بنده ترجمه آهنگ های My Name Is و Im Back و As The World Turns و Guilty Conscience از امینم رو در یکی از سایت های خوب قرار دادم. یک عزیزی بهم پیام داد و گفت:" چرا شما توی کشوری که شعرای بزرگی چون حافظ و مولانا داشته، و توی همین موسیقی هم شجریان پدر و پسر رو داره، میای یک همچین محتوایی که تا این حد ناسزا و خشونت و توهین درونش داره رو نشر میدی تا جوون مملکت این چیزا رو گوش بده؟" من میخوام به این عزیز بگم حرفش کاملاً درسته و منم باهاش هم نظرم، اما از اونجایی که این موضوع جای بحث بیشتری داره و شاید خیلی از پیگیران حسابم این سوال تو ذهنشون بوده باشه، میخوام کمی درباره اش حرف بزنم.
چون مطالب حسابم غالباً ترجمه آثار امینم هست، من این خواننده رو مثال میزنم. امینم، خصوصاً در سال های 1999 تا 2005 در اوج خودش بود و واقعاً آثار بینظری حداقل از نظر فرم موسیقیایی داشت؛ یعنی شخص لزوماً نیاز نیست که بدونه امینم داره تو آهنگش چی میگه، چون به اندازه کافی از بیت و فلو لذت میبره. اما هدف من از قرار دادن این ترجمه ها این بود که بقیه مردم، اکثراً جوونا، بدونن که خواننده آهنگ مورد علاقه شون که روزی یا هفته ای شاید 10 بار گوشش میدن داره چی میگه، چه بسا درصورت آگاهی از متن آهنگ لذتشون از اون هم چند برابر بشه؛ یک نمونه هم آهنگ Kill You که خیلی باحاله ولی محتواش... .این دلیلی بود که من دارم ترجمه های این آدم رو مینویسم و نشر میدم. و اما درباره سطح کم آگاهی و شناخت مردم خصوصاً جوانان نسبت به مولانا یا حافظ یا شهریار و موسیقی سنتی ایرانی. من خودم عاشق مولانا و چاووشی و همایون شجریان هستم، و اعتقاد دارم یک ایرانی باید حداقل چند غزل از شاعران بزرگ ایرانی رو حفظ باشه، نه مثل اون بندگان خدایی که مدیری توی دورهمی میارود بالا و در پاسخ به این که اسم اسب رستم چی بوده میگفتن آذرخش! اما من هم نمیتونم مثلاً بعد از آهنگ "به ت*مم نیست" از امینم، غزل شماره 563 دیوان شمس مولانا رو قرار بدم! باید مطالبی بزارم که در زمینه خودش تضادی با مطالب قبلیم نباشه.
درباره خشونت کلامی و فحاشی های رکیکی که در آثار امینم، خصوصاً در اون سالها وجود داره، باید یک چیزی رو درک کنیم؛ تصور کنید مثلاً تتلو در سال 1379 وارد عرصه موسیقی ایران شد و در جامعه معروف شده! این دقیقاً وضعیت ظهور امینم در سال 1999 بود. البته اصلاً نمیخوام بین امینم و یه دفتر نقاشی بی مصرفی مثل تتلو مقایسه انجام بدم، ولی شما می بینید که همین چند وقت پیش امینم در واکنش به تبریک طرفداران بخاطر تولدش گفت:" ممنون از همه کسایی که تولدمو تبریک گفتن، بخوریدش!"
شخصیت اسلیم شیدی به اندازه کافی تیپیکال شده و کمدی و اغراق آمیز هست که بشه اون رو بی خطر در نظر گرفت و اینکه کسی حرفاش رو به قصد تاثیر پذیری جدی نگیره. خود امینم این رو بارها در آهنگاش گفته و حتی اصلاً آهنگ Stan رو هم برای رسوندن همین منظور ساخت. مخاطب باید انقدر فهم و درک رو داشته باشه که این فقط یک سرگرمیه که کیفیت داره، نه مثل آشغالای ساسی مانکن و غیره که درباره پارتی و شراب و مواد و هرزه ها میخونن! طرف بعد از اینکه رفته جان ویک و رمبو نگاه کرده و عشق کرده، برمیگرده میگه آثار امینم خشنه و مخاطباش سادیسمی ان! مثلاً GTA یک بازی به شدت خشن و پر از صحنه های جنسی و الفاظ رکیکه، ولی یک بازی ویدیویی خیلی با کیفیت و سرگرم کننده است و استاندارد های یک بازی خوب رو داره و فقط نون صحنه های جنسیش رو نمیخوره. ولی باید قبول کرد که افرادی مثل امینم، منسون، و خیلی های دیگه به هرحال هنجار شکنی کردن و راه فحاشی و صحبت های جنسی در موسیقی رو برای دیگران باز کردن و قبحش رو شکستن.
در کل، خیلی حیفه که شما بری فقط مدونا و تیلور و نمیدونم بیلی آیلیش گوش کنی، ولی دو خط از فردوسی یا سعدی یا خیام بلد نباشید. هیچوقت هم تعصب نداشته باشید، هر هنرمندی میتونه گاهی عقاید خوب و گاهی عقاید اشتباهش رو بواسطه هنرش به مغز و ذهن مخاطب منتقل کنه. هروقت هم خواستید امینم گوش کنید، بدونید سگش شرف داره به تتلو و ساسی و دورچی و اون شاهین نجفیِ همجنسباز. اگر نظری هم دارید خوشحال میشم بدونم و جواب بدم.
