ملی‌پوش اسکیت زنان ایران درباره تاریخ‌سازی در بازی‌های آسیایی، باند اصفهانی در اسکیت و گلایه ورزشکاران از فوتبالیست‌ها سخن گفت.
طرفداری| ترانه احمدی یکی از تاریخ‌سازان کاروان ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو بود. اسکیت‌باز 21 ساله در رشته فری استایل به فینال راه پیدا کرد و در پایان بعد از حریف اهل چین تایپه، در رده دوم ایستاد؛ این نقره نخستین مدال تاریخ اسکیت ایران در بزرگترین رویداد ورزشی قاره آسیا و البته یکی از پنج مدال تاریخی کاروان کشورمان در بازی های آسیایی 2022 هانگژو بود. قهرمان دهه هشتادی اسکیت اهل نجف‌آباد است و اطمینان دارد این رشته با سرمایه‌گذاری و توجه بیشتر می‌تواند به ارتقای جایگاه ایران در دوره‌های آینده کمک کند. ترانه احمدی مقابل دوربین طرفداری نشست و در گفت‌وگو با من (مهدی فیضی صفت) درباره باند اصفهانی اسکیت، مقایسه با فوتبال و مسائل دیگری صحبت کرد که در ادامه می‌بینید و می‌خوانید:
گفت‌وگوی تصویری طرفداری با ترانه احمدی را ببینید
ابتدا درباره نقره تاریخی در بازی‌های آسیایی هانگژو صحبت کنید. با توجه به اولین حضور رشته فری استایل در بازی‌های آسیایی 2022، فکر می‌کردید که بتوانید مدال بگیرید؟
مطمئن بودم مدال می‌گیرم و حتی اطمینان داشتم به طلا می‌رسم، چون حدود یک ماه قبل از بازی‌های آسیایی، به فرانسه رفتم، با رقبای آسیایی مسابقه دادم و با اختلاف سه صدم ثانیه از آنها عقب ماندم. مدتی تمرین کرده و این سه صدم ثانیه را جبران کردم، به همین دلیل مطمئن بودم صددرصد طلا می‌گیرم، ولی به دلیل شرایطی این اتفاق نیفتاد.
مشکلاتی در هانگژو داشتید که باعث شد شرایط برای شما کمی ناآشنا باشد. در این خصوص توضیح دهید...
به دلیل عکس‌العملم عقب افتادم و مدالم نقره شد. اولین سالی بود که در مسابقات رسمی به‌جای صدای بوق از تپانچه استفاده کردند. این صدا کمی برای من ناآشنا بود. فاصله بین آماده‌باش و حرکت ما سه تا پنج ثانیه است. فکر می‌کنم این زمان در هانگژو اصلا به سه ثانیه نمی‌رسید و تپانچه را زودتر به صدا درمی‌آوردند. فرصتی برای فیکس شدن نداشتم، به این خاطر نمی‌توانستم خیلی زود حرکت کنم. در مدت زمان کم نیز نمی‌توانستم تمرین داشته باشم. در همه مسابقات، قسمتی از سالن را به «warm up» (گرم کردن) اختصاص می‌دهند که بازیکن تا زمان رفتن پشت خط، گرم بماند. ما در بازی‌های آسیایی هانگژو چنین شرایطی نداشتیم. باید یک‌جا می‌ایستادیم تا وقتی صدایمان کنند و پشت خط برویم. اصلا جایی برای گرم کردن و تمرین نداشتیم.
مسئولان برگزاری بازی‌های آسیایی هانگژو پیش‌تر به فدراسیون‌ها اعلام نکرده بودند شرایط تغییر کرده است؟
تا 10 روز قبل از بازی‌ها هیچ اطلاعاتی از زمین و مسابقه ارائه نکردند. ما 10 روز قبل از آغاز مسابقات در دهکده بازی‌ها بودیم و اگر اعلام می‌کردند هم تأثیری نداشت.
اتفاق جالبی در هانگژو رخ داد؛ رومینا سالک در رشته فری استایل، رکورد جهان را شکست ولی مدال نگرفت. چرا دست او به مدال نرسید؟
مسابقات ما دو بخش دارد؛ اول به صورت انفرادی، دو فرصت داریم تا بهترین زمان را ثبت کنیم. در ادامه بازیکنان به ترتیب از بهترین تا بدترین در جدول قرار می‌گیرند. «رومینا» در قسمت «تایم تریل» رکورد زد ولی در بخش دوئل نتوانست برنده شود و به مدال برسد. در دوئل نیز نفر اول با نفر هشتم، نفر دوم با نفر هفتم و به همین ترتیب تا انتها با همدیگر مسابقه می‌دهند تا نفرات اول، دوم و سوم مشخص شوند. «رومینا» هم تا حدی شرایطی مشابهی با من داشت و مشکل او با قسمت شروع دوئل بود. داوران خطای او را اعلام کردند. ما دور از زمین ایستاده بودیم و فیلمی نداریم که ببینیم آیا واقعا خطا کرده یا خیر.
اسکیت خیلی خفن است!
کمی به عقب برگردیم؛ اسکیت رشته‌ای محبوب بین خانواده‌ها محسوب می‌شود. انتخاب پدرها و مادرها برای فعالیت فرزندان‌شان در یک رشته ورزشی، رشته‌هایی مانند اسکیت، شنا و ژیمناستیک و البته برای پسرها فوتبال است. البته بیشتر آنها بعد از مدتی، ورزش را رها کرده و در واقع چند ماه یا سال، اوقات فراغت خود را پر می‌کنند. شما چگونه وارد اسکیت شدید و از چه زمانی به این نتیجه رسیدید که این رشته را به صورت تخصصی و حرفه‌ای دنبال کنید؟
اسکیت را خیلی دوست داشتم. خانواده‌ام در یک مسافرت برایم کفش اسکیت تهیه کردند. البته برای رفتن به کلاس، مقداری با مخالفت روبه‌رو شدم. این کلاس‌ها در پارک نزدیک خانه‌مان برگزار می‌شد. علاقه زیادی داشتم و اسکیت را ادامه دادم. زمانی که خانواده‌ام، علاقه‌ام را مشاهده کرده و دیدند واقعا نتیجه‌هایی گرفته‌ام؛ از من حمایت کردند و همراه شدند. همان‌طور که گفتم در پارک، اسکیت را دیدم. آن زمان اصلا نمی‌دانستم اسکیت، شاخه‌بندی می‌شود و رشته‌های مختلف دارد. در پارک دیدم اسکیت، خدایی خیلی خفن است!
حالا دیگر خانواده به شدت حمایت می‌کنند؟
بله، اگر به تمرین نروم، می‌گویند: «تو چرا خانه‌ای؟! پاشو برو سر تمرین!»
باند اصفهانی در اسکیت؟ بله، داریم!
نکته جالب در خصوص اعضای تیم فری استایل، اصفهانی بودن همه آنها بود. زمانی مهدی تاج، علی کفاشیان، محمود اسلامیان و محمدرضا ساکت در فدراسیون فوتبال به «باند اصفهانی» مشهور بودند. آیا در اسکیت هم باند اصفهانی دارید؟!
بله! اصفهان پایتخت اسکیت ایران معرفی شده است. بهترین اسکیت‌بازان از اصفهان بوده‌اند. سرمربی تیم ملی نیز اصفهانی است.
حق دیگر استان‌ها را می‌خورید؟!
بیایند مسابقه بدهند؛ هرکسی بُرد، او انتخاب شود! (خنده)
یک کفش اسکیت؛ 60 میلیون تومان!
پس کُری هم می‌خوانید! اسکیت را می‌توان جزو رشته‌های گران‌قیمت به حساب آورد. شاید در اندازه تنیس و گلف نباشد ولی رشته ارزانی هم به شمار نمی‌رود. فوتبال را می‌توان با یک توپ و دو آجر برای بچه‌ها شکل داد. آیا اسکیت واقعا گران است؟ مشکلاتی مانند تهیه تجهیزات هم دارید؟ مثل تیراندازان که با معضل تامین سلاح و مهمات روبه‌رو هستند...
اسکیت ورزشی پرهزینه است، چرا که در سطح حرفه‌ای باید هر قسمتی از کفش را جداگانه تهیه کنید. برای اسکیت‌هایی که ما استفاده می‌کنیم، قالب پای‌مان را اندازه می‌گیرند و می‌سازند. اسکیت باید جدا باشد، تیغه جدا بوده، چرخ و بلبرینگ هم جداگانه تهیه می‌شود و حتی «بوش» بلبرینگ هم جداگانه است.
خودتان اجزا را می‌گیرید و سر هم می‌کنید؟
بله. اسکیت واقعا پرهزینه است.
یک پکیج کامل کفش اسکیت چقدر هزینه دارد؟
بین 50 تا 60 میلیون تومان.
خودتان تهیه می‌کنید یا فدراسیون؟
برای کفش اسکیت هم اسپانسر داریم. چرخ و بلبرینگ را خودمان تهیه می‌کردیم، ولی فدراسیون قبل از بازی‌های آسیایی هانگژو به ما چرخ و بلبرینگ هم داد.
هنوز مسئولان استانی از ما تقدیر نکرده‌اند
نقره شما یکی از پنج مدال تاریخی ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو همراه با تنیس روی میز، شطرنج، ژیمناستیک و دوچرخه‌سواری بود و البته یکی از دو مدال تاریخی بود که زنان کسب کردند. تقدیر ویژه‌ای از شما صورت گرفت؟
هنوز نه! جایزه‌ای که کمیته ملی المپیک برای نفرات اول، دوم و سوم در نظر گرفته بود را دریافت کردم. استان و مخصوصا شهرستان ما؛ نجف‌آباد هنوز تقدیری نکرده‌اند. سه نفر از اعضای تیم ملی همراه با مربی‌مان اهل نجف‌آباد هستیم و هنوز حرکتی نکرده‌اند.
کمیته ملی المپیک چقدر به شما جایزه داد؟
جایزه نفر دوم 6 هزار دلار بود که برایم واریز کردند.
رییس فدراسیون اسکیت قبل از مسابقات قول مدال داده بود و 12 اسکیت‌باز نیز راهی هانگژو شدند. این رشته همراه با تکواندو، تیراندازی و تیروکمان جزو رشته‌هایی بود که نفرات زیادی اعزام کرد. از سوی دیگر فدراسیون‌هایی بودند که حتی یک نماینده در چین نداشتند. با توجه به کسب تنها یک مدال به دست شما، عملکرد اسکیت در هانگژو را موفق ارزیابی می‌کنید؟
اسکیت در ایران بارها خودش را در مسابقات مختلف اثبات کرده است. رقبایی که در مسابقات جهانی و آسیایی هستند هیچ تفاوتی با هانگژو نداشتند. سال اولی نبود که بچه‌ها اعزام می‌شدند و همگی موفق و مدال‌آور بوده‌اند. اگر در رشته فری استایل نسبت به خود بچه‌ها و مسابقات قبل در فرانسه در نظر بگیریم، پیشرفت داشتیم؛ هم من، هم رومینا سالک و هم رضا لسانی بهتر بودیم. می‌توان گفت روز ما در هانگژو نبود، چون هیچ چیزی از رقبا کم نداشتیم. امیرمحمد سواری هم متاسفانه چند روز قبل از اعزام، آسیب دید و نتوانست عملکرد درستی داشته باشد. فکر نمی‌کنم هیچ چیزی از ارزش‌های بچه‌ها کم شده باشد. اینگونه نیست که دوباره نتوانند مدال کسب کنند. فقط روزشان نبود؛ نباید اسکیت را کنار بگذاریم و بگوییم: «دیگر مدال نمی‌گیرد». سال‌هاست خودمان را در همه مسابقات ثابت کرده‌ایم.
نقدهای زیادی به عملکرد اسکیت‌بازان در بخش سرعت وارد شد. در حالی که دو اسکیت‌باز پیش از عبور از خط پایان حذف شدند، گفته شد از عملکرد آنها تقدیر شده است. از سوی دیگر اعلام شد برای رتبه هشتمی به اسکیت‌بازان لوح تقدیر اهدا شده، در حالی که مجموع تعداد ورزشکاران حاضر در آن مسابقه هشت نفر بوده است. نظر شما در این باره چیست؟
رشته سرعت با فری استایل بسیار متفاوت است. می‌توان گفت رقبا فاصله بیشتری با آنها داشتند. رشته سرعت ما می‌توانست مدال بگیرد؛ مخصوصا در بخش امدادی پسران واقعا امید به کسب مدال داشتیم. دختران نیز امیدوار بودند اما چنانکه از خود بازیکنان شنیدم، شرایطی مثل پیست، حریف تمرینی و اردوهای مشترک با رقبا اثرگذار بود. انتظارات یک‌سری اتفاقات را هم نداشتند و در مسابقه با آن مواجه شدند. واقعا به شکل دقیقی اطلاع ندارم و فقط مسابقه آنها را تماشا کردم. چند تن از بازیکنان؛ چه دختر و چه پسر در بخش امدادی خیلی خوب عمل کردند، ولی به هر حال مسابقه همین است.
یک درصد فوتبال به اسکیت اهمیت بدهند
به نظر شما نگاه مسئولان به ورزش بانوان و در مجموع رشته‌های ورزشی به‌غیر از فوتبال عادلانه است؟ ورزشکاران سایر رشته‌ها انتقادات زیادی به وجود تبعیض دارند. قهرمانان کشتی مثل محمدرضا گرایی و امیرمحمد یزدانی و مدال‌آوران وزنه‌برداری و قایقرانی مانند رسول معتمدی و زینب نوروزی، واکنش تندی به اعطای حواله خودرو به فوتبالیست‌ها نشان دادند. شما نیز چنین اعتقادی دارید؟
آنچه من می‌بینم و در رشته خودم وجود دارد این است که همه اطرافیان ما از جمله احسان حبیب‌آبادی (مربی)، مجید هنرجو (رییس فدراسیون) و دیگر مسئولان فدراسیون سعی کرده‌اند هیچ تفاوتی بین دختر و پسر در اسکیت نباشد؛ چه از نظر امکانات و چه از لحاظ مسائل دیگر. آنها همه تلاش خود را کرده‌اند هیچ فرقی نباشد و همه شرایط یکسان باشد. تنها تفاوتی که فعلا داریم بحث پوشش ما است و تفاوت دیگری با آقایان نداریم. در دهکده بازی‌ها نیز وقتی در خصوص چند رشته مثل تیراندازی سوال کردم، تعداد بازیکنان خانم با آقا برابر بود. من مسئله‌ای در این زمینه حس نمی‌کنم.
در مقایسه با فوتبال چه؟
اصلا نمی‌توانم هیچ بحثی کنم. فوتبال بحث متفاوتی دارد و انگار دنیایی جداگانه است. نمی‌توان فوتبال را جزو ورزش‌ها حساب کرد.
از تبعیض موجود ناراحت نیستید؟
چرا، قطعا دوست داریم در سطح فوتبال فعالیت داشته باشیم، تا این اندازه به ما اهمیت دهند و روی اسکیت سرمایه‌گذاری کنند. اگر به اسکیت بیشتر توجه کرده و بپردازند، جایگاه ایران در بازی‌های آسیایی می‌تواند تغییر زیادی کند. تفاوت زیادی با دیگر بازیکنان به‌ویژه در رشته فری استایل نداریم. در فرانسه، تیم پسران در بخش تیمی اول شد. واقعا هم‌پای رقبا جلو می‌رویم. 6 مدال طلایی که چین تایپه گرفت از اسکیت بود. اگر ایران یک‌درصد فوتبال روی اسکیت سرمایه‌گذاری کند و اهمیت بدهد، جایگاه ما در بازی‌های آسیایی خیلی بالاتر می‌رود.
ژیمناستیک را هم دوست داشتم اما در ایران نمی‌توان حرفه‌ای فعالیت کرد
به‌غیر از اسکیت، به رشته دیگری هم علاقه دارید؟ به نظر می‌رسد فوتبالی نیستید!
نه، به فوتبال علاقه‌ای ندارم. از بچگی ژیمناستیک را خیلی دوست داشتم ولی در اینجا نمی‌توان به صورت حرفه‌ای کار کرد.
اگر امکان فعالیت مهیا بود، ژیمناستیک را به اسکیت ترجیح می‌دادید؟
شاید بله. زمانی شروع می‌کردم و ادامه می‌دادم. ژیمناستیک را به اسکیت ترجیح نمی‌دادم، ولی آن را دنبال می‌کردم.
پس انتخاب شما بین ژیمناستیک و اسکیت، همچنان اسکیت بود؟
صددرصد.
در اوقات فراغت فقط می‌خوابم!
در اوقات فراغت چه می‌کنید؟
اگر زندگی من را نگاه کنید، می‌بینید هیچ زمانی ندارم. در اوقات فراغت فقط می‌خوابم تا برای تمرین آماده باشم! در حال حاضر دانشجوی سال آخر رشته تربیت بدنی در مقطع لیسانس دانشگاه اصفهان هستم. مسئولان دانشگاه از من خیلی حمایت کرده و کمکم کردند. استادان در نبودن‌ها همکاری داشتند. رییس دانشکده نیز در این زمینه همکاری کرد. صبح تا ظهر به دانشگاه رفته، ظهر از همانجا به تمرین می‌روم و شب که می‌رسم فقط می‌افتم!
فیلم و سریال هم نمی‌بینید؟
فیلم که اصلا، سریال هم اصلا اصلا!
موسیقی گوش می‌کنید؟
شاید در راه برای اینکه حوصله‌ام سر نرود، گوش کنم.
خواننده مورد علاقه‌ای دارید؟
شخص خاصی نیست و هرچه خوشم بیاد گوش می‌کنم.
صحبت پایانی شما را می‌شنویم...
می‌خواهم از مربی و خانواده‌ام تشکر کنم. اگر این دو مهره کنار من نبودند شاید هیچ‌وقت در این جایگاه نبودم. از آنها بسیار ممنونم که کمک و حمایتم کردند و با من ساختند. خیلی جاها اذیت‌شان کردم، ولی به پای من ایستادند و مرا به این جایگاه رساندند.
