|
به عنوان یکی از بهترین ابزارهای ارتباطی جهان، فوتبال به تفاوت‌های فرقه‌ای و مذهبی یا نژاد یا جنسیت شما اهمیتی نمی دهد. آنجا جایی است برای متحد کردن، الهام بخشیدن و برانگیختن تخیل. اینکه آیا این ورزش در نهایت می‌تواند کشور را از بیماری‌های متعددش درمان کند یا نه، باید به انتظار نشست، اما یک چیز هنوز هم صادق است: فوتبال با حداقل‌ها پیشرفت کرده و بیش از هر چیز دوام آورده است. تا زمانی که مهد تمدن زندگی را دوباره بیاموزد، همیشه در کنار آنها خواهد بود
در دنیایی که میلیاردها دلار خرج یک قهرمانی، یک سهمیه و حتی گاهی یک سقوط نکردن می‌شود انتظار اینکه تیمی که بازیکنانش تکنسین برق هستند بتواند تا یک قدمی حضور در لیگ قهرمانان اروپا بیاید انتظار عجیب و بی موردی است. در همین دنیایی که گاهی ملیون ها دلار خرج خرید یک بازیکن می‌شود انتظار اینکه تیمی نه چندان گران قیمت بتواند غول فوتبال مجارستان را از پلی آف لیگ قهرمانان اروپا حذف کند باز هم انتظار عجیبی است. اما تیمی از جزایر فارو به ما نشان داد که در ورزش و مخصوصاً فوتبال شما باید منتظر هر شگفتی ای باشید. کلاکسویک جزایر فارو اگرچه موفق به صعود به دور گروهی رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا نشد، اما نام این تیم تا مدتها در ذهن هواداران فوتبال به جا خواهد ماند.
جزایر فارو یا جزایر فاروئه ، شامل ۱۸ جزیره بسیار زیبا است که بین دریای نروژ و شمال اقیانوس اطلس قرار دارد. این جزایر در حدود ۱۴۰۰ کیلومتر مربع مساحت دارند و به عنوان یکی از زیبا ترین مقاصد گردشگری در سراسر دنیا شناخته می شود. جایی که هنوز هم بخشی از مستعمرات دانمارک حساب می‌شود. بگذریم؛ عملکرد کلاکسویک باعث شد تا با خود فکر کنم که یک مستعمره تا چه مقدار می‌تواند در فوتبال پیشرفت کند. از یکی از مستعمرات هلند آغاز خواهیم کرد. کوراسائو، کشوری که هنوز هم مستعمرهٔ هلند است.
کوراسائو
سرشماری های انجام شده نشان می دهد که این کشور جمعیتی در حدود 142 هزار نفر دارد. از ویلمستاد به عنوان پایتخت و بزرگترین شهر این کشور یاد می شود. واحد پول رسمی کوراسائو گیلدر آنتیل هلند بوده و مردمش به زبان هلندی و انگلیسی صحبت می کنند. جالب است بدانید که جزیره کوراسائو تحت حاکمیت کشور هلند قرار دارد. کوراسائو را فوتبال دوستان ایرانی معمولاً با یورگن لوکادیا و رانگلو جانگا می‌شناسند. دو بازیکنی که در جریان کشمکش های آنها با سرخابی های تهرانی اتفاقات زیادی افتاد و این دو بازیکن تا مدتها سوژهٔ رسانه‌های ایران بودند. اما واقعیت فوتبال کوراسائو چیز دیگری است. چیزی بیشتر از خوردن ۷ گل از آرژانتین، چیزی در حد پیروزی ۱ گله برابر برزیل، حتی اگر از آن بازی فیلم و عکس زیادی در دست نباشد. به هرحال آنها حتی زمانی گاس هیدینگ و افشین قطبی را روی نیمکت خود داشته‌اند. به احترام آنها کلاه از سر برمی‌داریم.
جزایر مارشال
چند وقت قبل بود که نشریهٔ سان انگلیس نوشت: جزایر مارشال بالاخره یک تیم فوتبال تشکیل دادند و تبدیل به آخرین کشور روی کره زمین شدند که دارای تیم ملی فوتبال شد. کشور کوچک ۶۰۰۰۰ نفری که در اقیانوس آرام واقع شده بالاخره موفق شد تیم تشکیل بدهد و اکنون رویای پیوستن به فیفا را در سر می‌پرورانند.
آنها شروع به استخدام مردان و زنان واجد شرایط برای پیوستن به تیم ملی کرده‌اند و از کیت خود رونمایی کردند. این کیت به رنگ آبی، سفید و نارنجی سازگار با محیط زیست است و با استفاده از پلاستیک بازیافتی ساخته شده و غروب زیبای این کشور را نشان می‌دهد. جزایر مارشال همچنین لیگ‌های ملی فوتبال مردان و زنان را راه‌اندازی می‌کنند. و مربیگری فوتبال را به برنامه درسی دانش‌آموزان محلی اضافه کردند.
جزایر مارشال پیشینه‌ای باورنکردنی دارند. آنها ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد توسط دریانوردان میکرونزی کشف شدند و در ۵۰۰ سال گذشته توسط اسپانیایی‌ها، آلمانی‌ها، ژاپنی‌ها و آمریکایی‌ها استعمار شدند. در سال ۱۹۴۴ بود که ایالات متحده کنترل این جزایر را از ژاپن گرفت و بین سال‌های ۱۹۴۷ و ۱۹۹۴ از جزایر مارشال برای آزمایش‌های هسته‌ای مهم استفاده کردند و در ۱ مارس ۱۹۵۴ حتی یک بمب هیدروژنی بر روی آنها انداختند. انفجار سه برابر بزرگتر از حد انتظار بود و سه جزیره در اثر این فرایند از بین رفتند.
بین سال‌های ۱۹۴۶ و ۱۹۵۸، ایالات متحده ۶۷ بمب اتمی بر روی جزایر پرتاب کرد و تشعشعات به سطح خطرناکی در دهه پیش رو رسید.
ایالات متحده در سال ۱۹۶۹ روند پاکسازی جزایر را آغاز کرد. آمریکایی‌ها هنوز بر ارتش و دفاع جزایر مارشال کنترل دارند اگرچه جزیره‌نشینان استقلال رسمی خود را در سال ۱۹۸۲ به دست آوردند. گرمایش زمین آخرین موردی است که جزایر مارشال را تهدید می‌کند. دانشمندان محاسبه کردند که اگر میانگین دما بیش از ۱.۵ درجه افزایش یابد، برخی از جزایر به دلیل بالا آمدن سطح دریا غیرقابل سکونت خواهند شد. این اتفاق ممکن است تا سال ۲۰۳۰ رخ دهد و برخی از مردم محلی معتقدند که تشکیل تیم فوتبال می‌تواند به جلب توجه به وضعیت اسفناک آنها کمک کند. طبق محاسبات ۹۶ درصد شهر ماجورو ممکن است در معرض خطر سیل باشد. در حالی که ۴۰ درصد از ساختمان‌های شهر در معرض تهدید هستند. جزایر مارشال دارای بزرگترین پناهگاه کوسه در جهان است. شکار کوسه در آنجا ممنوع است و گونه‌های زیادی از کوسه‌های در حال انقراض در آبهای اطراف جزیره زندگی می‌کنند.
نوشتهٖ سان بخشی از چیزی بود که از مستعمرات انتظار داریم. حتی چند جزیرهٔ مستعمره هم می‌توانند تیم فوتبال داشته باشند. شم لیوای، یکی از پیشگامان ورزش در جزایر فارو راجب این می‌گوید:« من می‌خواستم شرایط را برای پسرم تغییر دهم. ما اعضای جامعه ای هستیم که روی آینده فرزندان مان سرمایه گذاری انجام می دهیم.»
سخن لیوای کاملاً درست بود. تاسیس سازمان ان اف بورد و جام جهانی ویوا دیگر چیزی است که ما را به عزم مردم کشورهای مستعمره برای رواج فوتبال در کشورشان می‌رساند. جام ویوا برگزار می‌شود تا نشان دهد که فرقی ندارد شما در کجا زندگی می‌کنید، فوتبال شناسنامهٔ جهانی شما است.
|
