مهاجم هدف، علاوه بر چارچوب شناسی-قاتل بودن--باید بلد باشد خودش را به هافبک ها-بازیکن دارنده توپ- نشان دهد. قبل تر از خودنمایی ، باید درهای دفاعی را -بخوانید روزنه ها را- بشناسد و بداند کی ، کجا بایستد و این ایستادن هم توسط مهره های دفاعی رقیب ، ماسک نشود.
اینها همه، قبل از خصلت گلزنی و چارچوب شناسی است.
در بین بازیکنان ایرانی، طارمی نمونه خوبی برای چنین مهاجمی است.لوکادیا هم اینگونه بود. خلق موقعیت های متعدد توسط طارمی ، اصلی ترین دلیلش همین بود که او می دانست بر اساس آگاهی محیطی ، استقرار صحیح داشته باشد و خودش را به هافبک ها نشان دهد.
حالا با این مقدمه نیمه طولانی باید یک جمله بنویسیم"تیم یحیی مهاجم هدف ندارد."
بازیکنی که بلد باشد جایی بایستد که هافبک ها توپ را در بهترین زمان و صحیح ترین لوکیشن و مکان به او برسانند ندارد.این نقیصه دردسر سازی است.
شاید بگویند توپ خوب به شهاب زاهدی نرسیده. اما نه، باید بازی از روی خط دروازه رقیب تحلیل کرد. شهاب ، خصلت "خود نمایی" ندارد. بلد نیست کجا خودش را به یار صاحب توپ نشان دهد و این موضوع پرسپولیس را زیاد آزار خواهد داد.
گلزنی گولسیانی و نباختن در آزادی نباید فریب مان دهد.
حملات پر دامنه تیم یحیی ، در جای خودش قابل ستایش است.تنوع تاکتیکی در دو سوم سمت خودی هم باید تحسین شود ولی تیم در یک سوم دفاعی رقیب، لال است ، حرفی ندارد و از دندان و نیش زهری بی بهره است.
آقای درویش ، از روی این نوشته پنجاه بار بخوان، یک بار هم تصمیم بگیر برای رفع این معضل.
بعد از بازی ایران و آمریکا در جام جهانی ۱۹۹۸ خبرنگاری از احمد عابدزاده پرسیده بود چرا توپ به تیر دروازه خورد؟
احمد گفته بود من مسئول حفاظت از چارچوب هستم که توپ به تور نرسد. اگر برایت خیلی مهم است ،تیر دروازه را تو حفظ کن. به من ربطی ندارد.
حالا گلر پرسپولیس باید حواسش باشد. اصلی ترین وظیفه او حفاظت از چارچوب دروازه است. خروج از دروازه و رفتن لب خط نتیجه اش می شود گل سروش.
یکبار همین گلر ، گفته بود من درست شیرجه زدم، وریا اشتباه زد. حالا هم سروش درست پاس داد، گلر اشتباه جایگیری کرده بود.
امیدواریم فهمیده باشد ، زمین فوتبال جای این تصمیمات نیست.
