طرفداری | برخی از آن به عنوان خریدی عجولانه یاد کردند. اسکای اسپورتس گفت که باید با هواداران لیورپول همدردی کرد و یک روزنامه بریتانیایی از «حس اولیه شوک توأم با نشانه‌هایی از تمسخر و حتی ناامیدی» گفت.
این‌ها واکنش‌هایی کاملا منفی‌بافانه را نسبت به ورود واتارو اندو به آنفیلد نشان می‌دهند. بعدِ از دست دادن مویسس کایسدو، این انتقال آن زرق و برق و آن هیجان کافی را نداشت؛ به ویژه با در نظر گرفتن سن ۳۰ ساله او و همچنین این که او از آسیا می‌آید؛ گوشه‌ای از دنیای فوتبال که هنوز دست کم گرفته می‌شود. اگر اندو آرژانتینی، آلمانی یا فرانسوی بود، احتمالا هیاهوی بسیار بیشتری به پا می‌شد.
این هافبک دفاعی توانمند، بازیکن درجه یکی است که در اشتوتگارت، یکی از بهترین‌های بوندسلیگا بود. او طی دو فصل قبلی در آلمان، بیش از هر بازیکن دیگری در پست خودش موفق به برتری در نبردهای هوایی شد، تعداد دفع توپ بیشتری داشت، بیش از بقیه با ضربات سر توپ را دفع کرد و بالاترین رتبه را در زمینه پس گرفتن مالکیت توپ داشت.
اگر این مقدار توضیح کافی نیست، باید گفت که او از حیث لمس توپ، تکل و پاس هم نفر دوم بود. این را هم باید اضافه کرد که کاپیتان باشگاهی در یکی از پنج لیگ بزرگ اروپایی بودن (چیزی که به خاطر تفاوت‌های فرهنگی فاحش درون و بیرون زمین، کمتر برای یک بازیکن آسیایی رخ می‌دهد)، نشان از حرفه‌ای‌گری، قدرت رهبری و اراده او دارد.
بی دلیل نیست که جدایی او به مقصد انگلیس، مأیوس کننده بود. سباستین هونس (سرمربی اشتوتگارت) در این زمینه گفته است: «از نقطه نظر باشگاه، صحبت از یک بسته اقتصادی خوب است. اما از جنبه ورزشی، من هیجان‌زده نیستم. واتارو چه از نظر ورزشی و چه شخصی، بازیکن مهمی است. او کاپیتان ماست. او در ۹۹ مورد از ۱۰۲ بازی بوندسلیگایی ممکن، بازی کرده است. واتارو در لحظات مهم، همیشه کنارمان بود».
اندو با وجود بازی کردن برای یکی از تیم‌های کوچک‌تر، عملکرد چشمگیری داشت. او همچنین کاپیتان بهترین تیم ملی آسیا و تیمی است که توان شکست دادن هر حریفی را دارد. ژاپن در سه مورد از چهار دوره اخیر جام جهانی به مراحل حذفی راه پیدا کرده است و هر بار که به دور دوم رسید، می‌توانست فراتر برود. سامورایی‌های آبی پوش، در قطر مقابل آلمان و اسپانیا به برتری رسیدند و هنوز هم بابت عدم عبور از سد کرواسی جهت رسیدن به برزیل در مرحله یک چهارم نهایی، خودشان را سرزنش می‌کنند.
با وجود تلاش‌ها و استعداد سون هیونگ مین در تاتنهام و کائورو میتوما در برایتون، بازیکنان آسیایی همیشه به احترامی که لیاقتش را دارند، نمی‌رسند. از سون اغلب به عنوان دست کم گرفته شده‌ترین بازیکن دنیا یاد می‌شود که یک تمجید دو لبه است. هنوز هم آسیا را قاره‌ای نمی‌دانند که بازیکنان با کیفیتی پرورش بدهد و ژاپن هم هنوز در جهان آن وجهه لازم را ندارد که نشان بدهد آن‌ها یک ملت فوتبالی به واقع قدرتمند هستند.
از برخی جهات، این واکنش‌های کم فروغ ریشه در خرید بازیکنان آسیایی در گذشته با هدف فروش بیشتر پیراهن و جذب هواداران بیشتر دارد. نسبت به انتقال سال ۲۰۰۵ جی سونگ پارک به منچستریونایتد، چنین دیدی وجود داشت. پارک در زمینه تجاری معجزه کرد ولی این به خاطر نمایش‌هایش درون زمین بود. اما در طول دوران هفت ساله حضورش در اولدترافورد، او را غالبا با همان کلیشه آسیایی می‌دیدند: یک بازیکن سختکوش در خدمت تیم و رویای هر سرمربی‌ای. او چنین عنصری بود ولی «پارکِ خستگی ناپذیر» همچنین از جنبه فنی توانمند، ماهر و چابک بود.
سون توجه بیشتری را به مهارت‌هایش جلب کرده است ولی مقالات زیادی هستند که تواضع‌اش، مقررات سفت و سخت در کودکی و انتظارات بالای پدرش را عوامل اصلی موفقیتش می‌دانند. دیدی که وجود دارد به شکلی است که انگار بقیه بازیکنان در سایر نقاط دنیا پدرانی ندارند که با فداکاری در وقت و پول‌شان، به موفقیت فرزندان‌شان کمک کنند.
یاد گرفتن از بهترین‌ها؛ چطور ژاپن بالاتر از آلمان و اسپانیا ایستاد؟
آسیا می‌تواند در نشان دادن خودش بهتر کار کند. حتی باشگاه‌های ژاپنی و کره‌ای هم برای گلزنی دنبال وارداتی‌های خارجی (عمدتا برزیلی) هستند. فرض آن‌ها این است که چنین بازیکنانی نسبت به عناصر بومی، جذاب‌تر، خلاق‌تر و مقابل دروازه ویرانگرتر هستند.
تیم‌های کی لیگ و جی لیگ به طور سنتی شرایط را برای انتقال بهترین بازیکنان‌شان به اروپا تسهیل کرده‌اند و بعضا آنقدر به قیمت‌های پایینی رضایت داده‌اند که از همان اول، استعداد بالای ستارگان‌شان در سطح بین المللی را کمرنگ جلوه می‌دهد. شاید بدتر از همه، عده کمی از هواداران، رسانه‌ها یا شبکه‌های آسیایی توجه کافی به اتفاقاتی که در سایر نقاط قاره‌شان می‌افتد داشته باشند. اگر آن‌ها احترام کافی برای قاره خودشان قائل نباشند، جای تعجب ندارد که دیگران هم بی تفاوت باشند.
اندو سابقه بسیار خوبی در سطح اروپا دارد و می‌تواند یک شکار عالی باشد. و بله، خریدی بسیار بهتر از کایسدو. او در انگلیس صاحب نام نیست ولی تا همین اواخر، کسی هم آن بازیکن ۲۱ ساله اکوادوری را به خوبی نمی‌شناخت. این نمایش‌های لیگ برتری کایسدو بود که به افزایش شهرت او یاری رساند. هدف اندو هم چنین چیزی خواهد بود.
- به قلم John Duerden برای گاردین
