باورهای ملی معمولا خیلی آموزنده نیستند اما چندین نفر به اتلتیک گفتند که نونیز را به عنوان فوتبالیست اروگوئه‌ای شاخصی می‌بینند که از همان ویژگی‌های بعضی از بازیکنان هموطنش- کاوانی یا لوییس سوارز- برخودار است که باعث شد آنها در سطح بالا بسیار موفق باشند.
هفت‌یک- فرناندو کوروچت هنوز لحظه‌ای را که به یاد دارد که هراس نابود کردن غیرعمدی دوران فوتبال داروین نونیز وجودش را فراگرفته بود.
اواخر سال 2016 بود. از کوروچت، مدیر آکادمی پنارول، خواسته شده بود که هدایت تیم اول را برای چند بازی پایانی فصل برعهده بگیرد. کار او این بود که ثباتی را در این تیم ایجاد کند تا فصل تمام شود اما او برنامه‌های دیگری داشت: او می‌خواست مهاجمی قدرتمند و مهارنشدنی که سال‌ها در لیگ جوانان به راحتی مدافعان حریف را در هم کوبیده بود به دنیا معرفی کند.
نونیز تنها 17 سال داشت اما کوروچت می‌دانست که آماده است. فقط یک معضل وجود داشت: تیم زیر 23 ساله‌ها برای عنوان قهرمانی لیگ می‌جنگید و می‌خواست که نونیز را در اختیار داشته باشد. کوروچت از روی اجبار موافقت کرد و منتظر خبر آخرین درخشش‌های نونیز ماند.
اما خبری که رسید ویران‌کننده بود. نونیز در دیدار برابر سود آمریکا برای زدن ضربه سر به هوا پریده بود اما به شکل عجیب و ناراحت کننده‌ای روی زمین فرود آمد. زانوی او زیر وزن بدنش خم و رباط صلیبی پایش پاره شد.
کوروچت در حالی که احساسش در صدایش مشخص است به اتلتیک می‌گوید :” وقتی متوجه شدم چه اتفاقی رخ داده است بغض گلویم را گرفت. ظاهرا شرایط زمین بد بود. این بدترین مصدومیت ممکن در بزرگترین لحظه برای او بود.”
اگر منطقی به ماجرا نگاه کنیم، کوروچت تقصیری در این اتفاق نداشت. اما حس ناراحتی بر او غلبه کرده بود و تنها زمانی آرام شد که در بیمارستان با نونیز دیدار کرد. او به آنجا رفت تا به او تسلی خاطر دهد اما در عوض این پسر نوجوان بود که او را تسکین داد.
کوروچت به خاطر می‌آورد:” او رفتاری بسیار پخته داشت. او به من گفت نگران نباش، احساس گناه نکن. زندگی همین است. من درمان خواهم شد و به پیشرفتم ادامه خواهم داد. این فقط یکی از چیزهایی است که باید از آن عبور کنم.”
مصدومیت شدید نونیز در 17 سالگی باعث شد تا نگرانی‌هایی در مورد آینده حرفه‌ای او به وجود بیاید.
این اولین مانعی نبود که نونیز در طول مسیرش تا رسیدن به بالاترین سطح با آن روبرو شد. آخرین آنها هم نبود. داستان نونیز پر از اتفاقات مانند گرسنگی شدیدی است که در بچگی تجربه کرد، دلتنگی‌ای که برای خانه داشت و اشک‌هایی که ماه‌ها در طول هر جلسه تمرین می‌ریخت چون شرایط زانویش هنوز خوب نبود.
اما ظاهر او روی آن تخت بیمارستان- سرزنده و بدون ذره‌ای حس ترحم برای خودش که کوروچت را مبهوت کرد- گویای همه چیز بود. با وجود تمام ویژگی‌های تکنیکی و فیزیکی نونیز، کسانی که او را خوب می‌شناسند، موافق هستند که چیزی که باعث شد او واقعا خاص باشد قدرت درونی او است- توانایی رویارویی با سختی و مقاومت کردن، همانطور که یکی دیگر از مربیان سابق او به آن اشاره می‌کند.
کوروچت می‌گوید:” او سرسختی خاص و اشتیاق به ادامه دادن در وجودش دارد. این یکی از ویژگی‌های بزرگ او است.”
***
نونیز در آرتیگاس، بخش شمالی روستایی‌نشین اروگوئه، رشد کرد. این روستا کنار کواریم قرار داشت، رودی که اروگوئه و برزیل را به طول 250 کیلومتر از هم جدا می‌کند.
آرتیگاس در قوس جریان این رودخانه قرار داشت و به نظر می‌رسد که دوست داشت در سمت دیگر باشد. گاهی به نظر می‌رسد که آب رودخانه هم چنین نظری دارد: کواریم رودی متلاطم بود و وقتی باران شدیدی می‌بارید، مستعد طغیان در زمین‌های کناری بود.
بسیاری از خانه‌ها در بخش‌های فقیرتر شهر روی سطح سیلابی ساخته شده است. نونیز در یکی از آنها زندگی می‌کرد. دیدن خانواده‌هایی که هر چند سال یک بار در حال بازسازی خانه‌هایشان- بازسازی زندگی‌شان- بودند غیرعادی نبود. اینجا جایی است که عزم راسخ جزئی از DNA شما می‌شود. جایی که پیش از آن که اتفاقی جدی رخ دهد، باید با اداره مثلا پلیس تماس گرفت.
خانواده نونیز باید سخت کار می‌کردند تا هزینه زندگی را تامین کنند. بیبیانو، پدر داروین، در کار ساختمانی بود. سیلویا، مادر او، چند شیفت به عنوان مستخدم کار می‌کرد و بطری‌های شیشه‌ای را از خیابان جمع می‌کرد. او می‌توانست بعدتر آنها را بفروشد اما قیمت زیادی نداشتند؛ همیشه پول کافی برای غذا دادن به همه وجود نداشت.
نونیز در سال 2019 به ال آبزروادور گفت:” من گاهی با شکم خالی به خواب می‌رفتم. اما این مادرم بود که اکثر وقت‌ها گشنه می‌ماند تا ما بچه‌ها غذایی برای خوردن داشته باشیم.”
نونیز تا سال 2013 در سطح محلی در رده جوانان فوتبال بازی می‌کرد، در آن زمان بود که از سوی پنارول، یکی از قدیمی‌ترین باشگاه‌های اروگوئه، انتخاب شد. اولین سفر او به سمت مونته‌ویدئو در جنوب آغاز اشتباهی بود. او تنها 14 سال داشت، کاملا تنها بود و 600 کیلومتر با خانه فاصله داشت. قابل درک بود که دلش برای خانواده‌اش تنگ شود. او پس از چند ماه به آرتیگاس برگشت.
او یک سال بعد بار دیگر تلاش کرد، با این وعده که خانواده‌اش برای مدتی طولانی‌تر به پایتخت می‌آیند تا در کنارش باشند. این باعث شد که از جونیور، برادر بزرگترش، هم بخواهند که به آکادمی پنارول ملحق شود
نونیز خیلی زود مورد توجه باشگاه بزرگ پنارول قرار گرفت و توانست با طی کردن مدارج ترقی، به تیم اول این باشگاه راه پیدا کند.
او این بار توانست دوام بیاورد. او به تیم زیر 16 ساله‌ها پیوست و شروع به جبران زمان از دست رفته کرد.
کوروچت به خاطر می‌آورد:” او سریع و قوی بود، حتی پیش از این که بدنش شروع به رشد کند و کمی عضله بسازد.
ویژگی‌های فیزیکی او به این بازیکن اجازه می‌داد که به راحتی بر حریف غلبه کند. تیم مقابل واقعا هرگز نمی‌توانست او را متوقف کند . او همچنین قدرت شوتزنی خوبی از بیرون محوطه جریمه داشت که اسلحه بزرگی در آن سن به حساب می‌آمد.
داروین همان زمان هم شبیه بازیکنی بود که هرچقدر می‌خواست در فوتبال پیشرفت می‌کرد. اگر سقفی وجود داشت، او بود که جایش را تعیین می‌کرد. نمی‌شد کیفیت او را نادیده گرفت.”
نونیز در تیم‌های جوانان در نوک خط حمله در سیستم 2-4-4 بازی می‌کرد. او ویدیوهای ادینسون کاوانی را بررسی و سعی کرد از حرکاتش تقلید کند، خصوصا نفوذهای موربی که از پشت خط دفاعی داشت. اما برتری نونیز به حدی بود که همیشه صبوری کافی برای این را نداشت که برای یک سانتر یا پاسی از میان میدان منتظر بماند.
کوروچت می‌گوید:” او تکرو بود. اگر اتفاقی رخ نمی‌دهد، عقب می‌آمد تا توپ را بگیرد، بچرخد و دردسر ایجاد کند. او گل‌های زیادی برای خودش ساخت.
من همیشه گلی که او برابر لیورپول (تیمی اروگوئه‌ای از مونته‌ویدئو) در سطح زیر 17 ساله‌ها به ثمر رساند را به خاطر دارم. او نیمی از زمین را دریبل زد. در آن زمان می‌دانستم که او چیز دیگری برای یادگیری در این گروه سنی ندارد. او به چالش بزرگ‌تری نیاز داشت.”
نونیز شروع به تمرین با تیم اول کرد. سپس آن مصدومیت نابودکننده پیش آمد که باعث شد او نزدیک به یک سال از میادین دور باشد. روحیه مثبت او باعث شد که عمل جراحی و روند درمان را به خوبی طی کند اما این بازیابی به آن خوبی که همه انتظارش را داشتند پیش نرفت: وقتی او به تمرینات برگشت، احساس دردی در زانویش داشت.
فابیان استویانوف، ملی‌پوش سابق اروگوئه که یکی از مربیان نونیز در تیم بزرگسالان پنارول بود، می‌گوید:” او گفت که احساس می‌کند چیزی درون زانویش را می‌خراشد. آنها برای مدتی نتوانستند متوجه شوند که مشکل از کجا است. فکر می‌کردند موضوع مربوط به تاندون‌ها است. این برای او بسیار ناامیدکننده بود.”
در آخر کار از ناامیدی فراتر رفت. لئوناردو راموس که هدایت تیم اول را در ابتدای 2017 برعهده گرفت می‌گوید نونیز به حدی ناراحت بود که می‌خواست فوتبال را کنار بگذارد.
راموس به اتلتیک می‌گوید:” او هر جلسه تمرین را با گریه به پایان می‌برد. یک بار او را کنار کشیدم پرسیدم شرایطش چطور است. او به من گفت می‌خواهد فوتبال را ترک کند و به آرتیگاس برگردد. او گفت که نمی‌تواند این درد را تحمل کند. او گفت که بازی کردن را دوست دارد اما نمی‌تواند به خاطر زانویش با 100 درصد توانش بازی کند. تحمل این درد بسیار دشوار بود. او مشخصا احساس ضعف بسیاری داشت.”
راموس اجازه جدایی نونیز را نداد. او می‌گوید:” ما مکالمه‌ای پدر-پسری داشتیم. وقتی به این شکل با بازیکنی صحبت می‌کنید، گاهی مهربان هستید و لحظاتی بعد باید محکم باشید. من به او گفتم که رویاهایش را به خاطر داشته باشد. در آن لحظه می‌خواستیم فوتبالیستی که در درونش داشت را بار دیگر بیدار کنم.”
راموس اولین بار در نوامبر 2017 از نونیز در ترکیب اصلی تیم اول استفاده کرد و از او خواست که با وجود دردی که داشت، برای لحظه‌ای درخشان که شاید در آینده پیش بیاید، بازی کند. وقتی آزمایش‌های بیشتر رشد استخوان اضافه در کاسه زانوی نونیز را نشان داد، او برای جراحی دیگری به آرژانتین سفر کرد.
او تا ژوئن سال بعد به میادین برنگشت. در مجموع به جز یک حضور کوتاه به عنوان بازیکن تعویضی، نونیز یک سال و نیم را دور از میادین سپری کرد.
کوروچت می‌گوید:” او مجبور بود صبور باشد. این موضوع به او قدرت داد. او بر آن غلبه کرد اما دوران سختی بود و فداکاری زیادی نیاز داشت. او شخصیت بزرگش را نشان داد.”
نونیز پس از کسب آمادگی فورا به بازیکن ثابت تبدیل نشد. راموس اغلب او را به عنوان تعویضی تاثیرگذار به کار می‌گرفت- کسی که می‌تواند کار را برای مدافعان خسته دشوار کند.
راموس می‌گوید:” بزرگترین نقطه قوت داروین در آن زمان هوشمندی حرکات و سرعتش بود. او بسیار باهوش بود. به شیوه بازیکنان بزرگ می‌توانست فضا را پیدا کند. و شتاب بسیار خوبی داشت. او می‌دانست که می‌تواند هر کسی را در کورس جا بگذارد و از این سرعت به خوبی استفاده می‌کرد.
بازی برابر داروین مانند این بود که از هر طرف تحت حمله قرار بگیرید. او یکی از بازیکنانی بود که نمی‌توانستید برای 10 ثانیه هم تنهایش بگذارید.”
استویانوف هم به همین شکل و با شور و حرات بسیاری از او تمجید می‌کند. او می‌گوید:” نونیز گام‌های واقعا بلندی داشت. او معمولا از سمت چپ فرار می‌کرد. توپ را کنترل می‌کرد، از خطوط رد می‌شد، یار مستقیمش را جا می‌گذاشت و سپس سرعت فوق‌العاده‌اش را نشان می‌داد.
و همیشه و همیشه به گل زدن فکر می‌کرد. اگر یک گل می‌زد، دنبال دومی بود. اگر دو گل می‌زد، سه گل می‌خواست. او علاقه‌ای دیوانه‌وار داشت. این داروین است. او شکارچی است. او هرگز خشنود نمی‌شود.”
رکورد گل نونیز در روزهای ابتدایی نشان می‌دهد که آنها فقط ویژگی‌های مثبت او را در مونته ویدئو می‌دیدند – یا شاید او در تمرینات بسیار مرگبار بود. نونیز در 12 بازی در سال 2018 برای پنارول یک گل زد. او سال 2019 را با تیم ملی زیر 20 ساله‌های اروگوئه در مسابقات قهرمانی آمریکای جنوبی شروع کرد اما موفق به گلزنی نشد. در پنج بازی باشگاهی پس از آن نیز نتوانست گلی به ثمر برساند.
در جام جهانی زیر 20 ساله‌ها بود که شرایط شروع به تغییر کرد. نونیز یک والی خیره‌کننده را در دیدار اول اروگوئه برابر نروژ به گل تبدیل کرد و پس از آن با یک ضربه پایانی غریزی دروازه نیوزیلند را باز کرد. او با سری افراشته به پنارول برگشت و در بازی مقابل بوستون ریور هت‌تریک کرد.
این درخشش کافی بود تا آلمریا که به تازگی با تزریق پول سعودی بلندپرواز شده بود را متقاعد کند که برای خرید این بازیکن 4.5 میلیون دلار بپردازد.
پدرو امانوئل، مربی‌ای که او را به خدمت گرفت، می‌گوید:” مشخصات او دقیقا همانی بود که من می‌خواستم. پویایی، تحرک، توانایی زدن ضربه پایانی، کیفیت تکنیکی…ما می‌دانستیم که داروین این ویژگی‌ها را به تیم ما اضافه می‌کند.”
با این حال، این یک قمار بود. نونیز تنها در دو بازی از 22 بازی‌اش برای پنارول گلزنی کرده بود. او در شرایط عجیبی قرار داشت، هم تا حدی ناشناس بود و هم بازیکنی بود که به دلیل مبلغ قابل توجهی که در استانداردهای دسته دوم اسپانیا برای جذبش پرداخت شده بود، انتظار درخشش فوری از او می‌رفت.
این نگرانی‌ها خیلی زود از بین رفت. همانطور که امانوئل پیش‌بینی کرده بود، نونیز تحرک و قدرت را به خط حمله آلمریا برد. انتقال به آندولس به نونیز اجازه داد که یک خانه و شش هکتار زمین در اروگوئه برای والدینش بخرد اما مشخص بود که او به آنجا نرفته است تا به دریافت این دستمزدها قانع باشد.
امانوئل می‌گوید:” او واقعا با این باشگاه هویت گرفت. نونیز خیلی زود DNA آلمریا را درک کرد. او از آن دست بازیکنانی است که هر هواداری دوستش دارد چون در هر دیدار با تمام وجود بازی می‌کند.”
نونیز در این تیم توانست ویژگی‌های مدرن بیشتری را به بازی‌اش اضافه کند. او صحنه‌های بسیاری از ضربات پایانی کوبنده به جای گذاشت- تذکر به تمام فوتبالیست‌ها: با این بازیکن درگیر نشوید- و فصل را با 16 گل به پایان برد.
این باعث شد که او مدنظر باشگاه‌های بزرگ‌تر قرار بگیرد. وقتی آلمریا نتوانست به لالیگا صعود کند، جدایی او اجتناب‌ناپذیر بود. او در سپتامبر 2020 با قراردادی به ارزش 24 میلیون یورو به بنفیکا رفت.
***
احتمالا از بقیه داستان خبر دارید، یا حداقل کلیت آن را شنیده‌اید. فصل اول نونیز پر از فراز و نشیب و تحت تاثیر شیوع ویروس کرونا بود اما او عملکرد درخشانی در فصل 22-2021 داشت، در 28 بازی لیگ 26 گل زد و لیگ قهرمانان را مجذوب درخشش خود کرد.
البته که لیورپول در ماه آوریل به تماشای نمایش او نشست. اما برای نلسون وریسیمو، سرمربی موقت بنفیکا در پنج ماه پایانی فصل گذشته، این فقط یک گوشه کوچک از توانایی نونیز بود.
وریسیمو به اتلتیک می‌گوید:” او از نظر فیزیکی هیولا است. فشاری واقعی در بازی او وجود دارد. او واقعا سریع و در فضاهای هجومی و نفوذ از پشت خط دفاعی خیلی خوب است.
وقتی مردم درباره بازیکنان کلاسیک شماره 9 صحبت می‌کنند، من به مهاجمانی فکر می‌کنم که دوست دارند در فضای میانی نزدیک به محوطه جریمه قرار بگیرند. اما داروین بازیکنی است که دوست دارد از کناره‌ها و خصوصا از سمت چپ نفوذ کند. او چند گل عالی به این شکل زده است، عقب کشیدن از سمت چپ، دریبل زدن به سمت داخل و شوت زدن.”
از نظر وریسیمو، آنفیلد بهترین مکان برای نونیز است که هنرش را بهبود ببخشد. او می‌گوید:” صادقانه پس از فصلی که داروین داشت و خصوصا عملکردش در لیگ قهرمانان، من همیشه فکر می‌کردم او گزینه بسیار خوبی در لیورپول خواهد بود.
من فکر می‌کنم او با سبک بازی این تیم سازگار است. این فقط یک احساس شخصی بود اما حالا به یک واقعیت تبدیل شده است. من اطمینان دارم که داروین توانایی‌هایش را نشان می‌دهد.”
قدرت‌بدنی نونیز و قد بلندش، مهار او را برای هر مدافعی دشوار می‌کند.
نونیز هنوز 23 سال دارد. منطقی است که او هنوز جای پیشرفت زیادی در بازی‌اش داشته باشد. پس یورگن کلوپ باید روی چه بخشهایی با او کار کند؟
امانوئل، مربی سابقش در آلمریا، می‌گوید:” او باید هدفمندتر باشد. از خودگذشتگی خاصی در بازی او وجود دارد اما گاهی تمایل او در کمک به تیم به این معناست که او جایگاهش را از دست می‌دهد و در زمین بچرخد. او کارهای زیادی را برعهده می‌گیرد. این بازیکن باید درک کند که لیورپول نیاز دارد او در محوطه جریمه بماند تا گل بزند.”
وریسمو به جنبه تکنیکی‌تری از بازی نونیز اشاره می‌کند:” لمس توپ اول او… اطمینان حاصل کنید که همان یک لمس باعث می‌شود او به فضای لازم وارد شود. موضوع درباره جهت‌گیری است: وقتی او توپ را دریافت می‌کند، باید بتواند یک لمس توپ- نهایتا دو لمس توپ- داشته باشد و در موقعیت شوتزنی قرار بگیرد. وقتی او توپ را در برابرش دارد، ضربه پایانی بسیار درخشانی می‌زند.
اما چیزی که بیشتر از همه باید روی آن کار کنید، بخش دفاعی فوتبالش است. نبردهای یک برابر یک، جایگیری، حفاظت از فضاهای درست، دانستن زمان درست برای هدایت پرس… او باید کارش را در روند دفاعی تیم بداند.”
***
لیگ برتر با هر معیاری یک گام بزرگ دیگر برای نونیز است. لیورپول بدون شک باید صبور باشد اما مبلغ هنگفت جذب او باعث می‌شود که او بیش از حد زیر نظر و تحت فشاری غیرقابل اجتناب باشد.
امانوئل می‌گوید:” من تعجب نکردم که او به تیمی مثل لیورپول پیوست چون از کیفیتش خبر دارم. اما هرگز فکر نمی‌کردم همه چیز تا این حد سریع پیش برود. نمی‌توانم دروغ بگویم، این پول زیادی برای بازیکنی 23 ساله است. این فشار زیادی روی او خواهد بود. مردم به خاطر این مبلغ نگاه متفاوتی به او خواهند داشت.”
هرچند، کسانی که نونیز را خوب می‌شناسند، فکر نمی‌کردند از نظر ذهنی فشاری روی او باشد و او هم با گلزنی پس از حضور در زمین در بازی سوپرجام انگلیس در روز شنبه نشان داد که نگران نیست. در حالی که تمامی مربیان نونیز در اروگوئه به قدرت درونی او اشاره دارند، وریسمو می‌گوید:” او ظرفیت بسیاری برای یادگیری دارد.”
کوروچت می‌گوید:” داروین ثبات قدم، سرسختی و توانایی بسیاری برای رویارویی با مسائل جدید دارد. او شخصیت بزرگی است که می‌داند چطور با ناملایمات مواجه شود.”
نونیز شروع خوبی در آنفیلد داشت و با گلزنی مقابل منچسترسیتی کمک کرد تا لیورپول در دیدار کامیونیتی‌شیلد به پیروزی برسد.
باورهای ملی معمولا خیلی آموزنده نیستند اما چندین نفر به اتلتیک گفتند که نونیز را به عنوان فوتبالیست اروگوئه‌ای شاخصی می‌بینند که از همان ویژگی‌های بعضی از بازیکنان هموطنش- کاوانی یا لوییس سوارز– برخودار است که باعث شد آنها در سطح بالا بسیار موفق باشند.
گوستاوو فریرا که مربی او در تیم ملی زیر 23 ساله‌های اروگوئه بود، می‌گوید:” او تجسم فرهنگ فوتبال ما است. او توانایی رویارویی با موقعیت‌های دشوار و مقاومت را دارد. قدرت هجومی، تمایل به کار با توپ یا بدون توپ. اگر او مجبور به پرس باشد، آن را با بیشترین شدت انجام می‌دهد- گاهی حتی بیش از حد. این ویژگی بازیکنان اروگوئه‌ای است؛ این قدرت تهاجمی، این هماهنگی با تیم.”
استویانوف با او هم‌نظر است:” عزم راسخ، قدرت عصیان، حس رفاقت؛ این ویژگی‌های بهترین بازیکنان اروگوئه است. داروین هم آنها را دارد.”
این ویژگی‌هایی است که به نظر می‌رسد باعث محبوبیت نونیز نزد هواداران لیورپول در ماه‌های پیش‌رو شود. مسیر او از منطقه سیلابی آرتیگاس تا آنفیلد همیشه آسان نبوده اما او را قدرتمند کرده و پشتکارش را افزایش داده است. اگر او شکست بخورد، به خاطر کمبود تلاش یا تعهد نیست.
امانوئل اظهار داشت:” او می‌داند که این داستان سختکوشی و فداکاری است. او این ویژگی‌ها را در تمامی جلسات تمرین و هر بازی نشان می‌دهد. او یک مبارز است. این هماهنگی، اخلاق کاری، روحیه تیمی… او کاملا برای لیورپول مناسب است.”
نونیز یکی از زیباترین گل های لیگ قهرمانان اروپا را زد به رئال که توی این جا ببینید👇
زندگی در سالهای اولیه و بزرگ شدن داروین کودکی خجالتی با انگیزه فوق العاده ای برای موفقیت در زندگی به دنیا آمد. سکوت و خجالتی نونز آرزوی بلندپروازانه او را برای دور نگه داشتن خانواده اش از فقر پنهان می کرد. این فوتبالیست در دوران کودکی خود در محله کانکس آرتیگاس، شهری در شمال اروگوئه زندگی می کرد. داروین تنها با یک برادر به نام جونیور نونز بزرگ شد که قهرمان او بود.
داروین الگو خودش را برادر بزرگش می داند و اولین گلی که زد به دوستش تقدیم کرد که از دنیا رفته بود
داروین الگو خودش را برادر بزرگش می داند و اولین گلی که زد به دوستش تقدیم کرد که از دنیا رفته بود
زندگی در سالهای اولیه و بزرگ شدن داروین کودکی خجالتی با انگیزه فوق العاده ای برای موفقیت در زندگی به دنیا آمد. سکوت و خجالتی نونز آرزوی بلندپروازانه او را برای دور نگه داشتن خانواده اش از فقر پنهان می کرد. این فوتبالیست در دوران کودکی خود در محله کانکس آرتیگاس، شهری در شمال اروگوئه زندگی می کرد. داروین تنها با یک برادر به نام جونیور نونز بزرگ شد که قهرمان او بود
♥️💛💚💙.
