طرفداری | با قوانین جدید یوفا باشگاه‌ها طی پنج سال فرصت مستهلک کردن هزینه خرید یک بازیکن را دارند. در حالی که طبق قوانین قدیمی، باشگاه‌ها این هزینه را در طول مدت قرارداد یک بازیکن می‌توانستند مستهلک، مبلغ پرداخته شده را به سال‌های قرارداد تقسیم و آن را به مرور در حساب‌های مالی‌شان ثبت کنند.
حفره قانونی که این امکان را به برخی باشگاه‌ها از جمله چلسی داد که با امضای قراردادهای طولانی مدت‌تر بتوانند مقدار پول بیش‌تری در یک پنجره نقل‌وانتقالاتی خرج کنند و با محدودیت‌های فیرپلی مالی روبه‌رو نشوند. به همین خاطر برای سومین پنجره نقل‌وانتقالات متوالی از زمان ورود مالکان آمریکایی جدید به چلسی، هزینه‌های آن‌ها به موضوع داغ این روزهای فوتبال تبدیل شده است است.
به گزارش اتلتیک، چلسی با جذب مویسس کایسدو از برایتون با مبلغ 115 میلیون پوند تنها پس از شش ماه رکورد نقل‌وانتقالات بریتانیا که تا پیش از این به اسم انزو فرناندز 106 میلیون پوندی بود، شکست. آبی‌های لندن در رقابت با لیورپول موفق شدند که این هافبک اکوادوری را به خدمت بگیرند و اکنون در صدد این هستند رومئو لاویا دیگر هدف نقل‌وانتقالاتی قرمزهای آنفیلد را نیز از دست آن‌ها در انتقالی به ارزش 50 میلیون پوند بربایند. بنابراین انتقال احتمالی لاویا از ساوتهمپتون به چلسی، به این معنی است که مالکان جدید تاکنون مبلغی در حدود 900 میلیون پوند از زمان ورودشان به این باشگاه هزینه کرده‌اند و این ماجرا هنوز ادامه دارد!
یک دروازه‌بان جدید باید جایگزین کپا آریزابالاگا شود و همچنین چلسی تمایل دارد که دو مهاجم دیگر نیز به خدمت بگیرد. همه این هزینه‌ها در حالی صورت می‌گیرد که چلسی در حال حاضر از درآمد حاصل از اسپانسر اصلی پیراهنش نیز در این فصل محروم است. هیچ باشگاه دیگری در جهان کنونی فوتبال به این شکل عمل نمی‌کند و به همین خاطر زمزمه‌هایی به وجود آمده که برخی باشگاه‌های رقیب در لیگ برتر در پی شکایت از آن‌ها هستند. این باور به‌طور گسترده در میان بسیاری از افراد به وجود آمده که چلسی قوانین فیرپلی مالی را زیر پا گذاشته است.
چلسی خیالش از بابت فیرپلی راحت است
در چلسی باور دارند که آن‌ها با استراتژی‌ای که در پیش گرفته‌اند، مشکلی از بابت فیرپلی مالی نخواهند داشت. یک مانع بزرگ بر سر راه درک استراتژی ذکر شده این است که اکثر مردم در معاملات فوتبالی تنها مبلغ انتقال را در نظر می‌گیرند اما ساز و کار این موضوع به شکل دیگری است.
برای مثال یک بازیکن در انتقالی به ارزش 50 میلیون پوند و امضای قراردادی پنج ساله با دریافت حقوق هفتگی 100,000 پوند به باشگاه A می‌پیوندد. باشگاه B نیز یک بازیکن دیگر را در انتقالی رایگان به خدمت می‌گیرد و حقوق هفتگی 400,000 پوندی به او پرداخت می‌کند. حال به نظر شما در حساب‌های سالانه این دو باشگاه که مورد بررسی نهادها قرار می‌گیرد، برای کدام یک از بازیکن‌ها هزینه بیش‌تری ثبت می‌شود؟
پاسخ درست بازیکنی است که باشگاه B به خدمت گرفته زیرا حقوق هفتگی 400,000 پوندی، به کمی بیش از 20 میلیون پوند در سال خواهد رسید. اما از طرفی هزینه انتقال بازیکن 50 میلیون پوندی به باشگاه A برای ثبت در حساب‌های سالانه، پس از تقسیم و مستهلک شدن به 5 سال و همچنین با احتساب حقوق هفتگی 100,000 پوندی‌اش، حدود 15 میلیون پوند است. با این فرمول و با در نظر گرفتن این شرایط، می‌توان گفت انتقال ارلینگ هالند به منچسترسیتی در تابستان سال 2022 با احتساب حقوق و پاداش‌هایی که خود بازیکن و اطرافیانش جدا از مبلغ پرداخت شده به دورتموند، دریافت کردند، هنوز گران‌ترین انتقال تاریخ فوتبال بریتانیا است.
چلسی فعلاً نیاز به دست‌وپنجه نرم کردن با قانون جدید یوفا ندارد
هر چند لیگ برتر نیز به احتمال زیاد در پیروی از یوفا، قانونی مشابه را تصویب کند اما از آنجایی که چلسی تا قبل از اجرایی شدن این قانون از حفره به وجود آمده استفاده کرده، به مشکل نخواهد خورد. همچنین چلسی در رقابت‌های اروپایی یوفا نیز حضور ندارد به همین خاطر فعلاً نگران قوانینش نیز نیستند زیرا برای حل کردن مشکلات حساب‌های مالی‌شان، هنوز یک سال فرصت دارند.
چلسی برای حل کردن مشکلات حساب‌های مالی‌اش باید چه کاری انجام دهد؟
چلسی در سه پنجره نقل‌وانتقالاتی گذشته بیش از 250 میلیون پوند از فروش بازیکن‌ها درآمد داشته که حدود 200 میلیون پوند آن در همین پنجره به دست آمده است. با این حال چنین رقمی به هیچ وجه نزدیک به این هم نیست که بتواند در حساب‌های مالی چلسی تعادل ایجاد کند. اما برای اهداف حساب‌‍داری لازم نیست که آن را به‌طور کلی حساب کنیم.
درآمد حاصل از فروش هر بازیکن فوراً و به‌طور کامل پس از کم شدن مبلغ باقی‌مانده مستهلک شده، در حساب‌های مالی باشگاه‌ها ثبت می‌شود. برای مثال اگر باشگاه A که بالاتر به آن اشاره شد بازیکن خود را در آستانه دو سال مانده به اتمام قراردادش با مبلغ 70 میلیون پوند بفروشد، رقم 50 میلیون پوند در حساب‌هایش ثبت می‌شود.
حال خبر خوش برای چلسی این است اکثر بازیکنانی که در این پنجره فروخته شدند، یا به اندازه کافی در باشگاه بوده‌اند تا ارزش دفتری کمی داشته باشند مانند کای هاورتس، متئو کواچیچ و کریستین پولیشیچ یا محصول آکادمی باشگاه مانند میسون مانت و روبن لوفتوس چیک بوده‌اند که فروش آن‌ها به معنی سود خالص برای چلسی خواهد بود.
فروش هاورتس، مانت و کواچیچ به تنهایی سود خالص 100 میلیون پوندی به حساب‌های چلسی اضافه کرده که روی کاغذ این اجازه را به آن‌ها خواهد داد تا 500 میلیون پوند از هزینه‌های نقل‌وانتقالات مستهلک شده در قراردادهای پنج ساله را دوباره سرمایه‌گذاری کنند. البته پس از آن نیز در سال‌های آینده همچنان برای سالم نگه داشتن حساب‌های مالی‌شان نیاز به فروش دارند.
برآورد هزینه مستهلک شده چلسی در طی سه پنجره نقل‌وانتقالاتی گذشته و با استفاده از ارقام گزارش شده توسط اتلتیک، اکنون به 157.2 میلون پوند می‌رسد که تقریباً به‌طور کامل با سود 149.6 پوندی حاصل از فروش بازیکنان که در حساب‌های مالی ثبت شده، جبران می‌شود. پس واضح است باشگاه‌های بزرگ فضای بیش‌تری نسبت به آنچه که در ابتدا به نظر می‌رسد برای مانور در بازار نقل‌وانتقالاتی در اختیار دارند. از طرفی محدودیت‌های قوانین فیرپلی مالی نیز در حال کاهش هستند و برای مثال از فصل 24-2023، باشگاه‌هایی که از نظر مالی در وضعیت خوبی قرار دارند می‌توانند در یک دوره نظارتی سه ساله تا 90 میلیون یورو زیان مالی داشته باشند در حالی که در قانون قبلی این سقف 30 میلیون یورو بود.
همچنین از آنجایی که تاکنون حساب‌های یک باشگاه تقریباً یک سال پس از انجام معاملات مربوطه منتشر می‌شود، هنوز خیلی زود است که بدانیم آیا چلسی ضرر یا سود کرده است اما با این فرض که می‌توانند طی سه سال حدود 90 میلیون یورو زیان مالی داشته باشند، باید در نظر داشت که حساب‌های سال گذشته چلسی زیان 121 میلیون پوندی را نشان می‌دادند و دو سال پیش نیز با زیان مالی 156 میلیون پوندی که دومین ضرر بزرگ تاریخ لیگ برتر است، روبه‌رو بودند. بنابراین چلسی هرچه زودتر باید شروع به سودآوری کند. چه از طریق فروش بازیکنان و چه از طریق کسب درآمدهای دیگر مانند بازگشت به لیگ قهرمانان، جایی که انتظار می‌رود چلسی از هر بازی خانگی حدود 3 تا 4 میلیون پوند درآمد کسب کند.
