ناگهان صدای سوت بلند "هربرت فاندل آلمانی" حکم به هفتمین قهرمانی اروپایی میلان می داد. این آخرین قهرمانی میلان در لیگ قهرمانان بود. تیمی که روزگاری رقیبانش با شنیدن نام و دیدن لباس قرمز و مشکی اش ترس و واهمه همه وجودشان را فرا می گرفت.
به جرات می توان گفت یکی از بدترین و تلخ ترین فصل ها در تاریخ115 ساله باشگاه فوتبال آث میلان بود. تیم تحت هدایت مکس آلگری قرار داشت. مربی ای که 2 سال قبل میلان را بهمراه ستارگانی همچون تیاگو سیلوا وموتور گلزنی بنام زلاتان ایبراهیموویچ برای آخرین بار قهرمان کالچو کرده بود. آلگری با کمبود ستاره در ترکیب میلان مواجه بود همچنین مصدومیت های پیاپی بازیکنان دست او را خالی تر از قبل کرده بود.
تیمی که سالیان سال ستارگانی همچون شوچنکو، کاکا، مالدینی، روی کاستا و... را در ترکیبش می دید و از بازیکنان ذخیره آن سال هایش می توان یک تیم قدرتمند و پر ستاره ساخت، الان در ترکیب 11نفراش کوین کنستانت و زاکاردو قرار دارد. میلان در لیگ توفیق چندانی نداشت و مثل همیشه تمرکز اصلی را در اروپا گذاشته بود بلکه معجزه ای رخ بدهد.
این فصل با بازگشت کاکا به میلان پس از 4 سال ناموفق در مادرید همراه بود. این انتقال در واقع بیشتر بخاطر سیاست های سیلویو برلوسکونی مالک میلان برای آرام کردن سکو ها بود. سکو ها آرام شده و شور و شوق هواداران بیشتر شده بود، اما انگار داستان برای پسر طلایی میلان پایان غم انگیزی داشت چرا که در بدترین شرایط چندسال اخیر به خانه بازگشته بود.
بازی رفت برابر بارسلونا در سن سیرو. میلان آلگری نمایش نسبتا خوبی ارائه داد و یک تساوی از بارسای آماده گرفت. در نیوکمپ اما ورق برگشت. در دیداری که داوری جنجالی داشت، بارسلونا توانست میلان را 3-1 شکست دهد. انگار باختن برای میلان عادت شده بود. تیمی که سال ها عادت بردن را ترک نمی کرد، به یکباره ترک عادت کرد!
در آخرین بازی مرحله گروهی لیگ قهرمانان، میلان در ورزشگاه خانگی مقابل آیاکس به 1 امتیاز برای صعود به مرحله حذفی نیاز داشت. روسنری ها در طول 90 دقیقه تحت فشار آیاکس قرار داشتند. ترس و نگرانی و استرس در چشمان تیفوسی های میلان موج می زد. کنار زمین آلگری به آب و آتش میزد. میلان سر انجام با گرفتن یک تساوی بدون گل در شب سکوت سن سیرو به مرحله حذفی صعود کرد. برلوسکونی بالاخره حکم اخراج مکس آلگری را امضا کرد. نفر بعدی چه کسی بود؟
بله! کلرنس سیدورف. سیدورفی که در بوتافوگو توپ می زد سرمربی جدید میلان شد. میلان با هدایت سیدورف مقابل اتلتیکویی که در آن سال فینالیست لیگ قهرمانان شد، در سن سیرو بازی جذابی را ارائه داد و دو بار تا آستانه باز کردن دروازه کورتوا پیش رفت اما تیرک اجازه باز شدن دروازه را نداد و سر انجام 1-0 شکست خورد.
بازی برگشت در ویسنته کالدرون بر گزار می شد. میلانی ها منتظر شگفتی بودند، اما تحقیر در پایتخت اسپانیا انتظار سیدورف و بازیکنانش را می کشید. میلان 4-1 مغلوب اتلتیکو شد وسنگین ترین شکست تاریخ میلان در مقابل این تیم مادریدی رقم خورد. در این فصل میلان با 57 امتیاز رتبه ای بهتر از هشتمی سری آ بدست نیاورد و از رسیدن ب اروپا بازماند.
این برای تیمی که دومین تیم پرافتخار لیگ قهرمانان است، به مانند یک فاجعه بزرگ بشمار می آمد. میلان خسته کم کم امید را در دل هوادارنش تیره و تیره تر کرد. خیلی ها گفتند میلان به سرنوشت آیاکس آمستردام دچار شده، اما این بی انصافی بود! مگر می شود تیمی که سال های سال همیشه مدعی قهرمانی در تورنمنت های مختلف بوده به یکباره نابود شود؟
سیلویو برلوسکونی سیدورف را که نسبتا خوب نتیجه گرفته بود، برکنار کرد. زمزمه های آمدن اسپالتی و حتی اونای امری که به تازگی سویا را قهرمان لیگ اروپا کرده بود به گوش می رسید، اما در نهایت فیلیپو اینزاگی که تنها سابقه مربیگری در تیم های جوانان میلان را داشت سکان هدایت روسونری را بدست گرفت.
بازی های پیش فصل در جام گینس امید اندک هواداران خوشبین میلان را تا حدودی نا امید کرد. شکست 5-1 مقابل من سیتی و تحقیر دوباره! با این حال، پیپو به کار خود ایمان داشت ایمان داشت که می تواند از این خاکستر میلان دوباره عطش قهرمانی بسازد.
با شروع فصل جدید میلان در اولین دیدار به مصاف لاتزیو رفت و موفق شد با نتیجه 3-1 این رقابت ها را با برد شروع کند. در دومین دیدار به مصاف پارمای دونادونی رفت. میلان بازی را 5-4 برد اما خوردن 4 گل در یک بازی نشانگر ضعف اساسی میلان در پست های دفاعی بود؛ جایی که سالیان سال با حضور امثال مالدینی، نستا، استام، کاستاکورتا، بارزی و... در این پست کمترین نگرانی را داشت، حالا تبدیل به اصلی ترین نگرانی مربی و هواداران شده است.
با این دو برد متوالی انگار روزهای خوب نزدیک بودند، اما شکست 1-0مقابل یوونتوس در سن سیرو میلان را با افت در هفته های بعد رو به رو کرد. تساوی در دو دیدار بعد میلان را از کورس عقب انداخت، اما 2پیروزی متوالی برابر تیم های ورونا یعنی کیه وو و هلاس ورونا، میلان را بار دیگر به صدر جدول نزدیک کرد.
بعد از این 2 برد میلان رنگ پیروزی را ندید و وارد بحران جدیدی شد. تساوی در خانه مقابل فیورنتینا میلان را تا رتبه چهارم پایین آورد. تساوی بعدی در خانه ی کالیاری رقم خورد تیمی که اینتر را با هنرنمایی ارکال در سن سیرو 4-1شکست داده بود. شکست2-0 مقابل پالرمو به این معنی بود که میلان باید به فکر رتبه دوم به پایین باشد چرا که یوونتوس اختلافی نزدیک به 10 امتیاز ایجاد کرده بود.
اینزاگی در روز های قبل گفته بود: هدف میلان در این فصل صعود به لیگ قهرمانان هست پس جام حذفی را جدی می گیریم. بازی بعدی در مقابل سامپدوریایی بود که در جدول اختلاف اندکی با میلان داشت. این بازی در ورزشگاه لوئیجی فراری به میزبانی سمپدوریا برگزار شد. شکست در این بازی، 6امتیازی میلان را از رقبا عقب می انداخت، اما بازی 2-2 مساوی به اتمام رسید. این بازی دو نکته داشت: اول: گلزنی استفان الشراوی پس از چند ماه مصدومیت بود؛ و دوم شاید بهترین خبر ممکن برای میلانی ها پیش از دربی، اخراج دنیله بونرا بود.
هفته بعد هفته ای سرنوشت ساز برای میلان است. اینزاگی می تواند با یک برد روحیه بخش در این مسابقه بزرگ تیمش را برای بازی های بعد مخصوصا بازی های جام حذفی که هدف اول میلان در این فصل هستند آماده کند و امید زیادی برای رسیدن به لیگ قهرمانان در فصل آینده داشته باشد. برد در بازی مقابل اینتر برای میلان به معنای یک انقلاب کوچک اما با تاثیرات بزرگ خواهد بود. تاثیراتی که از بازیکنان تا هواداران شامل آن می شوند.
میلان با اینزاگی دوره جدیدی را شروع کرده و در حال بازسازی است. انتظار اینکه این تیم با یک یا دو فصل به اوج بازگرده انتظار بیهوده ای است و تا حدودی غیر ممکن بنظر می رسد. اصالت اما چیزی نیست که از بین رفتنی باشد و با یک برنامه بلندمدت می شود تیمی ساخت که همه ی فوتبال دوستان خیلی وقت است انتظار بازگشت باشکوهش را می کشند: تیمی به اسم آث میلان...
ارسالی کاربر طرفداری: پادشاه سن سیرو
