دُن فلورنتینو پرزاولا مهمترینشون احمدرضا عابدزاده بود که وقتی از استقلال رفت پرسپولیس کل ایران فقط راجع به احمدرضا حرف میزدند و اون موقع با نبودن مجازی و دسترسی مردم فقط به کیهان ورزشی و ابرار ورزشی، اون همه التهاب تو جامعه خیلی خیلی زیادتر از الان بود.
دوما وقتی شاهرخ رفت پرسپولیس یه جورایی یکسال تمام تو استقلال عزای عمومی بود.
بعد از برد سه هیچ پرسپولیس تو دربی با دو تا گل شاهرخ به استقلال و درخشش بی نظیر ناصرمحمدخانی استفلالی ها نابود شده بودند.
استقلال سال بعدش تو دربی یک یک که فرشاد پیوس گل افساید زد و شاهرخ هم که قول داده بود به پذسپولیس گل نیزنه از روی نقطه پنالتی گل زد دوباره غرور به استقلال برگشت.
استقلالیها خیلی خیلی سرشکسته بودند.
شاهرخ و احمد رضا بت های استقلال بودند.
تازه اون زمان پولی هم در کار نبود
ما میرفتیم تمرین استقلال جواد زرینچه و رضا حسن زاده دو نفری با موتورگازی میومدن سر تمرین.
این مقاله مسلما توسط کسی نوشته شده که اون روزها رو تجربه نکرده.
فوتبال ایران نسبت به اون موقع اصلا بین ایرانیان محبوب نیست.
قبلا با یه برد کل شهر میریختن بیرون بزن و برقص.
الان فقط طرفدارای دو آتیشه موندن و عموم مردم بیخیال فوتبال شدند.
شرایط جامعه اصلا با دهه شصت خیلی فرث داره
