سال 1968 را بیشتر به خاطر فضای آشوب اجتماعی و ناآرامی که جهان را فراگرفته به یاد می آوریم. اعتراض دانشجویان در ماه می منجر به اعتصاب عمومی نزدیک به ده میلیون کارگر در فرانسه شد. تظاهرات بزرگ، همبستگی ها در مکزیکو سیتی، برلین، توکیو، بوئنوس آیرس و بلگراد دنبال می شد. «سال موانع» حمله تت در ویتنام، بهار پراگ، ترور مارتین لوتر کینگ و بابی کندی و تظاهرات قدرت سیاه در بازی های المپیک را به همراه داشت. برای فوتبال انگلیس، انقلاب کمترین لرزه است. اما بدون شک برای لیدزی ها آن دوره فراموش نشدنی است. طاووس ها توانسته بودند دو بار با سرمربی پدر سالار خود، یعنی دان ریوی در سال های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۴ قهرمان لیگ شوند.
اما در بین این قهرمانی ها، لیدز به راحتی می توانست سه بار بین سال های ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۳ قهرمان شود. آنها بدون شک یکی از بهترین تیم ها در آن دوره بودند. اما یک مشکلی وجود دارد. نایب قهرمانی و قربانی شدن در فینال ها برای لیدزی ها همیشه دائمی بود. اگر شلوغی مسابقات از عملکرد شاگردان دان ریوی بهتر نمی شد یا باشگاه بیشتر روی تیم اصلی خود سرمایه گذاری می کرد، مطمئنا جام های بیشتری در الند رود بدست می آمد.
طاووس ها در مجموع مهره‌های غول شکنی نداشتند، اما یازده گزینه اول دان ریوی بی نظیر بود. در سال ۱۹۶۸-۶۹ ترکیب منظم آنها شامل:
گری اسپراگ دروازه بان ملی پوش تیم ملی ولز، پل رینی مدافع ملی پوش تیم ملی انگلیس، تری کوپر، جک چارلتون، نورمن هانتر و میک جونز، بیلی برمنر، پیتر لوریمر و ادی گری بازیکن ملی پوش اسکاتلند، جانی گیلز هافبک ملی پوش جمهوری ایرلند.
اولین قهرمانی لیدز یونایتد اوج پیشرفت پنج ساله آنها از زمان صعود این باشگاه از دسته دوم بود. آنها اولین جام نقره‌ای خود را در سال ۱۹۶۸ در قالب جام اتحادیه انگلیس کسب کرده بودند و دومین قهرمانی آنها در همان سال با جام اینتر- سیتیز فیرز کاپ جشن گرفتند.
لیدزی ها هیچ وقت به طور گسترده مورد استقبال هوادارانشان قرار نمی گرفتند. آنها فقط برای کسب امتیاز به میادین بازی می رفتند. به این معنا که امتیاز های بدست آمده آنها (۶۷ امتیاز) نسبت به گل های زده آنها (۶۶ گل) بیشتر بود. با این حال ، این عصر فوتبالی دفاعی بود. برداشت بریتانیایی ها از سبک کاتناچیوی ایتالیایی که رقابت های اروپایی را بسیار نزدیک کرده بود. دان ریوی، مربی که در جزئیات بسیار متعصب بود و نکات های زیادی را در مورد تیم‌های رقیب نگه می‌داشت. اما محبوب ترین تاکتیکش بهم زدن تمرکز تیم حریف بود. با حال ریوی می خواست ماندگار شود و میراث گرانبهایی را برای تیم لیدز بسازد، از این رو رنگ لباس لیدز را به تمام سفید تغییر داد تا به رئال مادرید قدرتمند تبدیل شود. تا حدودی، او موفق بود، زیرا لیدز ساده به "سوپر لیدز" تبدیل شد و سبک بازی آنها تکامل یافت تا تیم را به یکی از هیجان انگیزترین تیم های دهه 1970 تبدیل کند.
بین سال‌های 70-1969 و 72-1971، لیدز فوتبال شگفت‌انگیزی بازی می کرد. با این حال یک مشکل وجود داشت. اغلب اوقات آنها با تنبیه برنامه هایی که نتیجه موفقیت مستمر در همه جبهه ها بود، خسته می شدند. علاوه بر این، آسیب‌های بازیکنان حیاتی در مواقع حساس، مانند شکستگی پاهای پل رینی و تری کوپر، به این موارد اضافه شد و احساس اینکه سرنوشت در برخی مواقع علیه ریوی و تیمش توطئه می‌کند، سخت نبود.
مطمئنا هر زمان که لیدزی ها لغزش پیدا می کردند، اغلب احساس غمگینی به وجود می آمد. مثلا در سال 1970 هنگامی که آنها توسط چلسی سرسخت در فینال جام حذفی شکست خوردند به معنای واقعی زجر آور بود. یا باخت مقابل کولچستریونایتد باعث لذت حریفان شده بود.
اما احترام زیادی برای تیم ریوی وجود داشت، مخصوصا در دوره سه ساله ای که آنها باید خیلی بیشتر از تیم های دیگر انگلیس بازی می کردند. در سال‌های 70-1969، آنها با جذب آلن کلارک، مهاجم با استعداد لسترسیتی، تیم خود را تقویت کردند. آنها بازیکنی را جذب کرده بودند که استعداد خالص بود. لیدز همچنین به پیتر کورمک از هیبرنیان علاقه مند بود، اما این انتقال هرگز انجام نشد. لیدز با فرم خوبی وارد سال 1970 شد و سال جدید را با پیروزی 5-2 مقابل چلسی که در شرایط بسیار خوبی قرار داشت آغاز کرد. آنها در یک هشتم نهایی جام ملت های اروپا نیز حضور داشتند و هنوز در این رقابت ها گلی دریافت نکرده بودند. در جام حدفی هم عملکرد عالی داشتند و توانسته بودند سوانسی، ساتون یونایتد، منسفیلد و سویندون را شکست دهند. لیدز به سه گانه بی سابقه لیگ، جام حذفی و جام ملت های اروپا نزدیک می شد، اما بازی ها شروع به انباشته شدن کردند. دیدار نیمه نهایی جام حذفی با منچستریونایتد بازی بود که انرژی مردان ریوی را بسیار تخلیه کرده بود. یک گل از بیلی برمنر، لیدز را به ومبلی رساند، اما حماسه دو بازی در اروپا، مقابل سلتیک قهرمان جام ملت‌های اروپا در سال 1967 و بازی مجدد فینال جام حذفی با چلسی، ستون فقرات تیمی ریوی را شکست. اورتون با 9 امتیاز اختلاف نسبت به لیدز قهرمان شد و عملا لیگ برای شاگردان ریوی از دست رفت. در جام ملت های اروپا سلتیک دو بار لیدز را شکست داد، 1-0 در الند رود و 2-1 در همپدن پارک.
اما جام حذفی، تساوی در بازی رفت نیمه نهایی به عنوان "نبرد بریتانیا" نامگذاری شد. در جام حذفی، لیدز پس از تساوی 2-2 در ومبلی، در بازی برگشت با نتیجه 2-1 توسط چلسی شکست خوردند. حتی نزدیک‌بین‌ترین هوادار چلسی باید اعتراف می‌کرد که لیدز به شدت بدشانس بوده است. در حالی که بازیکنان لیدز در زمین چمن اولدترافورد دراز کشیده بودند، ریوی که همیشه شخصیت پدری برای تیمش بود، بچه‌هایش را بلند کرد و به آنها گفت که به جلو نگاه کنند و دوباره شروع کنند. او گفت: «ما قبلاً این کار را انجام داده‌ایم و اکنون می‌توانیم آن را انجام دهیم.
لیدز 12 ماه قبل به دلیل سبک بازی خود مورد انتقاد قرار گرفته بود، اما دقیقا یک سال بعد تعداد کمی می توانستند از نحوه بازی آنها انتقاد کنند. آنها 84 گل در لیگ به ثمر رساندند، آن هم بیش از هرتیم دیگری. حتی از اورتون قهرمان هم (۷۴ گل به ثمر رسانده) بیشتر گل زده بودند.
از بین بردن شهرت سخت بود، اما در سال 1970-1971، لیدز بار دیگر مدعی شد و آنها بازی بسیار خوبی انجام می دادند. آنها در پنج بازی اول خود به گونه ای پیروز شدند که گویی می خواستند کاستی های فصل قبل را از بین ببرند. یک بار دیگر، آنها در همه جبهه ها برای قهرمانی می جنگیدند: اینتر- سیتیز فیرز کاپ، لیگ و جام حذفی. اما در سال 1971، آنها با شکست مواجه شدند. اول از همه، آنها در خانه از لیورپول در لیگ شکست خوردند و یک هفته بعد در جام حذفی در برابر کولچستر ۳-۲ شکست خوردند.
بدتر از اینها در راه بود. لیدز برابر نیوکاسل به تساوی دست یافت. اما ضربه اصلی به تیم دان ریوی در ۱۷ آوریل وارد شد. آنها با تیم وست برومویچ آلبیون بازی داشتند. بازی ای که بسیار حواشی فراوانی داشت. وست برومویچ به لطف گل "آفساید" جف آستل که جرقه درگیری در زمین را به وجود آورد، در الند رود ۲-۱ پیروز شد. هنگامی که ریوی بعد از باخت از زمین داشت خارج می شد، با صدای بلند گفت: "من هرگز در زندگی فوتبالیم اینقدر احساس چندش بودن نکرده ام، اما ما تا آخرین نفس به مبارزه ادامه خواهیم داد."
شکست لیدز و برد آرسنال (1-0 مقابل نیوکاسل) به این معنی بود که دو تیم در امتیاز 58 برابر بودند، اما لندنی‌ها میانگین گلزنی بهتری داشتند، بنابراین صدر نشینی در لیگ را از دست دادند. لیدزی ها برتری خود را از دست داده بودند، اما توانسته بودند توپچی ها را در 26 آوریل به لطف گل بحث برانگیز جک چارلتون شکست دهند. اما یک بار دیگر، شلوغی برنامه ها باعث شد تا تیم دان ریوی نفس کم بیاورد. آنها چهار بازی را در هشت روز انجام دادند تا به رقابت های داخلی خود پایان دهند و به فینال فیرز کاپ برسند. آنها با ۶۴ امتیاز فصل را به پایان رسانده بودند و آرسنالی ها ۶۳ امتیاز داشتند. اما یک نکته وجود دارد. توپچی ها یک بازی انجام نداده داشتند بنابراین می توانستند در بازی عقب مانده، قهرمان لیگ شوند. لیدز بار دیگر توانسته بود در فیرز کاپ قهرمان شود. آنها هنوز امید به قهرمانی خود در لیگ داشتند، اما در هایبری، آرسنال در حال صیقل دادن جام قهرمانی لیگ فوتبال و جام حذفی بود و فصل برای دان ریوی و شاگردانش به پایان رسید.
دان ریوی و قدرت های انگیزشی اش خیلی چیزها را نشان می داد که لیدز توانست بعد از دو شکست نزدیک، یک چالش دیگر برای عنوان قهرمانی ایجاد کند. در فصل ۱۹۷۱-۷۲ لیدزی ها ویژگی‌های جدیدی را به تیمشان اضافه کردند. به وجود آمدن فوتبالی روان از تیم ریوی که در روزگار خود می‌توانست تیم‌ها را نابود کند. این در عملکرد لیدز در مارس 1972 در برابر خلاصه شد. آنها توانستند تیم ساوتهمپتون را با نتیجه تحقیر آمیز ۷-۰ شکست دهند، تا عملکردشان را به همگان نشان دهند.
با این حال لیدز فصل را با یک نقص شدید آغاز کرد. مشکل تماشاگران در الند رود در آن بازی وست برومویچ به این معنی بود که آنها باید چهار بازی خانگی اول خود را در قلمرو بی طرف، در هادرسفیلد، شفیلد ونزدی و هال انجام دهند. اما اینها برای شاگردان ریوی مشکلی نبود. لیدزی ها دیگر به بهترین شرایط آرمانی خود رسیده بودند، بازی روان و زیبایی انجام می دادند. آنها دیگر همه تیم را قلع و قلم می کردند. در ماه ژانویه آنها در حال نزدیک شدن به دو باشگاه منچستر در قله بودند. رقابت سختی بود اما توانستد در پایان ماه از یونایتد و سیتی سبقت بگیرند. لیدز به فینال جام حذفی رفت و در آنجا با آرسنال دیدار کرد. آنها توانستند آرسنال را در فینال ۱-۰ شکست دادند تا انتقام های فصل قبل خود را از توپچی ها بگیرند.
همه چی داشت خوب پیش می رفت. گل آلن کلارک در فینال و قهرمانی آنها در جام حذفی بسیار شیرین بود اما پس آن برد در فینال، در دوشنبه هفته بعد با وجود اینکه همه از برد ۳-۱ لیدزی ها برابر وولوز شرط بندی کرده بودند، در عین ناباوری، لیدز بازی را ۲-۱ از ولورهمتون باخت. در حالی که مردم در گذشته از شکست های لیدز لذت می بردند، این بار متفاوت بود. یکی از روزنامه ها می گوید: یکی از شجاع ترین شکست های تمام دوران. جک چارلتون مثل همیشه صادقانه گفت: "من مثل یک خوک بیمارم"
برخی این سوال را مطرح می کردند که آیا این دوره سه ساله لیدز به پایان رسیده است؟ جواب خیر است. لیدزی ها هنوز بنزین در مخزن داشتند. آنها همچنان به روند خوب خود ادامه می دادند و توانسته بودند در یک دهه دو قهرمانی، یک جام حذفی، دو جام اروپا و یک جام لیگ فوتبال به دست بیاورند. اما تیم دان ریوی به مرور زمان افت کرد و دیگر نتوانست آن دوران باشکوه خود را به وجود بیاورد. با این حال آن تیم لیدز یونایتد همچنان دوست داشتنی ترین و فراموش نشدنی ترین تیم در آن دوران بوده است.
