ستاره سابق تیم ملی انگلیس، یکی از بازیکنان محبوب در بندر مارسی است.
طرفداری | اگر به سال 1987 برگردیم. آن زمان زمان خوبی برای فوتبال بود. تاتنهام در لیگ دسته اول انگلیس قدیم بالاتر از آرسنال قرار گرفت. در زمانی که این مسابقات چندان مهم نبود، کاونتری قهرمان جام حذفی انگلیس شد. لیورپول هم با یک قهرمانی دیگر در فوتبال انگلیس بی رقیب بود و نکته قابل توجه این بود که رویدادهای انگلیس فقط به فوتبال محدود نمی شد.
جورج مایکل با آهنگ «Faith» جایزه برترین ترک سال را به دست آورد، Beastie Boys آلبوم نسبتا مهمی به نام "Licensed to Ill" را منتشر کردند و نقل قول معروف «من به دیزنی لند می روم!» فیل سیمز، برنده جایزه سوپر بول نیویورک ابداع شد.
آن دوره زمانی فوق العاده بود، مملو از لحظات فرهنگی که تا عصر ها باقی بمانند. اما، برای طرفداران موسیقی پاپ و فوتبال انگلیسی، لحظه ای وجود داشت که واقعاً از دیوار بین پاپ و ورزش فراتر رفت.
Top of the Pops بهترین نمایش برای اجرای موسیقی در بریتانیا بود. به بیان ساده، اگر شما در Top of the Pops بودید، اساساً شما به عنوان یک ستاره موسیقی شناخته می شدید. و وقتی کریس وادل و گلن هادل – که با نام هنری بسیار هوشمندانه‌شان، «هودل و وادل» شناخته می‌شوند، روی صحنه ظاهر می شدند، اوضاع برای هیچ‌کدام از آنها یکسان نبود. هودل و وادل، نشان می‌دادند که در آن زمان در بریتانیا، فوتبالیست‌ها شروع به پیشرفت و تبدیل شدن به چیزی فراتر از بازیکنانی در زمین کرده بودند. آنها در حال تبدیل شدن به ستاره های شناخته شده آن زمان بودند.
هادل، با کت و شلوار سفید درخشان و وادل که از حضور در صحنه وحشت زده به نظر می رسید، در آینده ای نه چندان دور می خواستند مسیرهای خود را به گونه ای ادامه دهند که زندگی آنها را به شدت تغییر دهد، اما این اتفاق نیفتاد. راه آنها از یکدیگر جدا شد، هادل در سال 1987 از تاتنهام به موناکو ملحق شد، در حالی که وادل پس از جدایی همخوان روی صحنه و هم تیمی خود در زمین، دو سال دیگر در شمال لندن ماند و سپس او نیز به فرانسه رفت.
فاجعه هیسل در سال 1985 باعث شد که یوفا باشگاه‌های انگلیسی را از رقابت‌های اروپایی برای «یک دوره نامشخص» محروم کند، که سپس باعث واکنش زنجیره‌ای بازیکنان شد که خواهان ترک باشگاه‌های انگلیسی و پیوستن به سایر باشگاه های این قاره بودند تا بتوانند در تورنمنت‌های یوفا بازی کنند؛ مهاجرت آغاز شد.
تونی وودکاک آرسنال را به مقصد تیم آلمانی کلن ترک کرد، گری لینکر اورتون را به مقصد بارسلونا ترک کرد، مارک هیوز پس از ترک منچستریونایتد در کاتالونیا به او پیوست و هر سه این انتقال ها در سال 1986 انجام شد. یان راش و هادل در فصل بعد به ترتیب به یوونتوس و موناکو پیوستند و یکی از بزرگترین «چه می‌شد» در تاریخ فوتبال انگلیس باقی ماند: اگر باشگاه‌های انگلیسی از اروپا محروم نمی‌شدند، چه می‌شد؟
با توجه به اینکه بخش بزرگی از بازیکنان مطرح کشور انگلیس یا به سایر کشور های اروپا رفته بودند یا در آستانه انجام این کار بودند، شایعات زیادی در مورد آن‌هایی که در این لیگ باقی مانده‌بودند از جمله وینگر سفید پوش تاتنهام منتشر شده بود. وادل در مجموع چهار سال در اسپرز ماند، اما در سال 1989، با نزدیک شدن به جام جهانی، زمان چالشی جدید برای کارگر سابق کارخانه تاین ساید فرا رسیده بود و کسب مقام در قاره اروپا گام بعدی او بود.
او در نهایت با هزینه 4.5 میلیون پوند که در آن زمان، جزو بیشترین مبالغی بود که تا به حال برای یک بازیکن پرداخت شده بود، به باشگاه المپیک مارسی پیوست. وادل در حال رسیدن به اوج دوران حرفه ای خود بود. او 29 ساله بود و آماده بازی در بزرگترین تورنمنت عمرش بود، جام جهانی ای که احتمالاً آخرین جام جهانی او بود. دانش او زبان فرانسوی او در حد سلام و احوال پرسی و شمارش اعداد از یک تا ده بود.
این انتقال برای وادل ایده آل نبود، اما او پیشرفت خود را مدیون سخت کوی خود بود و حالا وقت متوقف شدن او نبود. ژان پیر پاپن، گل‌زن افسانه‌ای مارسی، به وادل کمک کرد تا در فرانسه زندگی کند و به این وینگر اجازه داد تا در خانه‌اش بماند تا خانه ای برای خودش پیدا کند. وادل اساساً تبدیل به ستاره جدید مارسی برنارد تاپی شده بود، مالکی که می خواست در مارسی تیمی «کهکشانی» بسازد.
اریک کانتونا، ژان پیر پاپن، دیدیه دشان، ژان تیگانا، موزر، آلن روش و انزو فرانچسکولی همگی بخشی از این تیم پر ستاره مارسی بودند، وادل، جدیدترین عضو این تیم پرستاره بود. او اولین بازی خود را در مقابل لیون انجام داد و با نگاهی به فیلم های آن بازی و در نظر گرفتن آنچه که خود او در مورد آن بازی بعداً گفته‌است، مشخصاً آمادگی لازم را نداشت، اما بدون توجه به آن بازی کرد.
همانطور که در مورد هر خرید بزرگی که خوب عمل نمی کند، نارضایتی از طرف هواداران دیده می شود، در مارسی نیز اخباری مبنی بر نارضایتی هواداران منتشر شد. «آیا این خرید جدید ارزش پولی را دارد که ما پرداختیم؟» آنها به زودی متوجه می‌شدند.
که او کمی بعد در بازی مقابل پی اس جی ثابت کرد که در واقع ارزش پولی که برایش پرداخت شده را دارد و گل او در آن بازی نمونه کاملی از آنچه وادل بود، بود. او یک پاس بلند را با کمک سینه خود استپ کرد، در محوطه جریمه پاریس، آن را بالای سر جوئل بتیس، دروازه بان پی اس جی انداخت و منتظر ماند تا توپ پایین بیاید و سپس آن را به درون دروازه بفرستد. حرکتی جسورانه و خطرناک بود، شبیه هر چیزی که قبلا دیده بودند نبود، و معمولی کریس وادل بود.
از آن لحظه به بعد، هواداران مارسی عاشق این مهاجم حیله‌گر انگلیسی شده بودند، که با نام مستعار "Magic Chris" شناخته شد، او با انتشار آهنگ دیگری، این بار با هم تیمی خود مارسی، باسیل بولی، گام دیگری در دنیای پاپ برداشت. هرچند این آهنگ به خوبی «Diamond Lights» نبود.
در این مرحله، وادل به خوبی با زندگی در فرانسه سازگار شده بود، او به طور منظم برای تیم پر ستاره می درخشید و در قلب هواداران و بازیکنان جایی برای خود یافته بود. اگرچه جام جهانی 1990 ایتالیا احساسات متفاوتی برای او ایجاد کرد، آنها به رهبری بابی رابسون به نیمه نهایی جام جهانی رسیدند، اما در نهایت از دست دادن پنالتی مهم مقابل آلمان غربی در یک لحظه نحس در دوران بازی او بود که او تا پایان عمر در حسرت آن خواهد بود.
با این حال، کمتر از 12 ماه پس از از دست دادن پنالتی خود در جام جهانی، وادل تصمیم گرفت در فینال لیگ قهرمانان اروپای 1991 (در آن زمان نام جام یوفا را داشت) در برابر ستاره سرخ بلگراد پنالتی نزند و ثابت کند که چقدر تحت تأثیر قرار گرفته است. در آن سال او آخرین بازی ملی خود را انجام داد، گراهام تیلور، جایگزین بابی رابسون شده بود و او اساساً وادل را از تیم خود اخراج کرد که عمدتاً به این دلیل بود که این وینگر با تاکتیک های انگلیس موافق نبود.
تاپی و مدیریت مارسی مجبور شدند در فصل 1992/1993 تلاش کنند تا با فروش ستارگان، سرمایه ای کسب کننند. با رفتن تیگانا و کانتونا، ستاره های دیگر مارسی از جمله وادل، پاپن و تروور استیون نیز باشگاه را ترک کردند و به ترتیب به شفیلد ونزدی، آث میلان و رنجرز پیوستند و برای باشگاه 14.5 میلیون یورو درآمد زایی کردند. اما، در حالی که وادل از باشگاه رفت، تأثیر او هرگز از بین نرفت.
استعداد، پاس دادن و بازی مستقیم وینگر انگلیسی مورد علاقه هواداران و هر مهاجمی بود که در آن زمان هم تیمی او بود. هنگامی در جریان یورو 2016 او دوباره به استادیوم ولودروم برگشت، در آنجا او با عشق و علاقه افراد حاضر در سکوها روبرو شد که نشان می دهد پس از 24 سال، هنوز توانایی ها و گلهای او در بندر مارسی فراموش نشده اند.
ترجمه شده از سایت thesefootballtimes
