پپ گواردیولا در روزهای اول حضورش در بارسلونا به عنوان سرمربی، علاقه زیادی به هافبک‌ها داشت.
او یک مهاجم نوک را کنار گذاشت تا با یک بازیکن شماره ۱۰ در جلو بازی کند. فهرست تیم او معمولاً مدافع میانی کم داشت، زیرا او دوست داشت که هافبک‌های دفاعی را به خط میانی منتقل کند. او در مقصد بعدی‌اش در بایرن مونیخ علاقه‌اش به چنین کاری را ابراز کرد و به شوخی گفته بود:”من دوست دارم هزار بازیکن خط میانی در تیمم داشته باشم.”
بنابراین، دیدن تحول در رویکرد او در این فصل در منچسترسیتی و به ویژه در پیروزی ۳-۰ مقابل اورتون، عجیب بود.
درست است که گواردیولا به خاطر بازی برگشت نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا مقابل رئال مادرید در روز چهارشنبه به بازیکنان استراحت می‌داد، اما مربع خط میانی او طبق معمول از رودری و ایلکای گوندوگان به اضافه آیمریک لاپورت، یک مدافع میانی و یک مهاجم نوک، خولیان آلوارز، شکل گرفت.
در حالی که زمانی گواردیولا از هافبک‌ها در دفاع و حمله استفاده می‌کرد، اکنون از مدافعان و مهاجمان در نقش هافبک استفاده می‌کند.
به ویژه استفاده از آلوارز در آن نقش، که او آخر هفته قبل نیز برابر لیدز یونایتد بازی کرد، قابل توجه است، زیرا مراحل مختلفی از وضعیت او در این تیم سیتی در طول اولین فصل حضورش وجود داشته است.
آلوارز تابستان گذشته در همان پنجره نقل و انتقالاتی که ارلینگ هالند خریده شد، به سیتی پیوست و در ابتدا به عنوان جایگزینی برای مهاجم نروژی در نظر گرفته می‌شد و گواردیولا مصمم بود که از بازیکن آرژانتینی به عنوان جانشین مستقیم او استفاده کند، حتی در شرایطی که هالند به هت‌تریک نزدیک بود، از جمله در پیروزی ۲-۰ خارج از خانه مقابل وستهم یونایتد که دو گل زده بود.
اولین استفاده همزمانِ قابل توجه از هالند و آلوارز زمانی رخ داد که سیتی در نیمه دوم در خانه کریستال پالاس در ۲۱ آگوست با نتیجه ۲-۰ عقب افتاد و آلوارز در بین دو نیمه به میدان رفت تا نقش‌اش را در بازگشت سیتی و پیروزی ۴-۲ ایفا کند؛ با ایجاد فضا برای هالند تا بتواند در این دیدار هت‌تریک کند.
تاثیر آلوارز در آن روز به این معنی بود که او بازی بعدی را از ابتدا شروع می‌کند و آن هم در جریان شکست ۶-۰ ناتینگهام فارست بود که یک هت‌تریک دیگر از هالند و همچنین دو گل برای آلوارز به ثبت رسید. اما او در آن زمان بیشتر به عنوان مهاجم دوم یا به عنوان شماره ۱۰ بازی می‌کرد.
او چند بار دیگر این نقش را بازی کرده است، از جمله در پیروزی به یاد ماندنی ۴-۲ در خانه مقابل تاتنهام در ژانویه، و البته چندبار بخاطر مصدومیت هالند جانشین او شده است.
البته در این فصل آلوارز با بازی به عنوان شماره ۹ در آرژانتین هم قهرمان جام جهانی شده است. نقش او در آن تیم ترکیبی بود- از یک طرف، او به این دلیل درخشید که به فضای پشت‌سر مدافعان حمله می‌برد، جنبه‌ای از بازی که در طول تورنمنت کمتر از او دیده شد، از سوی دیگر، بخاطر لیونل مسی که به تیم‌ش در دفاع کمتر کمک می‌کرد، آلوارز تا خط میانی عقب هم می‌رفت تا در دفاع کمک کند. چنین نقش ترکیبی‌ای به طور گسترده همان چیزی است که آلوارز اکنون برای سیتی انجام می‌دهد.
در دیدار مقابل اورتون در گودیسون، او در فاصله چند دقیقه ابتدا پشت محوطه جریمه خودی صاحب توپ شد
… سپس در عمق خط میانی پا به توپ بود…
…سپس تلاش کرد تا پاس تند و تیز مانوئل آکانجی را پشت مدافعان حریف تصاحب کند.
این بازی آلوارز تماما به عنوان یک شماره ۸ بود که وظیفه داشت نقش کوین دی‌بروین را بازی کند در حالی که او برای بازی برگشت نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا مقابل رئال مادرید، استراحت داشت.
این حرکت، در کانال راست پشت یک مدافع چپ که به سمت ریاض محرز رفته، دقیقاً همان کاری است که دی‌بروینه در چند فصل گذشته برای گواردیولا انجام داده است. در اینجا پاس رو به عقب خولین آلوارز به هالند نرسید.
این نوع پاس‌ها هم از ویژگی‌های اصلی دی‌بروین است اما اینجا توپ قبل از اینکه به گوندوگان برسد، قطع شد.
با این حال، جایی که آلوارز کاملاً ویژگی‌های یک هافبک مرکزی باتجربه را ندارد، هنگام دریافت توپ است. در اینجا، با بازی رودری، او از آنچه در اطرافش است بی‌خبر است و توسط ادریسا گه‌یه و عبدالله دوکوره از دور خارج می‌شود.
آن حادثه، از نظر پایه‌ای، بسیار شبیه به مهاجمی است که توپ را هنگامی که پشت به دروازه است، دریافت می‌کند و توسط دو مدافع میانی به چالش کشیده می‌شود- این اتفاق به سادگی در قسمت دیگری از زمین رخ می‌دهد. البته، از دست دادن توپ در این پست بسیار خطرناک‌تر از مهاجم نوک است، به خصوص در برابر تیم اورتون که با ضد حملات خود در برد ۵-۱ هفته گذشته مقابل برایتون، به طرز ویرانگری کارآمد بود.
آلوارز در موقعیت‌هایی مانند این راضی‌تر است- در شرایطی که به نظر می‌رسد توسط چهار بازیکن حریف احاطه شده است، همیشه احتمال دارد که فضایی پشت سر مدافعان برای فرار پیدا کند. اینجا پاس کایل واکر به او نمی‌رسد.
آلوارز پس از تعویض هالند، ۱۲ دقیقه مانده به پایان بازی، در خط حمله بازی کرد و انرژی و سرسختی فوق العاده‌ای برای ادامه مبارزه در طول بازی از خود نشان داد. در اینجا، با برتری ۳-۰ سیتی در وقت‌های تلف شده، او به شدت در تلاش است تا دروازه‌بان اورتون، جردن پیکفورد را تحت فشار بگذارد. همه مهاجمان این کار را در دقیقه اول بازی هم انجام نمی‌دهند، چه رسد به دقیقه ۹۱.
اما استفاده از آلوارز به عنوان شماره ۸ جالب‌تر است و ممکن است در بلند مدت اهمیت بیشتری داشته باشد. با وجود هالند که در خط حمله بی‌جانشین است، با سیستم دو مهاجم که بعید به نظر می‌رسد پلن A واقع‌بینانه‌ای باشد، و با تردیدهای مداوم در مورد آینده هافبک گلزن تیم، گوندوگان، شماره هشت ۳۲ ساله، ممکن است گواردیولا از مهاجم نوک قهرمان جهان، در خط میانی به صورت مداوم‌تر استفاده کند. چنین اقدامی، روزی روزگاری غیر قابل تصور بود، اما باز هم گواردیولا همه ما را شگفت‌زده کرد.
کاری از حزب منچستر کبیر
برای دیدن بقیه مطالب ما روی برچسب حزب منچستر کبیر کلیک کنید.
