طرفداری - چیزی که در ادامه می‌خوانید، بر مبنای گزارش مفصل «دامنیک فیفیلد» پیش از شروع جام‌جهانی 2022 قطر نوشت که با کمک مطالبی دیگر، تکمیل شده است.
«برنامه توسعه عملکرد جوانان نخبه» راهکار جادویی فوتبال انگلستان برای مشکلاتی بود که همیشه در فوتبال پایه از آن آسیب می‌دیدند.
این ایده از روزی شکل گرفت که در مرحله‌ی یک‌هشتم جام جهانی 2010، شکست سخت 4-1 را از رقیب دیرینه آلمان تجربه کردند. اینطور بود که EPPP به‌عنوان راهکاری رادیکال برای اصلاح سیستم آکادمی‌های فوتبال متولد شد. برنامه‌ای که قرار بود کیفیت و کمیّت بازیکنان بومی را در باشگاه‌های انگلیسی تا حد بسیاری افزایش دهد.
برنامه‌ی اختراعی لیگ برتر که نیم‌نگاهی به طرحی در اسپانیا داشت، با همکاری لیگ فوتبال انگلستان (EFL)، اتحادیه فوتبال و باشگاه‌ها تهیه شد. این برنامه اولین مرتبه در می 2011 مطرح و از ابتدای فصل 13-2012 اجرایی شد. برنامه این بود که سیستم پرورش جوانان مدرن شود و اینطور بازیکنانی ساخته شوند که توانایی رشد تا بالاترین سطوح را داشته باشند، تا دوره‌ی بهتری در فوتبال و خارج از آن داشته باشند. همین‌طور اهدافی برای افزایش کیفیت امکانات، سطح آموزش بازیکنان و پرورش مربی در نظر گرفته شد.
البته که این طرح مورد استقبال همه قرار نگرفت.
نگرانی‌های وجود داشت که تنها باشگاه‌های بزرگ از این طرح سود می‌برند، اینکه با تمام تلاش باشگاه‌ها برای پرورش بازیکنان نخبه، ممکن است با مبلغی کم (حق رشد) بازیکنان به باشگاه‌های دیگر بروند. برخی دیگر هم شکایت داشتند که با برنامه‌های جدید و افزایش زمان آموزش (در اختیار داشتنِ بازیکن جوان)، بازیکنان جوان تحلیل می‌روند.
پیش از شروع جام جهانی 2022، لیگ برتر وارد دهمین سال استفاده از این برنامه می‌شد. سؤالی که مطرح شد و به آن پاسخ داده شد، این بود که آیا EPPP به اهداف خود رسید؟ آیا ترس باشگاه‌های کوچک منطقی جلوه نمود؟
وقتی گرت ساوتگیت که یکی از معماران EPPP بود (او 18 ماه رئیس بخش توسعه عملکرد فوتبالیست‌های نخبه‌ی اتحادیه بود) انگلستان را برای بازی به ایران به زمین می‌فرستاد، انگلستان چه جایگاهی نسبت به 10 سال پیش از آن داشت؟ این سؤالی است که به آن جواب خواهیم داد.
جزئیات برنامه‌ی EPPP
این برنامه شامل چند بخش مهم بود که هدف آنها در نهایت پرورش استعدادهایی بهتر بود. در مرکز تغییرات، مسئله‌ی رده‌بندی سنی قرار داشت. به شکلی که سیستم دوسطحی، با سیستمی چهارسطحی در آکادمی جایگزین شد. چیزی که در این برنامه به‌عنوان آکادمی‌های سطح یک و نخبه در نظر گرفته شدند 20 مورد بودند که حالا به 25 مورد رسیده است.
برنامه‌ی ارائه شده شامل قوانینی می‌شود که باشگاه‌ها باید در آکادمی خود رعایت می‌کردند، چیزهایی مثل سرمایه‌گذاری، زمان در اختیار داشتنِ بازیکنان، امکانات و دست‌اندرکاران. در حال حاضر، باوجوداینکه این ترس وجود دشت که باشگاه‌ها باتوجه‌به سختی قوانین از خیرِ داشتن تیم آکادمی بگذرند، 90 باشگاه در همکاری با EPPP آکادمی خود را مدیریت می‌کنند.
گزارش 10 سالهای که در خصوص این طرح اداره شد، نشان داد که طی این مدت 1.94 میلیارد پوند سرمایه‌گذاری از ابتدای فصل 13-2012 انجام شده است. ازآنجاکه 4% مالیات نقل‌وانتقالات بازیکنان به مسئله‌ی سرمایه‌گذاری روی فوتبال پایه اختصاص داده می‌شود، بخشی از این هزینه، از آن محل به باشگاه‌ها تزریق شده است.
سرفصل‌های EPPP، این موارد بودند:
- باشگاه‌ها از سطوح اول تا چهارم سطح‌بندی شدند.
- اینکه آکادمی باشگاه در چه سطحی قرار بگیرد، باتوجه‌به امکانات باشگاه، مربیان و کیفیت آموزشی بود.
- حداقل‌هایی که باشگاه‌ها باید داشته باشند تا به سطح یک برسند، این موارد هستند:
- یک سرمربی تمام‌وقت
- حداقل 18 نفر کادر مربیگری حرفه‌ای
- حداقل 10 نفر کادر حمایتی (توضیح داده می‌شود)
- حداقل 10 نفر کادر پزشکی و علوم ورزشی شامل پزشکان، فیزیوتراپیست‌ها و ...
- حداقل 12 زمین چمن که حداقل چهار مورد باید نورافکن داشته باشند
- حداقل دو زمین چمن مصنوعی که یکی باید نورافکن داشته باشد.
- رختکن و امکانات پزشکی با استانداردهای مدرن
- یک مرکز تمرین سرپوشیده با امکانات تمرینی
- حداقل هشت کلاس درس برای تحصیل بازیکنان
- سالن بدنسازی و آنالیز مجهز
- حداقل یک جای پارک ماشین به‌ازای هر بازیکن
- اتاق‌های جلسات، اتاق برای مربیان و کادر
- سطح یک، مربوط به باشگاه‌های سرآمد و سطح چهار مربوط به باشگاه‌هایی محلی بود. نظارت از هر باشگاه به عمل می‌آید و باشگاه‌ها باتوجه‌به عملکرد خود، امتیاز دریافت می‌کنند. میزانی امتیازی که هر باشگاه دریافت می‌کند، مشخص‌کننده‌ی این است که در چه سطحی قرار خواهد گرفت.
- این باشگاه‌ها سال 2012 دارای شرایط دسته اول شناخته شدند:
- لیورپول، چلسی، آرسنال، تاتنهام، منچسترسیتی و منچستریونایتد.
- از آن زمان، این باشگاه‌ها هم توانستند همین مجوز را دریافت کنند:
- استون ویلا، برنلی، برایتون، پالاس، اورتون، فولام، لیدز، لستر، نیوکاسل، نوریچ، شفیلد یونایتد، ساوت‌همپتون، وست بروم، وست هم و وولوز
- تنها یک باشگاه لیگ برتری تصمیم گرفت سراغ‌ِ گرفتن مجوز سطح یک نرود و آن باشگاه برنتفورد بود (توضیح داده می‌شود)
- برای تضمین اینکه بهترین استعدادهای انگلیسی به باشگاه‌هایی با بهترین کیفیت آکادمی می‌روند، قوانین و نظارت سخت‌گیرانه‌ای صورت می‌گیرد.
- بسته به اینکه آکادمی در چه سطحی قرار گرفته، توانایی شرکت در لیگ‌های مختلف و کار با رده‌های سنی مختلف را دارد. برای مثال آکادمی سطح یک می‌تواند تیم‌هایی در هر رده‌ی سنی داشته باشد. بااین‌حال تیمی در سطح سه، تنها می‌تواند تیم زیر 18 سال داشته باشد. با این سیستم، باشگاه‌ها برای حفظ استعدادهای خود، ترغیب می‌شوند تا امکانات آکادمی را به سطح استاندارد برسانند.
- اگرچه باشگاه‌ها می‌توانند استعدادهای جوان را خارج از منطقه‌ی خود جذب کنند، باید توجه ویژه‌ای به چنین بازیکنانی داشته باشند.
- چنین بازیکنانی باتوجه‌به جدایی از منطقه‌ی زندگی خود، باید در اولویت باشگاه قرار بگیرند و به جهات متفاوت، تحت نظارت باشند.
- مسئله از جنبه‌های مانند سلامت روان و فیزیک، تحصیل، سلامت فیزیکی و غیره می‌شود. باشگاه باید شرایطی مناسب جهت زندگی و دسترسی چنین بازیکنان جوانی به امکانات سلامت تهیه کند.
- والدین بازیکن نیز باید از امکانت باشگاه دیدن کرده و آن را تأیید کنند.
- هدف این است که بازیکنان مستعد هدف سوءاستفاده قرار نگیرند و پیشرفت آنها در اولویت باشد؛ اما از سوی دیگر، به دنبالِ رسیدن به آرمان‌های فوتبالی خود، از تحصیل محروم نشوند.
- مربیان آکادمی‌ها باید مدرک یوفا داشته باشند. مربیانی باید مختص هر رده سنی وجود داشته باشد، همین‌طور باید این مربیان، دائماً بازخورد عملکرد بازیکنان را به آنها و والدینشان منتقل کنند.
- تحصیل یک ضرورت شمرده می‌شود. دنبال‌کردن فوتبال نباید خللی در تحصیل بازیکنان به وجود بیاورد و باشگاه باید این مسئله را تضمین کند.
- باشگاه ملزم به استفاده از توانایی‌های بازیکنان خود بومی هستند؛ به‌جای اینکه دائم سراغ استعدادهای خارجی بروند. این تصمیم، مهم‌تر از همه برای نفع تیم ملی گرفته شد. باید هشت نفر از 25 بازیکن هر باشگاه، بومی باشند.
- بازیکنان بومی، بازیکنانی هستند که انگلیسی باشند یا حداقل سه سال در سیستم آکادمی باشگاه آموزش دیده باشند. این بازیکنان می‌توانند غیرانگلیسی (مثل اهل بقیه کشورهای بریتانیا) باشند. برای مثال حتی کائویمین کلهر اهل جمهوری ایرلند که از 2015 در آکادمی لیورپول بود، جز بازیکنان بومی محاسبه می‌شود.
- در ترکیب سال گذشته‌ی لیورپول، کلهر، هندرسون، میلنر، چمبرلین، گومز، آرنولد و فیلیپس جز بازیکنان بومی بودند. (به دلیل هشت بازیکن نبودن این لیست، لیورپول حق داشت ترکیبی با 24 بازیکن و نه 25 بازیکن داشته باشد). بازیکنان زیر 21 سال جز این معیار نیستند.
- در چلسی، این بازیکنان بومی به‌حساب می‌آیند: لوفتوس چیک، چالوبا، ارماندو بروخا، مانت، گلگر، جیمز، امپادو، هادسون اودوی، چیلول و استرلیگ
افزایش بازیکنان بومی در لیگ برتر
اعداد افزایش چشمگیری را نشان می‌دهند. نسبتِ 13-2012 به فصلِ 2021-22 اینگونه است که 762 بازیکنِ بیشتر از آکادمی‌ها فارغ شده و قرارداد حرفه‌ای امضا کرده‌اند. تعداد دقایقی که بازیکنان زیر 21 سال در لیگ برتر بازی کرده‌اند، طی این مدت دوبرابر شده است. همین‌طور 77 درصد قراردادها در چهار لیگ فوتبال انگلیس (3164) بازیکنان بومی (منظور از بومی اینجا بازیکنانی است که در آکادمی‌های انگلیسی پرورش یافته‌اند) بوده‌اند.
طی دهه‌ی قبل از آن، تعداد بازیکنان واجدالشرایط انگلیسی برای بازی در سطح اول کاهش یافته بود، به‌طوری‌که ساوتگیت هم گاهی مثل مربیان پیش از خود با ناامیدی از این مسئله یاد می‌کرد؛ اینکه در تیم‌های بزرگ به‌اندازه کافی بازیکن انگلیسی واجد شرایط برای بازی در تیم ملی وجود ندارد.
این شکایات حالا بسیار کمتر شده؛ چون به نسبت، بازیکنان بیشتری در چنین شرایطی قرار می‌گیرند.
سال 2014، اتحادیه 90 بازیکن انگلیسی را لیست کرده بود که به طور مرتب در لیگ برتر یا یکی از پنج لیگ مهم فوتبال بازی می‌کردند و در سال 2022 این عدد به 102 بازیکن رسید. 12 نفر از 26 نفری که ساوتگیت با خود به قطر برد، در آکادمی‌ها با شیوه‌ی EPPP آموزش‌دیده بودند. اگر بازیکنانی که در ولز و کشورهای دیگر (جمال موسيالا، طارق لمپتی و ایکه اوگبو - همه در چلسی) را حسب کنیم، تعداد این بازیکنان به 31 می‌رسد.
پیشرفت تکنیکی
این یک بخش مهم از برنامه‌ی EPPP بود؛ چون یکی از مشکلات دیرینه‌ی فوتبال انگلستان همین مسئله بود. بخصوص از آن جهت که نیم‌نگاهی به آلمان داشتند -که برنامه‌ی انقلابی آکادمی خود را پس از حذف از یورو 2000 انجام داده بود- و اسپانیا که نتیجه‌ی آن را با قهرمانی جام جهانی 2010 چشید. ساوتگیت یک‌مرتبه توضیح داده بود که طی 57 بازی ملی خود، ما در بسیاری مسابقات به لحاظ تکنیکی در سطح پایین‌تری از رقیب بودیم.
بازکنان جوانی در باشگاه‌های کشورهای اروپایی، دوبرابر میزانی که بازیکنان در آکادمی سیستم فوتبال انگلیس، تمرین کرده و در اختیار باشگاه بودند. برنامه‌ی EPPP این بود که میزان زمانی که بازیکنان جوان در اختیار باشگاه قرار می‌گیرد را افزایش دهد. در سالهای آتی، با گسترش کار، لیگ برتر 2 راه‌اندازی شد که فاز توسعه‌ی حرفه‌ای نام داشت (از زیر-17 تا زیر-21 سال)، جدا از اینکه مسابقات برابر تیم‌های خارجی برنامه‌ریزی شد و تیم‌های زیر 21 سال وارد جام EFL Trophy (بین آکادمی‌ها و تیم‌های پایین‌تر از چمپیونشیپ برگزار می‌شود، سال پیش بولتون قهرمان آن شد - زیر21 سال اورتون و منچستریونایتد تا یک‌هشتم مسابقات آماده بودند) شدند تا با تیم‌های بزرگسال رقابت کنند.
تیم زیر 21 سال چلسی سال 2018 تا نیمه‌نهایی این تورنمنت رسید و در ضربات پنالتی، مقال 9444 تماشاگر در پنالتی به تیم بزرگسالان لینکلن سیتی باخت. نیل بَت، مدیر آکادمی چلسی توضیح داد به این فکر کنید که تروه چالوبا و ریس جیمز چه چیزهایی با بازی‌کردن مقابل این همه تماشاچی در این مقطع از فوتبال خود یاد گرفتند. کالوم هادسن اودوی و اتان آمپادو هم در این مسابقه بازی کردند.
پیشرفت در فوتبال پایه سبب شده که از 2017 تاکنون چهار عنوان قهرمانی اروپا و جهان برای انگلیس به دست بیاید. این را می‌شود تا حد خوبی با افزایش زمانی که بازیکن در اختیار آکادمی است توضیح داد - ساعاتی که بازیکن در اختیار مربیان است، به‌موجب EPPP تا پنجاه‌درصد رشد کرده- و همین‌طور تقویم مسابقات گسترده‌تری در نظر گرفته شده است. ساوتگیت شاید استدلال کند که رسیدن انگلستان به نیمه‌نهایی جام جهانی 2018 و فینال یورو هم تأثیری همین برنامه است.
دیوید وترال، مدیر بخش جوانان لیگ فوتبال انگلستان یک‌مرتبه توضیح داد حالا بازیکنان مستعدتری داریم. لیگ‌های دیگر از شیوه‌ی کاری ما الگوبرداری می‌کنند که نشان می‌دهد چه راه درازی را آمده‌ایم.
تکلیف جامانده‌ها چه می‌شود؟
کمی پیش از جام جهانی، جوی بارتون، درحالی‌که تیم لیگ یکی‌اش، تیم زیر 21 سال کریستال پالاس را 2-0 در EFL Trophy شکست داده بود، توضیح داد که آکادمیِ این تیمِ لیگ برتری فاصله بسیاری با پرورش بازیکنانی دارد که مناسب بازی در لیگ باشند. انتقادات او، بار دیگر یکی از نگرانی‌های اصلی را برملا کرد؛ اینکه بازیکنان در لیگ برتر 2 به بالاترین سطح می‌رسند که یعنی به لحاظ مهارتی همه‌چیزهایی برنامه‌ریزی‌شده را یاد گرفته‌اند؛ اما حتی نمی‌توانند نظر باشگاه‌های بزرگسالان را در سطوح پایین جلب کنند.
نیل ساندرز مدیر ورزشی لیگ برتر توضیح داد که چیزی کنایه‌آمیز در این استدلال وجود دارد. یکی از چالش‌هایی که با آن روبرو بودیم، این بود که مهارت بازیکنانی که از اسپانیا یا فرانسه می‌آمدند بسیار جلوتر از بازیکنانی بود که از سیستم ما می‌آمدند. حالا داستان عوض شده است. ده سال گذشته و یک سری از بهترین بازیکنان جوان جهان از آکادمی ما بیرون آمده‌اند. بازیکنان زیر 21 سال ما، به نسبت بازیکنان در سن مشابه در آلمان و ایتالیا، فرصت بیشتری برای بازی در سطح اول لیگ پیدا می‌کنند. در پنج لیگ برتر، فقط فرانسه وضعیت بهتری از انگلیس دارد.
یکی دیگر از انتقادات، این بود که بازیکنانی که از این سیستمم خارج می‌شوند، کیفیت‌هایی مشابهِ هم دارند. نیل بت توضیح داد که تامی آبراهام، ریس جیمز، میسون مانت و چالوبا که همگی از آکادمی چلسی خارج شده‌اند، بازیکنانی بسیار متفاوت هستند. فوتبال تاکتیکی‌تر شده است. ما از محتواهای آموزشی استفاده می‌کنیم تا با ویدئو و داده همه‌چیز را مورد بررسی قرار دهیم. به‌عنوان باشگاه، برنامه‌ای نداریم که در تیم‌های اصلی و پایه، از یک سیستم مشخص استفاده کنیم. به بازیکنانی تطبیق‌پذیر نیاز داریم که بتوانند فشار را طاقت بیاورند. پس درون ساختار باشگاه، مربیانِ هر رده، سیستم‌هایی بنا بر صلاحدید به کار می‌گیرند.
چلسی اخیراً دیوار افتخاراتی را در زمین تمرین خود، کوبهام رونمایی کرده که نام 69 بازیکن فارغ‌التحصیل در آکادمی خود را درج کرده؛ در این دیوار از اندی میرز تا کانر گلگر نوشته شده‌اند و کنار نام هرکس، تاریخ اولین بازی‌اش برای تیم اصلی ذکر شده است.
اگرچه منابع مالی بزرگی پشت عملکرد چلسی در 20 سال اخیر قرار داشته، آنها بی‌شک در این زمینه بسیار موفق عمل کرده‌اند.
مسئله‌ی حق رشد
مبلغ غرامت برای جابه‌جایی بازیکنان بین آکادمی‌ها، اولین‌بار به از طریق EPPP معرفی شد که محاسبه‌ای براساس هزینه‌ها و مخارج می‌شود. بااین‌حال، باوجوداینکه از زمان معرفی این طرح، ثروت باشگاه‌ها بیشتر شده بود، تا تابستان 2022 شکلِ محاسبه تغییری نکرده بود. ساندرز توضیح داد همیشه توضیح داده‌ایم که در مورد کودکان صحبت می‌کنیم و مسئله غرامت و نه هزینه‌ی نقل‌وانتقالات است. سیستم طوری طراحی شده بود که غرامت به باشگاه بابت هزینه و سرمایه‌گذاری‌ای که روی بازیکن جوان انجام داده‌اند (هر مرتبه که به آکادمی دیگر منتقل می‌شوند) اما مشخص بود که میزان سرمایه‌گذاری طی 10 سال افزایش یافته است. در واکنش به این تغییر، طی مذاکره با سازمان لیگ، با بررسی اوضاع، تا 70 درصد این مبلغ افزایش یافت.
مدیر یک باشگاه در سطوح پایین به‌شرط ناشناس بودن، به اتلتیک گفت که بابت این طرح ممنون هستند؛ چون باشگاه‌های بزرگ نیستند که از خروج ستاره‌های آکادمش‌شان ضرر کنند (از باشگاه‌های کوچک به باشگاه‌های بزرگ می‌روند). برای مثال کوئینز پارک رنجرز که در چمپیونشیپ است، طی هفت سال اخیر، 10 بازیکن زیر 15 سال را به باشگاه‌های لیگ برتری باخته است. یا برنتفورد، دیگر باشگاه لندنی درخواست داد که میلی به رفتن به سطح یک ندارد. این کار برای برنتفورد سالی بیش از 2.5 میلیون پوند هزینه داشت؛ اما با خروج بازیکنان به باشگاه‌های بزرگ‌تر، ضرر می‌کردند. راسموس آنکرسون، مدیر فوتبال برنتفورد سال 2020 به اتلتیک گفته بود وقتی دوره‌ی آموزشی بازیکنان در 17 سالگی در باشگاه ما تمام می‌شود، به منچستریونایتد یا سیتی می‌روند. حق رشدی که این بین به ما می‌رسد، اعداد مسخره‌ای مثل 30 هزار پوند است. مثل این است که لاتاری برنده شوید؛ اما کسی بیاید و بلیت شما را بدزدد.
آنکرسون از آن زمان به ساوت‌همپتون رفته و این باشگاه درخواست بازگشایی آکادمی سطح چهار خود را داده که باعث می‌شود بتوانند شانس کار با بازیکنان رده سنی 16 سال را داشته باشند. این قانونی جدید است که تیم‌های لیگ برتری موظف شده‌اند این رده‌ی سنی را هم داشته باشند. یک مدیرعامل دیگر از سطوح پایین لیگ توضیح داد که هنوز جای افزایش حق رشد وجود دارد. باشگاهِ آنها بازیکنان را از هشت‌سالگی پرورش می‌دهد و گاه آنها در 16 سالگی به باشگاهی لیگ برتری می‌روند. ارقام حق رشد پرداختی اگرچه کم نیست، نزدیک به قیمت بازیکن در مارکت هم نیست. او توضیح داد که اخیراً بازیکنی که تا پس از 16 سالگی در باشگاه ماند و در 19 سالگی با میلیون‌ها پوند فروخته شد، از آن مبلغ برای گسترش امکانات آکادمی استفاده کردند. سناریوی دیگری که عصبانی‌ام می‌کند، این است که باشگاه‌های لیگ برتری، بازیکنان جوان تیم‌های سطح پایین را جذب می‌کنند، به فاز حرفه‌ای می‌برند تا در لیگ برتر 2 بازی کنند، بعد بلافاصله آنها را به تیم‌های سطوح پایین قرض می‌دهند تا بازی کنند و به یک دارایی ارزشمند تبدیل شوند. اینطور ما (تیم‌های سطح پایین) بازیکنانی را قرض می‌گیریم که در واقع در آکادمی خودمان رشد کرده‌اند.
آسیبِ برگزیت
باشگاه‌ها هنوز با این مسئله که نمی‌توانند بازیکن زیر 18 سال از کشورهای اروپایی جذب کنند درگیر هستند. این تغییری بود که در دنباله جدایی بریتانیا از اتحادیه اروپا رخ داد. روزهایی بود که چلسی می‌توانست ناتان آکه را در 15 سالگی بخرد، بازیکنی که حالا عنصری مهم در ترکیب منچسترسیتی تیم ملی هلند است. او با رقم ناچیز 230 هزار پوند از فاینورد جذب شده بود. باشگاه‌ها هنوز دنبال شیوه‌ای هستند که بتوانند چنین استعدادهایی را از کشورهای اروپایی جذب کنند.
فیفا انتقال بازیکنان زیر 18 سال بین کشورها را ممنوع کرده؛ اما اتحادیه اروپا و منطقه اقتصادی اروپا از این امر مستثنی شده‌اند. به‌این‌ترتیب بازیکنان از 16 سالگی در صورت وجود استانداردهای آموزشی آکادمی‌های مقصد، حق انتقال دارند. ترسِ ازدست‌دادن بهترین استعدادها از کشورهای دیگر، چیزی است که روی کیفیت محصولات داخلی همم اثر منفی می‌گذارد. لیگ برتر و اتحادیه، هنوز دنبال راهی برای حل این مسئله هستند.
بَت ادامه داد به نظر من بهترین سیستم آن است که بازیکنان انگلیسی از مزایای بازی با و بازی مقابل بهترین بازیکنان خارجی بهره ببرند. من طرفدار این هستم که وضعیت فعلی به چالش کشیده شود و شانس جذب استعدادهای خارجی را داشته باشیم.
باتوجه‌به این وضعیت و ناتوانی در جذب ستاره‌های خارجی، حتی کار برای باشگاه‌های کوچک جهت حفظ بهترین محصولات آکادمی‌شان سخت‌تر شده است.
تعداد مربیان
از برنامه‌های اصلی EPPP این بود که کیفیت و تنوع مربیان بیشتر شود.
در نتیجه تعداد مربیان تمام‌وقت در سیستم آکادمی از 250 در سال 2012 (میانگین سه مربی تمام‌وقت در هر باشگاه) به 800 رسیده است. انگلیس حالا بیشترین تعداد مربیان حرفه‌ای را در سراسر جهان دارد. 17% این تعداد مربیان، خود جزء فارغ‌التحصیلان سیستم آکادمی هستند.
به‌عنوان نمونه‌ای از باشگاه‌های سطح یک، چلسی 24 مربی در آکادمی خود دارد که 20 نفر از آنها تمام‌وقت هستند. آنها 200 بازیکن برای مربیگری دارند. باتوجه‌به تعداد مربی، آنها جلسات تمرینی گروهی و انفرادی بسیاری را برگزار می‌کنند. هر مربی، از داشتن کمک‌های مربیان (آنالیزورها) داده‌محور، سرمربیان هر بخش و نظیر این سود می‌برند تا مهارت‌های خود را در یک مسیر خاص توسعه دهند.
همین مسئله سبب شد که جو ادواردز از نظارت بر تیم زیر 11 سال، خود را به کادر مربیان تیم اصلی برساند. رشد او شامل یک سال فرصت مطالعاتی می‌شد که در آن وظیفه‌ی «مسئول بازیکنان قرضی» را به عهده داشت و بر قراردادهای کوتاه‌مدت بازیکنان نظارت می‌کرد. او همین‌طور مدتی در کادر تیم زیر 18 سال انگلستان بود و بعد راهی آمریکا شد تا بهترین شیوه‌های تمرین را در ورزش‌های مختلف این کشور بررسی کند. او در اورتون و در برگشت به چلسی، دستیار اول فرانک لمپارد شد.
بااین‌حال، در پایین زنجیره، باز هم باشگاه‌های کوچک از این بابت ضرر می‌کنند. یک مربی از سطوح پایین به صورت ناشناس به اتلتیک گفت باشگاه‌های کوچک هزینه‌ی بالایی متحمل می‌شوند تا مربیان بتوانند مدرک مربیگری یوفا را از طریق اتحادیه به دست بیاورند. بعد، وقتی مدرک می‌گیرند، باشگاه‌های لیگ برتری می‌آیند و آنها را دست‌چین می‌کنند. داشتن ثبات در کادر مربیگری، راهی مهم برای کمک به پیشرفت در بازیکنان رده‌های سنی است؛ اما دائماً این مسئله نادیده گرفته می‌شود.
کیفیت‌های متنوع برای بازیکنان
«وظیفه‌ی مراقبت در ورزش» عنوان گزارشی بود که تانی گری تامپسون1 (عضو مجلس اعیان، برنده‌ی بیش از 10 طلای پاراالمپیک) در سال 2017 نوشت و روی مسئله‌ی شرایط رفاهی بازیکنان در آکادمی‌ها تأثیر گذاشته است. این بازرس مستقل با کمک یک مؤسسه خیریه رفاه کودکان راهکارهایی را ارائه داد که تضمین می‌کند استاندارهای حفاظتی در باشگاه‌ها رعایت شود. آکادمی‌ها همین‌طور از کمک اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای، اتحادیه فوتبال انگلیس و شرکای غیرورزشی مثل جامعه‌ی جلوگیری از ظلم به کودکان سود می‌برد.
در باشگاه‌های سطح اول، دوم و سوم، کارکنانی در زمینه‌های مراقبت از بازیکنان به صورت تمام‌وقت مشغول کار هستند. دو میلیون پوند تنها از سوی باشگاه‌های سطح دو و سه در این بخش هزینه شده است. هرچند باشگاه‌های سطح پایین‌تر از این امر بی‌بهره هستند. یک مدیر از سطوح پایین، به ما گفت هزینه‌های این‌چنین بسیار بالاست، همان‌طور که باید باشد. ما یک سرمربی عالی داریم که مدرک درجه یک یوفا را دارد؛ اما باید در 90 درصد مواقع در دفتر کارش باشد و ارزیابی انجام دهد.
سطح وسیعی از حمایت‌ها از بازیکنان جوان مدنظر است. باشگاه‌ها به طور دائم برای والدین کارگاه‌های آموزشی برپا می‌کنند، بازیکنان و خانواده‌ها را در رده‌های سنی بالاتر گرد هم جمع می‌آورند و در مورد مسائلی مثل مشکلات و سلامت روان، اعتیاد، شبکه‌های اجتماعی، تغذیه، جُرم، رضایت و درک از مسائل جنسی، قلدری و چیزهایی شبیه به اینها کلاس برگزار می‌کنند. هر آکادمی سطح یک باید یک روان‌شناس تمام‌وقت در باشگاه داشته باشد.
پیشرفت‌هایی در زمینه‌ی آموزش‌های جامع به بازیکنان صورت گرفته است، بیش از 150 متخصص آموزش و خدمات به بازیکنان در سیستم مشغول به کار است. باشگاه‌ها، معلمانی تمام‌وقت جذب می‌کنند - برای مثال در آکادمی چلسی یکی از پنج عملکردی که مورد بررسی قرار می‌گیرد، نمرات مدرسه‌ی بازیکنان است - همین‌طور آنها با مدارس نزدیک به باشگاه خود، قراردادهای همکاری امضا می‌کنند تا بازیکنان حداقل در هشت درس مهم به سطح GCSE (تقریباً معادل سیکل) رسیده باشند. ساندرز توضیح داد میانگین نمراتی که بازیکنان آکادمی‌ها در ریاضی و زبان انگلیسی گرفته‌اند، از میانگین دانش‌آموزان در کشور بالاتر است. این نسبت به 10 سال پیش، تغییر بسیار بزرگی است.
پسرانی که مرخص می‌شوند
طبق برنامه‌ای جدید که برای حل یک مشکل قدیمی بود، بازیکنانی در فاز حرفه‌ای که قراردادشان تمدید نمی‌شود (نمی‌توانند تیمی پیدا کنند) در یک برنامه‌ی حمایتی سه‌ساله قرار می‌گیرند. ساندرز توضیح داد این باعث می‌شود که بازیکنان به لحاظ روانی و سلامت، حمایت شوند و بتوانند فرصت شغلی مناسبی پیدا کنند. مسئله برای هر نفر منحصربه‌فرد است. برخی بازیکنان به این حمایت نیاز ندارند؛ اما اگر نیاز دارند، باید کمک از راه برسد.
برخی باشگاه‌ها حتی مقاطع طولانی‌تر را در نظر می‌گیرند.
بَت توضیح داد ما متوجه شدیم که مقطع پرچالش برای بازیکنانی که مرخص شده‌اند، لزوماً سه سال اول نیست. بازیکنانی که از باشگاه ما می‌روند، ممکن است چرخه‌ی فوتبال خارج شوند پس ممکن است لازم باشد تا شش، هفت یا هشت سال بعد هم حواسمان به آنها باشد.
جک فرانسیس که در چلسی مدیر بخش مراقبت از بازیکنان است، توضیح داد که آنها تا 10 سال بعد از مرخص شدن بازیکن، ارتباط خود را حفظ می‌کنند. تماس می‌گیرند و سؤال می‌کنند اوضاعت چطور است؟ به کمک نیاز داری؟ مسئله موردبه‌مورد فرق دارد، همین‌طور باشگاه به باشگاه. اما اینکه برنامه‌ای باشد که بازیکنانی که از سیستم ما خارج شده‌اند را برای دوره‌ای طولانی رصد کند، بسیار حیاتی است.
- این گزارش بسیار جالب‌توجه است که خواندن آن توصیه می‌شود. در بخش اول، وضعیت فعلی در حوزه‌ی مراقبت از کودکان در محیط ورزشی مورد بررسی قرار می‌گیرد. همین‌طور مسئله‌ی مراقبت به طور مفصل توضیح داده می‌شود. اینکه چه وظایفی به لحاظ اخلاقی روی دوش دولت، مربیان و دیگر مسئولان در زمینه‌ی کیفیت زندگی کودکان در امر ورزش است. در بخش‌های بعدی، جنبه‌هایی از ورزش نشان‌داده‌شده که جا برای پیشرفت در موضوع حقوق کودک را دارند و می‌توان با تمرکز روی این بخش‌ها، سطح سلامت روان بازیکنان را تقویت کرد که مشکلات متعددی که ممکن است زندگی ورزشی آنها را تحت‌الشعاع قرار دهد، پیش نیاید. یک سری قوانین کلیدی این بین توضیح داده شد که باید رعایت شود و پیشنهاداتی برای یک‌قدم جلوتر رفتن.
