ساکی در چهار فصل هدایت آث میلان، بین سال‌های 1987 تا 1991، تیمش را تنها به یک عنوان قهرمانی در سری آ رساند، آن هم در اولین سال هدایتش. او همچنین قهرمانی سوپرکاپ ایتالیا شد. با این حال، به خاطر بهره‌برداری‌های تیم در اروپا است که ساکی بیشتر مورد احترام است. قهرمانی پشت سر هم در جام ملت‌های اروپا(لیگ قهرمانان اروپا) در سال‌های 1989 و 1990 (در زیر) و به دنبال آن قهرمانی‌های سوپرجام اروپا، محصول ارتباط بین فوتبالیست‌های کلاس جهانی و کار یک مربی بینا، ناسازگار و انقلابی است.
ساکی بدون هیاهوی بزرگ وارد میلان شد. ساکی در ابتدا در سطح پایین فوتبال ایتالیا فعالیت می کرد، اما او در سال 1986 پارما را به عنوان قهرمانی سری C1 رساند. و در فصل بعد تیمش تنها یک امتیاز کمتر از آن داشت تا صعود به سری آ صعود کند. با این حال، در طول راه، ساکی نه یک، بلکه دو قهرمانی در سری آ ایتالیا را بر میلان قدرتمند داده بود. با سبکی از بازی که توجه سیلویو برلوسکونی را به خود جلب کرد. سهامدار عمده روسونری به سرعت عمل کرد و ساکی را به عنوان جانشین سرمربی موقت جوان فابیو کاپلو در زمان شروع فصل 1987-1988 منصوب کرد.
زون ها و پرسینگ مفاهیمی بودند که ایتالیایی‌ها روش شناسی خود را بر اساس آن ها بنا کرد. ساکی هرگز با کاتناچیو (فلسفه فوق محافظه کارانه و دفاع اول که به طور سنتی بر فوتبال ایتالیا تسلط داشت) هماهنگ نبود. در عوض، او ترجیح داد تحت تأثیر مفهوم هلندی توتال فوتبال قرار گیرد که تحت رهبری رینوس میشلز در دهه 1970 ظاهر شد.
دوران حرفه ای مربیگری ساکی در اوج فوتبال، طبق استانداردهای مدرن، کوتاه و شدید بود. او پس از پنج سال حضور در تیم ملی ایتالیا - که طی آن آنها را به فینال جام جهانی 1994 رساند، برای دومین دوره به میلان بازگشت و قبل از تنها فصل حضورش در خارج از ایتالیا با اتلتیکو مادرید. آخرین دوره او به عنوان سرمربی در سال 2001 به باشگاه قدیمی خود پارما بازگشت. بر خلاف بسیاری از مربیان بزرگ مدرن، ساکی هرگز یک فوتبالیست حرفه ای نبوده است. اما همانطور که ممکن است از مردی انتظار داشته باشید که دهه ها سنت فوتبال ایتالیا را نادیده بگیرد، این موضوع کمی او را آزار می دهد. زمانی که از او در مورد این موضوع سوال شد، پاسخ معروفی داشت: "من هرگز متوجه نشدم که برای تبدیل شدن به یک جوکی، ابتدا باید یک اسب باشی."
________________________________________________________
سبک بازی
اولین کار ساکی در میلان ایجاد یک فرهنگ تیمی جدید بود. او می‌خواست بازیکنانش ذهنیت سنتی ایتالیایی را برای دفاع نزدیک به دروازه‌شان کنار بگذارند و در عوض تبدیل به یک تیم فعال شوند که در مقابل حملات حریف از جلو دفاع می‌کنند.
او بعداً در زندگی نامه خود نوشت: "فوتبالی که می خواستم در فاز دفاعی نیز فعال بود. بازیکنان باید از طریق پرسینگ قهرمان می شدند."
ساکی به مهاجمان خود در کار تحت فشار قرار دادن مدافعان میانی حریف و همچنین در ساخت و کنترل توپ آموزش داد. این بر اساس یک آرایش محکم ۴-۴-۲ بود که در آن همه بازیکنان باید رابطه موقعیتی خود را با یکدیگر درک می کردند. سرمربی ایتالیایی اصرار داشت که تیمش باید در یک بلوک کوتاه و فشرده (در تصویر پایین) با فاصله بین خط دفاع و جلو 25 متر باشد. به این ترتیب، پرسینگ نشان دهنده تلاش فیزیکی زیادی برای بازیکنان او نبود و به کسانی که پشت خط اول فشار بودند اجازه می داد در صورت شکسته شدن آن خط، فوراً سازماندهی شوند و اقدام کنند. این همچنین یافتن گزینه های پاس موثر را برای هر حریفی بسیار دشوار می کرد.
_rh01.jpg)
میلان ساکی در مالکیت توپ، تیمی پویا بود و همیشه به دنبال ایجاد فضاهایی بود تا بتواند به سمت نیمه حریف حرکت کند. ماهیت هماهنگ حرکات آنها محصول جلسات تمرینی طاقت فرسایی بود که در آن سرمربی سخت تلاش می کرد تا بازیکنانش را با فلسفه بسیار متفاوت خود آموزش دهد. و ایده‌های جدید زیادی برای بازیکنان وجود داشت: مفهوم دفاع منطقه‌ای (چیزی که به میلان اجازه می‌داد تا زمانی که زمان فشار دادن به حامل توپ فرا رسید، برتری عددی ایجاد کند). پیشرفت مدافعان کناری برای عمق بخشیدن به پیشرفت های تهاجمی، ایجاد مشارکت بیشتر و بهتر در حمله، و اجازه دادن به هافبک های وسط برای حرکت در مرکز و حضور مداوم هافبک های دفاعی در مناطق پیشرفته تر. همه این رفتارها با یک اصل اصلی در ذهن بازیکنان بود: ایجاد تیمی برای کنترل مسابقات و مهمتر از همه، کنترل توپ. برای ملتی از ایتالیایی‌هایی که بیشتر به جنبه دفاعی بازی علاقه‌مند بودند، تقریباً به جنبه دفاعی بازی علاقه‌مند بودند و عادت داشتند اقدامات تهاجمی فقط به چند بازیکن محدود شود، سبک ساکی شگفت‌انگیز بود.
________________________________________________________
فاز تهاجمی
تیم های ایتالیایی عادت داشتند در حیاط خلوت خودشان عقب نشینی کنند و دفاع کنند. فرهنگ لیبرو، یک مدافع در موقعیتی عمیق تر از بقیه خط دفاعی، که به عنوان یک مانع نهایی بین مهاجمان و دروازه عمل می کرد، همچنان حاکم بود. ایده استفاده از مدافعان در واقع به عنوان عوامل تقویت تقریباً ناشناخته بود. با این حال، در میلان ساکی، کار با مدافعان آغاز می‌شد. خط دفاعی که معمولاً از مائورو تاسوتی، الساندرو کاستاکورتا، فرانکو بارزی و پائولو مالدینی تشکیل می‌شد که وظیفه حمل توپ به جلو را بر عهده داشتند. با انجام این کار، مدافعان و به ویژه بارزی فوق العاده حریفان خود را مجبور می‌کردند تا مناطق طبیعی خود را ترک کنند و تیم را پرس کنند. این به نوبه خود فضاهای رو به جلو را برای خط هافبک چهار نفره ایجاد کرد که فرانک رایکارد و کارلو آنچلوتی را در مرکز آن نشان می داد.
_0s75.jpg)
رایکارد و آنچلوتی متداول‌ترین دریافت‌کننده‌های اولیه بودند، با مهاجمان روبرتو دونادونی و آنجلو کلمبو نیز (در بالا) اما به هر چهار نفر دستور داده شد که دائماً با همان دو هدف حرکت کنند. اول، برای استفاده از فضاهایی که توسط حریفان ایجاد می شود و شکل خود را برای متوقف کردن حامل توپ ایجاد می کنند. و دوم، پوشش مناطقی که ممکن است در صورت از دست دادن مالکیت و مواجهه با ضدحمله، در معرض خطر قرار گیرند.
استفاده از کناره ها در ۴-۴-۲ برای استراتژی تهاجمی ساکی ضروری بود. نه تنها برای استفاده از تمام عرض زمین، بلکه برای ایجاد نگرانی در مورد حریفان بیش از آنچه که قبلاً عادت داشتند. دونادونی و کلمبو هر دو از جناحین راحت عمل می کردند، اما به همان اندازه از انجام دویدن های مورب به جلو یا جابه جایی به مناطق مرکزی برای ترکیب با هم تیمی ها مشتاق بودند. وقتی آنها این کار را کردند، فضا برای پیشرفت مدافعان کناری و به ویژه مالدینی در سمت چپ ایجاد می‌شد.
_ydoo.jpg)
ساکی با بازی مستقیم مخالف نبود و رود گولیت و مارکو فان باستن او دو مهاجم فیزیکی به اندازه کافی برای کسب تعداد زیادی توپ اول به اندازه کافی تکنیکی برای حمل توپ بودند و بسیار برای مدافعان حریف خطرناک بودند.
باز هم بارزی و مالدینی دو تکنسین بهتر در چهار نفره عقب بودند که اغلب مستقیماً در دو خط جلو بازی می کردند. گولیت و فان باستن هر دو تمام کننده‌های فوق‌العاده و قدرتمند در هوا بودند، اما در ترکیب با هافبک‌هایی که دیرهنگام به مناطق پیشرفته می‌روند به همان اندازه مهارت داشتند.
________________________________________________________
فاز دفاعی
رویکرد دفاعی ساکی بیشتر با استفاده او از مطبوعات مشخص شد، که او از آن برای سوء استفاده از قانون آفساید در آن زمان استفاده می‌کرد. برای او، آفساید کمتر ابزاری برای محافظت از دفاعش بود، و بیشتر اولین گام برای بازیابی مالکیت و شروع یک پیشروی دیگر به سمت نیمه حریف بود. در آن زمان، هر مهاجمی که جلوتر از خط دفاعی قرار می گرفت، آفساید تلقی می شد و ساکی می دانست که چگونه از این فرصت استفاده کند. او استدلال کرد که تیمش باید یک رویکرد فعال در دفاع اتخاذ کند، نه واکنشی که منجر به این شود که خط دفاعی در ارتفاع بالایی قرار بگیرد، دور از دروازه ای که توسط دروازه بان جیووانی گالی (در تصویر پایین) دفاع می شود.
این حرکت در راستای قانون آفساید، هرگونه پیشروی حریف را به حداقل می‌رساند. زمانی که بارزی رهبر خط دفاعی خود بود، خط دفاعی به قصد مهار توپ‌رسان و رها کردن دریافت‌کنندگان احتمالی در آفساید، یک‌جا پیش می‌رفت. این امر بازیابی توپ و شروع ضد حملات را تسهیل می کرد که اغلب دفاع حریف را به هم می زد.
_ydj3.jpg)
ساکی با استفاده از این تاکتیک، بازیکنانش را متقاعد می‌کرد که بهترین راه دفاع، دویدن به عقب به سمت منطقه خود نیست، بلکه اعمال فشار است که فضاهای مفید برای حمله حریف را کاهش می‌دهد. بنابراین قانون آفساید به ابزاری برای ساخت تبدیل شد یا همانطور که خود ساوی آن را توصیف کرد: راهی برای حمله حریفان ، حمله کردن است.
جنبه دفاعی مهم دیگر آرایش ۴-۴-۲ ساکی، استفاده از دو پیوت دفاعی در رایکارد و آنچلوتی بود که تضمین می کرد فاصله بین خطوط به همان اندازه که ساکی می خواست محدود باشد. دستورات مربی مستلزم این بود که تیم در تمام مناطق زمین به عنوان یک بلوک کوتاه و فشرده بدون ترک حرکت کند، اما طراحی همیشه یکسان بود زیرا برای تسهیل بازیابی توپ و در نتیجه شروع حمله بعدی.
________________________________________________________
شغل ایتالیایی
ساکی در نوامبر ۱۹۹۱ جانشین آزگلیو ویچینی به عنوان سرمربی تیم ملی ایتالیا شد. او در دوران سرمربیگری خود در تیم ملی ایتالیا از سیستم ۴-۴-۲ استفاده می‌کرد .
نکته اول و مهمتر از همه، ساکی به دنبال حفظ ایده های تاکتیکی بود که برای چنین موفقیت بزرگی با میلان اجرا کرده بود. تیم او دارای هسته اصلی این بازیکنان بود: بارزی، مالدینی، کاستاکورتا، تاسوتی، دونادونی و هافبک میانی جوانتر دمتریو آلبرتینی، همراه با تعدادی دیگر که توانایی در بازی های پیوندی و در مورد روبرتو باجو، استعداد عالی با پتانسیل برای باز کردن دروازه بهترین تیم های جهان.
_oxeh.jpg)
در فاز تهاجمی، تیم از شکل ۴-۴-۲ ساکی شروع می‌شد. آنتونیو کونته و دونادونی عرض و عمق را در کناره ها ارائه می‌کردند، در حالی که باجو تهدید قابل توجه خود را از میانه ها ارائه می‌کرد. مانند میلان، ایتالیا به عنوان یک بلوک مرتفع و فشرده بازی می‌کرد که در آن هافبک ها به طور مرتب در موقعیت های گلزنی قرار می گرفتند.
از نظر دفاعی، ساکی در ایجاد بازی پرسینگ مورد علاقه خود در میلان با مشکل بیشتری مواجه بود. بازیکنانی مانند آنتونیو بناریوو، لوئیجی آپولونی و روبرتو موسی به شکل سنتی ایتالیایی آموزش دیده بودند، بنابراین رفتار طبیعی آنها هنگام مواجهه با حملات تیم حریف، عقب نشینی بود.
با این حال مانند میلان، او به دنبال محور دفاعی دوگانه در خط هافبک بود و دینو باجو قدرتمند را در کنار آلبرتینی به میدان آورد این زوج در نهایت در فینال جام جهانی 1994 در ایالات متحده (بالا)، در مقابل هم صف آرایی کردند. از مدافعان میانی بارزی و مالدینی. با نگه داشتن تیم برزیلی روماریو و ببتو برای 120 دقیقه کامل، واقعاً ظالمانه بود که بارزی و روبرتو باجو (به ترتیب قلب دفاعی و جرقه خلاق تیم). از جمله کسانی بودند که در ضربات پنالتی از دست دادند
________________________________________________________
بنابراین ساکی هرگز یک مربی برنده جام جهانی نخواهد بود، اما کار او با یک تیم واقعاً نمادین میلان تحسین او را در سراسر جهان فوتبال به همراه داشت. و توسعه و سپس اجرای یک فلسفه تهاجمی که در کشور کاتناچیو موفقیت آمیز بود، که نام او را همیشه در ذهن تماشگران هک کرد.
________________________________________________________
عکس های این مطلب از سایت TFA گرفته شده است.
(امیدوارم لذت برده باشید)
