ملی‌پوش اسبق بدمینتون ایران معتقد است باید فاتحه بدمینتون ایران را خواند.
به گزارش طرفداری، علی شاه حسینی ملی‌پوش اسبق بدمینتون ایران این روزها استاد مدیریت ورزشی و عضو هیات علمی دانشگاه خوارزمی است و کنار آن یک آکادمی بدمینتون را اداره می‌کند.
وی درباره دلایل کسب نتایج ضعیف بدمینتون‌بازان در مسابقات قهرمانی آسیا در امارات و حذف آنها در روز نخست این رقابت‌ها، مجمع انتخاباتی فدراسیون بدمینتون و مدیریت ضعیف این فدراسیون صحبت کرد.
علی شاه حسینی درباره مشکلاتی که گریبانگیر فدراسیون بدمینتون است، اظهار داشت:
بزرگ‌ترین ایراد جامعه بدمینتون این است که در باتلاقی افتاده و همه افراد داخل آن از جایگاه خود راضی و البته نگران از دست دادن آن هستند. آنها حتی درباره مشکلات صحبت نمی‌کنند تا مبادا فدراسیون جلوی پیشرفت این افراد را بگیرد.
وی درباره عدم پرداخت هزینه اعزام تیم ملی بدمینتون به مسابقات قهرمانی آسیا امارات، گفت:
اگر فدراسیون واقعا قصد پرداخت هزینه‌ها را داشت، این مسئله را به بعد موکول نمی‌کرد. بازیکن نباید دست در جیب خود کند و به چنین مسابقات مهمی برود. شاید آن بازیکن استطاعت مالی نداشته باشد. رئیس فدراسیون مخالف بود تا هزینه اعزام بازیکنان به امارات پرداخت شود. ۳۴ سال است که با اخلاقیات محمدرضا پوریا آشنا هستم. او با توجه به مجمع انتخاباتی ریاست فدراسیون بدمینتون و تلاش برای نایب رئیسی کنفدراسیون آسیا در اجلاس پیش رو تحت فشار قرار گرفته است. دبیر فدراسیون موظف است تا بسیاری از ایرادهای این فدراسیون را پوشش دهد.
ملی‌پوش اسبق بدمینتون یادآور شد:
پوریا از آذر ۱۳۸۸ به مدت حدود ۶ ماه سرپرست و بعد از آن رئیس فدراسیون شد و تاکنون ریاست این فدراسیون را برعهده گرفت. از سوم مرداد ماه که دوره ریاست او تمام شده انتخاباتی برگزار نشده و فدراسیون، رسانه‌ها و جامعه بدمینتون را سرکار گذاشته و همواره برگزاری مجمع انتخاباتی را به امروز و فردا موکول می‌کند.
وی افزود:
تا الان با گذشت بیش از هشت ماه از دوره ریاست وی، متاسفانه انتخاباتی برگزار نشده و عدم برگزاری انتخابات در موعد مقرر باعث شد تا انتخابات کمیته ملی المپیک هم زیر سوال برود و به همین دلیل در سال گذشته مجمع فوق‌العاده‌ای تشکیل و بعد پوریا به صورت موقت تا برگزاری مجمع کمیته ی المپیک به عنوان رئیس فدراسیون بدمینتون باقی ماند. بعد از آن از تاریخ ۲۳ شهریور حکم سرپرستی وی را زدند و ۲۳ اسفند این حکم تمام شده و چگونه است که بعد از گذشت بیش از ۵۰ روز، پوریا به عنوان به مسئول فدراسیون فعالیت دارد. پوریا اکنون از لحاظ حقوقی جایگاهی در فدراسیون ندارد. شاید برای وزارت ورزش، فدراسیون بدمینتون اهمیتی زیادی ندارد و به همین علت توجهی به آن نمی شود.
شاه حسینی یادآور شد:
در سال ۱۳۸۳ در مسابقات قهرمانی آسیا اندونزی بازیکنان زیادی حضور یافتند و من توانستم در جدول اصلی به ۳۲ نفر راه یابم، اما الان در مرحله مقدماتی بدمینتون‌بازان حذف می‌شوند. به نظر من ورزشکاران مقصر نیستند زیرا آنها بدون برگزاری یک روز اردو در این مسابقات شرکت کردند. آنها در شهرهای خود به تنهایی تمرین کردند و سه روز مانده به اعزام به جای آنکه به فکر تمرین باشند، به فکر تهیه هزینه‌های اعزام و اسکان بودند.
وی خاطرنشان کرد:
در تقویم فدراسیون جهانی بیش از ۸۰ تا ۱۰۰ مسابقه در سال برگزار می‌شود و ورزشکاران به فدراسیون‌ها اعلام می‌کنند تا نام آنها را برای حضور در این مسابقات بدهند. این رقابت‌ها دارای امتیاز برای قرار گرفتن در رنکینگ جهانی است.
شاه حسینی افزود:
از طرف دیگر هر گاه تیم ملی بدمینتون ایران در جام بین‌المللی فجر نتیجه نمی‌گیرد، می‌گویند نزدیک المپیک بود و خارجی‌های حاضر در این رقابت‌ها رنکینگ بالایی داشتند و سطح بازی‌ها بالا بود، اما سطح مسابقات سال گذشته بالا نبود. از طرف دیگر باید ببینیم که مسابقات فجر امسال جزو سهمیه‌های المپیک قرار می‌گیرد یا خیر. در حالی که چهار سال گذشته امتیاز کسب سهمیه از این مسابقات گرفته شد. این موضوع هم از ضعف سرپرست فدراسیون در مدیریت شرایط و تعامل‌های بین‌المللی است و تنها تلاش او حفظ سمت و جایگاه رئیس یا سرپرست است.
ملی‌پوش اسبق بدمینتون ادامه داد:
الان پیشرفت بدمینتون فدای حفظ جایگاه یک فرد خاص شده و این رشته ورزشی رو به نابودی است و هشت ماه رئیس ندارد. سه دوره ریاست قانونی پوریا تمام شده است؛ اما با کسب کرسی نایب رئیسی آسیا بود می‌خواهد در انتخابات فدراسیون ایران شرکت کند.
شاه حسینی گفت:
در بدمینتون تنها کاوه مهرابی در سال ۲۰۰۸ و ثریا آقایی در ۲۰۲۰ توانستند با تلاش خود سهمیه المپیک کسب کنند و نمی‌توانیم این افتخارات را به مدیریت پوریا گره بزنیم زیرا وی کاری نکرده است. آقایی حداقل ۴۰۰ میلیون هزینه کرد تا بتواند سهمیه بگیرد و فدراسیون برای او کاری نکرد.
وی اضافه کرد:
وظیفه فدراسیون این است تا از ورزشکار همواره حمایت و برای تمام سال برنامه ریزی داشته باشد. در حال حاضر بازیکنان سبب شده بدمینتون‌بازان وقتی قصد شرکت در مسابقات بین المللی را دارند، نمی‌دانند که چه ورزشکارانی در این رقابت‌ها شرکت می کنند و سطح آن چگونه است و آیا می‌توانند در آن مسابقه امتیاز خوبی بگیرند و رنکینگ جهانی خود را ارتقا دهند یا خیر.
ملی‌پوش اسبق بدمینتون تاکید کرد:
وظیفه ورزشکار تمرین کردن است اما اطرافیان ورزشکار شاید متخصص نباشند و انرژی خود را برای مشاوره درست به ورزشکار نمی‌دهند. کار به اینجا می‌کشد که همزمان مدیر تیم ملی در سه کمیته دیگر عضو و این چرخه در فدراسیون تکرار می‌شود و نهایت بدمینتون در باتلاق می‌افتد.
شاه حسینی با اشاره به نایب رئیسی پوریا در آسیا گفت:
باید فاتحه بدمینتون را خواند. در سال ۱۳۹۱ مصاحبه‌ای کردم و گفتم که اگر بدمینتون‌بازان کشورهای دیگر سوار بنز هستند ما سوار ژیان هستیم اما الان ما سوار قطاری هستیم که به عقب می‌رود. یک دورانی قهرمان غرب آسیا شدم، اما الان بازیکن ما برابر یک بازیکن ۱۵ ساله با پاسپورت امارات بازی را واگذار می‌کند. دیگر در غرب آسیا بهترین نیستیم و به همین دلیل فدراسیون در مسابقات آسیای میانه حضور می‌یابد چون در آنجا بدمینتون ضعیف‌تر است و باید ادعا کند که بهتر است. در واقع رقابت بدمینتون‌بازان در آسیای میانه بیشتر با خودشان بوده تا رقبای آسیایی. خیلی ناراحتم که ورزشکاران ما نمی‌توانند به جدول اصلی بروند و مقصر مدیریت فدراسیون است.
وی تاکید کرد:
در سل ۱۴۰۰، به مدت ۶ ماه مسئول کمیته استعدادیابی فدراسیون بودم و روزی که به من حکم دادند و گفتند که انتقاد نکنید، حکمم را روی میز گذاشتم و گفتم که تعارف ندارم و فکر نکنید که با حکم می‌توانید من را بخرید. به پوریا گفتم ابتدا نقدهایم را به خودت می‌گویم و دوباره به خودت می گویم اما بار سوم رسانه‌ای می‌کنم. در نهایت بعد از ۶ ماه بدون اینکه به من حکم پایان همکاری بدهند و به فرد جدیدی حکم دادند. حقوقی هم دریافت نکردم و به دنبال آن هم نبودم.
ملی‌پوش اسبق بدمینتون در پایان به ایرنا گفت:
بسیاری از رقبای خارجی من در زمانی که ملی‌پوش بدمینتون بودم، اکنون دارای سمت در کنفدراسیون آسیا و فدراسیون جهانی هستند اما در کشور ما از ترس اینکه آن بازیکن به رقیب رئیس فدراسیون بدل نشود، به این کمیته ها معرفی نمی‌شوند. پوریا حاضر نشد ما را برای عضویت در این کمیته‌ها کاندیدا یا معرفی کند. این خجالت‌آور است که برای گرفتن مدرک بین‌المللی سطح یک و دو مربیگری مجبور شدم به خارج از کشور بروم زیرا در ایران به من اجازه نمی‌دادند تا در این کلاس‌ها شرکت کنم. مربیگری عشق ماست. افرادی که سطح پایین‌تری داشتند، مدرک مربیکری را گرفتند، اما به من این اجازه را در داخل ایران ندادند. من از سال ۱۳۸۰ این موقعیت را داشتم تا از ایران بروم، اما عشقم ایران است و تا آخر در این کشور می‌مانم تا دینم را به جامعه بدمینتون ادا کنم.
