در طول فصل و در پایان، او (گواردیولا) بهترین راه حل را برای به حداکثر رساندن توانایی تیم پیدا می‌کند. منچسترسیتی تحت هدایت پپ گواردیولا نه تنها توسط بسیاری از هواداران فوتبال، بلکه توسط کارشناسان فوتبالی در سراسر جهان به عنوان "نمونه تاکتیکی" در نظر گرفته شده است. یکی از دلایلش این است که او همیشه چیزهای جدیدی را در ابتدای فصل امتحان می کند، مانند دفاع های کناری بسیار باریک یا دابل پیوت ها. با این حال، شکل یا تاکتیک ها در طول فصل مدام تغییر می کند و در پایان بهترین راه حل را برای به حداکثر رساندن توانایی تیم پیدا می کند. در این فصل، او شروع به استفاده مجدد از 2-3-5 در مالکیت با مدافعان کناری کناری کرد، با این حال، شکل خود در حال حاضر 3-2-5 در مالکیت است. این امر عمدتاً با توسعه توانایی ناتان آکه یا مانوئل آکانجی برای بازی به عنوان یک مدافع کناری به خصوص در مالکیت توپ به دست می آمد. خوب حالا بیایید یک نگاهی کوچکی از تاکتیک این فصل پپ بیاندازیم.
سیستم تیم
این روزها منچسترسیتی با جلو آوردن یکی از مدافعان کنار رودری، از عقب با یک دفاع سه به میدان می رود. این کار توسط جان استونز انجام شده است، اما از آنجایی که استونز در خط هافبک قابل اعتماد شده است، او می تواند از پست دفاع میانی به هافبک انتقال یابد در حالی که مدافع راست، اخیرا آکانجی است. در پشت این نوع نقش که گاهی اوقات مدافع میانی کاذب نامیده می شود، چند سال پیش توسط فرناندینیو برای انجام کار استونز استفاده شده بود. با این حال، بزرگترین تفاوت و نقطه قوت این نقشه توانایی دفاع است. حالا سیتی می تواند چهار بازیکن را با چهار بازیکنی که توانایی دفاع به عنوان مدافع میانی را دارند پر کند. با این حال، همانطور که آنها مقابل بایرن مونیخ در بازی رفت یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا انجام دادند، اکنون می توانند کاملا راحت از محوطه جریمه دفاع کنند. خوب اکنون بیایید روی تاکتیک‌های ساختن موقعیت تمرکز کنیم و بعداً در مورد دفاع صحبت کنیم.
هنگام بازی از دروازه بان (ادرسون)، سه مدافع او را جذب خط دفاعی می کند. این همچنین به این معنی است که هر دو مدافع میانی وسط تبدیل به مدافعان کناری می شوند و این یکی از مهم ترین ویژگی های سه مدافع سیتی است. به لطف توانایی روبن دیاز برای وارد شدن با توپ دفاع کناری راست (یا دفاع میانی راست که یک مدافع راست است) به جلو حرکت می‌کند و توپ را فراتر از وینگر یا هافبک وسط حریف دریافت می‌کند.
در این حالت، بازی دیاز به عنوان مدافع میانی راست و آکانجی به عنوان مدافع کناری راست، استفاده از قدرت آنها چهار دفاعی را ممکن می‌سازد، که یک پاس تقسیم از یک مدافع میانی به یک مدافع کناری می‌تواند به راحتی خط را اول یا حتی دوم حریف را بشکند. هنگامی که آنها در حال ساختن از ناحیه عمیق تر هستند، می توانند از ادرسون به عنوان بازیکن اضافی در عقب استفاده کنند. با این حال، این استراتژی در خط هافبک نیز قابل مشاهده است.
وقتی دیاز توپ را در وسط دارد و هر دو مدافع میانی وسط خیلی باز هستند، رودری یا استونز برای دریافت توپ به میان مدافعان میانی می‌‌آیند. به محض اینکه دیاز با آنها بازی می کند، چند قدمی می‌آید عقب تا از توپ دور شود تا آن را تبدیل به یک چهار عقب کند. در این سناریو به او کمک می‌کند تا به آکه نزدیک‌تر شود و در مقابل هافبک وسط حریف یک و دو ایجاد کند. این امر به ویژه زمانی مهم است که خط اول حریف یک مهاجم باشد (یا سه مهاجم در جلو).
در تصویر بالا، مانند دو مهاجم به نظر می رسد، اما آنها یک مهاجم و یک پست شماره ۱۰ است.
اگر در مقابل این نوع از خط اول حریف سه دفاع را حفظ کنند، دیاس توسط مهاجم حریف از جلو تحت فشار قرار می‌گیرد و فضایی برای ورود او ندارد. با این حال، به لطف تنظیم شکل با ساختار فشار مخالف، می توان از توانایی دیاز برای قدم گذاشتن در فضای کنار خط اول مخالف حداکثر استفاده را کرد.
تا اینجا، الگوهایی که سیتی با پاس های تقسیم شده از دیاز به یکی از مدافعان میانی وسط خط اول حریف را می شکند، مورد بررسی قرار گرفت. با این حال، اگر تیم حریف سعی کند با علامت زدن بازیکن مقابل سه مدافع سیتی، پرس را بالا بیاورد، برای یکی از مدافعان میانی وسط به سختی می‌تواند بالاتر برود. در این مورد، آنها خود را عمیق تر می کنند تا بازیکنان گسترده حریف را به بیرون بکشند تا فاصله بین خطوط را افزایش دهند. در مقابل پرسینگ بالا با نشانه گذاری بازی روی ارلینگ هالند یکی از راه های موثر برای پیشرفت توپ است. با این حال، حتی اگر هالند باشد بهترین راه برای کنترل و تسلط بر بازی نیست. بنابراین، پپ ترجیح می دهد تا حد امکان در زمین بازی کند و کیفیت وینگرها این امکان را فراهم می کند. به خصوص جک گریلیش که تا زمانی که معیارهای مناسبی برای سنجش عملکرد او ایجاد نشود، برای همیشه توسط بیشتر طرفداران فوتبال دست کم گرفته خواهد شد. او اکنون به عنوان حیاتی ترین بازیکن برای پپ گواردیولا محسوب می‌شود. حتی اگر همه توسط بازیکن حریف علامت گذاری شوند، یک مهاجم در جلو می تواند توپ را دریافت و نگه دارد. و اگر او توپ را به دست یکی از هم تیمی هایش بگذارد زمانی که توسط حریف تحت فشار است. او اکنون با این کار می تواند کسی را که پرسینگ علامت گذاری می کند شکست دهد. با این حال، گریلیش و سایر وینگرها می توانند به تنهایی شرایط را حل کنند.
با این‌کار نه تنها توپ را بالا نگه می دارد و سپر می کند، بلکه می تواند توپ را با پای راست خود دریافت کند و به سمت وسط دریبل بزند تا یکی از بازیکنان حریف را به بیرون بکشد. این حمل نه تنها می تواند پرسینگ حریف را شکست دهد، بلکه زمان و فضا را برای هم تیمی ها فراهم می کند که این یکی از مهم ترین اصول در فوتبال پپ است.
علاوه بر این، لزوماً وینگرها نباید از فضا در مناطق وسیع استفاده کنند. اگر مدافع میانی وسط بتواند وینگر حریف را به بیرون بکشد و وینگر بتواند مدافع کناری حریف را به خود بچسباند، فضایی برای هافبک تهاجمی برای دریافت توپ وجود خواهد داشت.
هافبک‌های تهاجمی سیتی اغلب به مناطق وسیعی می‌روند تا یک پاس تقسیم‌شده دریافت کنند تا خط هافبک حریف را بشکنند. این یک موقعیت دشوار برای هافبک دفاعی حریف است که باید هافبک تهاجمی را مواظب باشد. این به این دلیل است که اگر هافبک دفاعی به سمت بیرون حرکت کند تا هافبک تهاجمی سیتی را در حال رانش کردن بیرون نشان دهد، یک خط عبور به وسط زمین وجود خواهد داشت که مهاجم سیتی می تواند برای دریافت توپ از آنجا رها شود. جولیان آلوارز در انجام این کار عالی است، اما اخیرا هالند توانسته است این موقعیت را به درستی تشخیص دهد تا به ناحیه میانی انتقال یابد. به طور کلی، ساختار سیتی مانند سال‌های اخیر عالی است و می‌توان از الگوهای جدید در عقب در این فصل استفاده کرد.
سومین حمله نهایی
از آنجایی که تیم بیشتر از همه روی دفاع از ناحیه میانی تمرکز می کند، سومین حمله آخر سیتی اغلب از پاس به وینگر شروع می شود. علاوه بر این، پپ دوست ندارد سرعت حملات را افزایش دهد مگر اینکه شرایط به وضوح قابل استفاده باشد. به عبارت دیگر، قابل قبول است که سیتی منتظر بازگشت تیم حریف باشد زیرا هم تیمی ها نیز می توانند برای حفظ فشردگی تیم پیشرفت کنند. به همین دلایل، سومین حمله آخر سیتی از وینگرها شروع می شود.
اخیراً در بیشتر بازی ها وینگرهای مخالف پا انتخاب شد‌ه‌اند. ریاض محرز، سیلوا یا گریلیش گزینه های اصلی هستند. فیل فودن می تواند در هر دو جناح بازی کند، اما محرز، سیلوا و گریلیش بسیار درخشان‌تر بودند و فرستادن آنها به نیمکت سخت است. از آنجایی که دوست دارند توپ را روی پای مخالف در هر طرف داشته باشند، اغلب به سمت وسط برش می زنند. و این الگوی مناسبی است که به هافبک های هجومی اجازه می دهد وارد کانال ها شوند.
این حرکت هافبک های هجومی به داخل کانال ها یکی از معروف ترین الگوهای هجومی است که اغلب در بازی سیتی دیده می شود. این همچنین می‌تواند فضایی در بلوک دفاعی حریف ایجاد کند، بنابراین وینگر روی توپ می‌تواند فضایی برای برش پیدا کند. با این حال، در برابر یک بلوک پایین گاهی اوقات این ترکیب برای شکستن بلوک دفاعی کافی نیست. در این صورت لازم است گزینه دیگری ایجاد شود و این یکی از موارد جدید این فصل است. تا زمانی که کانسلو سیتی در بود، این وظیفه مدافعان کناری بود. حالا اما هیچ مدافع کناری در زمین وجود ندارد. بنابراین در این فصل تبدیل به کار برای هافبک های دفاعی رودری و استونز شد.
با دویدن هافبک تهاجمی به کانال، فضایی در بلوک حریف خالی می شود. وینگر می تواند از آن استفاده کند، اما گاهی اوقات حرکت یک و دو انجام این کار دشوار است. بنابراین، برای رودری و استونز مهم است که در آنجا ظاهر شوند تا گزینه ای برای تغییر روش حمله ارائه دهند. گل خیره کننده رودری به بایرن مونیخ یکی از بهترین نمونه های این الگو بود.
تا اینجای کار، چیزی در مورد هالند وجود نداشت. در لحظه ای که این مطلب نوشته می شود، هالند فقط با تعداد گل های بهترین گلزن لیگ برتر برابری می کند، بنابراین واضح است که حضور او برای سیتی حیاتی است. اگر منصف باشیم، بدون او، سیتی به همان خوبی که هست خواهد بود. در واقع آنها با آلوارز به عنوان مهاجم لیورپول را 4-1 شکست دادند. با این حال هالند این امکان را برای سیتی فراهم می کند که از همه جا گل بزند. در یک سوم پایانی، توانایی او برای از دست دادن نشانگر خود در هنگام ارسال سانترها بسیار عالی است یا می تواند گل های انفرادی زیبایی ثمر برساند. و همچنین، او به سختی پنالتی هایی را که برای سیتی گرفته شده است، از دست می دهد. بدون هالند، سیتی به اندازه هالند موقعیت ایجاد می کرد، اما او می تواند این موقعیت ها را به گل تبدیل کند. او آخرین کسی است که سیتی به آن نیاز داشت.
پرسینگ
پپ مدیر مالکیت و هم مدیر پرسینگ است. او اغلب شکل پرسینگ را تغییر می دهد (و اشتباهات زیادی مرتکب می شود)، اما پرس 4-2-4 او اغلب در بازی های مهم استفاده می شود. علاوه بر این، وقتی سیتی بلوک دفاعی را در خط هافبک یا نیمه مالکیت خود قرار می دهد، اغلب 4-4-2 (همان 4-2-4) است. بدین ترتیب در این فصل پرس بالا 4-2-4 مورد بررسی قرار می گیرد.
یکی از بزرگترین تفاوت‌ها بین 4-2-4 سیتی و 4-4-2 معمولی، اولین بازیکنی است که روی توپ فشار می‌آورد. در این شکل، یک وینگر است که روی توپ فشار می آورد و فورواردهای مرکزی بر روی عبور از خطوط عبوری به هافبک های دفاعی حریف تمرکز می کنند. یکی از نقاط قوت این است که به لطف مهاجمان مرکزی که از وسط محافظت می کنند، هافبک های دفاعی سیتی نیازی به حرکت بالاتر ندارند و می توانند روی عمیق تر ماندن و حفظ فشردگی بین خطوط در وسط تمرکز کنند. این می تواند به جلوگیری از بازی کردن آنها به مهاجمان یا بازیابی توپ های دوم بعد از بازی طولانی کمک کند.
از سوی دیگر، هنگامی که وینگر به سمت مدافع میانی حریف فشار می آورد، مدافع کناری حریف می تواند یک بازیکن ذخیره باشد و توپ را روی سر وینگر دریافت کند. در این سناریو، مدافع کناری برای ادامه اعمال فشار بر روی توپ به میدان می‌رود. با این حال، از آنجایی که مدافع کناری نیاز به سرعت در مسافت طولانی تری دارد، این می تواند دیر باشد و یک ضعف باشد. بنابراین، این پرسینگ مستلزم این است که وینگرها مدام مراقب موقعیت مدافعان کناری باشند و مسیرهای عبور را به سمت آنها بررسی کنند. علاوه بر این، زمان پرس نیز بسیار مهم است. اگر مدافع میانی بتواند توپ را دریافت کند و بدنش را باز کند، می تواند زاویه ای برای بازی با مدافع کناری ایجاد کند. بنابراین، برای وینگرها مهم است که پس از کنترل توپ، پشت‌های میانی را قبل از اینکه زاویه بدن را باز کنند، ببندند. و همچنین اگر وینگر بیش از حد به مدافع میانی حریف نزدیک باشد، دروازه بان حریف می تواند توپ را از بالای سر وینگر به سمت مدافع کناری بازی دهد. در نتیجه، این پرسینگ به توانایی عالی وینگرها نیاز دارد.
وقتی سیتی بر بازی مسلط است، باید در پرسینگ خوب باشد. حتی اگر بزرگترین قدرت آنها در مالکیت توپ است، آنها باید توپ را در اختیار داشته باشند، بنابراین باید آن را ببرند. بنابراین، پپ همیشه آنچه را که بهترین فکر می کند تلاش می کند تا مهمترین چیز را در زمین به دست آورد.
دفاع سوم نهایی
در یک سوم پایانی، سیتی سعی می کند در مناطق وسیع بار اضافه ایجاد کند و خط را کاملاً بالا نگه دارد. به محض اینکه تیم حریف با بازیکن وینگر یا وینگر خود بازی می کند، مدافع کناری و وینگر سیتی بازیکن را روی توپ می بندند و هافبک دفاعی فضای بین دفاع کناری و دفاع میانی را پوشش می دهد.
تمرکز آنها بر این است که وینگر حریف را از شکست دادن مدافع کناری و تلاش برای وادار کردن حریف به توپ مجبور به بازی برگشتی کنند. سپس، یکی از هافبک ها یا مدافعان میانی سیتی می تواند بیاید و به لطف خط بالا، بازیکن را روی توپ در وسط ببندد.
نتیجه
تیم پپ امسال بیشتر از هرسال دیگری امیدوار به قهرمانی در همه جام‌ها هستند از چمپیونزلیگ گرفته تا لیگ برتر و جام حذفی. فقط یازده هفته سیتی باید بازی ها را ببرد تا به سه‌گانه رویایی خود ازجمله چمپیونزلیگ بسیار تلاش میکنند تا جام نقره‌ای را بالای سر خود ببرند. حالا باید بنشینیم و نظاره‌گر آن باشیم تا ببینم پپ و پسرانش در این یازده هفته چه خواهند کرد.
_________________________________________________________
(امیدوارم لذت برده باشید)
