ژابی آلونسو وقتی در اکتبر 2022 سرمربی بایرلورکوزن شد، بسیاری از مردم را غافلگیر کرد. پس از یک دوره پربار در تیم نونهالان رئال و تیم دوم رئال سوسیداد، سرمربی اسپانیایی با انتقال به باشگاهی که درست در منطقه سقوط بوندس لیگا شناور بود، به مدیریت تیم اصلی جهش کرد. بدون شک این یک قمار پرخطر بود که آلونسو انجام داد تا اولین تجربه خود را در یک تیم نخبه به دست آورد. هافبک سابق لیورپول، رئال مادرید و بایرن مونیخ در عرض نیم سال، پس از تعطیلات جام جهانی برای تثبیت سبک بازی خود، فصل 2022/23 لورکوزن را تغییر داد. این فصل هنوز می تواند آنها را به بازگشت به لیگ قهرمانان برساند و آنها همچنین در لیگ اروپا این فصل به نیمه نهایی رسیده‌اند و آلونسو باید با معلم سابق خود یعنی مورینو روبه‌رو شود. بر اساس تعدادی از تاکتیک های کلیدی آلونسو از زمانی که سرمربی لورکوزن شده است تغییرات فوق‌العاده‌ای ایجاد کرده است. در اینجا، نگاهی عمیق‌تر به پنج تغییر تاکتیکی تاثیرگذار در پشت بهبود تیم لورکوزن می‌اندازیم.
۱. تنوع در سیستم
قبل از بر عهده گرفتن آلونسو به عنوان مربی لورکوزن، جراردو سئوان مربی قبلی لورکوزن سیستم تیم را به شکل ۴-۴-۲ در برخی مواقع به شکل ۴-۲-۳-۱ یا ۴-۴-۱-۱ میچیند. در نیمه دوم برخی از مسابقات، آنها گاهی اوقات از شکل ۳-۵-۲ استفاده می کردند که اکنون سیستم فعلی لورکوزن آلونسو است.
آلونسو از این شکل به عنوان سیستم اصلی خود استفاده می‌کند، گاهی اوقات آن را برای استفاده از ۳-۴-۳ (در زیر) تطبیق می‌دهد، در حالی که تیمش به حالت ۵-۴-۱ یا ۵-۲-۳ خارج می‌شود. با این حال، مهمترین چیز تغییر ترکیب نبوده، بلکه نحوه تفسیر بازیکنان از سیستم بوده است.
نحوه عملکرد پنج مدافع به اهدافی که تیم با توپ دارد و پرسینگ آنها در هر لحظه بستگی دارد. آنچه ثابت می ماند این است که لورکوزن آلونسو رویکرد جسورانه ای در هر دو مرحله بازی دارد. هدف این است که تا زمانی که ممکن است در نیمه های حریف بازی کنند. یک نقطه ضعف در استفاده آنها از رویکرد غیر مالکیتی با نشانه گذاری مختلط بوده است. با این کار، بازیکنان مسئولیت حریفی که وارد منطقه آنها شده است را بر عهده می گیرند و آنها را تا پایان حرکت دنبال می کنند. این باعث ایجاد فضایی در پشت خط میانی لورکوزن شده است، در مناطق مرکزی خطرناک برای استفاده از حریف.
سیستم ۵-۲-۳(در زیر) یا به سیستم ۵-۴-۱ به مشکل دفاعی تیم کمک کرده است، تا با تعادل بهتر از کناره به خوبی محافظت کنند. اگر آلونسو در یک جناح دارای بازیکن قوی دفاعی باشد، در سمت دیگر رویکرد تیم تهاجمی تر خواهد شد. به این معنی که تیم او به ندرت با بازیکنان زیادی در سمت اشتباه توپ گرفتار می شود. او همچنین بازیکنانی را انتخاب می‌کند که آگاهی تاکتیکی خوبی دارند و می‌دانند که چه زمانی باید برای تقویت آن منطقه حرکت کنند، نه اینکه تیم را از وسط در معرض دید قرار دهد.
۲.بازی موضعی
آلونسو می خواهد که تیم او بر توپ مسلط باشد و از پشت به جلو در خطوط بازی کند. آنها قبلاً با چهار مدافع و دو پیوت بازی می‌کردند، اما اکنون با یک خط سه نفره شروع می‌کنند، یک بازیکن محوری به دنبال دریافت در مرکز است و دو مدافع کناری که تقریباً مانند وینگرها زمین را طی می‌کنند. این دو بازیکن کناری به ایجاد فضایی برای هافبک‌های میانی و دو شماره 10 کمک می‌کنند تا در فضای مرکزی توپ را دریافت کنند.
نقشی که مدافعان میانی در ترکیب بازی می کنند برای لورکوزن برای یافتن هافبک های مرکزی و شماره 10 خود بسیار مهم است. آنها راحت بازی می کنند تا هافبک حریف را از موقعیت خارج کنند و هدفشان ایجاد فضایی در کانال مرکزی برای دریافت هم تیمی است. در همین حال، مدافعان کناری تیم مدافعان کناری حریف را با موقعیت‌های بلند و کناری می‌چسبانند. این مزیت بیشتری دارد که بازیکنان کناری حریف را بیشتر به سمت خطوط لمسی بیرون می‌کشد، که به ایجاد خطوط عبور در داخل (زیر) کمک می‌کند.
بازیکنان آلونسو برای انجام این نوع بازی جوری تنظیم شده‌اند که فضایی را در مرکز برای خلاق‌ترین بازیکنان ایجاد می‌کنند و تا جایی که ممکن است برای هر بازیکنی که توپ را دریافت می‌کنند، خطوط عبور ایجاد می‌کنند. هدف این است که شماره ۱۰ راهی پیدا کند، تا بدانند پس از دریافت توپ، هم تیمی‌ها در فضای خالی قرار دارند. مدافعان کناری (در عکس بالا) در دسترس هستند. اگر آنها بتوانند با اولین لمس خود به داخل برگردند، شماره 10 ها به دنبال حمله مستقیم و سریع به سمت دروازه خواهند بود، یا با ارسال پاس به مهاجمی که یک حرکت مورب در پشت سر انجام می دهد، یا با فرصتی مناسب دنبال شوت زنی هستند. اگرچه تیم آلونسو دوست دارد مالکیت توپ را کنترل کند و آرام آرام بازیسازی کند، اما میتواند بازی مستقیم انجام دهند. مخصوصاً زمانی که به نیمه حریف می‌رسند. زمانی که فرصت ایجاد می شود، آنها مستقیماً با سرعت به سمت هدف حمله می کنند.
۳.سازماندهی هافبک‌ها
تأثیر آلونسو در لورکوزن احتمالاً به وضوح از طریق هافبک مرکزی قابل درک است، جایی که کرم دمیربای، روبرت آندریچ و پالاسیوس اغلب مورد استفاده قرار گرفته‌اند. استفاده از این سه بازیکن قبل از آمدن آلونسو با نتایج متفاوتی همراه بود و سئوان در تلاش برای یافتن ترکیبی از دو بازیکن بود که در یک دابل پیوت کار می کرد. استفاده از هافبک میانی تهاجمی پالاسیوس یا دمیربای برای بازی در کنار آندریچ از زمان آمدن آلونسو یک ویژگی عادی بوده است. ساختار هافبک مرکزی می تواند دو هافبک دفاعی و یک شماره 10 باشد یا یک پیوت با دو عدد هشت. مواقعی وجود داشته که او با دو نفر در هافبک مرکزی بازی می کند، مانند ۳-۴-۳. با هر شکلی که باشد، دو تا از سه هافبک مرکزی مورد علاقه او همیشه بازی خواهند کرد (در پایین).
۴.بهبود علمکرد بازیکن‌ها
آلونسو نه تنها عملکرد جمعی بهبود یافته ای ایجاد کرده است. او همچنین به بازیکنان کمک کرده تا به صورت فردی پیشرفت کنند. پیرو هینکاپیه یکی از این بازیکنان است. تحت سئوان، او به عنوان یک دفاع چپ تدافعی در یک دفاع چهار استفاده می شد. اکنون، او آزادی عملی بیشتری دارد تا در بالای زمین قرار بگیرد. حتی زمانی که به عنوان یک مدافع میانی سمت چپ در سه خط دفاعی بازی می کند، می تواند در سومین تهاجمی نقش داشته باشد و اغلب به دنبال ایجاد دویدن های نفوذی از عمق به شیوه یک وینگر است. او همچنین مشخصات کاملی برای خواسته های فشاری و موقعیتی سیستم آلونسو دارد. اجراهای جرمی فریمپونگ نیز برجسته بوده است. او قبلا بیشتر به عنوان وینگر راست یا شماره 10 استفاده می شد، اما از زمان ورود آلونسو به عنوان یک مدافع راست بازی می کند که به طرز چشمگیری از جناحین بالا و پایین رفت و آمد می‌کند. این تغییر به آلونسو کمک کرده است که مدافعان کناری حریف را بچسباند و فضایی را در داخل برای مهاجمان شماره هشت یا کناری خود ایجاد کنند( درزیر). وقتی لورکوزن در سمت راست بازیسازی می‌کند، فریمپونگ در موقعیت‌های تهاجمی گسترده در بالای زمین باقی می‌ماند که در آن راحت‌تر است.
موسی دیابی یکی دیگر از داستان های موفقیت آلونسو است. مهاجم فرانسوی از آزادی هجومی که مربیش به او داده است نهایت استفاده را می‌برد و علیرغم شروع از سمت راست، تقریباً به عنوان یک مهاجم تنها به پایان می‌رسد. کار او بدون توپ نیز برجسته است. او یکی از بازیکنان مهم و مورد علاقه آلونسو بوده است.
۵.پرسینگ
با توجه به این نکته، لورکوزن از یک تیمی که عمدتاً در میانه بلوک خارج از مالکیت توپ قرار می‌گرفت، اکنون با بازیکنانی که برای کاهش سرعت حریف تلاش می‌کردند به پرس کردن حریفان از ابتدای شروع بازی تبدیل شده است. آنها این کار را با سه بازیکن انجام می دهند که در لبه محوطه حریف بالا می روند. مدافعان کناری برای فشار دادن به مدافعان کناری حریف (در تصویرپایین) فشار می آورند و دو هافبک میانی باقیمانده آماده به هم زدن برنامه حریف با حمایت از پرس در هر طرفی که حریف بازی می کند هستند. سه مدافع میانی روی محوطه جلو دفاع می‌کنند و آماده پرش به بیرون و رقابت برای هر توپ مستقیم در خط میانی هستند.
اگر آنها نتوانند توپ را به سمت جلو ببرند، لورکوزن به دنبال این است که بازی را از طریق خط لمسی قفل کند، با بازیکنانی که به طور تهاجمی توپ را فشار می دهند و مهاجم تمام تلاش خود را می کند تا از تغییر بازی جلوگیری کند. وقتی تیم آلونسو توپ را پس می‌گیرد، این رویکرد به این معنی است که آنها به گل نزدیک‌تر هستند و شانس بیشتری برای گلزنی دارند. در مجموع لورکوزن در هر دو انتهای زمین با آلونسو تیمی به مراتب بهتر به نظر می رسد.
نتیجه کلی
الونسو تیمی تحویل گرفته بود که در انتها جدول جای داشت اما تنها با بیست هفته تیم را به یکی از مدعی‌ها اروپا تبدیل کرده. او میتواند با قهرمانی در لیگ اروپا و گرفتن سهمیه لیگ قهرمانان اروپا برای فصل بعد کارنامه خود را به نحو احسنت به پایان برساند. آلونسو با چنین عملکردی که تا به اینجا داشته است نشان داده در آینده بسیار نزدیک قرار است به یک نخبه اسپانیایی در زمینه مربیگری تبدیل شود یا شاید در آینده تاج پادشاهی گوادریولا بر سر ژابی آلونسو بنشیند. فقط باید صبر بود........ .
_________________________________________________________
عکس های این تحلیل از سایت football bunseki
(امیدوارم لذت برده باشید)
