اختصاصی طرفداری| در آستانه دربی شماره 100، پای صحبت‌های مربی پرسپولیس که طی فصل جاری به عنوان دستیار شماره یک یحیی گل محمدی فعالیت کرده، نشسته‌ایم.
در این بخش از مصاحبه با اوسمار لوس ویرا که قسمت اول را دیشب منتشر کردیم و امشب، قسمت دوم آن را می‌خوانید، با او در مورد فوتبال ایران، دلیل ناکامی برزیل طی دهه‌های اخیر در جام جهانی، نظرش در خصوص مسی و رونالدو و همین طور مقایسه ام باپه-هالند و بسیاری موارد دیگر صحبت کردیم:
خب، در ادامه می‌خواهم چند سوال در خصوص فوتبال ایران از شما بپرسم. به نظرتان وجه تمایز قابل توجه فوتبال ایران و فوتبالیست‌های آن در چیست؟
تجربه من در این خصوص چندان بالا نیست و من تنها 8 ماه است اینجا هستم، ولی فکر می‌کنم فوتبالیست‌های ایرانی قدرت بدنی قابل توجهی در این منطقه دارند. فکر می‌کنم در وهله بعدی، ایران باید کیفیت زمین‌هایش را بیشتر کند تا کیفیت فوتبال بالاتر برود. مورد دیگری که وجود دارد، این است که ایرانی‌ها زیادی داد و بیداد می‌کنند و با کوچکترین تماسی با رقیب، فریادشان درمی‌آید. به نظرم در این خصوص زیادی مبالغه می‌کنند و باید از لحاظ ذهنیت هم بهتر شوند.
سیستم‌های فوتبالی متنوعی هم اینجا استفاده می‌شود که باعث چالش مناسبی برای آماده‌سازی قبل از مسابقات می‌شود. در کنار این، باید به فوتبال پایه اهمیت بیشتری داده شود. اگر می‌خواهید کیفیت فوتبال‌تان بیشتر شود، باید به فکر نسل آینده باشد. شما الان تیم ملی و نسل خوبی دارید، ولی میانگین سنی آن‌ها بالا است و باید برای 10 سال آینده، همین امروز شروع شود.
می‌خواستم در مورد زیرساخت‌ها و همین طور نقاط ضعف فوتبال ایران هم بپرسم که به هر دوی آن‌ها پاسخ دادید. سوال بعدی‌ام این است که سخت‌ترین تجربه‌تان تا به حال مقابل کدام رقیب ثبت شده است؟
در مصاحبه‌هایم گفته‌ام که اینجا شبیه لیگ برزیل است و فارغ از اینکه مقابل چه تیمی بازی کنیم، حتما بازی سختی داریم. مهم نیست برابر مس مسجد سلیمان، صنعت نفت آبادان یا سپاهان بازی کنیم. اهمیتی ندارد تیم در رده آخر جدول باشد یا صدر جدولی باشد، تیم‌ها برای نتیجه گرفتن وارد زمین می‌شوند. البته که وقتی برابر تیم‌های بالا جدولی مثل استقلال، سپاهان، گل گهر و تراکتور بازی می‌کنیم، باید هم به دفاع و هم به حمله فکر کنیم، ولی وقتی برابر تیم‌های میانه و پایین جدولی قرار می‌گیریم، باید بیشتر به حمله فکر کنیم که چالش بزرگی است. دوستی داشتم که می‌گفت کاش بازی برابر تیم‌های دفاعی را از دقیقه 80 شروع می‌کردیم.
هفته آینده قرار است در دربی تهران به مصاف استقلال بروید. شما یک بار در نیم فصل اول تجربه این مسابقه را داشتید. در موردش چه فکر می‌کنید؟
اول از همه، خوشحالم که هواداران در استادیوم هستند. بازی مشکلی خواهد بود. در دیدار رفت عقب افتادیم و در دقایق پایانی بازی را به تساوی کشیدیم. آن روز در ورزشگاه کسی حاضر نبود، ولی فکر می‌کنم طرفدارانی که از تلویزیون مسابقه را دیدند، راضی بودند. انتظار دارم دیدار دور برگشت هم مسابقه خوبی از آب دربیاید، چون دو تیم بزرگ کشور یعنی پرسپولیس و استقلال باهم بازی می‌کنند و ورزشگاه تماشاگر به خود می‌بیند.
و پیش‌بینی‌تان از نتیجه چیست؟
انتظار دارم برنده شویم و مهم است که پیروز شویم. اگر برنده شویم، امیدمان به قهرمانی بیشتر می‌شود.
پیش‌بینی‌تان از رده‌بندی نهایی جدول بین استقلال، سپاهان و پرسپولیس چیست؟
امیدوارم ما اول شویم. چند هفته‌ای صدرنشین بودیم، ولی نتوانستیم آن را حفظ کنیم. اصلا راحت نیست. البته فقط هم به ما مربوط نمی‌شود و سپاهان هم باید امتیاز دهد. باید همه بازی‌هایمان را برنده شویم و اگر چنین شود، احتمالا به قهرمانی خواهیم رسید.
خب، سوال آخرم در مورد فوتبال ایران. شما از آبادان هم در بین صحبت‌هایتان اسم بردید. به آبادان رفته‌اید. درست است؟
بله، بله. بی‌نظیر است.
اهالی آنجا خود را بخشی از برزیل می‌دانند که از این سرزمین جدا افتاده‌اند. حال و هوای آنجا را چطور دیدید و مردم چطور برخورد کردند؟
خارق العاده است. احساس کردم در برزیل هستم. طرفداران آنجا از سایر هواداران در ایران تفاوت داشتند. آن‌ها کادر فنی برزیلی داشتند که الان دیگر سر کار نیستند، ولی آن روز کلی باهم صحبت کردیم. در اینستاگرام شخصی‌ام هم عکس‌های مربوط به آن روز را منتشر کردم، چون وقتی در حال رفتن به استادیوم بودیم، خیلی از طرفداران با پرچم برزیل آمده بودند. یکی شبیه سوپرمن بود. دیدن صحنه‌های این چنینی واقعا برایم جالب بود. انگار دوباره به کشور خودم برگشته بودم. از عکاس‌مان خواستم از هواداران روی سکوها هم عکس بگیرد. خیلی پرچم برزیل آنجا بود.
ویرا از حضور 8 ماهه‌اش در ایران راضی است
قبل از جام جهانی 1990، برزیل همیشه رویکردی هجومی در بازی‌ها داشت، ولی بعد از ناکامی‌های بزرگ تیم‌های رویایی 82 و 86، شما رویکرد دفاعی را هم در دستور کارتان قرار دادید. در ادامه در چند برهه با تغییر دوباره این رویکرد مواجه بودیم. سوالم این است که سیستم‌ها و تاکتیک‌های فوتبالی در برزیل هر چند سال یک بار تغییر می‌کند؟
فکر می‌کنم این تغییرات محدود به فوتبال برزیل نیست و در همه جای دنیا رخ می‌دهد. مثلا، اگر به گذشته و دهه 60 نگاه کنید، سیستم 5-2-3 را می‌بینید که تیم‌ها با 5 مهاجم بازی می‌کردند، ولی در ادامه، کشورهای اروپایی مثل مجارستان و ایتالیا، این رویکرد را تغییر داده و مدافعان بیشتری به کار گرفتند. برزیل هم این روند را پی گرفت. ما در 1970 به قهرمانی رسیدیم که با تیمی خارق العاده بود و در 1994، دوباره قهرمانی شدیم که این بار رویکرد کاملا متفاوتی داشتیم. البته همه چیز مثل کاتاناچوی ایتالیایی نبود، بلکه اهمیت دفاع در تیم بیشتر شده بود. دفاع می‌کردیم تا فضا را از رقیب بگیریم. در آن دوره روماریو و به به تو را در ترکیب داشتیم که عالی بودند. در 1998 هم دوباره به فینال رسیدیم، ولی مقابل فرانسه بازنده شدیم.
در 2002 هم توانستیم با برد در همه بازی‌ها، تحت هدایت لوئیس فیلیپه اسکولاری به قهرمانی برسیم. همه می‌گفتند تیم زیبا بازی نکرده است، ولی برای ما طرفداران فوتبال برزیل، فوق العاده بود. فکر می‌کنم برای همه هواداران هم صدق کند که در انتخاب بین فوتبال زیبا و شکست و همچنین فوتبال نه چندان تماشایی و قهرمانی، حتما دومی را انتخاب می‌کنند.
فکر می‌کنم گواردیولا فوتبال را تغییر داد و این تغییرات باعث شده از دروازه‌بان به عنوان یکی از بازیکنان دیگر برای بازیسازی استفاده شود. آن‌ها دیگر فقط برای مهار توپ و دفاع مورد استفاده قرار نمی‌گیرند. همیشه به آلیسون بکر که الان در لیورپول است و زمانی مربی‌اش بودم، می‌گفتم تو پول می‌گیری تا غم را از ما دور کنی، ولی مهاجم پول می‌گیرد تا به ما شادی ببخشد. این تفاوت آن‌ها است، ولی الان دیگر همه چیز تغییر کرده و دروازه‌بان هم بخش مهمی از کار تیمی برای گلزنی است.
به صحبت در خصوص تیم ملی شما، برزیل، برگردیم. شما پرافتخارترین کشور در تاریخ جام جهانی هستید، ولی چه شد که بعد از سال 2002، هیچ گاه به فینال این مسابقات نرسیدید؟
خب، ببینید رسیدن به فینال اصلا راحت نیست، چون جام جهانی تورنمنت متفاوتی است. بعد از جام جهانی 2002، ما در سال 2014 میزبان بازی‌ها بودیم و تیم خوبی هم داشتیم، ولی خارج از شدن از زیر بار سنگین آن شکست باورنکردنی یک به 7 برابر آلمان در نیمه نهایی، اصلا راحت نبود. تراژدی بزرگی بود. به نظرم جام جهانی بعدی که با 48 تیم برگزار می‌شود، متفاوت خواهد بود و شاید چون تیم‌های ضعیف‌تر بیشتری حاضرند، بازی‌ها کمی راحت‌تر شود.
فکر می‌کنم برزیل در حال تغییر نسل است. ما در جام جهانی گذشته، به دستاورد بیشتری از حضور در یک چهارم نهایی رسیدیم، چون برای اولین بار با وجود عدم قهرمانی، مربی را حفظ کردیم. معمولا سرمربی را تغییر می‌دهیم. تیم بسیار جوانی داریم که تنها 7 نفر از آن‌ها قبل از 2022 در جام جهانی به میدان رفته بودند. تیم بسیار جوانی داریم. به آن‌ها برای جام جهانی بعدی بسیار امیدوارم و فکر می‌کنم برزیل آماده قهرمانی است. در قطر، در دیدار با کرواسی اگر فقط چند دقیقه پایانی برابر کرواسی دفاع می‌کردیم و سراغ ضدحمله نمی‌رفتیم، همه چیز تمام می‌شد!
چند سوال سریع هم در پایان بپرسم. مارادونا را در تمام دنیا دوست دارند. در مورد برزیل چطور است؟ آیا برزیلی‌ها از او نفرت دارند؟
این سوال را نباید از یک برزیلی بپرسی. ما از آرژانتینی‌ها خوشمان نمی‌آید. آن‌ها رقیب مستقیم ما هستند. نه، شوخی می‌کنم (می‌خندد). به نظرم برزیل-آرژانتین مهم‌ترین رقابت در آمریکای جنوبی است. شخصا خیلی بازی مربوط به دهه 70 را تماشا کردم و به نظرم پله خارق العاده و مربوط به سطح دیگری است. مارادونا هم خوب است، ولی در مقایسه با پله، پایین‌تر است. با این حال، به هیچ وجه در برزیل منفور نیست. هر کس عاشق فوتبال است، مارادونا را هم دوست دارد.
و مسی چطور؟
البته که او هم خارق العاده است. او آن قدر باهوش است که می‌تواند در فضاهای کوچک، بهترین تصمیم را بگیرد.
مسی یا رونالدو؟
مسی را ترجیح می‌دهم، ولی عاشق بازی رونالدو هم هستم. او هم به اندازه مسی مهارت دارد. مسی روی زمین و او در هوا بی‌نظیر هستند. فکر می‌کنم این بازیکنان با سایرین خیلی تفاوت دارند.
در مورد ام باپه و هالند چطور؟ کدام یک را انتخاب می‌کنی؟
ام باپه را ترجیح می‌دهم، چون می‌تواند در موقعیت‌های مختلف بازی کند. او به عنوان وینگر، پشت مهاجم و مهاجم هدف بازی کرده و همه جا خوب بوده است. بسیار منعطف است. هالند هم در حال حاضر فوق العاده بوده و در محوطه جریمه رقیب ندارد، ولی مهاجمان این چنینی بسیار داریم. در برزیل آن‌ها «مهاجمی با یک تماس» صدا می‌کنیم. یک تمام کننده.
به نظرتان هالند و ام باپه می‌توانند به سطح رونالدو و مسی برسند؟
فکر می‌کنم ام باپه می‌تواند و هالند هم از لحاظ آمار گلزنی به آن‌ها خواهد رسید. مساله این است که دیدن بازی هالند، لذت بخش نیست. او برای باشگاه، سلاحی خارق العاده است، ولی از نظر هواداران سایر تیم‌ها غیر سیتی، جذابیتی ندارد. می‌توانم همانند او را در شهر کوچکی در برزیل پیدا کنم؛ مهاجمی با قد بالای 2 متر که اگر توپ را روی هوا برایش بفرستی، آن را وارد دروازه می‌کند.
انتخاب اوسمار ویرا از بین هالند و ام باپه، وینگر فرانسوی است
به عنوان یک مربی، چه کسانی الگوی شما بوده و هستند؟
در بین مربیان آغاز دوران کاری‌ام، واندرلی لوکزامبورگو و لوئیس فیلیپه اسکولاری و امروز، یورگن کلوپ و پپ گواردیولا که بالاتر در موردش صحبت کردم.
خب، سوالات من تمام شد. اگر حرف در پایان با هواداران فوتبال در ایران به خصوص پرسپولیس دارید، بفرمایید.
از وقتی که برای این مصاحبه گذاشتید، ممنونم. امیدوارم برای شما هم مصاحبه خوبی بوده باشد. از هواداران پرسپولیس می‌خواهم به باشگاه باور و ایمان داشته باشند، چون ما 100 درصد توان خود را به تیم اختصاص می‌دهیم و می‌خواهیم برای آن‌ها به همه اهداف خود برسیم.
