دختر تاریخ‌ساز وزنه‌برداری ایران قبلا به صورت حرفهای فوتبال بازی می‌کرد و همچنین قهرمان دو و میدانی بود.
به گزارش طرفداری، الهام حسینی ستاره وزنه برداری ایران در سال ۱۴۰۱ بود. او در دسته ۸۱ کیلوگرم مسابقات قهرمانی آسیا موفق به کسب سه مدال طلا شد و نام خود را در تاریخ ورزش ایران ماندگار کرد. حسینی متولد سال 1367 در دورود استان لرستان است و نخستین مدال‌آور تاریخ وزنه‌برداری زنان ایران در مسابقات بین‌المللی به شمار می‌رود. او در جام نعیم سلیمان‌اوغلو در سال ۱۳۹۸ هم مدال برنز دسته ۷۶ کیلوگرم را به دست آورد.
جالب اینجاست که پیش‌تر به صورت حرفهای فوتبال بازی می‌کرد اما عشق به کارهای قدرتی، او را به سمت وزنه‌برداری سوق داد.
الهام حسینی در ابتدا اظهار داشت:
سال 1401 از لحاظ ورزشی در کل سال راضی کننده‌ای بود و توانستم تا حدود زیادی به اهدافی که داشتم برسم. با توجه به اینکه ما خیلی دیر وزنه برداری را در بخش زنان آغاز کردیم چیزی در حدود 15 سال از دنیا عقب تر هستیم. زمان کمی از استارت ما گذشته و شاید کمتر کسی فکر می‌کرد در این زمان محدود بتوانیم به این نتایج برسیم. این موضوع برای من که نخستین مدال را کسب کردم باعث خرسندی است. هرچند در این مدت مشکلاتی هم داشتم.
وی ادامه داد:
یک بار مینیسک عمل کردم و بعد از آن هم با توجه به فشار تمرینات و مسابقات دچار دیسک کمر شدم اما با این وجود توانستم روزنه امیدی برای زنانی باشم که وزنه برداری کار می‌کنند و انگیزه‌ای را در درون آنها ایجاد کنم. پس از این موفقیت‌ها، حمایت ها از زنان بیشتر شده و نشان دادیم ما هم حرفهای زیادی برای گفتن در وزنه برداری داریم. این اتفاقات نوید می‌دهد که در آینده موفقیت های بیشتری در انتظار وزنه برداری در بخش زنان باشد.
حسینی در خصوص پیشرفت زودهنگام وزنه برداری زنان در ایران تصریح کرد:
یک بحث مربوط به مسائل ژنتیکی است. مثلا در برخی از مناطق کشور به خصوص غرب ایران، ما پتانسیل‌های زیادی داریم که به خوبی خودشان را نشان داده‌اند. بجث دیگر مربوط به مربیگری است. مربیان زن زیادی نداریم چون دیر شروع کردیم، مربیان مرد حمایت‌های زیادی کردند و این موضوع خودش به پیشرفت سریع وزنه برداری زنان کمک کرد. خوشبختانه بعد از یکی، دو موفقیت انگیزه خود دختران هم بالا رفته و با تلاش بیشتری کار می‌کنند.
قهرمان وزنه برداری زنان آسیا درباره برگزاری انتخابات فدراسیون و انتخاب سجاد انوشیروانی گفت:
به نظر من نیاز بود که سکان وزنه برداری دست اهل فن این رشته بیفتد. سجاد انوشیروانی هم جوان است، قهرمان این رشته بوده، در المپیک هم صاحب مدال شده و به مسائل به خوبی آگاه است. هدفش هم این است که مشکلات را برطرف کند و در دوران سرپرستی هم نشان داد دغدغه مند است. خودم به آینده وزنه برداری با این شرایط خیلی خوشبین هستم. در بخش زنان هم با حمایت‌هایی که رییس فدراسیون دارد امیدوارم به موفقیت‌های خوبی برسیم.
وی درباره نبود لیگ زنان و محرومیت از درآمد خاطرنشان کرد:
هزینه ورزش حرفهای در کشورمان با توجه به گرانی‌ها خیلی سرسام آور است. مکمل، چیزی است که با نرخ دلار نوسان دارد و بالا می‌رود. وقتی شما منبع درآمد مشخصی هم نداشته باشید، کارتان خیلی سخت می‌شود. زمانی هم که در اردو نیستیم سخت تر می‌شود و اگر برنامه ریزی به شکلی باشد که زمان کمتری خارج از اردو باشیم بهتر است.
حسینی در پاسخ به این سوال که چگونه به سمت وزنه برداری رفت، تصریح کرد:
از بچگی وزنه برداری و کارهای قدرتی را دوست داشتم و دنبال می‌کردم. وقتی برنامه مردان آهنین پخش می‌شد من هم در خانه برای خودم آیتم‌هایی را در نظر می‌گرفتم و کار می‌کردم. زمانی هم که فدراسیون شروع به راه اندازی بخش زنان کرد اطلاعیه رکوردگیری را دیدم، از برخی مربیان برنامه گرفتم و کار استارت خورد؛ حدود آذرماه سال 96 بود و از آن زمان رشته‌های دیگری که کار می‌کردم را کنار گذاشتم و تخصصی وزنه برداری را ادامه دادم.
وی افزود:
برایم سخت نبود چون قبل از آن یک مقدار آشنایی داشتم و بدنسازی هم کار می‌کردم. از لحاظ قدرتی مشکلی نداشتم و فقط بحث تاکتیکی را بیشتر یاد گرفتم. از آنجا هم که قدرت بدنی ام بالا بود، خیلی زود رکوردهایم بالا آمد.
قهرمان وزنه برداری زنان آسیا در خصوص شانس کسب سهمیه و مدال المپیک، به فارس گفت:
مدال که فعلا بماند اما بحث کسب سهمیه هم خودش هفت خان دارد. سخت است و باید جزو 10 نفر اول دنیا باشید. در مجموع چیزی نیست که نتوانیم به آن برسیم. با حمایت‌ها و کمک‌ها این اتفاق هم می‌افتد و دور از دسترس نیست.
حسینی ادامه داد:
از خردسالی کاراته را شروع و در نوجوانی 5، 6 عنوان کشوری هم کسب کردم. کنار آن و زمان دانشجویی دوومیدانی هم رفتم و در المپیاد دانشجویی در ماده 400 متر اول شدم. هندبال و فوتبال هم در لیگ برتر بازی می‌کردم.
وی با اشاره به فعالیت حرفهای در فوتبال گفت:
ابتدا در تیم نگین اشترانکوه ازنا بودم و به لیگ برتر آمدیم و بعد از آن نیم فصل در خیبر خرم آباد بازی کردم اما با توجه به اینکه در مقطع دکترا قبول شدم دیگر نتوانستم ادامه دهم.
حسینی در خصوص اینکه اگر فوتبال را ادامه می‌داد، درآمد بهتری داشت، خاطرنشان کرد:
اگر بخواهم درآمد کسب کنم از طریق مربیگری هم می‌توانم اما به خاطر عشق و علاقه‌ام وزنه برداری را انتخاب کردم و ادامه دادم. این مسیر آنقدر سخت است که اگر عشق و علاقه نداشته باشید، ادامه نمی‌دهید. گاهی پیش می‌آید که 4، 5 ماه خانواده‌ام را نمی‌بینم. در بدو شروع خیلی ها با ما بودند و حدود 30 نفر بودیم اما از آن همه فقط سه نفر باقی مانده‌اند.
وی درباره الگوهای ورزشی خود تاکید کرد:
حسین رضازاده، حسین توکلی، بهداد سلیمی و سهراب مرادی بقیه المپین‌ها الگوهای من بوده‌اند. هنوز هم فیلم وزنه زدن های آنها را نگاه می‌کنم. در بخش زنان هم چند نفر هستند که خیلی تلاش می کنند و موفق هستند مثل فرشته کریمی در فوتسال یا فرزانه فصیحی در دو و میدانی. وقتی زنی در رشته خودش در میادین بین المللی حضور دارد و افتخارآفرینی می‌کند خیلی جاها از جیب خودش هزینه می‌کند و سختی‌های زیادی کشیده است.
حسینی به سوالی نوروزی هم پاسخ داد و گفت:
پدر و مادرم و برادرانم همیشه به من عیدی می‌دهند. یک عمه هم دارم که اگر هم نباشیم، می‌سپارم که برای من هم بگیرند! (با خنده)
وی در پایان تصریح کرد:
هدفم این است که افزایش رکورد خوبی داشته باشم و بتوانم در مسابقات جهانی جایگاه بهتری کسب کنم و در آسیا مدال خوش رنگی بگیرم و دل مردم را شاد کنم. آرزویم هم این است که کشورمان به ثبات اقتصادی خوبی برسد و دیگر اینطور نباشد که صبح از خواب بلند شویم و با دیدن قیمت‌ها سورپرایز شویم.
