بررسی ورزش ایران در سالی کهنه از قاب تاریخ سازان خواندنی است.
به گزارش طرفداری؛ قهرمان کردن و قهرمان شدن همیشه دشوار است. نشستن بر قله در حضور رقبایی که هر کدام تا بن دندان مسلح هستند و برای جام و مدال طلا نقشه کشیده اند. دشوارتر اما حفظ قهرمانی است. زمانی که در قامت مداعی اصلی و مدافع جام قهرمانی به میدان می روی و تمامی رقبا نقشه می کشند تا تو را از صدر به زیر بکشند و از همین رو با انرژی و انگیزه ای مضاعف و برنامه ای متفاوت رودروی تو می ایستند. قهرمان ها همیشه در تیررس هستند اما گاه فاصله به اندازه ایست که تیر هیچ رقیبی به هدف نمی نشیند. آنچه تیم ملی والیبال نشسته ایران در این سالها رقم زده، مصداق عینی همین انگاره است. تیمی که یکه و تنها در صدر ایستاده و چنان فاصله ای با سایر رقبا دارد که تمامی تیم ها در تمامی رویدادهای والیبال نشسته قید جام و قهرمانی را زده اند و برای رتبه دوم به بعد برنامه ریزی می کنند. قهرمان ابدی و ازلی والیبال نشسته دنیا این ادعا را یک بار دیگر ثابت کرد؛ در رقابتهای والیبال نشسته قهرمانی جهان در خانه یکی از بزرگترین مدعیان این رشته یعنی بوسنی. اما حتی میزبانی و تدارک گسترده میزبان هم سبب نشد که جام ایران حتی یک خش کوچک بردارد.
در رقابتهای والیبال نشسته در سارایوو مشخص بود که ایران و بوسنی پای فینال خواهند بود. تیم ملی والیبال نشسته با اقتدار و با صلابت عراق، قزاقستان، کرواسی، ژاپن، آمریکا و برزیل را شکست داد و به فینال رسید بدون اینکه حتی یک ست به حریفان بدهد. در فینال بوسنی میزبان همه کار کرد تا بلکه سایه خود را روی جام ببیند اما میزبان با همه سازو برگ و تداکراتش نیز سرنوشتی بهتر از بقیه رقبا نداشت و حتی حسرت گرفتن یک ست از تیم ایران به دلش ماند تا والیبالیست های نشسته با اقتدار و بدون چون و چرا برای بار هشتم قهرمانی جهان شوند. تیمی که حالا حالاها نه حرف دارد، نه حریف و قهرمانی به نامش سنجاق شده.
