معرفی کوتاه دیگو مارادونا
دیگو مارادونا (Diego Maradona) فوتبالیست مشهور آرژانتینی بود که در سال 1960 به دنیا آمده و در 2020 از دنیا رفت. دیگو مارادونا بازیکن اسبق باشگاه‌های بوکاجونیورز، بارسلونا، ناپولی و سویا به حساب می‌رود و کسب عناوین قهرمانی متعدد از جمله جام جهانی، سری آ و جام یوفا در کارنامه‌اش دیده میشود.
اختصاصی طرفداری| دیگو مارادونا در شرایطی که همواره از اضافه وزن و سومصرف مواد رنج می‌برد، بعد از چندین بار عارضه قلبی و بستری در بیمارستان، در 60 سالگی تسلیم مرگ شد و در خاک کشورش از دنیا رفت. در جدول زیر، مروری سریع بر اطلاعات کلی دیگو مارادونا کرده‌ایم که مشاهده می‌کنید:
کودکی، و ورود دیگو مارادونا به فوتبال
دیگو آرماندو مارادونا 63 سال پیش در ویا فیوریتو که یکی از شهرهای اطراف بوئنس آیرس است، به دنیا آمد. او فرزند هشتم خانواده دیگو سینیور و دونیا توتا بود. مارادو، یکی از القاب دیگو، در خانه‌ای محقر ولی صمیمی بزرگ شد. او وقتی 3 ساله بود، اولین توپ فوتبالش را به عنوان یک هدیه دریافت کرد و از همان زمان عاشق فوتبال شد.
دیگو صبح تا شب مشغول فوتبال در کوچه و خیابان دیده می‌شد و فقط تاریکی بود که او را به خانه می‌کشاند. در آن زمان به خاطر موهای پرپشتی که دیگو داشت، او را ال پلوسا به معنای موفرفری صدا می‌کردند.
همسر و فرزندان و روابط جنجالی دیگو مارادونا
حرفه‌ای‌گری چیزی بود که مارادونا هیچ‌گاه معنی‌اش را نفهمید. او عاشق مهمانی، کلوب‌های شبانه و مخصوصا زنان بود. در ناپل، او به خاطر زندگی پر زرق و برق و حاشیه‌ای به افسانه تبدیل شده بود، آن هم همزمان با داشتن نامزدی به نام کلودیا ویافانه که از ۱۵ سالگی با او آشنا شده بود و حالا با او زندگی میکرد. راننده سابق دیگو می‌‌گوید او در ناپل با ۸ هزار زن خوابید. این زنان شامل افراد مشهور بسیاری هم میشود. کلودیا، دختری بود که مارادونا عاشقش بود، اما خود دیگو از زندگی خصوصی‌اش صحبت میکند: «من عاشق کلودیا بودم، اما قدیس نیستم. زن‌های زیبای زیادی اونجا بودن. اَه. خیلی زیاد!»
دیگو مارادونا به همراه خانواده اش
در سپتامبر ۱۹۸۶، یکی از همین زنان زیبایی که دیگو از آنها صحبت میکند، جنجال‌ساز شد. در آن سال، کریستینا سیناگرا، حسابدار ۲۲ ساله، وضع حمل کرد و گفت پدرِ پسرش، مارادونا است. او اعلام کرد ۴ ماه با مارادونا در ارتباط بوده است. این داستان زمانی شدت گرفت که مارادونا حاضر نبود اسم پسر را دیگو آرماندو مارادونا بگذارد. در سال ۱۹۹۳ و در شرایطی که دیگو از تست DNA سرباز می‌زد، دادگاه حکم داد که مارادونا پدر واقعی آن پسر است.
دیگو و کلودیا بالاخره و بعد از کشمکش‌های فراوان، در سال 2004 به دلیل «اختلافات غیرقابل حل» از هم جدا شدند. دالما نارا بعدا در صحبت‌هایی اعلام کرد طلاق بهترین راه‌حل برای همه بوده است.
در جریان همین مراحل جدایی بود که مارادونا بالاخره بعد از سال‌ها انکار، اعتراف کرد پدر دیگو سیناگرا است. دیگو جونیور توانست در مِی 2003 درحالی‌که مارادونا در ایتالیا مشغول گلف بود، خود را به او رسانده و برای اولین بار با پدرش ملاقات کند. او الان فوتبالیست شده و در حال حاضر (ژانویه 2020) در باشگاه سن جورجیوی ایتالیا حاضر در رقابت‌های منطقه‌ای اِکسالانزا کامپانیا بازی میکند. دیگو آرماندو مارادونا سیناگرا از سال 2008، عضو تیم ملی فوتبال ساحلی ایتالیا هم هست.
همچنین در سال 1996، دختری به نام یانا در آرژانتین به دنیا آمد که حاصل رابطه دیگو و یک زن آرژانتینی بود که دادگاه اعلام کرد فرزند مارادونا است و می‌تواند از نام فامیلی او استفاده کند.
دیگو البته چند سال پیش و در 52 سالگی، صاحب فرزند پنجمی هم شد. این پسر به نام دیگو فرناندو که در بوئنس‌آیرس سال 2013 متولد شد، حاصل رابطه مارادونا و پارتنر سابق طولانی‌مدتش به نام ورونیکا اویِدا بوده است. در طی این سال‌ها، 5 فرزند شامل 4 فرزند در کوبا هم پیدا شد که او تا مدت‌ها از پذیرفتن اکثر آنها خودداری کرده است. در مجموع، تا ژانویه 2020، ده فرزند به صورت مشروع و نامشروع به دیگو مارادونا نسبت داده شده‌اند.
ویافانه و مارادونا بعد از طلاق اما تا حدی روابط حسنه‌شان را حفظ کردند. مثلا در سال 2005 با هم در مراسم گرامیداشت دیگو در ناپل شرکت کردند و در چند موقعیت دیگر هم کنار هم دیده شده‌اند که از آن جمله می‌توان به بازی‌های جام‌جهانی 2006 در آلمان اشاره کرد. کلودیا بعد از جدایی، به عنوان تهیه‌کننده تئاتر مشغول به کار شده و دالما نارا وارد حرفه بازیگری شده است. جیانینا، دیگر دختر مارادونا هم حکایت جالبی دارد. دیگو در سال 2008، او و سرخیو آگوئرو، بازیکن تیم ملی آرژانتین و وقت اتلتیکومادرید و فعلی منچسترسیتی، را به هم معرفی میکند و آنها همان سال با هم ازدواج می‌کنند. حاصل ازدواج جیا و سرخیو، یک پسر به نام بنجامین بود، ولی آنها هم در سال 2013، به دلیل آنچه «عدم وفاداری آگوئرو» اعلام شده، از هم جدا شدند و نوه 12 ساله مارادونا، که شباهت بسیاری هم به آگوئرو دارد، الان پیش مادر و مادربزرگش، زندگی میکند.
مارادونا در سال 2017، کلودیا را متهم کرد 7.5 میلیون دلار از حساب او به سرقت برده و نه یک، بلکه 7 آپارتمان در یکی از آسمان‌خراش‌های میامی در فلوریدا، خریده است. دیگو همچنین ادعا کرد جیانینا هم از ماجرای کلاه‌برداری کلودیا خبر داشته و درخواست کرد او را هم به عنوان هم‌دست همسر سابقش، زندانی کنند. جیانینا اما در تمام مدت سعی کرده در سایه زندگی کرده و وارد حاشیه‌های تمام‌نشدنی زندگی پدرش نشود. این پرونده تا همین اواخر نُقل محافل خبری آرژانتین بود.
والدین مارادونا
مارادونا همیشه رابطه نزدیکش را با والدین و اعضای خانواده‌اش حفظ کرد. او در مصاحبه‌ای که در 1990 با نشریه Sports Illustrated آمریکا انجام داد، قبوضی رو کرد که نشان می‌داد ماهیانه حداقل 15 هزار دلار صرف تماس با خانواده‌اش کرده است. مادر مارادونا، دالما، در 19 نوامبر 2011 در 81 سالگی فوت کرد. دیگو آن موقع در دوبی بود و بعد از فهمیدن خبر ناخوش‌احوالی لاتوتا، سعی کرد در سریع‌ترین زمان ممکن برای دیدنش برسد، اما موفق نشد. پدر مارادونا، دون‌دیگو، هم در 25 ژوئن 2015 در 87 سالگی از دنیا رفت.
دوران ابتدایی فوتبال دیگو مارادونا
دیگو وقتی 10 ساله بود به تیم پایه آرژانتینیوس جونیورز به نام لوس سبوئیتاس پیوست. او بعد از آنکه استعداد بالای خود را از چنین سن پایینی بروز داد، به لوس سبایوس کمک کرد در 136 بازی بدون شکست باقی بماند. دیگو 10 روز قبل از آنکه تولد 16 سالگی‌اش را جشن بگیرد، برای تیم اصلی آرژانتینیوس هم به میدان رفته بود. او که با پیراهن شماره 16 بازی تبدیل به جوان‌ترین بازیکن تاریخ لیگ آرژانتین شد.
دیگو در اولین بازی‌اش و در حالی که به عنوان بازیکن تعویضی وارد زمین شده بود، چند دقیقه بعد از حضور به خوان دومینگو کابرئا، هافبک مشهور آن زمان، لایی زد و این حرکت به یکی امضاهایش بدل شد. او 2 هفته بعد از تولد 16 سالگی‌اش، اولین گل دوران حرفه‌ای‌اش را وارد دروازه مارپلاتنزه شد. شماره 10 به مدت 11 سال از 1969 تا 1981 عضوی از آرژانتینیوس جونیوز و تیم‌های پایه آن بود و در دوران حضورش در تیم اصلی، در 166 بازی، 116 گل برای آنها زد.
مارادونا در دروان کودکی
دوران ورزش حرفه‌ای دیگو مارادونا
ال پلوسا از جمله بزگترین لژیونرهای قاره آمریکای جنوبی در اروپا به شمار می‌رفت و به تنهایی با حضورش در ناپولی، تاریخ این تیم جنوب ایتالیا را دگرگون کرد، ولی قبل از رسیدن به سری آ، در چند تیم دیگر هم توپ زد.
دیگو مارادونا در بوکاجونیورز
در 1981 بود که یکی از بزرگترین باشگاه‌های فوتبال آرژانتین یعنی بوکا جونیورز که مارادونا و خانواده‌اش همگی طرفدار آن بودند، سراغ دیگو آمد و او را با قراردادی 3.8 میلیون یورویی خریداری کرد. دیگو از باشگاه‌های دیگر از جمله ریورپلاته هم پیشنهاد داشت و ریور حتی می‌خواست او را بدل به پردرآمدترین بازیکن تاریخ باشگاه کند، ولی آنها در نهایت تصمیم گرفتند به خاطر دستمزد بالایی که به بازیکنانی چون دنیل پاسارلا و اوبالدو فیلول می‌دادند، از پیشنهاد خود انصراف دهند.
مارادو در بازی ابتدایی‌اش برای بوکا 2 گل به تایرس زد و در 10 آوریل 1981، در اولین سوپرکلاسیکوی عمرش مقابل ریورپلاته به میدان رفت که دیگو یکی از 3 گل تیمش را به ثمر رساند. مارادونا و بوکا در پایان فصل به قهرمانی لیگ دست پیدا کردند و این تنها جام قهرمانی داخلی است که مارادونا در آرژانتین کسب کرده است.
دیگو در دوران ابتدایی فوتبالش در بوکا جونیورز
دیگو مارادونا در بارسلونا
بعد از جام جهانی 1982 و دیده شدن در این مسابقات، ال پلوسا با 7.3 میلیون یورو به اروپا و بارسلونا ترانسفر شد؛ مبلغی که در آن زمان یک رکورد محسوب می‌شد. مارادونا در بارسا شاگرد سرمربی سابقش در تیم ملی آرژانتین یعنی سزار منوتی بود و توانست در پایان فصل اول با شکست رئال مادرید در فینال، به قهرمانی کوپا دل ری دست پیدا کند. آنها در سوپرکاپ هم با غلبه بر اتلتیک بیلبائو به قهرمانی رسیدند.
در ال کلاسیکوی 26 ژوئن 1983، بارسلونا مسابقه را برد و مارادونا یک گل زد تا به عنوان اولین بازیکن تاریخ بارسلونا که در سانتیاگو برنابئو تشویق میشود، در تاریخ ثبت شود. رونالدینیو، لیونل مسی و آندرس اینیستا دیگر بازیکنان بارسلونا هستند که در ورزشگاه خانگی رئال تشویق شده‌اند.
بیماری و مصدومیت‌های متعدد ادامه دوران حضور دیگو در نیوکمپ را تحت تاثیر قرار داد. اول نوبت ابتلا به هپاتیت بود و بعد پاشنه پایش در مصاف با آندونی گویکوچئا، مشهور به قصاب بیلبائو، شکست و او را 3 ماه خانه‌نشین کرد. او در بازگشت به زمین و در فینال کوپا دل ری برابر بیلبائو، درگیری شدیدی با میگوئل سولا داشت و با سر ضربه محکمی به سینه‌اش زد. علاوه بر این، با آرنج به صورت یکی دیگر کوبید و نفر سوم را با زانو به زمین انداخت. بعد از این که تمام بازیکنان دو طرف به جان هم افتادند. همه این اتفاقات مقابل چشم پادشاه اسپانیا، کینگ خوان کارلوس، و 100 هزار تماشاگر حاضر در ورزشگاه و نیمی از اسپانیا مقابل گیرنده‌های تلویزیونی رخ داد. تماشاگران هم شروع به انداختن اجسام مختلف به سمت بازیکنان کردند و این باخت صفر به یک پرونده حضور مارادونا در اسپانیا را بست. بارسلونا اعلام کرد بعد از رفتاری که از دیگو دیده، به این نتیجه رسیده که امکان ادامه همکاری با ستاره آرژانتینی وجود ندارد.
مارادونا با مدیریت بارسلونا و در صدر آن، جوزپ لوئیس نونیز، همواره مشکل داشت و به طور مکرر درخواست خروج می‌داد. مارادونا در 2 فصل پر از مصدومیت و بیماری، در 58 مسابقه، 38 گل برای بلوگرانا زد.
درگیری مشهور مارادونا در بارسلونا
دیگو مارادونا در ناپولی
مقصد بعدی دیگو در شرایطی که بزرگترین باشگاه‌های فوتبال از جمله میلان و یوونتوس دنبالش بودند، ناپولی بود. او در 5 جولای 1984 با ترانسفر رکوردشکن دیگری به ارزش 12 میلیون یورو راهی جنوب ایتالیا شد تا شروع به نوشتن دوباره تاریخ این تیم بکند. هفتاد و پنج هزار نفر که معتقد بودند نجات‌گرشان از راه رسیده، شاهد رونمایی از فوق ستاره جدیدشان در ورزشگاه سن پائولوی سابق بودند.
حضور مارادونا در ناپولی
مارادونا با دیدن چنین استقبالی از چنین شهر فقیری، تصمیم گرفت هر آنچه در چنته دارد برای ناپولی رو کند. او از همان فصل تاثیر خود را گذاشت و ناپولی که قبل از آن جایگاهی در بین بزرگان نداشت، به مقام سوم سری آ بعد از یوونتوس و رم دست پیدا کرد.
بعد از قهرمانی در جام جهانی 1986، مارادونا در بازگشت به ناپل، دوران جدیدی رقم زد و تیم باشگاهی‌اش را به قهرمانی سری آ در فصل 87-1986 رساند. این اولین بار در تاریخ بود که یک تیم از جنوب ایتالیا قهرمان لیگ کشور چکمه می‌شد و در حالی رخ داد که شمال و جنوب چالش‌های بسیاری باهم داشتند.
در شرایطی که دو فصل بعدی، ناپولی به نایب قهرمانی سری آ دست پیدا کرد، آنها در سال 90-1989، یک بار دیگر تاج قهرمانی سری آ را بر سر گذاشتند و علاوه بر این، به تنها جام اروپایی‌شان هم رسیدند. ناپولی بعد از آنکه در یک چهارم نهایی یوونتوس و در نیمه نهایی بایرن مونیخ را از پیش رو برداشت، در فینال رقت و برگشت اشتوتگارت را شکست داد تا قهرمان مسابقات شود. مارادونا 3 گل از جمله یک گل در فینال به نام خود ثبت کرد.
مارادونا به خدای ناپلی‌ها بدل شده بود، ولی حواشی شخصی او از جمله اعتیادش به کوکایین، روابط افراطی با زنان و معاشرت با مافیای ایتالیا، به عملکردش در زمین فوتبال هم کشیده شد؛ حاشیه‌های جام جهانی 1990 و دیدار آرژانتین و ایتالیا که در آن دیگو از ناپلی‌ها خواسته بود در جریان این مسابقه تیم ملی او را تشویق کنند، وجهه او را نزد سردمداران فوتبال ایتالیا منفی‌تر کرد تا دوران حضورش در ایتالیا به آخر راه برسد.
با این حال، عشق و علاقه ناپلی‌ها به کاپیتان هیچ‌گاه کمتر نشد و آنها همیشه مارادونا را خدای خود می‌دانند. در سال 2000 بود که ناپولی پیراهن شماره 10 خود را به احترام مارادونا و برای همیشه بازنشسته کرد و در 4 دسامبر 2020 و بعد از فوت دیگو، نام ورزشگاه سن پائولی به ورزشگاه دیگو آرماندو مارادونا تغییر کرد.
مارادونا در ناپولی
پایان دوران فوتبال دیگو مارادونا
مارادونا بعد از آنکه به دلیل مصرف کوکائین، یک دوره محرومیت 15 ماهه تحمل کرد، در 1992 ناپولی را سرافکندگی ترک کرد. او با وجود ابراز علاقه باشگاه‌هایی چون رئال مادرید و مارسی، به سویا پیوست و یک سال آنجا بود. او در 1993 برای نیوولز اولد بویز بازی کرد و در 1995 برای یک دوره 2 ساله به بوکا جونیورز بازگشت. در نوامبر 2001 بود که دیگو مارادونا در دیدار بین منتخب جهان و تیم ملی آرژانتین، از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.
تشییع جنازه پرجمعیت دیگو مارادونا
دیگو مارادونا در تیم ملی آرژانتین
دیگو مارادونا همیشه عاشق کشورش و پوشیدن پیراهن راه راه آن در مسابقات ملی بود. او بارها در طی دوران فوتبالش، پیشنهاد تابعیت آمریکا را رد کرده و گفت هیچ‌گاه ملیتی غیر از آرژانتین نخواهد داشت.
مارادونا و قهرمانی در جام جهانی جوانان
دیگو در 1978 ستاره جوان لیگ آرژانتین بود و انتظار داشت بخشی از لیست بازیکنان حاضر در جام جهانی خانگی در آن سال هم باشد. او که کاپیتان تیم ملی جوانان و ستاره شماره یک این تیم بود و در 27 فوریه 1977 اولین دیدار ملی خود را برابر مجارستان انجام داده بود، نتوانست نظر سزار منوتی، سرمربی وقت آرژانتین، را جلب کند. دیگوی 17 ساله از حضور در این مسابقات محروم ماند تا نتواند سهمی در اولین قهرمانی تاریخ کشورش در جام جهانی داشته باشد و همواره از منوتی به خاطر کنار گذاشتنش از جام 1978، ناراضی بود.
او یک سال بعد از 1979 در جام جهانی جوانان تیم ملی کشورش را به سمت قهرمانی جهان در ژاپن رهبری کرد تا اولین عنوان ملی‌اش را به دست آورد. او ستاره فینال در برابر شوروی (3-1) بود و در 6 مسابقه تورنمنت، 6 گل زد تا ستاره مسابقات معرفی شود.
مارادونا در جام جهانی 1982
جام جهانی 1982 اولین جام جهانی عمر دیگو بود که در کشور جدید محل سکونتش در اسپانیا برگزار می‌شد. تیم بعد از شکست برابر بلژیک در دیدار ابتدایی، در دیدارهای بعدی مجارستان و ال سالوادور را شکست داد تا به دور دوم برسد. آنها که مدافع عنوان قهرمانی بودند، در مرحله دوم گروهی مقابل برزیل و ایتالیا شکست خوردند؛ او در هر 5 مسابقه آن دوره همواره از سوی مدافعان رقیب با خطا متوقف می‌شد و در مصاف با ایتالیا، یارگیری به یادماندنی کلودیو جنتیله در مصاف با او تاریخی شد. در دیدار با برزیل و در شرایطی که آرژانتین با 3 گل عقب افتاده بود، مارادونا کنترل اعصاب خود را از دست داد و او با خطایی که برابر باتیستا انجام داد، از زمین اخراج شد.
مارادونا کار خود در جام جهانی 1982 را با حضور در تک تک دقایق بازی‌های آرژانتین و ثبت 2 گل مقابل مجارستان و البته کارت قرمز مقابل برزیل به پایان برد.
مارادونا در جام جهانی 1986
در 1986 دیگر شکی در اینکه مارادونا بهترین فوتبالیست کره خاکی است، وجود نداشت. این بار دیگر هیچ چیز نمی‌توانست او را متوقف کند و خطاهای پرتعداد هم قرار نبود جلویش را بگیرد. او بسیار سریع و قدرتمند بود و داوران هم مثل 4 سال پیش از آن مماشات نشان نمی‌دادند.
کنترل عالی روی توپ به خاطر قد کوتاه، مهارت دریبل‌زنی، دید خارق العاده و واکنش‌های سریع سبب شد مارادونایی شگفت انگیز در مکزیک 1986 خود را به دنیا نشان دهد و هیچ تیمی یارای مقابله با او را نداشته باشد. آرژانتین بعد از کنار زدن رقبایی چون اروگوئه، در یک چهارم نهایی باید به مصاف انگلیس می‌رفتند. این همان مسابقه‌ای است که مارادونا را در تاریخ جاودانه کرده است. او تنها 4 دقیقه بعد از آنکه گل دست خدا را با تیزهوشی و البته غفلت داوران به ثمر رساند، کار باورنکردنی دیگری کرد و شاید بهترین گل انفرادی تاریخ جام جهانی را با حرکت از میانه میدان و عبور از سد 5 بازیکن انگلیس وارد دروازه این تیم کرد. شصت متر و تنها 11 تماس با توپ برای به ثمر رسیدن گل قرن ثبت شد.
ال پیبه ده اورو عملکرد خارق‌العاده خود را با بریس برابر بلژیک در نیمه نهایی که همراه با یک نمایش بی‌نظیر بود، ادامه داد. در دیدار فینال، آلمان غربی دو نفر را مامور مهار مارادونا کرده بود، ولی دیگو بالاخره با فراهم کردن پاس گل سوم تیمش برای بوروچاگا، کار خودش را کرد تا به مهم‌ترین عنوان دوران فوتبالش رسیده و به کاپ قهرمانی جام جهانی بوسه زند. او به شکل متفق‌القول به عنوان ستاره تورنمنت برگزیده و توپ طلای مسابقات را دریافت کرد تا جام جهانی 1986 مکزیک به عنوان «جام دیگو مارادونا» شناخته شود.
مارادونا در جام جهانی 1990
شماره 10 آرژانتین را به عنوان مدافع عنوان قهرمانی در جام جهانی 1990 ایتالیا رهبری میکرد و توانست آنها را به دومین فینال پیاپی برساند. او در آن مسابقات از ناحیه پاشنه آسیب دیده بود و نتوانست عملکرد 4 سال قبل را تکرار کند. تیم بعد از آنکه مسابقه ابتدایی را به کامرون واگذار کرد، به خود آمد و توانست به زحمت به عنوان تیم سوم از گروه صعود کند.
آرژانتین در مرحله یک هشتم روی پاس گل مارادونا و گلزنی کانیگیا، برزیل را از دور مسابقات کنار زد و در دو مرحله بعدی با درخشش دروازه‌بانشان، سرخیو گویکه چئه‌آ، یوگسلاوی و ایتالیا را در ضربات پنالتی شکست دادند تا یک بار دیگر در فینال با آلمان غربی مصاف دهند. این بار دیگر سرنوشت به شکل دیگری رقم خورد و در شرایطی که مارادونا 2 نفر از یارانش را به علت اخراج از دست داد، در نهایت با یک گل بازنده شده و به نایب قهرمانی جهان بسنده کند.
مارادونا در جام جهانی 1994
دیگو بعد از پشت سر گذاشتن محرومیتی طولانی مدت و درگیری با مواد مخدر، با تلاش بسیار و تمرینات انفرادی، به آمادگی مناسب برای حضور در جام جهانی 1994 رسیده و راهی آمریکا شده بود. او می‌خواست به دنیا ثابت کند مارادونا تمام نشده و دوباره می‌تواند تفاوت‌ها را رقم بزند.
همه چیز ابتدا خوب شروع شد و دیگو در دیدار ابتدایی مقابل یونان گلزنی کرد و بعد از گل، با رگ‌های متورم به سمت دوربین‌های تلویزیونی دوید تا یکی از ماندگارترین شادی‌های گل تاریخ جام جهانی را ثبت کرد. آنها در دیدار بعدی هم نیجریه را با 2 پاس گل از ال پلوسا شکست دادند و مارادونا برای تست دوپینگ انتخاب شد. او با لبخندی روی لب، دست در دست پرستار زن کادر پزشکی زمین را ترک کرد تا تست بدهد، ولی نمی‌دانست آخرین حضورش در جام جهانی را تجربه میکند. در ادامه خبر رسید، دیگو آرماندو مارادونا، کاپیتان و فوق ستاره تیم ملی آرژانتین، به دلیل استفاده از ماده ممنوعه افدرین، از ادامه حضور در جام جهانی محروم است.
دیگو گفت افدرین را از تمرین‌دهنده شخصی‌اش به عنوان نوشیدنی انرژی‌زا گرفته و هیچ‌گاه قبول نکرد از ممنوعه بودن این ماده خبردار بوده و ادعا داشت ژائو هاولانژ و سپ بلاتر به خاطر عقده‌های شخصی که از او به دلیل اظهارات بی‌پرده‌اش داشته‌اند، برای او پرونده‌سازی کرده‌اند تا دیگر در جام جهانی حضور نداشته باشد.
آرژانتین که بدون مارادونا دیگر آن روحیه و قدرت لازم برای عبور از سد حریفان را نداشت، در مرحله یک هشتم نهایی توسط رومانی از دور مسابقات کنار رفت. مارادونا در 1994 بعد از 17 سال بازی در تیم ملی و ثبت 34 گل در 91 بازی، به دوران حضورش در آرژانتین خاتمه داد.
دوران مربیگری دیگو مارادونا
مارادونا دوران مربیگری خود را بلافصله بعد از محرومیتش از جام جهانی 1994 در دپورتیوو ماندیو شروع کرد و یک سال بعد به سرمربیگری ریسینگ کلاب رسید. با این حال، او در ادامه و به دلیل عدم توفیق در نیمکت مربیگری و عدم دریافت پیشنهاد، تا سال‌های سال دیگر مربیگری نکرد.
در سال 2008 بود که فدراسیون فوتبال آرژانتین سکان هدایت تیم ملی را به اسطوره سابق خود، دیگو مارادونا سپرد. مارادونا بعد از آنکه به زحمت توانست جواز حضور در جام جهانی 2010 را به دست آورد، رو به خبرنگارانی که او را مورد انتقاد قرار داده بودند، از الفاظ زشتی استفاده کرد تا فیفا او را 2 ماه از همراهی تیم ملی محروم کند.
در جام جهانی 2010، آرژانتین توانست هر 3 مسابقه خود در مرحله گروهی برابر نیجریه، کره جنوبی و یونان را با برد پشت سر بگذارد و در مرحله یک هشتم هم مکزیک را 3 به یک شکست داد تا انتظارات از مارادونا خیلی بالا برود. همگان مشغول تصویرسازی قهرمانی دیگو در جهان به عنوان سرمربی بودند که مرحله بعدی و مصاف با رقیب همیشگی دیگو یعنی آلمان، کاخ رویاهای آرژانتینی‌ها را فروریخت. راه راه پوشان در دیداری که هیچ حرفی برای گفتن نداشتند، با 4 گل برای مانشافت شکست خورده و از دور مسابقات کنار رفتند. بعد از آن، فدراسیون آرژانتین با وجود ادعای اولیه در خصوص تمدید قرارداد دیگو تا پایان جام جهانی 2014، تصمیم گرفت قرارداد خود با کاپیتان را فسخ کند.
مارادونا در ادامه هدایت تیم‌های دیگری چون الوصل امارات، فجیره امارات، دورادوس ده سینالوئای مکزیک و در نهایت خیمناسیا ده لا پلاتای آرژانتین را به عهده گرفت که در هیچ کدام به توفیق خاصی دست پیدا نکرد. مارادونا برخلاف آنچه در دوران بازیگری بود، روی نیمکت در حد و اندازه مربیان بزرگ ظاهر نشد. او در سال 2020 و در شرایطی که سرمربی خیمناسیا بود، از دنیا رفت و کادر فنی بعد از اتفاق، همگی از سمت‌های خود استعفا کردند.
وضعیت جسمی دیگو مارادونا
بدن دیگو همیشه مستعد چاقی بوده و از این رو، همواره از عوارض اضافه‌وزن هم رنج برده است. در برهه‌ای، وزن مارادونا به 130 کیلو هم رسید. او از پایان دوران فوتبال تا وقتی در 6 مارس 2005، تحت عمل جراحی بای‌پس معده قرار گرفت، از اضافه‌وزن رنج می‌برد. در هنگام عمل جراحی، هزاران نفر از دوستدارانش در مقابل بیمارستان تجمع کرده بودند و برای زنده ماندن اسطوره خود دعا می‌کردند. قبل از آن هم در سال 2000، به بيمارستانی در اروگوئه منتقل شد. مارادونا به دلیل مشکل اضافه‌وزن، اعتیاد به کوکائین و ناراحتی قلبی تا حد مرگ رفت. دالما و جیانینا، دو دختر مارادونا، روزهای متمادی را در کنار دیگوی بزرگ در بیمارستان سر کردند تا سرانجام از کما خارج شود و دوباره سرپا بایستد. جراحش اعلام کرد مارادونا تا 3 ماه باید فقط رژیم مایعات داشته باشد تا به وزن نرمال برگردد. وقتی چند ماه بعد، دیگو دوباره در محافل عمومی ظاهر شد، چهره‌ای کاملا متفاوت و اندامی متناسب‌تر داشت.
با این حال، او در 29 مارس سال 2007 دوباره به خاطر هپاتیت و مصرف بیش از اندازه الکل، در بیمارستانی در بوئنس‌آیرس پذیرفته شد. در 11 آوریل مرخص شد، ولی دو روز بعد باز هم راهی بیمارستان شد. طی روزهای بعد از آن، شایعات بسیاری در مورد وضعیت سلامتی‌اش، شنیده می‌شد و طی ماه بعد، 3 بار حتی خبر کذب مرگش هم منتشر شد.
کلینیک تخصصی
ترک مشروبات الکلی، بستری شد و در 7 مِی مرخص شد. یک روز بعد هم در تلویزیون سراسری آرژانتین حاضر شد و اعلام کرد مصرف الکل را کاملا کنار گذاشته و آن موقع دو و نیم سال است سمت مواد مخدر نرفته است. مارادونا در آخرین نمونه هم در ژانویه 2019 به خاطر فتق ناشی از خونریزی داخلی از ناحیه شکم، مورد عمل جراحی قرار گرفت.
فوت دیگو مارادونا
در دوم نوامبر 2020، مارادونا به دلیل آنچه روان‌درمانی ذکر شد، در بیمارستان لاپلاتای بوئنس‌آیرس بستری شد. یکی از اطرافیان او اعلام کرد مشکل دیگو جدی نیست، ولی یک روز بعد به دلیل لخته خون در مغزش، تحت عمل جراحی قرار گرفت. مارادونا روز 12 نوامبر تحت نظارت پزشکان از بیمارستان مرخص شد، ولی فقط 13 روز بعد در عصر روز چهارشنبه 25 نوامبر دچار ایست قلبی شد و در منزلش در منطقه دیکه‌لوکان در حوالی بوئنس‌آیرس، در 60 سالگی از دنیا رفت.
تشییع جنازه دیگو مارادونا
روز 26 نوامبر 2020، تابوت دیگو با پرچم آرژانتین و سه پیراهن شماره 10 او از روزهای حضورش در آرژانتینیوس جونیورز، بوکا جونیورز و تیم ملی آرژانتین در کاخ صورتی ریاست جمهوری کشورش آماده دفن شده بود. آن روز بیش از صد هزار نفر برای مراسم تشییع جنازه دیگو مارادونا آمده بودند و ازدحام آن قدر زیاد بود که مراسم نیمه‌تمام ماند تا در ادامه روز در مراسمی خصوصی، پیکر دیگو به خاک سپرده شود. دیگو آرماندو مارادونا، قهرمان ملی آرژانتین در کنار پدر و مادرش، که تمام عمرش عاشق آنها بود، آرام گرفت.
حواشی بعد از مرگ دیگو مارادونا
بعد از مرگ مارادونا، صدها چهره ورزشی، هنری و سیاسی، ناراحتی خود را از درگذشت او اعلام کردند.
ادای احترام به ال پلوسا
یوفا و کنفدراسیون فوتبال آمریکای جنوبی اعلام کردند همه مسابقات تحت امر آنها شامل لیگ قهرمانان، لیگ اروپا، لیبرتادورس و کوپا سودآمریکانا در احترام به درگذشت مارادونا، با یک دقیقه تاخیر آغاز خواهد شد. تصمیمی که از سوی همه کنفدراسیون‌های دیگر هم اتخاذ شد و اولین بار در لیگ قهرمانان آسیا، به اجرا درآمد. همچنین در تمام مسابقات هفته سری‌آ، در دقیقه 10 بازی، تصویری از دیگو روی نمایشگر ورزشگاه نقش بست.
در شهر ناپل، تمام نورافکن‌های ورزشگاه سن‌پائولو در شب مرگ مارادونا به یاد شماره 10 محبوب، روشن شد و ده‌ها هزار نفر با تصاویر دیگو و شمع‌هایی در دست در دور ورزشگاه جمع شدند. مالک ناپولی و شهردار شهر ناپل هر دو اعلام کردند خواستار تغییر نام ورزشگاه سن‌پائولو در یادبود مارادونا هستند و همه بازیکنان ناپولی در مسابقه خود در لیگ اروپا مقابل تیم ریکا، با پیراهنی که پشت آن Maradona 10 نوشته شده بود، وارد زمین شدند. روز 29 نوامبر، لیونل مسی بعد از گلزنی مقابل اوساسونا در رقابت های لالیگا، با درآوردن پیراهنش و رو کردن پیراهن تیم فوتبال نیوولز اولد بویز، گل خود را تقدیم اسطوره آرژانتینی کرد. در 30 نوامبر هم بازیکنان بوکا جونیورز در پی گلزنی مقابل نیوولز اولد بویز، پیراهنی از مارادونا را در مقابل جایگاه اختصاصی دیگو در ورزشگاه، که آن روز دخترش در آن نشسته بود، پهن کرده و به شکلی دراماتیک به دیگو ادای احترام کردند. ورزشگاه‌های آرژانتینیوس جونیورز و ناپولی هم در نهایت و با وجود برخی مخالفت‌ها، به استادیو دیگو آرماندو مارادونا، تغییر نام دادند.
قصور پزشکی در خصوص دیگو
در پی مرگ دیگو، مباحثی در خصوص قصور کادر پزشکی در رسیدگی به وضعیت او هم مطرح شد. وکیل دیگو ادعا کرد تأخیر صورت گرفته در حضور نیروهای اورژانس در مرگ کاپیتان سابق آلبی‌سلسته تاثیرگذار بوده است. دادستانی هم وارد پرونده شد تا ابهامات لازم در این باره برطرف شود و مقصران احتمالی معرفی گردند. دادستانی اعلام کرد آمبولانسی که به منزل مارادونا اعزام شده با ۱۳ دقیقه تاخیر به محل رسیده است. در همین حال، انتشار محتوای مکالمه پزشک شخصی مارادونا با اورژانس هم نشان می‌دهد که ظاهرا مسئولان اورژانس از اینکه مامور نجات چه فردی شده‌اند، اطلاعی نداشته‌اند و شاید اگر هویت بیمار را می‌دانستند، تلاش بیشتری برای هرچه سریعتر رساندن خود به محل انجام می‌دادند.
رکوردهای مهم و دانستنی‌های جالب در خصوص دیگو مارادونا
برخی از رکوردها و شنیدنی‌های جالب در خصوص دیگو مارادونا به شرح زیر است:
- دیگو مارادونا (1979 و 1986) و لیونل مسی (2005 و 2014 و دوباره در 2022) تنها بازیکنان تاریخ فوتبال هستند که توپ طلای هر دو مسابقات جام جهانی جوانان و بزرگسالان را کسب کرده‌اند.
- دیگو با وجود آنکه به عنوان هافبک تهاجمی بازی میکرد و مهاجم نوک نبود، در فصل 88-1987، پانزده گل زد تا به آقای گلی سری آ برسد و رکوردش در خصوص بیشترین گل در یک فصل تا سال 2017 دست نخورده باقی ماند و آن زمان بود که از سوی مارک همشیک با 16 گل شکسته شد.
- در جام جهانی 1986، مارادونا نیمی از شوت‌های آرژآنتین را مهیا یا خودش روانه دروازه حریفان کرد؛ او همچنین 90 بار اقدام به دریبل کرد که 3 برابر هر بازیکن دیگر بود و 53 بار با خطا متوقف شد که یک رکورد به حساب می‌رود. او در آن مسابقات، دو برابر هر بازیکن دیگری برای تیمش ضربه آزاد به دست آورد.
مهم‌ترین نقل قول‌های دیگو مارادونا
در ادامه برخی از مهم‌ترین نقل قول‌های مربوط به دیگو مارادونا طی سالیان مختلف را باهم مرور می‌کنیم:
مهم نیست چه اتفاقی بیفتد و مهم نیست که کسی سرمربی باشد. شماره 10 همیشه مال من خواهد بود
پاهایم را در جام جهانی 1994 بریدند و نگذاشتند از خودم دفاع کنم. من مواد مخدر مصرف نکردم. نمی دانم چه اتفاقی افتاده است. قسم می خورم دوپینگ نکردم اما آن ها به حرفم توجه نمی کنند.
فوتبال زیباترین و سالم ترین ورزش دنیاست. فوتبال نباید تاوان اشتباهات مرا بدهد. توپ تقصیری ندارد و کثیف نمی شود.
پائولو مالدینی بازیکن بزرگ دیگری است که شغل اشتباهی انتخاب کرد. باید بازیگر می‌شد؛ زیادی برای فوتبال خوشگل بود.
لوتار ماتئوس بهترین رقیبی است که در تمام زندگی‌ام داشتم. به نظرم بهتر از این نمی‌توان توصیفش کرد.
کارل هاینتس رومنیگه، یک آلمانی است. آلمانی به معنای واقعی کلمه! اگر می‌خواستید شکستش دهید، باید او را می‌کشتید، چون به شکست تن نمی‌داد.
اگر پله بتهوون فوتبال باشد، من رانی وود، کیث ریچاردز و بونوی فوتبال هستم چون من بخش پرشور فوتبال بودم.
در ابتدا، مواد شما را سرخوش می کند؛ درست مثل حس قهرمانی. بعد با خودتان فکر می کنید فردا که دیگر مهم نیست چون من امروز قهرمان شدم.
اگر بمیرم، بازهم می خواهم متولد شوم و دوباره فوتبالیست شوم. دوباره بازهم می خواهم دیگو آرماندو مارادونا شوم. من کسی بودم که ملت را شاد کردم و همین برایم کافی است.
دیگو مارادونا که از سال 19769 فعالیت فوتبالی خود را آغاز کرد، از جمله برترین بازیکنان تاریخ فوتبال به حساب می‌رود و شاید اگر درگیر حواشی بسیار نمی‌شد، می‌توانست در دنیای فوتبال از این هم فراتر برود. زندگی غیرحرفه‌ای و ناسالم Diego Maradona خارج از زمین هم به ضرر او تمام شد و او خیلی زود در 60 سالگی، دار فانی را وداع گفت.
