من این کتاب رو مدت ها بود میخواستم بخونم که به دلایلی موفق نمی شدم ،تا اینکه تقریبا یک ماه پیش شروع به خوندنش کردم و چند روز بعد هم تمومش کردم .
این نظرم باتوجه به چیزی هست که ازش به یاد دارم فعلا .
کتاب به نظرم کتاب خوبیه ،دلایل زیادی رو برای اینکه چرا ما نباید اخبار رو پیگیری کنیم به ما ارائه میده ،راه حل هاش هم شاید افراطی به نظر برسه اما در مجموع کتابی هست که ارزش یک بار خوندن رو داره به نظرم .
اما متأسفانه زیاد نتونست رو من تاثیر بذاره ،میدونید چرا ؟
چون من دارم به این نتیجه میرسم که دلیل اینکه ما نمی تونیم ،از اخبار و فضای مجازی دوری کنیم ،این نیست که ضرر هاش رو نمی دونیم .
اتفاقا بیشتر ما هزاران دلیل منطقی داریم که چرا نباید به سراغ اون ها بریم اما وقتی به مرحله عملی میرسه باز هم شکست میخوریم .
در واقع این شکست اصلا باتوجه به خواست مغز ما برای پاداش های فوری و ترشح بالای دوپامین چیز عجیبی نیست .
تا وقتی این لذت های فوری در دسترسمون باشه ،خیلی بعیده تمایلی به انجام کار هایی داشته باشیم که پاداش فوری برای ما ندارند .
دارم به این نتیجه میرسم شاید بهتر باشه برای رسیدن به چنین هدفی ،تا حد ممکن اون لذت های فوری رو از دسترسمون خارج کنیم .
درست کاری که دوپامین دیتاکس در صدد انجام اونه .
فرض کنید شما هر روز در یک رستوران مجلل قورمه سبزی و جوجه و کباب بخورید ،آیا دیگه تمایلی به خوردن املت پیدا می کنید ؟
فکر نکنم ،اما اگر در یک جزیره دور افتاده باشید که چند روز هیچ غذایی نخورده باشید ،می بینید اون املت هم چندان غدای بدی نیست .
در مجموع من سعی می کنم راه های جدید تر رو امتحان بکنم تا بالاخره به اون نتیجه دلخواه برسم ،اگر چیز جدیدی یاد گرفتم قول میدم اون رو هم بعدا با شما هم به اشتراک بذارم .
