وزارت ورزش و جوانان در سودای تشکیل یک فدراسیون دیگر است.
به گزارش طرفداری؛ بالا گرفتن تب بازی‌های آسیایی و پاراآسیایی ۲۰۲۲ هانگ‌ژو بین مسئولان عالی‌رتبه ورزش کشورمان به فاصله کم‌تر از یک سال تا برگزاری این رویداد مهم، باعث آن شده که رؤسا و مدیران نگاه متفاوت و جزئی‌تری به دستگاه‌های شرکت‌کننده در این تورنمنت معتبر، به‌خصوص انجمن‌ها و فدراسیون‌ها داشته باشند.
انتظار آن می‌رفت که نتیجه این نگاه دقیق‌تر، افزایش بودجه حمایتی از کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش و جوانان برای مدال‌آوری بیش‌تر و افتخارآفرینی بهتر در آوردگاه بازی‌های هانگ‌ژو باشد اما به‌نظر توجه مسئولین وزارت‌خانه، یک اتفاق تکراری و ناموفق را در مسیر قرار داده که آن هم چیزی به‌جز تبدیل یک انجمن به یک فدراسیون نیست.
انجمن ورزش‌های الکترونیک یکی از ده‌ها انجمنی است که زیرنظر فدراسیون ناموفق و پرحاشیه انجمن‌های ورزشی فعالیت دارد. این انجمن طی جدیدترین تصمیم‌گیری‌ها که از راهروهای وزارت ورزش و جوانان به‌گوش رسیده، درصدد تبدیل شدن به یک فدراسیون قرار گرفته که یکی از هم‌کاران سابق وزیر برای سرپرستی و شاید ریاست آن درنظر گرفته شده است.
این رشته که یکی از ورزش‌های شانس مدال کاروان ایران در بازی‌های آسیایی هم هست، به احتمال زیاد پس از تبدیل وضعیت به فدراسیون مستقل، تحت سرپرستی مجید شایسته قرار خواهد گرفت. شایسته همان فردی است که مدتی در ورزش ایران‌مال با سیدحمید سجادی هم‌کاری داشت و ریاست فدراسیون تنیس را هم در کارنامه‌اش دارد.
در شرایطی که عضویت وی در هیأت اجرایی دوره قبل کمیته ملی المپیک و حضور حداکثری‌اش در سفرها و اعزام‌های بین‌المللی بدون کوچک‌ترین آورده‌ای برای ورزش کشور و حتی بدون داشتن پست ریاست در یک فدراسیون، صدای اعتراض بسیاری از رؤسای فدراسیون‌ها را در آورده بود، تصمیم جدید بر این شده که این فرد امتحان‌پس‌داده مجدد بر مسند قدرت بنشیند.
بسیاری از کارشناسان رشته تنیس و مدیریت ورزش بر این باورند که در دوران زعامت مجید شایسته بر فدراسیون تنیس، تصمیمات نادرست بسیاری گرفته شده و تنیس ایران سقوط آزاد را تجربه کرده. مشخص نیست با این کارنامه تُهی از موفقیت و دستاورد، وزارت‌نشین‌ها چگونه حاضر به چنین تصمیمی آن هم با علم به این که او سررشته‌ای از بازی‌های الکترونیک نداشته، شده‌اند.
به‌نظر می‌رسد در شرایطی که وزارت ورزش و جوانان پیش از هر چیزی به چابک‌سازی در بازوان اجرایی خود که همان فدراسیون‌ها هستند نیاز دارد، جریانی به‌دنبال فربه‌سازی ساختار فدراسیونی و افزایش تعداد آن طبق متدهای اروپایی تا بیش از ۶۰ فدراسیون است که وزارت ورزش و جوانان این چنین با سرعت درصدد افزایش تعداد فدراسیون‌ها و تولید فدراسیون جدید قرار گرفته است.
بر کسی پوشیده نیست که اگر مدیریت درست و کارآمدی بر سر همین فدراسیون انجمن‌های ورزشی وجود داشت و وزارت طی تصمیمی عجیب تن به ادامه سرپرستی غلام‌علی محمدعلی‌پور نمی‌داد، هیچ نیازی به تأسیس یک فدراسیون جدید با بودجه و زیرساخت مجزا وجود نداشت اما با این تفاسیر بعید نیست که تمام این امور هم از یک برنامه واحد و مشخص نشأت بگیرند.
در پایان هم این نقد به ساختار وزارتی پابرجاست که جوان‌گرایی در ورزش و جوانان تنها در حد یک شعار باقی مانده؛ وگرنه دلیلی ندارد در وزارت‌خانه‌ای که وزیر آن کم‌تر از ۵۵ سال سن دارد، رؤسایی به فدراسیون‌ها و انجمن‌ها مأمور شوند که هر آن چه بلد بوده‌اند، در این ورزش انجام داده‌اند و از انگیزه و ایده جدید خالی‌تر از کویر و برهوت هستند.
