اگر برد ۳-۲ روز یکشنبه آرسنال مقابل منچستریونایتد ارزشمند جلوه کرد، به خاطر این بود که آن‌ها در اصل به دو پیروزی دست یافتند.
طرفداری | از یک طرف، آرسنال توانست یونایتد را کاملا از جریان بازی خارج کند، مالکیت توپ را در دست بگیرد و فرصت‌های بسیار بیشتری بسازد. از سوی دیگر، دستیابی به یک پیروزی دیرهنگام، هیجان مضاعفی را به درام پایان کار اضافه کرد. اما درخشش آرسنال در فاز هجومی و سلطه آن‌ها بر بازی به خاطر انسجام بسیار بهتر آن‌ها، در زمان در اختیار نداشتن توپ بود.
اینجا صحنه‌ای را ۹۰ ثانیه پس از آغاز مسابقه داریم، لحظه‌ای که می‌تواند سرنوشت‌ساز باشد. منچستریونایتد در چینش ۱-۳-۲-۴ خود، چهار مدافع در عقب زمین دارد و اسکات مک تومینای و کریستین اریکسن جلوی آن‌ها هستند. برونو فرناندز در حال پشتیبانی از آن‌هاست ولی بازیکنان کنار تیم یعنی آنتونی و مارکوس رشفورد، خیلی جلو هستند. این یعنی آرسنال به راحتی می‌تواند از فضای کناری هافبک‌های دفاعی یونایتد استفاده کند: الکساندر زینچنکو به مرکز میدان می‌آید تا توپ را دریافت کند، آن را به گابریل مارتینلی می‌رساند و او هم پاس رو به بیرونی برای مارتین اودگارد ارسال می‌کند. در این صحنه توپ به خوبی روی پای اودگارد جفت و جور نشد و شوتش برگشت داده شد.
اما این در طول بازی به یک الگو تبدیل شد. بازیکنان کناری یونایتد در بازگشت به جایگاه خود کُند عمل می‌کردند و این فضا و زمان کافی را در آن نواحی، در اختیار آرسنال قرار می‌داد.
اینجا مارتینلی را داریم که تلاش می‌کند آرون ون بیساکا را از پیش رو بردارد، کسی که در بخش زیادی از این تقابل‌ها خوب کار کرد. تهدید اصلی برای یونایتد اما، نواحی عمیق‌تری درون زمین بود. اودگارد را در پایین تصویر زیر ببینید که متوجه فضای خود در پشت سر هافبک‌های منچستریونایتد شده است.
اینجا مثال دیگری را داریم، جایی که گرانیت ژاکا در سمت راست مک تومینای پیشروی می‌کند.
و اینجا بار دیگر ژاکای صاحب توپ را داریم و اودگارد هم دوباره توپ می‌خواهد. رشفورد در حال قدم زدن به سوی جایگاه خود است.
آن سمت زمین، آرسنال در زمان در اختیار نداشتن توپ به شدت فشرده ظاهر شد. در اینجا بلوک دفاعی ۲-۴-۴ آن‌ها را در دقایق ابتدایی می‌بینیم. در این صحنه، گابریل به خاطر تحرکات بازیکنان یونایتد، به طور موقت به میانه میدان منتقل شده است و مارتینلی در حال پر کردن جای او در عقب زمین است؛ ژاکا هم در سمت چپ خط میانی دیده می‌شود. اما نکته همین جاست؛ بازیکنان آرسنال قادر بودند جای یکدیگر را پوشش دهند.
در تصویر زیر، ۲-۴-۴ آرسنالی‌ها در فاز دفاعی، نظم و ترتیب بهتری دارد.
و در اینجا می‌بینید که ساکا با چه اشتیاقی در حال یاری رساندن به بن وایت است، این که خطوط آرسنال چقدر به هم نزدیک هستند و این که عبور از میان آن‌ها چقدر دشوار است.
گل اول آرسنال پس از یک کرنر از راه رسید. آن‌ها با یک همکاری چهار نفره، کرنر را کوتاه آغاز کردند تا ژاکا موقعیت بهتری برای سانتر کردن توپ داشته باشد. در ابتدا بد نیست نگاهی به نخستین کرنر آن‌ها در این بازی بیاندازیم؛ جایی که آن‌ها دقیقا همین الگو را به کار بستند.
این رویکرد هوشمندانه‌ای است چون بین آن دسته از بازیکنان یونایتد که به توپ نزدیک شده‌اند و آن‌هایی که درون محوطه جریمه منتظر ارسال توپ هستند، شکافی ایجاد می‌کند. ژاکا در این صحنه فضا را پیدا می‌کند و پاس رو به عقبش، فرصتی برای شوتزنی توماس پارتی فراهم می‌آورد.
روی صحنه گل اول، ژاکا در موقعیتی نه به این اندازه ایده‌آل قرار داشت ولی ادی انکتیا روی تیر دوم موفق به شکست دادن ون بیساکا شد تا گلزنی کند.
ولی آرسنال در جریان بازی از این هم تهدید بزرگ‌تری بود و همیشه توپ را به کانال‌هایی می‌رساند که منچستریونایتد در موضع ضعف قرار داشت. در این تصویر هم اثری از رشغورد نیست، به همین خاطر اودگارد به راحتی توپ را به ساکا می‌رساند و شاو در نبردی یک به یک مقابل او قرار می‌گیرد.
هدف منچستریونایتد از این باز بازی کردن در فاز دفاعی چه بود؟ خب، این دست کم به این معنی بود که آن‌ها در جلوی زمین عناصری را در اختیار داشتند. حرکت ووت وخهورست به سمت توپ هوشمندانه بود و او به خوبی با نزدیکانش همکاری می‌کرد. او این پاس رو به جلو را دریافت کرد و به سوی آنتونی روانه کرد تا بازیکن برزیلی یونایتد در موقعیت خوبی برای طراحی یک ضد حمله از سمت راست قرار بگیرد، هر چند که او نتوانست از این فرصت نهایت بهره را ببرد.
رشفورد که پس از دو بار لو رفتن توپ توسط آرسنالی‌ها گل فوق العاده‌ای به ثمر رساند، در ضد حملات به حدی تهدید کننده نبود که بتواند توجیه کننده انفعال او در امور دفاعی باشد. در اینجا او مسیر توپ را درست تشخیص نمی‌دهد و این به گابریل اجازه پوشش می‌دهد. اگر او این توپ را تصاحب می‌کرد، ضد حمله خوبی برای تیمش شکل می‌گرفت.
در امر پرسینگ یونایتدی‌ها هم، آرسنال به لطف خونسردی‌اش در بازیسازی، به راحتی از سد بازیکنان حریف عبور می‌کرد. اینجا در نیمه دوم، بهترین مثال را داریم: پنج بازیکن از یونایتد برای پرس اقدام کرده‌اند ولی شکاف بزرگی پشت سرشان وجود دارد که به زینچنکو اجازه می‌دهد توپ را به آسانی به پارتی برساند. به فضای پیش روی پارتی و درخواست دوباره اودگارد برای پاس دادن توپ توجه کنید.
این الگو در سراسر نیمه دوم رویت شد. یونایتد تنها با شش بازیکن دفاع می‌کرد، آرسنال در هر دو کانال کناری آزاد بود و اودگارد همیشه توپ می‌خواست.
گل دوم آرسنال از سوی ساکا فرا رسید. ضربه خوبی بود ولی باید بار دیگر اشاره کرد که رشفورد در تصویر دیده نمی‌شود و اریکسن به عنوان هافبک میانی تیم باید در آن گوشه به ساکا نزدیک شود، که این باعث ایجاد فضایی بزرگ در پشت محوطه جریمه می‌شود. موقعیت برای حرکت در عرض و شوتزنی وسوسه کننده است و تلاش وخهورست برای تحت فشار قرار دادن ساکا هم فایده‌ای ندارد.
در ادامه نیمه دوم، ساکا تا مرز تکرار این موفقیت پیش رفت؛ این بار دفع ناقص اریکسن موجب برخورد توپ به تیر دورتر دروازه شد.
ما در اینجا شاهد نمونه بارزی از فقدان مسئولیت‌پذیری (یا اراده) رشفورد برای بازگشت و حفاظت از شاو هستیم.
رشفورد توپ را لو داده است. او در کنار وخهورست، روی لبه محوطه جریمه آرسنال حضور دارد. اما در حالیکه وخهورست (و فرناندز و آنتونی) به عقب می‌آیند و چیزی نسبتا قابل قبول از یک انسجام دفاعی را شکل می‌دهند، خبری از رشفورد نیست. وخهورست نگاهی به کنار خود می‌اندازد تا بفهمد چرا یونایتد در سمت چپ اینقدر به حریف فضا داده است. در این صحنه هم اودگارد فرصت کافی برای کار با توپ داشت و ساکا هم به کنار خط طولی رفته و منتظر دریافت توپ است.
اریک تن هاخ در نهایت با به زمین فرستادن فرد، پیشروی اریکسن به پست شماره ۱۰ و انتقال فرناندز به پست شماره ۸، این معضل را حل کرد. فرد در نزدیک شدن به یار حریف در آن ناحیه، بهتر از اریکسن عمل کرد.
اما دستیابی آرسنال به گل پیروزی بخش، در طرف دیگر زمین محتمل‌تر به نظر می‌رسید. آنتونی در تصویر زیر، در جایگاه نسبتا درستی حضور دارد ولی ون بیساکا مجبور شده است تا کنار خط طولی برود، چیزی که موجب ایجاد یک شکاف عظیم شده است. زینچنکو و ژاکا خودشان را در آن فضا می‌یابند و پاس زیرکانه زینچنکو در آن گوشه برای ژاکا، این بازیکن را در موقعیتی عالی قرار می‌دهد و همه این‌ها در حالی است که انکتیا و ساکا امیدوارند تا توپ در جلوی محوطه شش قدم به آن‌ها برسد.
گل برتری آرسنال، در نهایت در دقیقه ۹۰ از راه رسید. بار دیگر پوشش کافی در خط میانی یونایتد صورت نمی‌گیرد، هر چند که فرناندز به عنوان هافبک سمت راست در این صحنه مقداری بد شانس است: او انتظار ضد حمله‌ای برای یونایتد را داشت و مک تومینای هم تا مرز قطع توپ و جلوگیری از این حمله آرسنالی‌ها پیش رفت. اما باز هم فضای زیادی جلوی ون بیساکا وجود دارد. این موضوع، آزادی دلچسبی برای لیاندرو تروسار که به طور تعویضی وارد زمین شده به ارمغان می‌آورد و او با جلب توجه فن بیساکا، روی دست چپ خود زینچنکو را خالی پیدا می‌کند.
درست مانند پاس رو به بیرونی که در دقیقه دوم برای اودگارد فرستاده شد، اینجا هم همین اتفاق می‌افتد. باز هم کاپیتان آرسنال ضربه جالبی به توپ نمی‌زند ولی شوت او جلوی پای انکتیا می‌افتد تا او از فاصله‌ای نزدیک دروازه را باز کند.
آرسنال به شایستگی برنده شد. منچستریونایتد هم درس مهمی درباره جایگیری بازیکنان هنگام در اختیار نداشتن توپ گرفت. یونایتد بعضا می‌تواند از چنین مواردی جان سالم به در ببرد ولی مقابل تیمی به هماهنگی و شناوری آرسنال، مشخص بود که پایان خوبی در انتظارشان نیست.
به قلم Michael Cox برای The Athletic
